Anna: Dan heb jij geluk, Jetske… henk Jonkvorst: Dan heb je dus grote kans… klaproos: oef gelukkig Jetske, da… Jetske: @Klaproos, dank voor je c… Jetske: @Klaproos en Bram, dit vo… henk Jonkvorst: Heggemus of Winterkoning … Bram: Ik had nog meer geschreve… Bram: dit vogeltje lijkt mij ge… Bram: schitterend die geopend b… Bram: Altijd leuk Texel, ben er…
Bovenop die spiegel staan een paar attributen zoals de eerste klompjes van onze dochter en een ijzeren trechter. Deze trechter gebruikte mijn vader vroeger om de rietmaaier en de aanhangmotor met benzine te vullen. Het is een dierbaar erfstuk. In die trechter heeft een winterkoninkje een nestje gebouwd. Hij vliegt naar binnen door de gleuf tussen de trechter en de spiegel.
De veranda grenst aan onze garage. Door het raam van de garage hebben we zicht op de veranda. Ik heb daar heel wat keren gestaan met de camera in de aanslag. Door het raam van de garage heb ik één keer het winterkoninkje op de foto kunnen zetten. Helaas is de foto niet goed gelukt, maar ik laat deze hier toch zien.
..
Het mannetje bouwt meerder nestjes en laat het vrouwtje kiezen waar ze haar eitjes wil leggen. In onze tuin is de veranda het plekje wat het vaakst door ons gebruikt wordt. Het is voor alle partijen dus niet handig dat het vrouwtje dit plekje kiest, we wachten het af.
Het is druk in onze tuin met vogels. Ouders zijn druk bezig met het verzamelen van voedsel voor hun jongen en aanstaande ouders zijn druk met het bouwen van hun nest. Ik sta dan ook regelmatig in de tuin te genieten van al die drukte. Meestal heb ik dan mijn Nikon bridgecamera bij de hand.
De heggenmus heeft een snavel vol lekkers verzameld om de jongen te voeden.
In deze serie schreef ik over de ontdekking van het nestje van de heggenmus. Vijf eitjes lagen er toen in. Uiteindelijk zijn er twee uitgekomen. Heel voorzichtig maakte ik een foto van de jongen. De foto's zijn niet van topkwaliteit maar ik laat het hierbij omdat ik ze niet verder wil storen.
Deze foto laat mooi zien waarom we het mos in het gazon laten zitten en dus geen glad gazon hebben.
De heggenmus zoekt zijn voedsel veelal op de grond...
...maar ook bij onze kippen en in de bomen.
Plotseling dartelden twee ouders om elkaar heen. De één met de snavel vol voedsel en de ander had niets in de snavel.
Ik weet niet precies wat er aan de hand was. Of de één wilde een graantje meepikken of het was een liefdesritueel. Wie het weet mag het zeggen.
Vorige week vrijdag waren we met het gezin een dagje naar Texel. We troffen het enorm met het weer. Zowel de heenreis als de terugreis maakten we de overtocht met de nieuwe veerboot. De meeuwen reisden met ons mee.
Ik had mijn handzame Nikon bridgecamera meegenomen. Ik heb heel veel foto's gemaakt, maar dat zijn voornamelijk kiekjes van het gezin geworden.
In deze serie laat ik een aantal foto's zien van ons uitstapje op Texel.
Op vrijdag vaart de vissersvloot Oudeschild binnen.
De hele middag is men dan druk met het onderhoud van de vissersschepen.
Deze visser vertelde over hoe het pulsevissen werkt. Per 1 juni a.s. is onder druk van de Europese unie pulsevissen verleden tijd.
We lunchten bij één van onze lievelingsplekjes op Texel en wel op het strand aan de Waddenzee. Bij strandpaviljoen Kaap Noord kun je heerlijk zitten en eten. De veerboot naar Vlieland ligt voor anker. Meerdere mensen waren daar bezig met kitesurfen.
Na de lunch maakten we een lange wandeling in De Sluftervallei.
