Bijen op sneeuwklokjes is een uitzondering, maar ook bijen die rond de Viburnum zwermen zie je niet vaak. De Viburnum bodnantense Charles Lamontis bloeit in de winter en in het vroege voorjaar. Meestal is de Viburnum uitgebloeid voordat de bijen gaan vlliegen. Bijen beginnen te vliegen bij een temperatuur boven de 9 graden.
Onderstaande serie maakte ik met de Canon spiegelreflex met 100 mm Canon macro-objectief. Door het gebruik van een macro-objectief en een laag diafragmagetal creëer je een geringe scherpte/diepte. De achtergrond is in deze serie dan ook rustiger dan in de serie met de bij op het sneeuwklokje.
Het was vandaag een feest om buiten te zijn. De zon scheen volop. De vogels floten. Het riedeltje van de wulpen was te horen terwijl ze over onze tuin vlogen. Rond de Viburnum bodnantense Charles Lamont gonsden de bijen. Een verschoten kleine vos vloog door de voortuin. Wat ik nog het meest bijzonder vond waren de sneeuwklokjes die bezocht werden door de bijen. Ik heb dit nog niet eerder vastgelegd.
Met tegenlicht maakte ik enkele opnames van een bij die druk was met het verzamelen van stuifmeel. Van tijd tot tijd dook de bij diep in het klokje.
Om vervolgens met de pootjes het stuifmeel uit de haren te kammen totdat er een klompje wordt gevormd. De bij hangt tijdens het kammen aan twee of zelfs één pootje. Het is een ware acrobaat.
Nadien veegt de bij het klompje stuifmeelkorrels met haar poten naar achteren. Het klompje past precies in een pollenkorfje aan hun achterpoten. Nu is het klaar voor transport.
Deze serie maakte ik met de bridgecamera, de Nikon Coolpix. Met het kantelbaar scherm is het handig om vanaf laag bij de grond naar boven te fotograferen. De camera zette ik op de macrostand, toch miste ik wel een macro-objectief. Ik vind zelf de scherte/diepte te groot. De bijen op de Viburnum heb ik vastgelegd met de Canon spiegelreflex met macro-objectief en dat is in de scherpte/diepte ook goed te zien.
De rietteler maait eerst het perceel kaal. De rietmachine maait en bindt tegelijk het riet inclusief het afval bij elkaar. In lange rijen liggen die bosjes op het kale perceel. Dat beeld is goed te zien in deze serie van vorig jaar. Nadien worden de bosjes rechtop tegen elkaar gezet tot schoven. Daarna gaan de kleine bosjes stuk voor stuk door de handen van de rietteler. Met een kammachine wordt met grote kracht het afval uit het riet gekamd. In het verleden heb ik zelf aan den lijve ondervonden dat het uitkammen pittig werk is. Tijdens het kammen moet je het bosje stevig vasthouden en ondertussen het bosje een aantal graden naar links en naar rechts draaien.
Dat proces is goed te zien in onderstaand filmpje. Dit filmpje maakte ik vorig jaar.
Als er voldoende riet in de bak is verzameld dan wordt het riet bijeen gebonden tot een zogenaamde 'Dikke bos'. Het tillen van een dikke bos is geen sinecure.
Kelev gaat niet de hele dag mee naar het rietland. Klaas nam in het verleden hun vorige hond, Shuka, wel de hele dag mee. In 2009 maakte ik een logje over over Shuka.
Bijna dagelijks komt Kelev met zijn vrouwtje wel even bij Klaas op bezoek om te kijken of alles goed gaat. Kelev is een lieverd en een allemans vriend.
Het is voor een hond niet fijn om over de rietstoppels te lopen. Kelev lijkt hier bedachtzaam te kijken waar hij zijn pootjes neerzet.
Kelev scharrelt dan ook het liefst over de dijk door het hoge gras.
Zo nu en dan tilt hij zijn kopje op om te kijken of we er nog zijn.
Alle gezinsleden en familieleden zijn gek met Kelev.
Voor meer foto's verwijs ik naar het weblog van mijn fotomaatje. Jan heeft op zijn weblog in de series 'In het Weerribbenriet' het proces en de zorgen mooi en treffend omschreven.
