chiropractor amst…: Stabіlization and rehabil… klaproos: oh oh Jetske, dat word… marjolein vh pl/m…: Ja hoor, ga meteen zo kij… Joke: Ja ik kwam ze ook tegen. … Joke: Goed gelukt Jetske, vroeg… Joke: Zeker Jetske, ga direct g… Henk Jonkvorst: Mooi. Een nieuwe blog met… Henk Jonkvorst: Een klamme nevelige ochte… leo: Iek...wat eng.... willy: een schitterende eerste f…
Hommels zijn bijen, dat weten de meeste mensen niet. Ik wist het ook niet totdat ik er meer las op deze site. De hommels zijn kanjers in het bestuiven. Onze stokrozen zijn altijd erg in trek bij de hommels.
De vlinderstruiken die zo druk bezocht werden door de vlinder, zie dit blog, werd ook bezocht door een hommel.
In dit logje schreef ik over de jongen van het winterkoninkje onder onze veranda. Prachtig om te zien wat voor lekkere hapjes ze meenamen voor het hongerige grut.
Ongeveer een halve week geleden zijn de jongen uitgevlogen. Vanaf dat moment is het ongezellig stil onder de veranda.
Aan onze dochter de eer om de trechter op te tillen om te laten zien hoe het nestje eruit ziet.
Het is een waar kunstwerkje. je kijkt dus tegen de bodem van het nestje aan. De spiegel hangt ongeveer 5 cm van de muur af. De trechter stond aan de voor- en achterkant over de rand van de spiegel. Het winterkoninkje kon zo via de voor- en achterdeur naar binnen. Heel vernuftig.
En nu maar hopen dat ze een volgende keer weer dit plekje uitkiezen, want dat is zo gezellig.
Vandaag neem ik jullie mee naar Omaha Beach. Omaha Beach is de bekendste van de vijf landingsstranden van D-Day, op 6 juni 1944. De Amerikaanse divisies verloren hier zo’n 4.700 man: gewond, vermist of gedood. Het waren de grootste verliezen op de stranden van D-Day. Het strand kreeg de bijnaam ‘Bloody Omaha’.
De twee Amerikaanse infanteriedivisies die vanaf 06:30 landden beleefden kritieke momenten. De eerste twee aanvalsgolven werden in een paar minuten gedecimeerd. Alle genietroepen, van zowel infanterie als marine, leden zware verliezen. Zij moesten de stranden vrijmaken van obstakels die een snelle opmars tegenhielden. Deze obstakels waren onderdeel van de Atlantikwall. De genie stond zonder bescherming bloot aan vijandelijk vuur. In de chaos waren er toch kleine groepjes die er in slaagden om zich inlands tussen de Duitse stellingen te nestelen.
Toen D-Day eindigde was de situatie op Omaha nog steeds kritiek. De redenen voor de zware verliezen waren dat de bombardementen die aan D-Day vooraf gingen, weinig schade bij de verdediging hadden aangericht. De Duitse troepen waren ook veel talrijker dan ingeschat.
De amfibietanks faalden bij het begin van de aanval, sommigen zonken in de ruwe zee. De soldaten moesten na het verlaten van de landingsvaartuigen, zonder enige bescherming, nog honderden meters door zeewater waden dat tot het middel reikte. En vanuit de 15 Duitse versterkingen, Widerstandsnester, hadden de verdedigers een perfect schootsveld.
Als je vandaag de dag op de duinen staat begrijp je welk enorm voordeel de verdedigers hier toen hebben gehad. Bron: deze site.
Op het strand van Omaha Beach staat een monument. Deze sculptuur, genaamd 'Les Braves' is gemaakt door Anilore Banon. Over het monument schreef ze het volgende: 'Ik heb dit gecreëerd om de moed van deze mensen te eren. Zonen, echtgenoten en vaders, wie hun leven in gevaar brachten en vaak hun leven offerden met de hoop de Fransen te bevrijden'.
Les Braves bestaat uit drie elementen.
De vleugels van hoop. Zodat de kracht die deze mannen op 6 juni 1944 droegen, ons zal blijven inspireren en herinneren dat het met elkaar altijd mogelijk is om de toekomst te veranderen.