De Slufter ligt aan de westzijde van Texel en is het bekendste natuurgebied van het eiland. Het terrein staat in directe verbinding met de Noordzee. Via een gat in de duinen stroomt De Slufter soms vol water. Hierdoor is De Slufter rijk aan bijzondere planten en dieren. Ook is het een ideale plek om te wandelen, vogels te kijken of te picknicken. Zie ook deze site.
Het opvallendste op die dag was de zang van de veldleeuwerik. De mannetjes maken spectaculaire zangvluchten. Eerst klimmen ze tot een hoogte van soms meer dan honderd meter, waarna ze luid zingend omlaag vliegen om in de buurt bij het vrouwtje te landen. Meestal vind je ze in het hoge gras of andere begroeiing niet weer. Deze keer had ik geluk dat het mannetje landde op een relatief kaal stukje. Het nadeel was wel dat de ondergrond niet fotogeniek was. Ook al is de foto geen hoogstandje toch mag de veldleeuwerik hier een plekje krijgen. Het gaat namelijk slecht met de veldleeuwerik. Op deze site kun je er over lezen.
De onderstaande foto is wel beter gelukt. Zelfs het bekende witte puntje in het oog is aanwezig. Meer foto's kon ik niet maken want toen vloog de veldleeuwerik weg.
Naschrift: volgens een kenner op Twitter gaat het om een graspieper en niet om een veldleeuwerik. Hij schreef: ‘Lastige soorten. Verschil: leeuweriken zingen als ze opstijgen, piepers juist als ze dalen, vaak als een soort parachuutje’...
Afgelopen week tijdens de voorlopig laatste mooie lentedag was ik te gast bij mijn fotomaatje in Fryslân. Jan nam mij mee naar De Alde Ie ten westen van Gorredijk. We gingen specifiek naar het plas-dras gebied in de hoop er weidevogels te kunnen spotten. De plas-dras weilanden waren helaas uitgedroogd. Hoe we ook naar alle windstreken speurden, er was geen weidevogel te bekennen.
Jan was een tijdje aan het spelen voor een fotoserie voor Skywatch Friday, klik hier voor de foto's. Ik struinde in tussentijd langs de sloot om te kijken of ik wat insecten kon vastleggen met de macro-instelling op mijn Nikon.
Het waaide flink op de Friese vlakte. Gelukkig bood de bomenrij met struikgewas nog enige beschutting.
Toen ik daar zo rondstruinde landde er een waterjuffer op mijn korte broek.
Door de macro-instelling was maar een gedeelte van de waterjuffer scherp in beeld te krijgen. Ik vind het lastig om deze waterjuffer te determineren. Op onderstaande foto is het achterlijf duidelijk in beeld gebracht.
Op deze foto zie je de ragfijne vleugeltjes.
En op de laatste foto is de kop scherp in beeld gebracht. Ik denk dat het een vuurjuffer is, hoewel de kleur van het borststuk mij weer doet twijfelen. Wie het weet, mag het zeggen.
Met veel lawaai kwamen ze aangevlogen en streken ze neer op het dak van de buren.
Nadat ze de veren hadden losgeschud begonnen ze aan hun stretchoefeningen...
>
Het gaat slecht met de scholekster in Nederland, het broedsucces aan de kust en in weilanden is zo laag dat de populatie sterk afneemt. In de afgelopen decennia is het aantal broedgevallen van scholeksters meer dan gehalveerd. Meer informatie staat op
deze site. Ieder jaar zit een paartje scholeksters bij onze achterburen. Deze mensen hebben meerdere weilanden en houden drie pony's als hobby. Ze bewerken het land zoals men het vroeger deed. Het groen op het enorme perceel naast hen is onlangs doodgespoten. Het is te hopen dat het paartje scholeksters aan de goede kant van de afrastering hun nestje hebben gemaakt. Een tijdje geleden was ik bij hen op visite. Het viel ons op dat er vele kraaien en eksters in de weilanden zaten. Ook dat komt de voortplanting van de weidevogels niet ten goede.
Omdat door het riet andere planten zoals de palmen in de verdrukking kwamen besloot ik een gedeelte van het riet weg te knippen.