Gisteren was het om 16.54 uur volle maan. Ruim drie uur later beleefde de maan het perigeum, het moment in z’n baan dat de maan het dichtste bij de aarde stond. Om 20.09 uur bedroeg de afstand tussen de middelpunten van aarde en maan 356.762 km, de kortste afstand van 2019. De tweede volle maan van het jaar wordt de sneeuwmaan genoemd. Volgens NASA begon een indianenstam in de Verenigde Staten met die benaming, omdat er in die tijd van het jaar vaak sneeuw viel. De supermaan van gisteren heette dan ook de ‘Supersneeuwmaan’. Kijk voor meer informatie op deze site.
Bij ons was het bewolkt. Ik had er niet meer opgerekend dat ik de maan zou kunnen vastleggen. Om kwart voor tien besloot ik naar bed te gaan. Ik moest de volgende dag vroeg werken. Toen ik naar buiten keek zag ik tot mijn verbazing dat de bewolking dusdanig was opgelost dat de maan prachtig was te zien. Op de oprit plaatste ik de camera op statief en legde de 'Supersneeuwmaan' vast. Onderstaande foto is gemaakt om 21.55 uur. Nadien ben ik snel naar bed gegaan. Ik heb overigens slecht geslapen. Er schijnen meer mensen slecht te slapen tijdens volle maan. Hebben jullie daar ook last van?
De volgende ochtend stond ik weer met de camera op statief in de tuin. Ik wilde namelijk de maan nog een keer vastleggen. Het was niet helemaal helder en dat is op de foto ook te zien. Speciaal voor Henk en
Jan heb ik om 7.09 uur onderstaande foto gemaakt. .
Voordat we naar de keet gingen liep Klaas eerst het riet in. Hij wilde ons wat laten zien. Hij vertelde dat hij de laatste tijd veel last heeft van 'bijvangst'.
Bijvangst waar je niets aan hebt en alleen maar veel werk oplevert. Jan schreef op zijn weblog dat het gaat om het pijpestrootje. Maar niet het pijpestrootje geeft veel kopzorg maar er is iets anders wat als een donkere wolk boven het rietland hangt.
Tijdens de koffiepauze in de keet praatten we erover door. Inmiddels was mijn zus met hond, Kelev ook gearriveerd. De dreiging die boven het hoofd van de rietsnijders hangt is het volgende. De overheid is voornemens om de subsidie voor rietsnijders halveren. Tevens wil de overheid af van langjarige contracten. Als deze maatregel doorgaat dan is dat de nekslag voor de rietsnijder. Als je het aantal uren afzet tegen de inkomsten dan kan het uitoefenen van dit vak echt niet meer uit. Vele rietsnijders zijn dan genoodzaakt te stoppen met de rietteelt en dat is desastreus voor de natuur.
De rietsnijder snijdt het riet niet alleen voor de verkoop voor rieten daken, maar de rietsnijder is tevens natuurbeheerder. Door het snijden van het riet wordt het gebied zoals het nu is in stand gehouden. Als het riet niet wordt gesneden dan gaat het gebied verzanden en ontstaan er elzenbroekbossen. Planten en zeldzame vogels zoals de grote karekiet, de roerdomp en purperreiger gedijen in het riet en zullen dan verdwijnen.
Op onderstaande foto zie je de boompjes tussen het riet staan die in één jaar zijn gegroeid. Deze boompjes worden nu nog door de rietmachine afgemaaid.
Op de site van RTV Oost kun je er meer over lezen. Klik hier en hier.
Voor Klaas werd het weer tijd om aan het werk te gaan. Behalve Kelev scharrelden er ook drie fotografen om hem heen. Klaas wordt zo langzamerhand een BR'er ...
Vandaag ging ik samen met mijn fotomaatje, Jan naar het rietland van mijn zwager. Jammer dat net vandaag het weer niet echt meewerkte. Onze eerste stop was op de Hoogeweg ter hoogte van de Wicher. Zie Google Maps. In de vaart langs de Hoogeweg lagen twee boten.
In Nationaal Park Weerribben-Wieden zijn veel percelen alleen per boot bereikbaar. Het materieel, zoals deze rietmachines worden dan ook per bok vervoerd. Het gesneden riet wordt per bok afgevoerd. Maar ook de rietsnijders gaan met de boot naar het rietland. Terwijl we hier aan het fotograferen waren trok er net een buitje over.
De boten werden goed bewaakt door de hond. Hij blafte venijnig naar ons. Het andere hondje vond het allemaal wel best.
Vanaf de Hoogeweg reden we naar het verderop gelegen rietland van mijn zwager.
Een rookpluimpje en het geluid van de machine wezen ons de plek waar hij aan het werk was.