Sta op, vrijheid! Zodat het voorbeeld van diegenen die in opstand kwamen tegen barbaarsheid, ons zal helpen sterk te blijven staan tegen alle vormen van onmenselijkheid.
De vleugels van broederschap. Zodat deze golf van broederschap ons altijd herinnert aan onze verantwoordelijkheid ten opzichte van anderen en onszelf. Op 6 juni 1944 waren deze mannen meer dan soldaten, ze waren onze broeders.
En dat allemaal voor onze vrijheid! Dat gevoel van vrijheid en respect voor deze mannen wordt vergroot als je daar loopt.
Op 25 juli werd weerstation Gilze-Rijen de nieuwe eigenaar van het nationale warmterecord. Het werd er met 40,7 graden het warmst. Daarmee werd het voormalige warmterecord van 38,6 graden uit Warnsveld op 23 augustus 1944 verbroken. Ook in De Bilt was het nog nooit zo warm. Het werd er 37,5 graden. Daarvoor stond het record op 35,7 graden, gemeten op 19 juli 2006 en 26 juli 2018.
In ons dorp kwam de temperatuur tot 38 graden, aldus de weerapp. Rond middernacht zat ik samen met onze dochter aan de rand van de vijver. We zaten afwisselend wat te kletsen en te lezen. Het was op dat moment 28 graden. Uit mijn ooghoek zag ik wat bewegen in de vijver. Het was een kikker die op een blad van de waterlelie was gesprongen. Met de Nikon bridgecamera maakte ik enkele foto's. Het was donker en daardoor was het voor de autofocus lastig zoeken. Uiteraard moest ik de flitser gebruiken.
Ik besloot een extra lichtbron te pakken. Het was een fotostudiolamp op statief. Deze lamp is een onderdeel van een setje die mijn eega ooit heeft meegenomen uit de kringloopwinkel. Voor weinig. Terwijl ik de kikker opnieuw fotografeerde flitste tot mijn verrassing de studiolamp mee. Ik wist wel dat deze functie erop zat, maar had de lamp nog niet als zodanig gebruikt. Het was er nog niet van gekomen. Voor dit doeleinde was het licht te beperkt. De foto van de kikker is wel mooi genoeg om hier te tonen.
Dat gedoe met het flitslicht kon de kikker vast niet waarderen. Hij draaide ons de rug toe. Ik maakte nog een laatste foto met hulp van de flitser van de Nikon en zonder externe lamp. Het is een 'gewone' bruine kikker, maar dan wel met een mooie tekening.
Vandaag neem ik jullie mee naar de Amerikaans militaire begraafplaats. Ook dit was weer een bezoek waar je stil van werd. Zonder verdere toelichting neem ik jullie mee. Volgens mij spreken de beelden voor zich.
Een lepelaar in volle vlucht vastleggen is geen sinecure. Ze vliegen snel, heel snel. En als je dan een lepelaar frontaal in volle vlucht kunt vastleggen dan word je toch wel heel blij. Ik wel tenminste.
Vastgelegd vanuit de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder.
In dit logje schreef ik over een winterkoninkje die zijn nest had gebouwd onder onze veranda. Uiteindelijk had het vrouwtje dit nestje niet uitgekozen om haar eitjes te leggen. Ze had op een ander plekje in onze tuin een nestje uitgekozen, haar eitjes gelegd en haar jongen groot gebracht. Daarover schreef ik in dit logje.
Tot onze verrassing had het winterkoninkje onlangs het nestje onder de veranda toch uitgekozen. Het is een plekje in onze tuin waar we het vaakst zitten. Wij kunnen wel bedenken dat het daardoor geen handig plekje is, maar de natuur laat zich niet leiden. Dus ook een winterkoninkje trekt haar eigen plan.
Het nestje zit in de omgekeerde trechter op de spiegel. Onze dochter was jarig en hield een groot feest onder de veranda. Ik gaf haar de instructie dat ze gewoon hun gang moesten gaan als ze maar enige afstand namen van de spiegel en niet aan de spiegel en de trechter kwamen.
Het is allemaal prima verlopen. Het winterkoninkje is gewoon doorgegaan met voeren.
