Een middag herinneringen ophalen
Donderdag 07 Maart 2013 om 12:08Onze moeder gaat de laatste tijd geestelijk en lichamelijk hard achteruit. Mijn volgers kunnen zich vast nog wel herinneren dat we vorig zomer regelmatig een tochtje maakten op de duofiets. Naarmate de seizoenen voortschreden werd het te koud, maar ik beloofde mijn moeder: "Zodra het voorjaar wordt gaan we weer samen op stap". Ik vrees echter dat als het proces zich zo voortzet ze helemaal niet meer op de duofiets komt. We weten dat de Alzheimer het gaat winnen, maar dat het zo snel gaat is toch wel verdrietig om te zien.
Onze moeder woont in een verzorgingstehuis waar ze heel goed verzorgd en begeleid wordt. Ook voor ons als dochters is er een prima begeleiding, van tijd tot tijd hebben we met z'n drieën een gesprek met een professional waarbij we ons gevoelens kunnen uiten. Deze begeleidster adviseerde ons om op korte termijn als drie dochters met onze moeder een rondje te gaan maken langs plekjes met dierbare en bijzondere herinneringen.
Afgelopen week was het prachtig weer en gingen we met z'n vieren op stap. Het belangrijkste voor onze moeder is de begraafplaats, de plaats waar haar kleine kinderen en haar man liggen begraven.
Uiteraard hebben we de hele middag alles in een fotoserie vastgelegd, waarbij om de beurt één van de dochters de camera hanteerde.
Vanaf de begraafplaats reden we naar de basisschool van de twee jongste kleinzoons. Oma en Joris zijn twee handen op één buik. Als Joris bij oma op bezoek komt "spelen" ze altijd samen. Hij heeft oma ook nooit anders gekend, dan in deze fase van haar leven.
Toen we spontaan met oma een kijkje gingen nemen op het schoolplein trof het net dat de kinderen buiten aan het spelen waren. Joris liet vol trots de helling zien die ze gemaakt hadden in de zandbak. Oma genoot zichtbaar.
We mochten van de huidige eigenaar een kijkje nemen op het erf waar mijn moeder is opgegroeid.
Tenslotte brachten we een bezoek aan "haar brug", haar woning en gingen we koffie drinken bij de buurvrouw.
Het was een middag met een traan, maar ook zeker met een lach. Het was een waardevolle middag. En zoals mijn moeder eerder altijd zei: "Een middag met een gouden randje".