Toen ik al een gedeelte had weggeknipt zag ik ineens een nestje hangen tussen het riet wat ik ook nog wilde verwijderen. In het nestje lagen 5 kleine blauwe eitjes. De ouder was gevlogen. Uiteraard ben ik gelijk gestopt met mijn snoeiwerk. Met mijn camera met macro-objectief maakte ik een foto van het nestje en de eitjes. Op dat moment wist ik nog niet om welk vogeltje het ging.
Een korte tijd later zat de ouder gelukkig alweer op het nest. Heel voorzichtig maakte ik daar ook nog een foto van. Het is de heggenmus die er zit te broeden. Vanwege de vele heggen, struiken en andere schuilplaatsen broeden er vast meer heggenmussen in onze tuin. De heggenmus is namelijk de meest voorkomende broedvogel in ons land. Het is niet eenvoudig om een broedplaats van de heggenmus te ontdekken. De heggenmus vliegt niet vaak en scharrelt voornamelijk over de grond onder heggen en struiken om voedsel te zoeken.
De vogelkijkhut, De Twitterhut is voornamelijk bekend om de oeverzwaluwwand die daar is opgesteld. Deze wand is van begin af aan een succes gebleken. Ook dit jaar wordt er weer volop gebouwd door oeverzwaluwen aan een nestje.
E
Alles vliegt kris kras door elkaar heen, het is een wonder dat ze niet met elkaar in botsing komen.
Mijn Nikon kon de snelle oeverzwaluwen soms niet bijhouden.
Mijn vaste volgers weten dat ik de oeverzwaluwen wel vaker hebt vastgelegd. Wat me nog niet eerder is gelukt is het vastleggen van een stilzittende oeverzwaluw. Dit keer had ik geluk. Een oeverzwaluw zocht een plekje op een rietstengel rechts van de wand.
De zwaluw ging druk aan de poetsen.
Het was nog wel lastig om het kleine ding vast te leggen, de wind zwiepte de rietstengel op en neer.
En toen was er een kleine toegift, er kwam nog een tweede zwaluw op een rietstengel zitten.
Voor een beter beeld heb ik een kort filmpje gemaakt. Ook de zwaluw op de rietstengel heb ik gefilmd. Op het filmpje kun je goed zien hoe de rietstengel met de zwaluw danst in de wind.
In dit logje schreef ik dat ik nog een keer terug wilde naar de Twitterhut om de geoorde fuut wat beter vast te leggen...
Maar dat ik een geoorde fuut als volleerd fotomodel voor de camera zou krijgen dat had ik niet durven dromen.
Deze vogelaar zat er al anderhalf uur en zolang dobberde de fuut daar rond.
De fuut zwom een eindje van ons af, dan weer naar ons toe. De fuut zwom een eindje naar links en dan weer naar rechts, maar verder dan pakweg 8 m² kwam de fuut niet.
Een eind verderop zwommen 4 geoorde futen die druk aan het foerageren waren. Het was opvallend dat deze fuut geen één keer onderdook, als dat maar goed afloopt met dit exemplaar.
De fotoserie is gemaakt met de Nikon bridgecamera.
Wat betreft de fotosessie in het rietland laat ik het bij een foto van Rhena. Een prachtige en lieve hond. Jan heeft het bezoek aan en het werk in het rietland treffend omschreven. Tevens heeft hij daar heel mooi beeldmateriaal bijgeplaatst. Voor die series kun je hier, hier, hier en hier klikken.
Ik vond op internet nog wel een aantal weetjes over de rietsnijders...
Al is nu veel gemechaniseerd toch blijft rietsnijden arbeidsintensief. Gemiddeld kost het 75 uur om een hectare rietland te oogsten en te onderhouden/beheren. Ook het tijdrovende vervoer over water is, hoewel nu gemotoriseerd, verder niet veranderd. Kleding en andere praktische zaken wel. Men heeft goede waterdichte en warme werkkleding, de laarzen zijn veel lichter dan de oude leerseklompen. Ook de vuuremmer hoeft niet meer mee: er zijn nu thermosflessen voor de koffie en thee. Voor een handelsbosje afgeleverd wordt, heeft de rietsnijder het riet zo’n negen keer in de handen gehad. De meeste rietsnijders vallen 8 tot 10 kilo af gedurende het rietsnij-seizoen! Dit komt vooral door het vele lopen in de kragge: achter de zelfbinder en de motormaaier, bij het bijeenzoeken van de binderbosjes en het verzamelen van de dikke bossen. Dit stukje tekst komt van deze site.