Met de bridgecamera en met de spiegelreflexcamera in de aanslag heb ik de verrichtingen van het winterkoninkje vastgelegd. Zo te zien hebben we insecten genoeg in onze tuin. Ze hoefde niet ver weg om met een vet hapje weer terug te keren naar het nestje...
Voedsel erin, poepjes eruit.
We zijn blij met onze tuin waarin meerdere vogeltjes hun plekje hebben gevonden. We genieten er volop van.
Vanaf de bunker met illustratie reden we naar zuidoostelijke richting. Daar kwamen we aan bij een monument.
Vanaf de strandopgang hadden we zicht op een object op het strand.
Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het een ponton was.
Deze drijvende pontons werden midden juni ingezet over een lengte van 4 km kustlijn. Doordat de pontons dreven konden ze bij ieder getijdenniveau worden gebruikt.
Deze zogenaamde metalen pier was 400 meter lang. Over deze pier was er een constante aanvoer van mankrachten, voertuigen en uitrusting.
Later zagen we in het museum een afbeelding van het ponton zoals het er tegenwoordig bij ligt met daaronder een afbeelding uit 1944.
Op de grote stille heide loopt een kudde schapen. Maar op die grote stille heide is nog meer moois te zien. Verstopt tussen de dopheide en andere begroeiing staat de klokjesgentiaan.
De klokjesgentiaan heeft haar bloemen nog in knop. Op deze plant legt het gentiaanblauwtje haar eitjes. Het zijn de witte knopje die op onderstaande foto veelvuldig zijn te zien. Ook op de plant linksboven en op de plant rechtsonder zitten eitjes. Zoveel eitjes dat is goed nieuws.
Afgelopen week ging ik samen met een vriendin, natuurfotograaf op pad op zoek naar het gentiaanblauwtje en de klokjesgentiaan. Even leek de bewolking wat dunner te worden en het zonnetje tevoorschijn te komen. Dat was het moment dat er een gentiaanblauwtje rondfladderde. Op hetzelfde moment dat wij het vlindertje in de gaten kregen landde het gentiaanblauwtje op een plant een meter of vier van het pad. Door flink in te zoomen konden we er een foto van maken. Uiteraard bleven we op het pad. Het is namelijk ten strengste verboden om buiten het pad te lopen vanwege de kwetsbaarheid van de klokjesgentiaan en deze zeldzame vlinder.
We wandelden verder over het pad en ondertussen speurden we naar klokjesgentiaan. Met een verrekijker of door flink in te zoomen met de camera observeerden we of er wel of geen eitjes aanwezig waren.
Op Twitter las ik dat de tellers van de eitjes gisteren niet in jubelstemming waren over het aantal eitjes. ‘Vergrassing /verruiging door o.a. stikstofdepositie, maar ook verdroging speelt een niet onaanzienlijke rol’, schreef Hans Krol in zijn tweet.
Op de terugweg zagen we het gentiaanblauwtje nog op dezelfde plant zitten.
Het gentiaanblauwtje is voor een duurzaam voortbestaan afhankelijk van een netwerk van geschikte leefgebieden met natte heide, heischraal grasland of blauwgrasland op onderlinge afstanden van hoogstens een paar kilometer. De afhankelijkheid van de klokjesgentiaan als waardplant en de knoopmieren als waardmieren betekent dat het leefgebied op kleine schaal een afwisselende structuur moet bezitten met zowel open plekken als oudere vegetatie. Ook dient de hydrologie zodanig te zijn dat de grondwaterinvloed behouden blijft maar langdurige inundatie vermeden wordt. Bron is
deze site.
We hebben ook meerdere klokjesgentiaan gespot waarop maar een paar of geen eitjes aanwezig waren.
Bij zonnig weer ga ik nogmaals kijken. Ik hoop dat er dan meer gentiaanblauwtjes vliegen en dat ze dichtbij het pad gaan poseren.
Vanaf Sainte-Mère-Église reden we naar 'Batteries de Crisbecq'. De Saint-Marcouf (of Crisbecq) artilleriebatterij speelde een belangrijke rol tijdens landingen van D-Day op 6 juni 1944. Deze artilleriebatterij was onderdeel van de Atlantic Wall, de verdedigingslinie van de Duitsers.
