Op de camping waar we onlangs verbleven staat een halfdode boom. Vorig jaar had een zanglijster daar zijn plekje gevonden. Dit jaar streek er iedere middag een grote groep boerenzwaluwen boven in de boom. Het waren ouders met jongen. Ze waren dan druk met het poetsen en het voeren van de jongen. Onderstaande foto is geen mooie foto, maar voor het beeld heb ik deze foto toch toegevoegd.
Met de Nikon bridgecamera in de aanslag heb ik een tijdje staan te genieten van deze bedrijvigheid.
Onderstaande zwaluw heeft geen bruine keel. Ik denk daarom dat het een juveniel is.
Het is meerdere malen gelukt om de zwaluw met het lichtpuntje in het oog te vangen.
Ik moest maximaal inzoomen voor de zwaluwen zittend op de bovenste tak.
Om het beeld compleet te maken heb ik er een filmje van gemaakt. Daarop is het gezellige gekwetter te horen. Ik heb uit de hand gefilmd ook daarbij flink ingezoomd.
Ik ben ook bij dergelijke sessies weer blij met mijn nieuwe Nikon camera.
Eind juni was ik naar de musical 'Storm over Beulaeke' in een openluchttheater in Giethoorn. Vorig jaar werd deze musical gehouden in theater de Meenthe in Steenwijk. Vanwege het grote succes toen werd besloten deze voorstelling dit jaar in de openlucht te spelen. Alle zes voorstellingen waren uitverkocht met totaal 5600 bezoekers. Het verhaal gaat over een waternoodsramp in 1776. In de nacht van 21 op 22 november werd een hevige storm het dorpje Beulaeke fataal. Op deze site kun je het verhaal lezen.
De entourage was werkelijk schitterend. Voor het verhaal zou storm en regen wellicht toepasselijker zijn, maar wij waren maar wat blij met deze prachtige zomeravond. Meer details over deze voorstelling in hartje Giethoorn kun je op deze site lezen.
Het voert te ver om hier het verhaal te vertellen, ik laat jullie hier alleen enkele sfeerbeelden zien.
Ik heb een compilatie gemaakt van enkele liederen die er werden gezongen.
Gisteravond was Nederland in de ban van de komst van een volledige maansverduistering. Vanwege het wiedse uitzicht op de horizon reden we naar onze oudste zus. Bij hen heb je vanaf het terras precies zicht op de maan. De maan komt altijd op tussen de beide boerderijen. Vanwege de verduistering was er gisteravond geen maan te zien. Wel pikten we mooi het het blauwe uurtje mee.
Er waren meer familieleden die hadden besloten naar zus Anna te rijden en zo stonden we met veel mensen de hemel af te speuren naar de onzichtbare maan. Mijn eega had een sterrenkijker in stelling gebracht. Ik had mijn Nikon bridgecamera op statief gezet en een mooi plaatsje gekozen. Op dat mooie plekje verjoeg een briesje grotendeels de muggen. En daar kwam dan eindelijk de maan tevoorschijn. Om 22.38 uur maakte ik deze foto.
Met het blote oog en op het schermpje was de maan nog nauwelijks te zien. Op de foto was de maan veel duidelijker te zien. Alle familieleden kwamen om toebeurt kijken om te zien hoe ik aan het fotograferen was.
22.38 uur.
Om 23.15 uur werd er een schijfje met licht zichtbaar, de totale verduistering was voorbij.
De schijf werd steeds groter en de rode kleur verdween steeds meer. Dit was de fase waar de autofocus van mijn camera moeite mee had.
Nog een laatste foto en toen hebben we onze spullen ingepakt en zijn we naar huis gereden.
In het uiterste puntje van onze achtertuin had ik zicht op de maan. Op die plek heb ik opnieuw de camera op statief gezet en maakte ik enkele foto's van de laatste fase.
00.14 uur.
We hebben onze vakantie doorgebracht in het prachtige Drenthe. Mijn eega en ik hebben samen vele fietstochten gemaakt. Daarnaast ben ik een aantal keren alleen met de camera's op stap geweest. De eerste fotoserie heb ik hier al gepubliceerd, de serie van het gentiaanblauwtje. Vandaag neem ik jullie mee naar de Dwingelderstroom. Tot mijn grote verrassing waren er enkele weidebeekjuffers te zien aan de oever van de Dwingelderstroom.
Een weidebeekjuffer zien is een eerste, maar vastleggen is een tweede. Er dartelden twee weidebeekjuffers voortdurend om elkaar heen. Zo nu en dan ging één van de beide een paar seconden zitten. Volgens mij waren het twee mannetjes die bezig waren met het afbakenen van hun territorium.
Uiteindelijk kwam er rust, een van de juffers had zijn plekje gevonden. Ik had mijn macrolens meegenomen, maar in dit geval had dat geen zin. De juffer zat op een blad, een meter uit de kant. Sinds kort heb ik een nieuwe bridgecamera, een Nikon. Met deze camera kon ik de juffer mooi dichtbij halen.
De weidebeekjuffer komt vrij algemeen voor in ons land met uitzondering van het westen. De leefomgeving is vrijwel altijd stromend water, met een vrij hoge zuurstofverzadiging. De hoogste dichtheden worden bereikt op plaatsen met een afwisselend, natuurlijk verloop van de beek, waardoor snel en langzaam stromende delen aanwezig zijn. Het water moet ten minste voor een deel in de zon liggen. Een ruige, overhangende oevervegetatie is belangrijk als zitplaats voor imago's. In het water moeten voldoende drijvende of in het water hangende planten aanwezig zijn voor de ei-afzet.
De juffer vloog steeds even weg om vervolgens snel weer terug te keren naar hetzelfde blad.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat het niet meevalt om met dit mooie weer te bloggen, of ik ben aan het werk of ik ben buiten.
Afgelopen week had ik het geluk dat ik het gentiaanblauwtje kon vastleggen. Het gentiaanblauwtje is een vrij zeldzame soort en staat op de rode lijst.
'Het gentiaanblauwtje is voor een duurzaam voortbestaan afhankelijk van een netwerk van geschikte leefgebieden met natte heide, heischraal grasland of blauwgrasland op onderlinge afstanden van hoogstens een paar kilometer. De afhankelijkheid van de klokjesgentiaan als waardplant en de knoopmieren als waardmieren betekent dat het leefgebied op kleine schaal een afwisselende structuur moet bezitten met zowel open plekken als oudere vegetatie. Ook dient de hydrologie zodanig te zijn dat de grondwaterinvloed behouden blijft maar langdurige inundatie vermeden wordt.' Op
deze site kun je er alles over lezen.
Op onderstaande foto is onder de bloem een wit puntje te zien, dat is een eitje van het gentiaanblauwtje.
Het gentiaanblauwtje is lastig vast te leggen, omdat het een onrustige vlinder is. Het is een kwestie van veel geduld hebben.
Deze gehele fotoserie is gemaakt met de Canon 100 mm macrolens.
Het gentiaanblauwtje spreidt niet snel de vleugels. Ik ben dan ook wel blij met onderstaande twee foto's. Zoals op de foto is te zien is de linkervleugel beschadigd.
Met dank aan natuurfotograaf, Alberta die mij heeft gewezen op deze zeldzame vlinder!