Ik ben intussen in zoverre hersteld dat ik weer wat om huis heen scharrel. Omdat ik eens wilde kijken of ik het holletje van de groene specht kon vinden stak ik de sloot over. Over de groene specht schreef ik in dit logje. Het oversteken van de sloot was niet zo moeilijk, vanwege de langdurige droogte is de sloot nagenoeg drooggevallen. Ik bestudeerde de populier van alle kanten maar ik zag niet waar het holletje van de groene specht was. Vanaf het land van de buurman had ik een keer vanuit een andere hoek zicht op ons huis, onze tuin en kippen.
Toen ik een overzichtsfoto maakte zag ik iets bewegen op de stam van de grote walnotenboom. Op bovenstaande foto staat de boom aan de rechterkant. Ik had al snel in de gaten dat het om een boomklever of boomkruiper zou gaan. Ik zoomde in op de boom, het was nog niet zo eenvoudig om door de zoeker het vogeltje te vinden.
Pas bij het inzoomen zag ik dat het om de boomkruiper ging. Het vogeltje bewoog zich slingerend langs de stam omhoog.
Met de spitse, gebogen snavel peuterde de boomkruiper insecten, insectenlarven of spinnetjes uit de schors vandaan. En dit alles gebeurde in een rap tempo. De fotoserie is gemaakt met de Nikon, bridgecamera. Een handzame camera waarmee ik ver kan inzoomen. Het nadeel ten opzichte van een spiegelreflex is dat een snelle beweging lastig is vast te leggen.
Het is mij nog nooit gelukt om een boomkruiper op de foto te krijgen. Voor dergelijke foto's moet je met je camera in de hand klaarstaan. Tussen het begin en het einde van de zoektocht op één stam zat welgeteld 50 seconden. Ik had nu geluk dat ik op het juiste moment op de juiste plaats stond met de camera in de hand en met vrij zicht op de boomstam.
Noot: Onderstaand logje had ik al klaargemaakt, maar nog niet gepubliceerd. Vandaag heb ik dit logje online gezet. Daarbij meld ik dat ik geveld ben door een virus. Wellicht vatbaarder geworden voor virussen door een spannende en intensieve week. Een week met hoogtepunten en minder leuke ervaringen. Ook deze dagen had ik weer van alles gepland, maar ik heb alle afspraken afgezegd. Ik moet nu even pas op de plaats maken. Jullie zien mij vanzelf wel weer verschijnen.
Vorige week ben ik met Jan naar het rietland onder de rook van het gehucht Nederland geweest. Het rietland wordt gepacht door Klaas Jan, een tantezegger. Jan heeft op zijn weblog meerdere series eraan gewijd. Ik besloot om de serie in het rietland in te leiden met een aantal foto's van de weg er naartoe. En daarom ben ik zondag j.l. opnieuw naar het gehucht Nederland gereden.
Nederland ligt in Nationaal Park De Weerrribben. Wie Weerribben zegt, zegt Weerribbenriet. Het gehucht Nederland wordt omringd door rietland. Het meeste riet is inmiddels gesneden. Het is belangrijk dat de rietsnijders klaar zijn voordat het broedseizoen begint. Zie ook deze site.
Vanaf de brug heb je mooi uitzicht op de Roomsloot. Als er ijs ligt dan is dit een geliefde plek om te starten met een schaatstocht door de Weerribben. In de zomer wordt het water bevaren door voornamelijk fluisterboten en kano's.
Tussen de dorpjes Nederland en Kalenberg loopt een fietspad. Ik weet nog goed dat dit pad is aangelegd, maar ik kan nergens terugvinden in welk jaar dat is geweest.
Zondag heb ik daar in alle rust een heerlijke wandeling gemaakt. Vanwege de straffe oostenwind waren er niet veel mensen op de been.