Tijdens de bezetting van Frankrijk bouwde de Duitse marine een grote 4 x 210 mm kanonstelling in Crisbecq, een klein dorp in het Saint-Marcouf district. De artilleriebatterij was een serieus gevaar voor de schepen die Amerikaanse troepen naar Utah Beach brachten. Om die reden werd de Duitse batterij zwaar gebombardeerd in de nacht van 5 op 6 juni. Hoewel de batterij licht was beschadigd opende het die ochtend van 6 juni het vuur op de geallieerde vloot. In het daarop volgende artillerieduel tussen de Duitsers en de geallieerden kreeg de vloot van de geallieerden toch snel de overhand.
Daarna richtten de Duitse eenheden hun enig overgebleven kanon op de stranden van Utah Beach. In de morgen van 7 juni stierven een groot aantal soldaten van het Amerikaanse 22e Infanterieregiment (4e Divisie) in een vergeefse poging de Duitse versterking in te nemen.
De 400 Duitse soldaten onder leiding van Oberleutnant zur See (marine- luitenant) Walter Ohmsen boden koppig weerstand tegen de aanvallen van de grondtroepen en para’s. Het Duitse garnizoen trok zich uiteindelijk terug op 11 juni.
Sinds 2004 is er op de plaats van de batterij een museum. Hier ontdekken de bezoekers een aantal versterkte gebouwen, typerend voor de Atlantic Wall-bunkers, die onderdak boden aan soldaten, kanonnen, machinegeweren, maar ook een keuken en een ziekenboeg.
Hoewel de kanonnen zijn verdwenen, kunnen de bezoekers een keur aan wapens en uniformen aantreffen die een beeld geven van de Duitse soldaten voor de geallieerde landing. Bron: deze site.
Vanaf de Batteries of Crisbecq reden we verder naar de kust. Aan de horizon is de zee al te zien. Toevallig dat er net een aantal oldtimers langsreden.
We kwamen aan bij Utah Beach.
Eén van de vele bewaard gebleven bunkers.
Toen ik er omheen liep trof ik daar een afbeelding met mooie woorden eronder. Mooi dat het in drie talen is opgeschreven.
Op de bunker staat de volgende tekst geschreven...
Qui change les enfants, change les monde
Who change the children, change the world
Wer die Kinder ändert, verändert die Welt
D-Day. De langste dag.
6 juni 1944 is de geschiedenis ingegaan onder de legendarische naam D-Day. De dag van de geallieerde landingen op de stranden van Normandië. Het was het dramatische hoogtepunt van operatie Overlord, het begin van de bevrijding van West-Europa uit handen van de Duitse bezetter.
Vier jaar na de verpletterende nederlaag van Frankrijk, België en Nederland in de lente van 1940, begonnen de westerse geallieerden met operatie Overlord. Het doel was een bruggenhoofd te vestigen in West-Europa om van daaruit nazi-Duitsland te verslaan, met de hulp van het Sovjet leger aan het Oostfront.
Normandië werd gekozen vanwege de nabijheid van de Britse kust. De geallieerde luchtmacht kon zo de landingstroepen effectief ondersteunen bij het begin van de aanval (operatie Neptune). Bovenal was de Duitse verdediging langs dit deel van de kust minder sterk dan verderop in het noorden. Het Duitse opperbevel verwachtte de geallieerde landingen daar waar het Kanaal het nauwst is.
Een vloot van meer dan 6.900 schepen was nodig om de aanvalstroepen van meer dan 156.000 man op vijf stranden te zetten. De landingsstranden kregen van west naar oost, de codenamen Utah en Omaha (V.S.), Gold (Brits), Juno (Canadees) en Sword (Brits). Ongeveer 24.000 man luchtlandingstroepen werden ingezet om strategische punten in te nemen en zo te voorkomen dat de Duitsers konden aanvallen op de flanken van de troepen die op de kust aan land kwamen. Ondanks het slechte weer en de felle Duitse tegenstand waren de operaties succesvol. Op de avond van 6 juni 1944 hadden de geallieerden op alle vijf de stranden vaste voet aan de grond. De Duitse verdediging wist niet hoe ze moest reageren.
