Baanderdeuren
Maandag 08 Oktober 2012 om 11:36Afgelopen week vroeg onze zoon of hij ook een keer met oma mocht fietsen. Zaterdagmorgen hadden we hier veel regen, maar aan het eind van de morgen brak hier de bewolking open. Het leek ons een mooie middag om met oma te gaan fietsen. Onze zoon was vergeten een jas mee te nemen, vandaar dat hij op de foto staat met mijn jas aan. Volgens buitenstaanders lijken onze zoon en ik op elkaar, ik heb alleen niet zoveel gel in mijn haar. 
Mijn moeder genoot van het buiten zijn, met name het heldere blauw tussen de wolken vond ze prachtig.
Begin september plaatste ik op mijn weblog een serie waarbij onze dochter met haar oma aan fietsen is op de duofiets. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje van een medewerker van de firma Van Raam...
Beste Jetske, complimenten voor het leuke verslag en de erg mooie foto's. Vind je het goed als ik een link naar dit artikel opneem op de Van Raam site en een foto gebruik om er een aankondiging van te maken? Ik gaf daarvoor toestemming en een paar dagen geleden kreeg ik dit linkje van hem toegestuurd. Ze hebben het volledige verhaal en foto's overgenomen op hun website. Als dat geen goede reclame is voor hun fiets?
Tijdens mijn vorige fietstochten was mij opgevallen dat er in die streek zoveel baanderdeuren en andere deuren zijn met hetzelfde thema.
Omdat onze zoon op oma paste kon ik deze keer een fotoserie maken van al de (baander)deuren die we onderweg tegen kwamen. Op deze site las ik het volgende: "De deuren hebben een streekeigen beschildering: een zandlopervorm van witte en donkergroene driehoeken met elementen van zwart en rood op het snijpunt."
Dit vind ik zo mooi, een verbouwde boerderij waarbij de baanderdeuren bewaard zijn gebleven.
Oma en kleinzoon zijn in de verte nog net te zien.
Kleinzoon was zorgzaam voor oma en reed voorzichtig. Onderweg keek hij goed uit. Mijn moeder kan als passagier wel zelf meetrappen maar verder kan ze niets doen, ze is dus "overgeleverd" aan de chauffeur en dat is soms best eng. We rijden dan ook niet te snel en geven van tevoren goed aan welke kant we opgaan.
Ineens schoot haar een oud kinderliedje te binnen wat ze begon te zingen.
Een veldmuis vond in het beukenbos een lege notendop
Hij poetste die met vochtig mos en zand een beetje op
Hij maakte er twee wieltjes aan en zei : "mijn fiets is klaar",
"Nu rijd ik van de heuvel af zonder het minst bezwaar"
"Nu rijd ik van de heuvel af zonder het minst bezwaar"
Hij deed zoals hij had gezegd en ging bij volle maan
met fiets en al op 't topje van de hoogste heuvel staan.
Hij trok zijn pootjes op en hup, daar ging het naar omlaag
Da's voor een muis in elk geval toch al een hele waag.
Da's voor een muis in elk geval toch al een hele waag.
Maar halverwege AUW, daar kwam zijn staartje tussen 't wiel
De notendop sloeg om en om zodat de veldmuis viel.
Beneden liep hij hinkend rond maar 't allergekste was
de fiets bleef aan zijn staart geklemd, zo kwam de muis te pas
de fiets bleef aan zijn staart geklemd, zo kwam de muis te pas
Mijn moeder heeft moeite met het onthouden van recente gebeurtenissen. Dit liedje van vroeger zong ze foutloos uit volle borst. Het vergroot ook haar gevoel van eigenwaarde. Ik kon namelijk alleen het eerste couplet met haar meezingen, de andere twee kende ik niet. Mijn moeder vindt het dan leuk te laten horen dat zij ze alle drie kent.
De wolkenlucht bleef boeiend. In de verte is de Beulakerwiede te zien. Later thuis op de computer en bij het speuren op internet kwam ik erachter dat ik per ongeluk een monument had gefotografeerd en wel de ruïne linksvoor op de foto. Dit is een restant van de ringmuur die eens het gebouwencomplex van een middeleeuwse broedergemeenschap omgaf. Het was deze plek die de blinde broeder Johannes van Ommen in 1398 uitkoos om een gemeenschap te stichten in de geest van de Moderne Devotie, een geestelijke en spirituele vernieuwingsbeweging met als grondlegger de Deventenaar Geert Grote (1340-1384). De gemeenschap telde tussen de 40 en 100 broeders. Zo staat er vermeld op deze interessante site
Nadat we oma weer veilig en wel hadden achtergelaten op haar kamer reden we tussen de meren door naar huis. Ik vind dat altijd een prachtige route. We stopten op een parkeerplaats om een foto te maken van de Beulakerwiede. De Beulakerwiede is ontstaan in het jaar 1776, in dit jaar was er in de nacht van 21 op 22 november een storm waarbij het dorpje Beulake overspoeld werd. Op deze deze site kun je o.a. de voorgeschiedenis lezen van deze watersnood.
