Vervolg...
Zaterdag 13 Maart 2010 om 12:03Vorige week maakte ik tijdens een wandeling onderstaande foto. Een dag later plaatste ik deze foto op mijn weblog.

De redactie van "Man bijt hond" heeft natuurlijk die foto ontdekt op mijn weblog en besloot een paar dagen later een kijkje te gaan nemen in Kallenkote.
Gisteren bij de kapper hoorde ik dat men in het programma aandacht had besteed aan de huisgeit.

Klik hier om het filmpje over de huisgeit te bekijken. De geit doet haar behoefte altijd op de kattenbak, althans...bijna altijd.
Dinsdag was een trieste dag voor onze zoon. Flappie bleek verlamd en nog dezelfde middag ging ik naar de dierenarts waar ze Flappie lieten inslapen.
Met behulp van het filter Ruw Pastel in Photoshop heb ik Flappie vereeuwigd á la Rien Poortvliet.

Ik was na die middag weer een ervaring rijker. Het was voor mij de eerste keer dat ik naar een dierenarts ging. Als kind groeide ik op met honden en katten, maar ik was als kind nooit meegeweest naar een dierenarts en zeker niet als een huisdier een spuitje moest krijgen.
Toen ik mij dinsdagmiddag aan de balie in de dierenkliniek meldde werden eerst uitgebreid alle gegevens ingevoerd in de computer. Nadien mocht ik in de wachtkamer plaats nemen. Nu heb ik in mijn leven al meerdere keren in een wachtkamer gezeten maar dat was dan bij de huisarts, tandarts en in een ziekenhuis. Met dat referentiekader zat ik nu dus ook te wachten totdat ik mijn naam zou horen: "Mevrouw P. komt u maar". Na vijf minuten, wat vijftig minuten leek, kwam de dierenarts naar de wachtkamer en zei: "Flappie kom maar....". Mijn hersenen (nog bedwelmd door de recente narcose) werkten op volle toeren: "Flappie...dat zijn wij. Maar Flappie kan niet alleen naar binnen, hij is immers verlamd. Ik zal dan als mevrouw P. toch wel mee moeten. Oh ja, dit is een dierenkliniek ze roepen natuurlijk het dier en niet de eigenaar....".
In de behandelkamer keek de dierenarts Flappie liefdevol na en nadat ze een aantal mogelijke diagnoses had genoemd vertelde ze precies wat ze ging doen en hoe het verloop zou zijn. "Nadat Flappie het spuitje heeft gekregen, zal hij steeds langzamer gaan ademen. En aan het eind kunnen er nog stuiptrekkingen zijn".
Door mijn beroep heb ik de laatste fase voor het overlijden vaak meegemaakt bij mensen en weet dus hoe die fase verloopt. Ik vertelde dit aan de dierenarts. Geschrokken keek ze mij aan zei dat zij nog nooit een mens had zien overlijden. Waarom vertelde ik dit aan haar, vroeg ik mij af? Ik had denk ik toch de behoefte om deze gebeurtenis rond het konijn te relativeren...
Twee dagen later kregen we van de medewerkers van de dierenkliniek dit kaartje.


De begeleiding door de dierenkliniek was vanaf het begin tot voorbij het eind goed.