D-Day was vooral een Brits-Amerikaanse inspanning. Britse, Amerikaanse en Canadese troepen vormden de hoofdmoot, maar in totaal deden er zowel in de lucht, op zee, als op land 17 geallieerde landen mee. De landingen van 6 juni 1944 maakten geschiedenis onder de legendarische naam D-Day. Bron is deze site
In de nacht van 5 op 6 juni landden parachutisten in Normandië. Over deze luchtlandingsoperatie, genaamd 'Operation Tonga' kun je alles lezen op deze site. Deze operatie begon even na middernacht. Veel piloten waren onervaren en daardoor landden vele parachutisten op de verkeerde plek en werden ze over een groot gebied verspreid. Zesendertig man verdronken toen zij in het water landden. Anderen kwamen terecht in totaal afgelegen gebieden en konden wekenlang geen contact maken met de hoofdmacht. Andere parachutisten werden onder vuur genomen toen ze nog in de lucht hingen.
Het dorp St.-Mère-Église was de tweede plaats die door de geallieerden tegen zonsopkomst werd bevrijd. Ook zweefvliegtuigen werden ingezet bij de luchtlandingen. De luchtlandingsoperatie duurde van 5 juni tot 7 juni 1944 en er vielen 800 doden en gewonden. De parachutisten moesten belangrijke bruggen veroveren. De soldaten leverden, ondanks de vele levens die verloren gingen, een belangrijke bijdrage aan D-Day.
Aan de kerk in hangt parachutistenpop, ter herinnering aan de Amerikaanse parachutist John Steele. Tijdens zijn parachutesprong bleef hij met zijn parachute aan de toren hangen. Hij werd onder vuur genomen door de Duitsers en overleefde door zich dood te houden.
De kerk van Saint-Mère is een bezichtiging waard. De glasramen zijn gewijd aan de heldendaden van de troepen van de Landing op Normandië.
Na het bezoek aan de kerk maakten we een rondje om de kerk. Het dorpje heeft duidelijk ingespeeld op de gebeurtenissen van 75 jaar geleden.
In diverse winkeltjes waren allerlei attributen te koop die herinneren aan de oorlog. Tijdens ons verblijf in Normandië viel het me op dat er meerdere kinderen met een 'klikkertje' liepen te spelen. Ik kon me herinneren dat ik vroeger ook wel eens zo'n klikkertje heb gehad. Vandaag kwam ik op internet tegen dat deze klikkertjes daar wellicht verkocht worden als de zogenaamde 'D-day cricket.' Met deze cricket communiceerden de parachutisten met elkaar, in het donker vlak na de landing. Op deze site kun je er meer over lezen.
Het mooie van vogelkijkhut "Blaustirns' is dat het omgeven is door riet. Riet is een eldorado voor vogels. Het loont dan ook de moeite om niet alleen naar het water te kijken, maar ook naar het riet vlak onder de kijkhut. Een fotograaf, een vogelaar wees ons op een baardmannetje verscholen in het riet. Met de camera sprintte ik naar het andere kijkgat en maakte snel een foto.
Bij de tweede foto ging het baardmannetje er vandoor. Pas op de computer leerde ik dat het om een vrouwtje ging. De foto's zijn niet scherp geworden, maar ik had in ieder geval voor het eerst van mijn leven een baardmannetje gezien en vastgelegd. De echtgenote van de fotograaf was een kenner van vogels en vogelgeluiden. Zij fotografeerde zelf niet. Terwijl wij over het water keken en de sterns vastlegden observeerde zij voor ons het riet of het baardmannetje zich nog weer liet zien.
Al snel hoorde en ontdekte ze een baardmannetje in het bosje aan de andere kant van de kijkhut. Hier bleek het te gaan om een juveniel. Het is gelukt om het vogeltje op verschillende plaatsen meerdere keren vast te leggen. En nu maar hopen dat ik ooit nog eens een mannetje voor de lens krijg.
Op de site van Nature Today vond ik wat meer informatie over dit vogeltje.
Het baardmannetje is een bijzondere rietvogel. De soort is het enige lid van de familie Panuridae, een familie behorende tot de superfamilie Sylvioidea, waartoe ook zangvogels als mezen, leeuweriken, grasmussen en rietzangers behoren. Nog niet zo lang geleden leek verwantschap met de timalia’s waarschijnlijk; nu blijken baardmannetjes meest verwant te zijn aan leeuweriken.