Toen Klaas ons zag aankomen staakte hij zijn werkzaamheden om even met Jan bij te praten. Jan had wijselijk een klapstoeltje meegenomen. In het rietland staan geen bankjes en de keet staat niet altijd in de buurt. Al snel nodigde Klaas ons uit om een kop koffie te komen drinken in de keet en dat lieten we ons geen twee keer zeggen.
Zondag was het een grijze dag. Op mijn lievelingsplekje in de stoel achter het grote voorraam zat ik te lezen. Toen zag ik ineens een grote bonte specht rondscharrelen in onze perenboom. Snel pakte ik mijn Nikon. Deze camera ligt altijd voor handen voor dergelijke waarnemingen in onze tuin. Dit logje plaatste ik op donderdag 14 februari met onderstaande vier foto's. Wel even naar beneden scrollen voor het vervolg.
De specht had een plekje gekozen bovenin de hoge boom. In alle rust keek de specht om zich heen.
Het was helaas geen fotogeniek plekje en het weer werkte ook niet meer, maar toch mag deze specht een plekje krijgen op mijn weblog.
En nu maar hopen dat hij nog een keer terug komt tijdens de komende zonovergoten dagen.
Naschrift.
Van Jan en Henk kreeg ik reacties dat ik de foto's nog wel wat had kunnen oppoetsen en de vraag of ik de foto's wel door Lightroom had gehaald. Ik had de foto's wel door Lightroom en door Photoshop gehaald en ik had ze flink opgepoetst, maar wellicht nog niet genoeg. Op mijn verjaardag kreeg ik van Jan de opgepoetste foto's. Ik plaats ze hieronder. Zo kun je het verschil zien tussen de beide series. Op de vraag hoe hij dat had gedaan antwoordde Jan: "Beetje contrast bijwerken, ietsje niveaus bepalen en een snufje curven. En dan nog even roeren ...
En de specht heeft er geen weet van dat hij is opgepoetst.
Jan en Henk, dank jullie wel voor de feedback. Ik heb er weer van geleerd.
Afgelopen week hadden we voor het vierde jaar op rij de Hoogstambrigade te gast in onze tuin. In onze tuin staan 16 hoogstam fruitbomen. Het goed snoeien van fruitbomen is een vak apart, maar gelukkig hebben we daar experts voor. Dit jaar gingen we ons richten op de bomen die langs de Reune staan. De Reune is onze erfafscheiding en tevens de grens tussen Overijssel en Friesland. De voorgaande jaren konden we die kant van de fruitbomen niet goed snoeien, omdat de ladders niet in de sloot kunnen staan. Dit jaar hadden we daarvoor een hoogwerker gehuurd.
Ook hier geldt: 'Beter een goede buur dan een verre vriend", want de buurman gaf toestemming dat de hoogwerker op zijn land mocht rijden. De verhuurder raadde wel een hoogwerker met rupsbanden aan, want die laat de minste sporen na.
Ik had wel de organisatorische kant van het geheel gedaan, maar helaas was ik zelf niet aanwezig. De sessie was dit jaar op een doordeweekse dag en ik moest naar een scholing. Gelukkig kon mijn eega wel vrij nemen. Zoals ieder jaar verzorgde hij ook dit jaar keurig de catering. Maar ook de andere taken moest hij nu alleen doen. Hij sjouwde de hele dag met takken en op mijn verzoek maakte hij een fotoserie.
Terwijl twee mannen zich op de perenboom in de voortuin stortten gingen in de achtertuin twee dames aan de gang.
Met de hoogwerker gingen ze de hele bomenrij langs.
En ook de dames schoven steeds verder op naar achteren. In het topje van deze boom vond ze de drone die onze neef een half jaar geleden in onze tuin liet 'verdwalen'. Toen al het blad van de bomen was verdwenen zijn we opnieuw gaan zoeken, maar we konden de drone van onderaf niet vinden. Wel bijzonder dat de drone nu alsnog tevoorschijn is gevonden.
Iedere keer werd er goed overlegd welke takken gesnoeid moeten worden en welke moeten blijven zitten. Een fruitboom moet een open kruin hebben. Tevens moet de boom een symmetrische vorm hebben. Per jaar mag er niet meer dan 30 procent van de boom worden gesnoeid.
Het was voor mijn eega hard werken, omdat deze keer de takken onderin de Reune terecht kwamen. Hij moest door de glibberige sloot waden en iedere keer in en uit de sloot klauteren.
De bult met takken groeide gestaag.
De bewolking verdween en de zon kwam erbij. Dat maakte de foto's net even mooier.
