Windwakken in De Weerribben
Donderdag 02 Februari 2012 om 19:43We zijn door alle emoties erg vermoeid. Vanochtend heb ik lang geslapen en ook vanmiddag heb ik nog een paar uur op de bank geslapen. Tussendoor ben ik bezig met huishoudelijke klussen die al een tijdje waren blijven liggen, zoals het schoonmaken van aanrechtkastjes en de badkamerkast. En dan te bedenken dat ik liever buiten aan het klussen ben dan bezig ben met huishoudelijke bezigheden. De geest van een mens (vrouw) is ondoorgrondelijk...
Het was vandaag een prachtige zonnige dag, daarom besloot ik aan het eind van de middag nog even naar De Weerribben te rijden in de hoop daar schaatsers bij zonsondergang te kunnen vangen.
Ik maakte een praatje met de rietsnijder. Hij vertelde dat er die middag al vele schaatsers waren geweest en dat ik dus te laat was. Ik verteld hem dat ik juist bewust had gewacht op de zonsondergang. Na een tijdje kwam hij erachter dat hij mijn vader wel goed had gekend en ook mijn zwager wel goed kende, tsja "rietsnieders" onder elkaar. Na een tijdje begon hij over het onderwerp: "Otters". De rietsnijder vertelde dat hij nog nooit een otter daar had gesignaleerd, terwijl in dat gebied er wel vier zouden verblijven. Hij sprak wel eens toeristen die wel een otter hadden zien wegglippen, maar volgens deze rietsnijder was dat dan een muskusrat. De rietsnijder wilde nog wel even doorpraten, maar ik zag de zon snel zakken en ik wilde mijn weg vervolgen.
Nog even wachten tot het vuur gedoofd was en dan zou hij naar moeder de vrouw gaan.
De schaatsers stopte op tijd, het grote wak was duidelijk te zien. Daarentegen is het levensgevaarlijk als een dergelijk wak na één nacht is dichtgevroren.
Ondergaande zon met zwanen.
Een schaatser vergezeld door zijn spiegelbeeld...
...en de ondergaande zon.
Even later kwam er nog een liefhebber voorbij krabbelen met ook hier een windwak op de voorgrond.
De zon ging onder, voor mij tijd om de warmte van het gezin en de houtkachel op te zoeken.