Als je het pad oploopt dan kom je na een paar honderd meter een bankje tegen. Het is tevens een plekje die een mooi doorkijkje geeft op de Hamsgracht. Aan de horizon ligt Blankenham. Op Google Maps zag ik dat het Kooibomenpad, Waterkeringpad wordt genoemd.
Zoals ik in het vorig logje al schreef, maakt ik zondagmiddag een fotorondje door de Kop van Overijssel. Ik begon bij de vogelkijkhut nabij Wetering. In de verte dreven enkele eenden waaronder een krakeend.
Iets meer naar links waren twee geoorde futen aan het synchroon zwemmen. Helaas dreven ze steeds verder bij mij vandaan. Om de geoorde fuut wat beter in beeld te krijgen ga ik nog een keer terug.
Vanaf Blokzijl reed ik over de Duinigerweg en Hevenweg in de hoop om daar enkele weidevogels te zien. Ik reed langs een afgeplagd stuk land.
Op dat stuk land foerageerden in de verte twee 'bolletjes'. Ik kende deze vogeltjes niet. Thuis leerde ik dat het de kleine plevier was. Jammer dat dit kleine vogeltje geen mooiere ondergrond had uitgezocht voor de foto.
Ik zag boerenzwaluwen vliegen en witte kwikstaartjes dartelen op het wegdek en in het weiland. De parmantige witte kwikstaart mag vandaag ook een plekje krijgen op mijn weblog.
Net toen ik de moed had opgegeven nog een weidevogel voor de lens te krijgen zag ik in een weiland aan de Hevenweg twee grutto's foerageren. Ik moest flink inzoomen om de grutto dichterbij te halen. Ik stond daar niet alleen het weiland af te speuren, vlak in de buurt stond een fietser. De man was afgestapt en had zijn verrekijker gericht op iets anders in het weiland. Hij vertelde mij enthousiast dat er een groep kemphanen in het weiland zat en dat dat heel bijzonder was. Ik vertelde dat ik eerder die week toevallig ook kemphanen had vastgelegd nabij de vogelkijkhut bij Wetering.
Ik richtte mijn camera op de groep kemphanen. Door het hoge gras en de oneffenheden in het weiland waren ze lastig te fotograferen. Al foeragerend waren ze moeilijk te tellen, het leek wel of er steeds meer bijkwamen. Na een tijdje vloog de groep even op om vervolgens tien meter verderop weer neer te strijken. Op de foto's zag ik dat het om 24 kemphanen ging.
Ik heb er een filmpje van gemaakt. Op zulke momenten waarbij ik ver moet inzoomen maakt de Nikon scherpere video-opnames dan scherpe foto's.
Vanmiddag ben ik bezig geweest met de serie van dinsdag j.l. die ik maakte in het rietland toen ik daar samen met Jan op bezoek was bij Klaas Jan. Om de serie beter in te leiden besloot ik vanmiddag enkele aanvullende foto's te maken nabij het gehucht Nederland. Omdat ik toch in de buurt was besloot ik meteen een ritje te maken naar Blokzijl, Leeuwte en Sint Jansklooster. In de buurt van Sint Jansklooster had ik een bijzondere ontmoeting, maar daarover later meer. Uiteraard rondde ik het fotorondje af met een bezoekje aan de kleine Jantina en haar gezin. Na het avondeten besloot ik verder te gaan met de serie in het rietland totdat ik werd ingehaald door de actualiteit...
Vanavond even na zevenen stonden mijn eega en ik in de woonkamer met elkaar te praten. Op hetzelfde moment zie ik vanuit mijn ooghoek een groene specht neerstrijken op een paaltje voor ons huis. Het paaltje is van de afrastering rond een veld met kerstbomen grenzend aan onze tuin. Ik pakte snel mijn Nikon en maakte door het huiskamerraam enkele foto's. De specht verliet het paaltje en ging verder met foerageren tussen de kerstbomen. Ik ging naar buiten om vanachter een beschutte plek meerdere foto's te maken.
Er waren er twee, waarschijnlijk een paartje. Beide spechten foerageerden tussen de kerstbomen op de grond. Volgens deze site zoeken ze vaak naar mieren.
