Een fotokuier op de loopfiets

Het was al een tijdje geleden dat ik hier was. In tussentijd zijn we op vakantie geweest. Tijdens en buiten de vakantie om heb ik genoeg foto's gemaakt, maar aan bloggen kom ik nauwelijks toe. Vandaag neem ik jullie mee naar een recente fotosessie en wel naar woensdag j.l. Op die dag maakte ik samen met mijn fotomaatje een fotokuier op het Friese platteland. Jan en ik maken al zo'n elf jaar samen fotokuiers. De ene keer is Jan gastheer in 'zijn' Fryslân en de andere keer ben ik gastvrouw in 'mijn' Overijssel. Door Jan zijn MS worden de fotokuiers steeds korter en de fotosessies steeds moeizamer. Onlangs heeft Jan daar een oplossing voor gevonden, hij heeft namelijk een loopfiets aangeschaft. Tijdens onze fotokuier heeft Jan daar dankbaar gebruik van gemaakt.

We parkeerden de auto aan de Alde Ie. Op bovenstaande foto ligt aan de horizon het dorp Terwispel. De loopfiets past precies in de auto. Het is een lichtgewicht fiets dus goed te hanteren.

Het zadel moet nog wel even omhoog. Er zit een mandje zodat de camera binnen handbereik ligt.

Op wegen en paden waar je niet met de auto mag of kunt komen is dit een prima oplossing.

Voorheen moest ik mijn pas inhouden zodat Jan mij bij kon houden. Dat is nu verleden tijd.

Ons doel was het plas-dras gebied. Op weg daar naartoe hoorden we al de roep van de grutto, de kievit en de tureluur.

De hierboven genoemde vogels lieten zich ruimschoots zien en vastleggen.

Een grutto bleef prachtig voor ons poseren op de paal. Jan en ik konden ons daar helemaal uitleven. Jan zijn foto's zijn bijna allemaal gelukt. De foto's die ik maakte met de Sony zijn bijna allemaal mislukt. In het schermpje knipperde een bescheiden melding die ik niet kende. Eenmaal thuis bleek dat de stabilisator niet meer functioneerde. Een bekend probleem bij de Sony zo las ik in diverse reviews. Ik was toch al klaar met deze camera, meteen een reden om op zoek te gaan naar een andere bridgecamera. Wordt vervolgd.

Koolmezen voeren hun jongen

Het nestkastje op één van onze terrassen wordt bewoond door een paartje koolmezen met hun jongen. Op het moment van schrijven wordt er druk gevoerd. Onderstaande foto maakte ik vanaf de bovenverdieping.

Vandaag heb ik mij meerdere keren verschanst achter de olijf op ons terras. Op deze manier dacht ik ze zo min mogelijk te storen.

De bomen op de achtergrond zijn inmiddels zo gegroeid dat ik aanvliegende ouders niet meer tegen de lege lucht kan fotograferen. De ISO en de sluitertijd moesten flink omhoog om ze in vogelvlucht acceptabel vast te leggen.

De bewegingen van de koolmezen zijn zo snel dat de autofocus ze niet kan volgen. Ik heb daarom de camera handmatig ingesteld en scherpgesteld op een punt waarbij ik hoopte dat ik de vliegende koolmees er scherp op zou krijgen. Op het moment dat de koolmees door het beeld zou komen vliegen begon ik al te klikken.

Op onderstaande foto is de ouder niet scherp op de foto gekomen, maar het verhaal is wel bijzonder. De ouder moest namelijk hier in de achteruit. Op het moment dat de ouder door het gat zou vliegen, zou de andere ouder er net uit. Een bijna-botsing dus.

Ik heb respect voor deze ouders die zo hard moeten werken om hun luidpiepende jongen tevreden te stellen.

Bloesem van de hoogstamfruitbomen

Het is tijdens deze weken genieten in onze tuin. De 17 hoogstamfruitbomen staan in bloei. Met name vanaf de bovenverdieping heb je mooi zicht op de bloeiende bomen. Onderstaande foto maakte ik vanaf het balkon aan de noordkant van het huis.

Maar ook van onderaf is het genieten van de bloeiende fruitbomen.

Toen vanmiddag de zon doorbrak heb ik met de camera een rondje door de tuin gemaakt.

Ik vind het wel opvallend hoe weinig insecten er zijn. Als je een aantal jaren geleden door de tijd liep dan gonsde het in de bloemen van de insecten. Ik vraag me dan ook af of het nu goed komt met de bevruchting.

De komende dagen stijgen de temperaturen, misschien dat de insecten dan gaan vliegen.

De tijd zal het leren.