Het verste punt is bereikt. De missie is geslaagd. Onze dank en respect voor deze groep vrijwilligers is groot!
Dankzij onze onvolprezen buurjongen hadden we gisteren al een mannetje voor het huis staan die in drie kwartier de hele bult wegwerkte. De houtsnippers nam hij mee. Snoeihout of snippers van fruitbomen mogen niet in de tuin blijven liggen omdat er dan kans bestaat op verspreiding van ziektes.
Zondag was het een grijze dag. Op mijn lievelingsplekje in de stoel achter het grote voorraam zat ik te lezen. Toen zag ik ineens een grote bonte specht rondscharrelen in onze perenboom. Snel pakte ik mijn Nikon. Deze camera ligt altijd voor handen voor dergelijke waarnemingen in onze tuin.
De specht had een plekje gekozen bovenin de hoge boom. In alle rust keek de specht om zich heen.
Het was helaas geen fotogeniek plekje en het weer werkte ook niet meer, maar toch mag deze specht een plekje krijgen op mijn weblog.
En nu maar hopen dat hij nog een keer terug komt tijdens de komende zonovergoten dagen.
Naschrift.
Van Jan en Henk kreeg ik een reactie dat ik de foto's nog wel wat had kunnen oppoetsen en ik kreeg de vraag of ik de foto's wel door Lightroom had gehaald. Ik had de foto's wel door Lightroom en door Photoshop gehaald en ik had ze flink opgepoetst, maar wellicht nog niet genoeg. Op mijn verjaardag kreeg ik van Jan de opgepoetste foto's. Ik plaats ze hieronder. Zo kun je het verschil zien tussen de beide series. Op de vraag hoe hij dat had gedaan antwoordde Jan: "Beetje contrast bijwerken, ietsje niveaus bepalen en een snufje curven. En dan nog even roeren ...
Nadat de zwanen waren weggevlogen richtte ik mijn camera op de oeverzwaluwwand. Bij de wand was het uiteraard nog rustig, de eerste oeverzwaluwen verschijnen pas eind maart weer in ons land.
Ik verliet de beschutting van de vogelkijkhut en daalde af naar de waterspiegel. Daar maakte ik deze foto. In het noorden nam de bewolking toe.
In het zuiden was nog een mooie Jacobsladder te zien. Na een tijdje hield ik het voor gezien en vervolgde mijn weg. Ik reed o.a. langs mijn geboortehuis.
Ik stopte nu aan de andere kant van de grote plas. Onderstaande foto is genomen richting de oeverzwaluwwand en de vogelkijkhut.
Midden op de plas dobberde een grote groep watervogels. Bij het inzoomen zag ik dat het verschillende soorten eenden waren. Het vastleggen van deze groep eenden werd bemoeilijk door de golven.
Pas op de computer kon ik op meerdere foto's alle soorten goed ontwaren. Er dobberden o.a. wilde eenden, smienten, kuifeenden en nonnetjes. Ik verbaas me er altijd over dat zoveel soorten eenden en andere watervogels in harmonie kunnen samenzijn.
Iets verder naar links stond een grote groep aalscholvers en een paar meeuwen.
Vanaf het Woldlakebos reed ik een paar honderd meter verder naar de vogelkijkhut bij de splitsing Ingenieur Luteijnweg en Koningin Julianaweg, zie Google Maps. . Daar op de vlakte waaide het wel heel hard. Ik bleef zoveel mogelijk in de beschutting van de vogelkijkhut. Op het water dobberden een groep knobbelzwanen.
Toen ik met de Nikon inzoomde zag ik dat de meeste zwanen liepen door het ondiepe water. Ze zwoegden tegen de wind in.
Na een tijdje gingen ze op de wieken om hun heil elders te zoeken.
Net als een vliegtuig was dat in een rechte lijn tegen de wind in.
Voor mij was dat een gelukje, want ze vlogen mooi voor mijn camera langs.
Afgelopen zaterdag werd voor de tweede keer de 'Rietsnijderstrailrun' in het Woldlakebos gehouden. Ik besloot er een kijkje te nemen. Op weg daar naartoe zag ik een weiland met heel veel meeuwen. 'Meeuwen aan land, storm voor de hand', luidt het gezegde. Dat gold zeker voor deze zaterdag. De harde wind die zaterdag boven Nederland waaide leidde tot veel overlast.
