Zilver en goud
Maandag 06 Januari 2014 om 17:14Het is alweer een paar weken geleden dat Jan en ik samen een fotokuier maakten in de Kop van Overijssel. Op zo'n dag stappen we na de koffie in de auto en kijken wel waar we uitkomen en wat we onderweg vastleggen.
Onze eerste stop was bij de Tjasker aan de Hogeweg in De Weerribben.
Naast de Tjasker staat een vervenershuisje, dit huisje is te huren als vakantiewoning. Ik heb even gepast, maar Jan past er niet in. Gelukkig waren ze vroeger niet zo groot. Toch niet voor te stellen dat vroeger in dergelijke huisjes grote gezinnen woonden
We vervolgden onze weg en kwamen aan in het rietland van mijn zwager. Op het moment van fotograferen was mijn zwager nog niet begonnen met het rietmaaiseizoen.
Tegen de zon in leek het riet van zilver...
...en van de zon af leek het van goud.
Nabij het dorpje Nederland legden we deze rietteler vast. Hij ging met zijn rietmaaier naar het land om riet te gaan maaien. In de huidige tijd neemt men 's ochtends de machines mee naar het land en aan het eind van de dag weer mee naar huis.
Dat was vroeger anders. Aan het begin van het seizoen, zo begin december, bracht mijn vader de rietmaaier lopend naar het land. De rietmaaier bleef daar het hele seizoen staan, afgedekt onder een afgedankte lange leren motorjas. Dat was toen nog vertrouwd.
In 1983 kochten we onze eerste spiegelreflexcamera, een Minolta. Mijn liefde voor de fotografie is toen geboren. Als je bij deze camera door de zoeker keek zag je in het scherm een wijzertje met een rondje en een wijzertje met een streepje, als het streepje midden in het rondje viel dan zat je goed met je belichting. Dat proces stuurde je door de sluitertijd en het diafragma te veranderen. Op die manier leerde je de begrippen sluitertijd en diafragma toe te passen in de praktijk.
In april 1984 maakte ik een fotoserie van mijn vader in het riet. De foto's plakte ik voor hen in een album en gaf het cadeau aan mijn vader en mijn moeder. En wat waren ze blij met dit cadeau. Na het overlijden van mijn moeder heb ik het album teruggekregen.
En wat ben ik blij met dit album. Al bladerend kan ik me nauwelijks voorstellen dat het alweer 30 jaar geleden is dat ik deze fotoserie maakte. De lach van mijn vader op onderstaande foto, zo was mijn vader ten voeten uit. Als ik de serie bekijk komen er tranen in mijn ogen, maar als ik dan de lach van mijn vader zie dan breekt er ook op mijn gezicht een lach door...
Mijn vader was, evenals mijn moeder, zilver én goud.