Bugel
Zaterdag 25 September 2010 om 17:06Vorige week werd er aangebeld, er stond een man met een koffer op de stoep. De koffer was voor mij bestemd. De man vertrok na een kopje koffie en de koffer bleef bij mij achter...
"Triomphe du timbre", dat klonk goed. Vol verwachting maakte ik de koffer open.
In de koffer lag een glimmende Bugel.
Wat onwenning haalde ik de Bugel uit de koffer, het was immers 28 jaar geleden dat ik voor het laatst een instrument in handen had gehad.
Op achtjarige leeftijd begon ik met musiceren. Mijn grote zus op een Piston en ik op een Alt. Zij speelde de eerste partij en ik een tweede. Er werd heel wat geoefend op het bankje.
Na heel wat jaren musiceren stapte ik over op een Bugel, dat was net een stukje moeilijker en gaf mij daardoor meer uitdaging.
Deze foto's van het korps, zijn foto's van een foto. Ik heb even wat verder ingezoomd, misschien dat jullie mij herkennen.
Een lidmaatschap bij een muziekvereniging kost heel veel vrije tijd. Behalve de wekelijkse repetitie-avonden moest er veelvuldig optredens worden gedaan. Ook moesten er vele serenades worden gebracht, bijvoorbeeld als een echtpaar zoveel jaar was getrouwd of een inwoner van het dorp negentig jaar was geworden. En als je dan als kind voor het zoveelste jaar een serenade bracht bij dezelfde persoon vanwege de 91e, 92e, 93e, 94e verjaardag, dan dacht je wel eens oneerbiedig: "Wat is diegene al stokoud, wanneer gaat die nou eens een keer dood....
Op 18 jarige leeftijd ging ik de verpleging in. Ik volgde de inservice-opleiding in Zwolle en ging in de "zusterflat" wonen. Vanaf dat moment heb ik mijn lidmaatschap bij de muziekvereniging opgezegd. De afstand en de onregelmatige dienst was niet meer te combineren met het lidmaatschap. Jarenlang bezocht ik echter nog wel de jaarlijkse muziekuitvoering. Steevast kreeg ik dan de vraag: "Wanneer kunnen we je weer een instrument brengen?"
In september 1982 startte ik met de vooropleiding. Ik leerde er "mensen" wassen...
...en monden verzorgen. En dat alles deed ik met heel veel plezier.
...en nu was het dan zover, ik liet me een muziekinstrument brengen. Niet om weer lid te gaan worden van de muziekvereniging, maar vanwege een andere gelegenheid. De muziekvereniging bestaat namelijk 90 jaar. En vanwege dat heugelijk feit hebben ze een reünie-orkest opgericht. Ieder voor zich gaat eerst thuis oefenen en binnenkort hebben we op vier vrijdagavonden een gezamenlijke repetitie-avond. Tijdens de jubilieumavond op 5 november treden wij als reünie-orkest ook op.
Toen ik het instrument in de handen had en de drie ventielen zag, had ik echter wel spijt dat ik me had opgegeven. Toen ik zo naar de ventielen keek wist ik niet zo 1,2,3, hoe ik de verschillende noten zou moeten maken. Laat staan dat ik nog wist hoe de noten gespeeld moesten worden met drie mollen en drie kruisen voor in de notenbalk...
Het spuugventielknopje bedienen leek me op dat moment nog het makkelijkste aan het instrument.
Ik begon eerst maar eens met de toonladder, c d e f g a b c, dat ging goed. Als ik er niet bij nadacht riedelde ik dat zo uit mijn Bugel. Bij de bezorging van de Bugel kreeg ik er bladmuziek bij van de muziekstukken die we tijdens het jubileum moeten spelen. Links bovenaan zag ik dat ik de tweede partij zou moeten spelen. Ik zocht in huis naar bladmuziek van een eerste partij en kwam daarbij uit bij de Evangelische liedbundel. Ik begon met het spelen van eenvoudige liederen zonder mollen en kruisen. Verbazingwekkend vond ik dat ik de liederen zo weer speelde en dat na 28 jaar.
Na een tijdje oefenen pakte ik de liederen met de mollen en de kruisen erbij en ook dat lukte. Ik moet nog wel werken aan mijn amazuur.
En na een paar dagen trok ik de stoute schoenen aan en besloot ik een stukje op video op te nemen. Omdat de video gericht op een blazende Jetske me niets leek, richtte ik mijn camera op de vijver.
Ik had jullie graag de eerste partij van The Young Verdi laten horen, maar ik heb alleen maar de tweede partij in huis. Daarom koos ik een ander nummer.
En let vooral op het enthousiasme van het publiek. De kalkoen kan er geen genoeg van krijgen... 
Behalve het optreden met het reünieorkest ben ik gevraagd om de gebeurtenissen op 5 november op de gevoelige plaat vast te leggen.
