Klein geaderd witje en dikkopje
Vrijdag 26 Juni 2009 om 10:41Ik koos tijdens de fotokuier in It Weinterper Skar voor mijn macrolens. Nadat ik het jacobskruiskruid, de zebrarups en de sprinkhaan had gefotografeerd, kuierden we al speurend over het zandpad verder. De zon scheen volop en de vlinders en andere insecten dartelden vrolijk om ons heen.
Een klein geaderd witje wilde nog wel even op een bloem blijven zitten, maar ik kon niet al te dichtbij komen. Toen ik deze vlinder besloop voorspelde mijn fotomaatje al dat het niets zou worden. Inderdaad is het geen superfoto geworden. Maar als inleiding heb ik deze foto toch maar geplaatst.
Plotseling zagen we op het zandpad een vergadering van klein geaderde witjes. Er kwamen er steeds meer bij en ze leken zich weinig aan te trekken van de beide fotografen.
Toen Jan klaar was met het fotograferen van deze vergadering met zijn supertele, mocht ik deze groep gaan benaderen met mijn macrolens. Op knieën en ellebogen naderde ik de groep. Het werden toen net "De tien kleine negertjes", als ik weer een paar centimeter dichterbij kwam vloog er weer een vlinder weg. Uiteindelijk bleef er één over.
Ik kon op internet niet vinden waarom ze zo in een groep op een bepaalde plek blijven zitten. Ik heb de vraag voorgelegd aan Frans en die schreef het volgende: "Waarom ze af en toe in grotere groepen bij elkaar te vinden zijn is mij ook niet bekend. Een mogelijkheid is de aanwezigheid van vocht of bepaalde mineralen in/op de bodem, maar ik heb hoewel het verschijnsel bekend is (ook bij enkele andere soorten) geen eenduidige verklaring hiervoor kunnen vinden".
Weet iemand van jullie waarom ze dit doen?
Een ander soort die goed vertegenwoordigd was in It Skar was het dikkopje. Het dikkopje (Hesperiidae) dankt zijn naam uiteraard aan de dikke kop. De meeste dikkopjes hebben in verhouding met hun zware lichaam vrij kleine vleugels. Anatomische gezien lijkt het dikkopje veel op de lichtmotten. Dat komt ook tot uiting in de nervatuur en de vorm van het rupsenlichaam. De rupsen zijn onbehaard en maken van bladeren en zelfgesponnen zijdedraad een beschermend omhulsel, dat ze alleen verlaten om te eten. De eitjes hebben ovale of bolle vormen. De rupsen schieten hun uitwerpselen tot 1,5 meter ver weg. Dit is uit zelfverdediging, om natuurlijke vijanden om de tuin te leiden. Deze ruiken de uitwerpselen, maar kunnen de rups daarmee niet lokaliseren.
De dikkopjes die rondvlogen in Weinterper Skar waren niet echt in om voor mij te poseren. Met heel veel moeite heb ik onderstaande foto's kunnen maken.
Wat een bijzonder naam eigenlijk, eerst scheld je het beestje uit voor het feit dat hij een dikke kop heeft en om dan het geheel te verzachten maak je er een verkleinwoord van.
In de kop bevindt zich de roltong, die in vergelijking met andere vlinderfamilies erg lang is. Zo kun je de tong nog eens in andermans zaken steken. 