Als broedvogel is de baardman in Nederland vrij schaars. Hij is nauw verbonden aan rietland. ’s Zomers leeft hij van insecten, ’s winters vooral van rietzaden. Het broedseizoen is lang en de soort heeft vaak meerdere broedsels, tot wel vier. Eind april kunnen er al uitgevlogen jongen zijn, maar meestal is dat later in het voorjaar. Eén paartje kan wel twintig jongen in één broedseizoen grootbrengen. Juli is de tijd dat de meeste baardmannetjes al een nest jongen hebben grootgebracht. Deze vinden nu zelfstandig voedsel.
De jonge baardmannetjes zijn nu in juveniel kleed. Dit ziet er heel anders uit dan dat van het volwassen mannetje en lijkt een beetje op dat van het vrouwtje. Het is echter veel geelbruiner, met zwart in vleugels en staart en een grote zwarte vlek op de rug. Bijzonder is dat de geslachten in het juveniele kleed al te onderscheiden zijn: het mannetje heeft een oranje snavel en een zwarte oogvlek. Het vrouwtje heeft een geelbruine snavel en geen oogvlek. In september hebben de meeste jonge baardmannetjes het adulte kleed gekregen.
Jonge baardmannetjes zwerven nu rond door de rietlanden waar ze geboren zijn, maar hebben al de neiging om nieuwe plekken op te zoeken. Dit gaat met veel onrust gepaard, waarbij de vogels in groepjes hoog uit het riet opvliegen om er vaak bij de minste onraad weer snel in te vallen. In september en oktober is de echte trektijd en kunnen Nederlandse baardmannetjes in Frankrijk en Engeland terechtkomen, waar ze zich zelfs kunnen vestigen als broedvogel. Bescherming van grote, uitgestrekte moerassen met veel rietland, zoals de Oostvaardersplassen, is de beste manier om deze soort te beschermen.
Afgelopen week ging ik samen met een vriendin fotograferen in Fryslân. Zij heeft ook fotografie als hobby. Op mijn weblog had ze gelezen over de vogelkijkhut "Blaustirns' en ze wilde daar wel eens een kijkje nemen. Het weer was niet echt heel mooi, maar er zat wel wat tekening in het wolkendek. Dat laatste was een voorwaarde dat we op stap zouden gaan.
De jongen zijn inmiddels uitgevlogen. Zowel de ouden als de jongen zitten graag op de drie paaltjes voor de vogelkijkhut. Op onderstaande foto staat een ouder...
...en hier staat een jong het verenkleed te poetsen.
Vlak voor de vogelkijkhut ligt een groot veld met waterlelies en dat is een favoriete plek om te foerageren.
En zo te zien levert het ook nog wat op.
Als zwarte sterns een verlanglijstje zouden kunnen inleveren dan zouden ze vast meer paaltjes vragen. Het was soms een hele strijd wie er op het paaltje mocht zitten. Degene met het meeste lawaai won en de zwakste had het veld te ruimen.
De jongen worden nog enige tijd na uitvliegen gevoerd. We hoopten dat we daar getuige van mochten zijn en konden vastleggen, maar dat is niet gelukt.
We hebben in ieder geval daar volop genoten van de activiteiten van de zwarte sterns.
Ik heb ook een filmpje gemaakt van de zwarte sterns. In de vogelkijkhut zaten inmiddels meerdere fotografen en dat is terug te horen op het filmpje. Ook het gepiep van de jongen van de boerenzwaluwen is te horen. Ze beginnen te piepen op het moment dat een ouder met voedsel aankomt.
Terwijl we in de vogelkijkhut waren hadden we nog een leuke ontmoeting. Dat onderwerp komt de volgende keer. Ik zal alvast verklappen dat ik helemaal verliefd ben op het onderwerp.
Na de overnachting in Ieper in België reden we verder. Ons uiteindelijke doel van deze reis was Normandië. In Normandië wilden we een bezoek brengen aan de bezienswaardigheden die herinneren aan D-Day.