Op 29 augustus schreef ik een bericht op Twitter, zie hier. Op die dag vonden we een dode groene specht onder ons raam. De juveniel was tegen het raam gevlogen en had het niet overleefd. De ouders hoorden we altijd wel, maar we hadden ze nog nooit gezien. We zijn blij dat het ouderpaar ook dit jaar weer een plekje heeft gevonden bij ons in de buurt. Ze nestelen waarschijnlijk in een populier op een perceel grenzend aan onze achtertuin.
Na enkele minuten rook de specht onraad en vloog naar de dichtstbijzijnde boom. Daar bleef de specht heel stil zitten. Dat was handig voor de fotograaf.
Uniek zoals dit mensje in de baarmoeder is gevormd. Een nieuw leven, een groot wonder! In Psalm 139 wordt het mooi beschreven en in dit lied wordt het prachtig bezongen.
In de nacht van donderdag op vrijdag werd ze geboren. Haar naam is Jantina Geertje. Ze is vernoemd naar twee oma's van haar ouders. Lieve oma's die niet meer onder ons zijn, maar voor altijd in ons hart.
Ik mocht bij de bevalling zijn en daar ben ik de ouders heel dankbaar voor.
Toen ik de grutto's vastlegde nabij de Twitterhut zag ik verderop naar het oosten andere steltlopers foerageren. De groep kwam steeds verder naar voren om hun kostje bij elkaar te scharrelen. Ik richtte mijn camera op de voor mij onbekende vogels. Pas thuis op de computer zag ik dat het het kemphanen waren. Helaas waren de mannetje nog niet gehuld in voorjaarstooi.
Op deze site staat het volgende geschreven: 'Deze spectaculaire, zeldzame weidevogel broedt in schrale, vochtige, bloemrijke graslanden, vrijwel uitsluitend in reservaten. Kemphanen zijn bekend door de fraaie voorjaarstooi van de mannetjes, die op de toernooiveldjes schijngevechten houden om de gunst van de vrouwtjes. Na de paring draaien de vrouwtjes op voor de zorg om het broedsel.'
Kemphanen zijn in ons land vooral nog te zien in de trektijd, maar ook wel in de winter.
Ook hier laat geeft een filmpje een beter beeld van de foeragerende kemphanen.
In mijn vorig logje schreef over de grote groep foeragerende grutto's bij de Twitterhut. Zie hier. Toen ik daar goed en wel stond te fotograferen ontstond er onrust op het water. De eenden gingen als eerste op de vleugels. De gealarmeerde grutto's onderbraken het foerageren en tilden hun kop uit het water.
Vervolgens ging de hele groep grutto's op de vleugels. In het vorig logje schreef ik dat het ongeveer 80 grutto's waren. Op een foto in deze serie telde ik er wel meer dan 100.
Met de Canon 50D met Canon zoomobjectief 70 - 200 volgde ik de vlucht grutto's. Ongeveer iedere seconde maakte ik een foto.
Mooi om te zien hoe de kleur van de grutto's wijzigt naarmate ze een andere richting op vliegen.
Ze maakten een ruime bocht om de plek waar ze zaten te foerageren.
Het leek erop dat ze weer neerstreken op het water...
...maar ze bedachten zich, ze kozen wederom het luchtruim.
Op dat moment heb ik niet gezien waardoor die onrust werd veroorzaakt. Achteraf denk ik dat het wel eens een zeearend kon zijn geweest. Of een andere roofvogel. Op de foto heb ik een mogelijke kandidaat gemarkeerd.
Na een tweede rond daalde de vlucht...
...en streek weer neer op het water.
Op de foto's komt het effect wellicht niet zo over, in het echt was het prachtig om mee te maken.
Gisteren ging ik halverwege de middag naar de vogelkijkhut, genaamd de Twitterhut. Zie google Maps. Ik ging kijken hoe het was gesteld met de oeverzwaluwen was. Oeverzwaluwen heb ik niet gezien, maar er was wel een andere verrassing.
In het ondiepe water achter de oeverzwaluwwand foerageerde namelijk een grote groep grutto's. Ik heb me door een amateur vogelaar laten vertellen dat dit doortrekkers zijn die hier even zijn neergestreken om op krachten te komen.
