Niet meer aan het water ...
Vrijdag 14 Oktober 2011 om 09:32Onze moeder heeft 78 jaar aan het water gewoond.
De laatste 40 jaar van haar leven was dit haar uitzicht. Met veel plezier heeft ze samen met haar man het vak als brugwachter uitgeoefend. Na haar pensionering mocht ze er blijven wonen.
Nu is het moment gekomen dat ze er niet meer kan blijven wonen. Het enige water wat ze straks nog vanuit haar kamer kan zien, zijn de regendruppels op het raam.
De druppels op het raam geven ook aan in wat voor periode we met elkaar zitten. Het is deze weken een periode van afscheid en verwerking, van verdriet maar ook van blijdschap. Het is een voorrecht dat je 78 jaar op zo'n mooie plek hebt gewoond, het is een voorrecht dat je, zoals mijn moeder de gave hebt om te kunnen genieten van zoveel mooie dingen in het leven die er nog wel zijn.
Onze moeder heeft in haar leven hard gewerkt en dat werken heeft ze ons van jongs af aan ook goed geleerd. Toen we zelfstandig woonden, hoefden we maar te kikken en ze stond klaar om ons te helpen, met huishoudelijke klusjes, maar ook met sauzen, verven en behangen. Het was dan ook niet meer dan logisch dat we besloten om in de nieuwe kamer zelf het oude behang te verwijderen. Dit is ook zeker goed voor een stuk verwerking, afscheid van iets wat nooit meer terugkomt.
Ook de kleinkinderen zijn gek met oma. Ook al vraagt oma tien keer achter elkaar hetzelfde, ze geven ook tien keer achter elkaar het antwoord. Ook zij vinden het moeilijk dat oma uit haar huis weg moet. Niet meer met elkaar voetballen op het grasveld, niet meer met elkaar een ijsje kopen bij de ijscobak die er in de zomer staat, geen rondjes meer om het huis rijden met de traptractor. De kleinkinderen wilden ook hun steentje bijdragen in de nieuwe kamer en hielpen driftig mee. En zo met elkaar was het heel gezellig.
Onze moeder is niet iemand die door verdriet of tegenslagen bij de pakken gaat neerzitten. Door het verlies van hun twee jonge kinderen heeft ze onbeschrijfelijk veel verdriet in haar leven ervaren en dat verdriet is er nog steeds. Sinds 14 jaar kan ze dit verdriet niet meer delen met haar levenspartner en moest ze het "alleen" doen. Ik schrijf "alleen" tussen aanhalingstekens, ze heeft altijd kracht kunnen putten uit haar geloof. Ze voelde zich daardoor niet alleen.
In het verzorgingstehuis waar ze komt hebben ze een speciaal dementieteam. Het doel is om de mensen met dementie structuur te bieden en zoveel mogelijk de dagelijks activiteiten zelf te laten doen. Met elkaar de tafels dekken, met elkaar wandelen, fietsen, zwemmen, handwerken. Allemaal activiteiten die mijn moeder graag doet maar niet meer alleen voor elkaar krijgt. Mijn moeder houdt van mensen en van de gesprekken met mensen. Waar ze voorheen woonde was het buiten het zomerseizoen toch wel erg eenzaam. In deze periode dat we in het tehuis aan het bezichtigen en aan het klussen waren heeft ze al tientallen mensen gesproken. We hebben er alle vertrouwen in dat ze op haar nieuwe plek haar draai kan vinden.
In deze periode van verhuizing reageer ik wat minder frequent bij jullie, maar de foto's bewonderen doe ik wel.