Een gebroken wereld
Maandag 13 April 2015 om 12:59Toen ik dit logje had gepubliceerd, schreef Hendrika in haar reactie: " Helaas wordt niet iedereen in een warm nest geboren, en wat te denken van de vele gebroken gezinnen: de kinderen zijn hun basis kwijt en zijn vaak de dupe van conflicten tussen de ouders..." Dat logje was een positieve benadering door een nieuw en gezond leven in een warm nest. Maar het kan ook zo anders lopen in het leven. Het lijkt me goed om ook de keerzijde te belichten. Voor dit onderwerp ben ik op een regenachtige middag naar de begraafplaats gereden.
Ik neem jullie in onderstaande serie mee naar een speciaal stukje op de begraafplaats, namelijk naar de kinderhoek...
We leven in een gebroken wereld, een wereld waar onvoorwaardelijke liefde en naastenliefde vaak ver is te zoeken. Wij mensen maken er vaak een zootje van, in het klein door onze naasten te kwetsen of in het groot door massavernietiging.
Er is zoveel ellende in de wereld, oorlog, honger, pijn, ziekte en een bijna niet te dragen leed.
Een rivier vol met tranen.
En als het in deze ellende de dood van kinderen betreft dan raakt dat ons tot in het diepst van ons hart. Kinderen zijn kwetsbaar, die een lang leven voor zich horen te hebben. Kinderen horen niet dood te gaan.
Een groot verdriet is er bij een man en vrouw die zo graag een kindje willen krijgen. De moederschoot blijft leeg. Terwijl zij moeten toekijken hoe andere ouders hun kindje koesteren ziten zij met lege handen. Er zal nooit een kind pappa en mamma tegen ze zeggen. Er zal nooit een kind opa en oma tegen ze zeggen.
Het kindje dat niet gewenst is en dat al voelt in de baarmoeder.
Het kindje dat wordt geboren bij ouders die de verantwoordelijkheid niet kunnen dragen.
Niet volgroeid
nog in de knop, gebroken
het kindje kwam koud ter wereld
het huilde niet.
Het gezonde voldragen kindje dat het niet redde door een complicatie bij de bevalling.
Het kindje dat ziek werd, ernstig ziek.
Het kindje dat plotseling werd weggerukt, door een ongeval... tijdens het spelen.
Voordat je tegen rouwende ouders zegt dat zij dankbaar moeten zijn voor de kinderen die ze nog "over" hebben, moet je eerst maar eens bedenken wie van jouw kinderen jij zou kunnen missen.
Auteur, onbekend. Bron, Pinterest.
Ouders wandelen altijd met het kindje dat er niet meer is.
Onze lieve ouders hebben twee kinderen verloren. Mijn moeder zei altijd: "Het is net alsof er een stuk van mij is geamputeerd".
De tijd verstrijkt, de tijd wordt dan een vriend. "De tijd heelt alle wonden", zegt men.
Ja, de wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven. Levenslang.
Familie en vrienden praten nog maar zelden over het overleden kindje.
Je wordt als ouders bang, bang dat anderen jouw kind helemaal gaan vergeten. Juist voor jou blijft het kindje zo'n belangrijke plaats innemen. Die speciale plaats in het hart.
De wekelijkse gang naar het grafje vervaagt.
Op de verjaardag werd er een roos neergelegd. Bij welk graf? De wind bracht de roos naar het volgende graf.
Het kerststukje wat er met Pasen nog stond, blijft misschien staan tot aan de volgende kerst.
We weten het in theorie, we krijgen het kind van onze Vader in bruikleen. Woorden liggen echter mijlenver van het gevoel. Wat we eenmaal hebben willen we houden en niet vroegtijdig verliezen.
De woorden: "De Heere nam tot zich" zijn prima woorden voor op een grafsteen van een tachtigjarige. Het is niet zo dat de Heere er genoegen in schept om kinderen tot zich te nemen. De dood is menselijk en is door onze Vader niet bedoeld. We weten ons wel getroost dat de kinderen bij Hem zijn.
De mens schreit en onze Vader schreit met ons mee.
Het overlijden van mijn broer en zusje liep als een rode draad door mijn leven. "Waarom zijn Jan en Gera overleden", vroeg ik dan aan mijn moeder. Mijn moeder antwoordde dan: "Het waarom zullen we nooit weten. Wat we wel weten dat Jan en Gera nu bij Jezus zijn en daar hebben ze het goed". Het was een troost voor mij en voor haarzelf. Een troost die ons bracht over bergen en door dalen.
Het geloof geeft geen antwoorden, het geeft wel hoop!
Ik heb getracht een passende foto bij mijn tekst te zoeken. Ik ken echter niet het verhaal achter de woorden op de stenen en de ornamenten, dat kan betekenen dat mijn tekst niet past bij de foto...