De reis door Frankrijk verliep grotendeels over tolwegen en voorspoedig. De toegang tot Normandië wordt gevormd door een enorme brug over de Seine. Pont de Normandie of Bridges of Normandy. Vanuit de auto heb ik met de telefoon enkele foto's gemaakt door een vieze autoruit. Die foto's kwamen niet door de ballotage, vandaar dat ik een foto en linkjes van internet heb geplaatst. Onderstaande foto komt van deze site. Als je de brug oprijdt dan heb je het beeld wat is vastgelegd op deze foto. Als je de brug oprijdt krijgt je een indrukwekkend gevoel.
In Normandië verbleven we in een authentieke Chambres d’Hôtes, ongeveer 12 km ten zuiden van Carentan.
Het was een prachtig onderkomen met een hele vriendelijke gastvrouw en gastheer. Ook de vogels voelden zich daar thuis. De boerenzwaluwen mochten hun nestje bouwen op de buitenlamp.
De groenling zong ons 's ochtends wakker...
...en de roodborsttapuit zong ons 's avonds weer in slaap.
De temperatuur was dag in, dag uit zo rond de 23 graden. Dat was perfect voor het maken van uitstapjes.
Tijdens één van de uitstapjes hadden we een speeddate met een patrijs. Deze foto is gemaakt vanuit de auto en daardoor is de kwaliteit niet je van het. Toch mag deze patrijs hier een plekje krijgen.
We hebben genoten van het landschap, de vriendelijke bevolking en de leuke dorpjes.
De komende tijd zal ik aandacht besteden aan de diverse bezienswaardigheden die ons herinnerd aan de gedenkwaardige dag op 6 juni 1944. Als ik een actueel onderwerp heb dan plaats ik die tussendoor.
Vandaag neem ik jullie mee naar het vervolg dit logje en wel naar de herdenkingsbijeenkomst onder de Menenpoort in Ieper.
Sinds mei 1928 wordt daar dag na dag een kleine ceremonie georganiseerd. Elke avond om 20.00 uur weerklinkt onder de Menenpoort – die de namen van 54.896 vermiste soldaten van de Commonwealth draagt – een militair klaroengeschal, de zogenaamde "Last Post." Enkel tijdens de oorlogsjaren 1940-1944 bleef dit ritueel uit.
De Last Post is in oorsprong het klaroengeschal dat in Britse en andere legers het einde van de werkdag aankondigde. In de context van de dagelijkse plechtigheid die in Ieper door de Last Post Association georganiseerd wordt, is de Last Post het definitieve vaarwel aan de gesneuvelden.
Op de dag dat wij er waren werd de ceremonie bijgewoond door een peloton uit Londen.
Na het eerste deel van het blazen van de Last Post was er de kranslegging.
Na de kranslegging bliezen de klaroenblazers het tweede deel. Daarna marcheerde het peloton af.
Einde van de indrukwekkende ceremonie. Iedereen ging weer zijn of haar weegs.
De herdenkingsbijeenkomst heb ik samengevat in een filmpje. Een filmpje geeft wat beter de sfeer weer.
Vorige week brachten we een bezoek aan de Belgische stad Ieper. We verbleven in een B & B op korte loopafstand van het centrum. Ieper speelde een belangrijke rol tijdens de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de volledige duur van de Eerste Wereldoorlog was de stad aan drie zijden omringd door Duitse troepen, door de Britse verdedigers werd deze boog in het front de Ypres Salient genoemd.
De Duitsers slaagden er niet in de stad te veroveren. Ondanks vier groots opgezette veldslagen die aan 500.000 soldaten het leven kostten bleef Ieper uit handen van de Duitsers.
De Eerste Slag om Ieper begon op 21 oktober 1914. Het 26e Duitse reservekorps stond tegenover Franse en Britse troepen. Om zes uur vielen de Duitsers aan, maar ze verloren al gauw de strijd. De Duitse soldaten probeerden het later nog twee maal, maar zonder succes. Op 22 november 1914 besloot het Duitse Oppercommando het offensief te staken.
