Warmpjes
Vrijdag 04 Januari 2013 om 21:57De klus op de slaapkamer van onze zoon was snel geklaard. Op oudjaarsdag lag het laminaat erin, nog binnen de tijd van de
Top 2000. En zo is het geworden. Ik vind dat hij mooi laminaat heeft uitgezocht. Terwijl ik vandaag de foto maakte, speelde zoonlief onverstoorbaar door op de Xbox.

Vandaag had ik weer een grote klus, ik haalde uit Rouveen hout voor onze houtkachel. Het is azobé, in dit geval afvalhout van remmingswerk.
In de gebruikelijke "straatkleding" oftewel nette vrouwelijk kledij, inclusief make-up en laarsjes met hakken reisde ik af naar de verkoper. De reactie van de verkoper was grappig en zijn verbaasde blik vermakelijk. In de regel is het rijden met een aanhanger mannenwerk en in de regel is hout halen mannenwerk, maar niet in ons gezin. Tijdens het laden van het hout hebben we gezellig gepraat. Toen heb ik hem ook wel even verklapt dat mijn eega (graag) dagelijks kookt en dat na een werkdag waarbij hij 12 uur per dag van huis is.

Toen ik het traject over de klinkerweg in Rouveen had afgelegd, leek het me goed de vracht even te checken alvorens ik de snelweg zou opdraaien. Toen ik daarmee bezig was zag ik in de verte een politieauto aan komen rijden. Ik ben nog van de generatie dat ik respect heb voor politieagenten en snel bang ben dat ik iets niet in orde heb. De politieauto reed mij voorbij en even verderop keerden ze, ik zag de bui al hangen. Toen sloegen ze een zijweg in en hadden geen interesse in mijn vracht.

Ik had volgens mij ook alles in orde: een grote tandemasser, de verlichting in orde, een zware auto ervoor, niet teveel gewicht op de kar en een net erover. Er zat ook een kentekenplaat op hoor.

Thuis deed ik mijn werkkleding aan.

Dit oudje is al 20 jaar mijn werkmaatje, we hebben samen heel wat kilometers afgelegd. Afgelopen zomer wilde ik dit oudje nog inruilen voor een lichtgewicht, geel geval. Na zoveel jaren trouwe dienst kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen.
Ik hoop dat als ik oud en roestig ben ze mij ook nog in ere houden.

Bij de tweede kuub kreeg ik hulp van onze zoon. Ik moest wel eerst een vriendelijk en dringend verzoek doen.

We hadden een gast uit Rouveen meegenomen, een dagpauwoog had de verhuizing overleeft. Het stuk hout met de vlinder hebben we op een veilig plekje neergezet, hopen dat de vlinder zijn winterslaap kan voortzetten.

Wij zitten er weer tijden warmpjes bij.