Ik parkeerde mijn auto aan de Ingenieur Luteijnweg, aan de rand van het Woldlakebos, zie Google Maps. Het Woldlakebos is onderdeel van Nationaal Park Weerribben-Wieden. De vlaggen laten mooi zien dat het heel hard waaide. Doordat ik eerst een andere afspraak had was ik aan de late kant. Dat besefte ik toen ik in de verte natuurfotograaf Philip Friskorn het bos uitzag komen om terug te keren naar de auto. Na een hartelijk weerzien en even bijpraten besloot ik wel verder te gaan. Volgens Friskorn was er nog een handjevol lopers op het parcours.
De trailrun in het Woldlakebos had een parcours van 5 km welke maximaal 3 keer kon worden gelopen. De route liep door een afwisselend landschap van bos en rietland. In dit jaargetijde wordt in het rietland hard gewerkt met het snijden van het riet en dat geeft een dergelijk parcours net wat extra. Friskorn vertelde dat er op deze zaterdag helaas geen rietsnijders aan het werk waren. Wellicht dat de wind te hard was om in het riet aan het werk te gaan. Vorig jaar maakte Friskorn een foto van rietsnijders met op de achtergrond de trailrunners. De foto is hier te zien.
Dit was de laatste runner van deze trail. Op de achtergrond kwam de bezemwagen aanrijden.
Omdat ik nu toch in het Woldlakebos was en het mooi weer was besloot ik meteen een wandeling te maken. Door de beschutting van dit bescheiden bos ondervond ik niet veel hinder van de harde wind.
Door het samenspel van zon en wolken heb ik volop genoten van deze wandeling.
Ik heb een wandeling gemaakt van pakweg 3 km en ik ben geen mens tegengekomen.
Na het bezoek aan het Woldlakebos ben ik verder gereden naar de vogelkijkhut een paar honderd meter verderop. Daar op de vlakte waaide ik wel bijna uit de broek, maar daarover later meer.
Afgelopen week was ik te gast bij Jan voor een fotokuier in Fryslân. Het was grijs weer, maar wel droog. Jan nam me mee naar zijn favoriete gebied en wel naar de Alde Feanen, zie Google Maps. Jan vroeg of ik voorkeur had voor het rietland nabij Earnewâld of voor de Jan Durkspolder. Ik kon niet kiezen en koos voor beide.
We koersten eerst naar Earnewâld. We reden over de weg waar Jan tijdens de sneeuw een torenvalk had vastgelegd. Deze prachtige fotoserie is te zien op zijn weblog. Ook deze keer hadden we geluk, de torenvalk zat weer op zijn post. Deze keer had hij gekozen voor een boom. Via het geopende zijraam kon ik door flink in te zoomen de torenvalk vastleggen.
" />
Bij het rietland ten noorden van Earnewâld zette ik de auto wederom aan de kant van de weg.
We klommen over het hek om het geheel van dichterbij te bekijken. Hoewel nog niet alle riet was gesneden waren er geen rietsnijders te bekennen. Volgens mij werken ze in dit gebied met rupsmaaiers en dat is bij deze hoeveelheid water ook wel nodig.
Mijn blik werd getrokken naar een grote plas. Op de plas dobberden een groep eenden en in de verte stond een zilverreiger. Toen ik dichterbij kwam vlogen de eenden op.
Wellicht gealarmeerd door de opvliegende eenden, vloog ook de zilverreiger op. Ik was met de Nikon net aan het inzoomen op de staande zilverreiger en kon zo de wegvliegende zilverreiger vastleggen.
Toen we weer terugliepen naar de auto brak net het wolkendek en kwam er een bescheiden zonnetje tevoorschijn.
Na een ronde om de rietlanden koersten we naar de Jan Durkspolder. In de verte dobberden vogels op het water en er stonden enkele aalscholvers te drogen op de palen.
Door in te zoomen kreeg ik een beter beeld van het tafereel.
" />
We parkeerden de auto bij de vogelkijkhut. De hut lieten we deze keer links liggen en bewandelden het pad naar het westen.
Het verste punt van onze wandeling was dit bruggetje. Het werd de hoogste tijd om terug te keren naar de auto want Jan z'n benen verloren snel aan kracht.
Op de terugweg zagen we in de verte een mannetjes fazant rondscharrelen. Jan gebruikte het hek als statief. Jammer dat de zon niet scheen, want dan zou het mannetje wat mooier uit de verf komen.
Omdat Jan zijn energie op was zijn we niet meer naar de vogelkijkhut gelopen. We zijn linea recta naar huis gereden waar Aafje ons opwachtte met een heerlijk kopje thee. Ondanks het grijze weer hadden we ons portie beweging gehad en voldoende frisse lucht opgesnoven.