De Tweede Slag om Ieper begon op 14 april 1915 rond Hill 60. Het waren opnieuw de Duitsers die het opnamen tegen de Fransen en Britten. Deze slag staat vooral bekend omdat er voor het eerst chloorgas werd gebruikt nabij Ieper. De Duitsers maakten gebruik van gifgas op 22 april 1915. Later is door de Duitsers ook mosterdgas gebruikt. Het kreeg zo de benaming yperiet omdat het hier voor het eerst op grote schaal werd ingezet.
De Derde Slag om Ieper begon op 31 juli 1917. De Britse veldmaarschalk Douglas Haig wilde uitbreken en de Duitsers de genadestoot toebrengen. De slag zelf werd gestreden tot 10 november 1917. Men noemt deze slag ook wel de Slag om Passendale, naar het dorp nabij Zonnebeke. Dit dorp werd geheel verwoest.
De Vierde Slag om Ieper begon op 18 maart 1918. Na deze laatste slag was de stad Ieper geheel verwoest. Op 28 september 1918 verlieten de Duitsers Langemark. Ruim zes weken later, op 11 november 1918 om elf uur in de ochtend was de oorlog officieel afgelopen.
Na de oorlog gingen - vooral bij de Britten - stemmen op om de stad niet weer op te bouwen maar zo te laten liggen, als macaber gedenkteken. Churchill zei hierover: 'Ik zou alle ruïnes van Ieper willen behouden: er bestaat in de hele wereld geen heiliger plaats voor het Britse vol.' Toch werd de stad weer teruggebracht in de vooroorlogse staat, grotendeels met geld van de Duitse herstelbetalingen. De wederopbouw, onder leiding van architect Jules Coomans duurde meer dan veertig jaar. Ieper speelt een belangrijke rol bij herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog en wordt - met name door Britten - ook wel gezien als middelpunt van herdenkingen van deze oorlog. De velden rond de stad zijn bezaaid met meer dan 170 goed onderhouden begraafplaatsen.
Na een wandeling dwars door het centrum kwamen we aan bij de Menenpoort. De Menenpoort overspant de Menenstraat. De huidige poort stamt uit 1927 en is gebouwd door de Britten. Het is een groot herdenkingsmonument voor de ruim vijftigduizend Britse soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog verdwenen zijn. Ze zijn zo goed als zeker omgekomen tijdens de oorlog, maar ze zijn niet meer teruggevonden of geïdentificeerd.
De namen van deze soldaten zijn terug te vinden op de vele panelen in het monument. Nog steeds worden tijdens graafwerkzaamheden in de omgeving resten van soldaten gevonden. Zodra deze worden geïdentificeerd als die van een vermiste Brit, worden ze tijdens een officiële ceremonie herbegraven. Daarna wordt zijn naam verwijderd van de gedenktekens van de onbekenden. Onder de Menenpoort wordt nog steeds iedere dag om 20 uur de Last Post gespeeld ter nagedachtenis aan de gesneuvelde soldaten. Dat was ook de reden van ons bezoek, we wilden dat graag een keer meemaken.
Omdat we nog niet hadden gegeten streken we eerst neer op het terras met uitzicht op de Menenpoort. Dagelijks komen er bussen vol met Engelse toeristen een bezoek brengen aan de Menenpoort. Om ons heen zaten dan ook allemaal Engelsen. Bier was hun favoriete drank.
Na het eten maakten we een rondgang door de poort.
We raakten onder de indruk van zoveel namen van vermiste soldaten.
Dagelijks worden er nieuwe kransen gelegd.
Onder de bezoekers waren veel schoolkinderen.
Bijzonder dat na zoveel jaar dit nog zo leeft onder de Engelse bevolking.
Rond kwart over zeven stelden de eerste mensen zich op om goed zicht te hebben op de ceremonie. Het was nog wel drie kwartier geduld hebben, maar ik had wel een plekje vooraan.
Ook bij tropische temperaturen moet er gewoon gewerkt worden om de hongerige jongen te voeden. Terwijl ik verkoeling zocht onder een grote boom legde ik het proces vast.
Op dag 2 van ons verblijf op Sardinië maakten we een lange wandeling nabij ons resort. Vanaf het resort daalden we af naar het strandje. Vanaf dat punt beklommen we de heuvel aan de andere kant van het strandje. Het waaide hard en de Middellandse Zee was onstuimig.
Wandel maar met ons mee.