Een middag op de hartbewaking
Zondag 05 Februari 2012 om 17:22Vanmiddag zouden onze zoon en ik gaan schaatsen op natuurijs. Maar de planning liep geheel anders dan wij het in gedachten hadden...
Onze dochter en ik kwamen aan het eind van de ochtend thuis uit de kerk, de beide mannen waren thuis gebleven. Mijn eega zat op de stoel voor de houtkachel en meldde dat hij helemaal niet lekker was, hij zag bleek, was zweterig en had een raar gevoel in de hartstreek. Hij had geen pijn of beklemming op de borst. Ik voelde direct zijn pols en concludeerde dat hij een flink onregelmatige en snelle hartslag had.
Ik belde meteen met de huisartsendienst. Na overleg besloten ze een ambulance te sturen. Thuis werd een hartfilmpje gedraaid en ook daaruit bleek dat mijn eega ernstige hartritmestoornissen had. Nadat een infuusnaald was ingebracht werd hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en belandde daar op de hartbewaking.
Samen met de kinderen pakte ik een weekendtas en toilettas in en reed zelf naar het ziekenhuis. Voor vertrek heb ik de familie gebeld en die hebben zich over de kinderen ontfermd.
Op de hartbewaking werd er bij mijn eega van alles gedaan, de details zal ik jullie besparen. Vrij snel kwam de cardioloog meedelen dat het geen levensbedreigende hartritmestoornis was en dat het goed was te behandelen met medicijnen. De hartslag bleef al die tijd rond de 160 per minuut en dat voelde voor mijn eega heel vervelend. De cardioloog ging er vanuit dat deze hartritmestoornis (atriumfibrilleren) veroorzaakt werd door de recent doorgemaakt longontsteking en dat hij daarvan nog steeds niet hersteld is. (Soms kan atriumfibrilleren kort duren, bijvoorbeeld bij een stoornis van de schildklier, bij een longontsteking of bloedarmoede, of direct na een hartinfarct of een hartoperatie., zo staat er geschreven op deze site.
Na een paar uurtjes op de hartbewaking schoot het hartritme spontaan terug in het normale ritme. Medicijnen waren op dat moment niet nodig. Toen het hartritme weer normaal was, voelde hij zich direct weer goed. Mijn eega moest na het bereiken van een normaal hartritme nog een uur voor observatie blijven en mocht toen weer met mij mee naar huis. Hij blijft wel onder controle bij de cardioloog.
Heerlijk voor hem om dan weer thuis te komen. En ook met name voor de kinderen die toch ook erg geschrokken waren. We zijn dankbaar en blij dat het goed is afgelopen. Hij moet nu eerst maar eens die longontsteking echt goed gaan uitzieken.
Bij ons wak in de vijver maakte ik eind van de middag bovenstaande foto's.