Gelukkig was het rustig bij de vogelkijkhut en heb ik mij in alle rust kunnen concentreren op de grutto's.
Ik heb daar al met al anderhalf uur gezeten. Behalve de grutto's had ik nog een mooie bijvangst, maar daarover later meer.
En of ik het koud heb gehad? Nee hoor, daar kon ik me voor afsluiten. Heel handig.
Het beste beeld krijg je door een filmpje. Halverwege het filmpje zie je op de achtergrond ook nog baltsende bergeenden.
Dit jaar kunnen we langer genieten van de bloeiende magnolia. Vorige week zaterdag wad het prachtig weer en kwam de magnolia volop tot bloei. De dagen erna was het een stuk kouder. Dat is volgens ons de reden dat de magnolia langer in bloei staat. Afgelopen week maakte ik enkele foto's tijdens de zonsondergang. De foto's zijn gemaakt met de Canon 50D en 100 mm macrolens. Dat was de combinatie die ik voor handen had. De foto's zijn wat anders dan anders.
Zaterdag waste ik alle ramen van ons huis aan de buitenkant, inclusief de ramen van de glazen windschermen. Halverwege de sessie kwam onze dochter thuis. Ze bood spontaan aan om te helpen. Op één van de ramen van een windscherm zat een klein koolwitje. Terwijl onze dochter verder ging met ramen wassen leefde ik mij een tijdje uit met de Canon met macro-objectief.
Uiteraard hebben we het raam waar de vlinder tegenaan zat eerst overgeslagen. Dat raam heb ik op de computer wel gepoetst met de kloonstempel.
Na een tijdje liep het koolwitje tegen het raam op naar boven. Grappig om te zien hoe de kleur van de achtergrond en de kleur van de vlinder daarbij verandert.
Vervolgens vloog het koolwitje naar een bloemknop van de laurier.
Vanuit Paesens-Moddergat reden Jan en ik naar het dorpje Wierum. Ook hier staat een monument ter nagedachtenis aan een scheepsramp. Deze ramp was 10 jaar later dan de ramp bij Paesens-Moddergat en wel op 1 december 1893.
Op de plaquette staat het volgende geschreven...
17 schepen
kozen zee
slechts 4
keerden weer
22 vissers
vonden hun
graf in de
golven
Ook bij deze ramp kwamen meerdere mannen uit één gezin of familie om, zo concludeerde ik bij het lezen van de namen. Vreselijk voor de vrouwen en kinderen die achterbleven. Opvallend vond ik de hoge leeftijd achter twee namen.
Jan vertelde dat het een jas scheelt tussen het noorden en zuiden van Fryslân. Op de dag dat wij aan de Waddenzee stonden was het weer zo mooi dat in ieder geval toen de jas uit kon. Waren we op dat moment in het zuiden van Fryslân of in de Kop van Overijssel dan had het vest ook uit gekund. .
Terwijl Jan bovenaan de dijk bleef fotograferen, omdat zijn benen aan kracht hadden verloren, daalde ik af naar de vloedlijn.
Vanaf de dijk heb je prachtig zicht op de Mariakerk.
Gisteren liet ik een dagpauwoog zien die afkwam op de duizenden kelkjes van de Japanse lavendelheide. Vandaag is het de beurt aan de hommels. Het zijn hele grote hommels, dat zijn de koninginnen die nu rondvliegen. Lees alles over de cyclus van de hommel op deze site.
Een dergelijke struik groeit heel langzaam zo hebben we ons laten vertellen door de kenner. Deze Japanse lavendelheide is ongeveer 2 meter hoog. Deze struik is geplant door de vorige eigenaar en is dus minstens dan 25 jaar oud.
Deze hommel heeft een mijt op z'n kontje.
Ik heb deze keer getracht de hommel al vliegend vast te leggen. Dat valt met een macro-objectief waarbij je zelf moet scherpstellen nog niet mee. Bij deze Canon 100 mm macro-objectief is het gebruik van de autofocus geen optie. De autofocus kan de snel bewegende insecten niet zo snel volgen.
Het is met veel geduld uiteindelijk wel gelukt om de vliegende hommel er scherp op te krijgen.