Bram: Leuk verslag ven foto's v… Jan K. alias Afan…: Tot nu toe heb ik nog gee… Harry Perton: Erg benieuwd wat voor nie… Joke: Hé wat leuk, zo leer ik J… Henk Jonkvorst: Een mooie oplossing voor … willy: leuk om die aan het werk … willy: ps: test
probleempje bi… willy: een wel heel praktische o… klaproos: wauw wat een geweldige… Anna: Wat een oplossing... werk…
Na de ontmoeting met het bruidspaar maakte ik vanaf het witte bruggetje onderstaande foto.
Het bordje geeft aan dat het niet de bedoeling is dat Jan en alleman door de tuin gaat banjeren. Om de holwortel vast te leggen is het niet nodig om de tuin te betreden...
... de holwortel staat namelijk gewoon langs de rand van het pad.
De meeste bloemen waren uitgebloeid, maar gelukkig waren er nog een aantal exemplaren voor mij overgebleven.
Het voordeel was dat ik nu de enige fotograaf was, een week eerder lag er nog een rij fotografen voor, zo liet ik mij vertellen door een plaatselijke bewoner die daar zijn ochtenwandeling maakte.
Met het macro-objectief en geringe scherpte/diepte heb ik onderstaande foto's gemaakt.
Dit jaar had ik het voornemen om de holwortel op landgoed Dickninge vast te leggen. Via diverse sites kwam ik erachter dat ik daarvoor half maart op landgoed Dickninge moest zijn. Op 9 maart besloot ik een kijkje op het landgoed te nemen.
Ik had geen idee waar ik de holwortel zou kunnen vinden. Al wandelend en fotograferend trof ik daar een mevrouw. Ook zij was gewapend met een camera, toevallig precies dezelfde combinatie die ik ook om de nek had hangen. We raakten aan de praat. Het bleef niet bij het uitwisselen van een paar gezellige opmerkingen, al snel kwamen we op gespreksonderwerpen met inhoud. Deze vriendelijke mevrouw wees waar ik de holwortel zou kunnen vinden, daarbij vertelde ze mij dat ik te vroeg was. Door de extreme kou van de afgelopen periode was ook de holwortel verlaat.
En nu maken we een sprongetje in de tijd. Afgelopen donderdag bedacht ik me dat ik nog steeds naar de holwortel toe moest om deze vast te leggen. Misschien dat ik zelfs al te laat was. Ik parkeerde mijn auto naast een bruidsauto en ging te voet verder.
Bij het witte bruggetje trof ik het bruidspaar, de bruidsjuffer, de filmcameraman en de fotograaf. Altijd een leuk tafereeltje en zeker met dit prachtige weer.
Nog een laatste foto. De fotograaf wierp nog een blik op haar schermpje en toen was de fotoshoot ten einde.
Nadat ik hen een fijne dag en een gelukkig leven samen had gewenst, scheidden onze wegen. Zij gingen terug naar de bruidsauto en ik naar de holwortel.
Nadat ik een tijd had rondgestapt in de kragge en de rupsmaaier van alle kanten had vastgelegd, vroeg ik aan de mannen of ik ook even mee mocht op de rupsmaaier. Ik had geobserveerd dat er nog net een plekje voor mij vrij was op de machine waarbij ik de mannen niet in de weg zou staan. De mannen vonden dat prima. Ik stond achter Richard, die de machine bediende.
De mannen begonnen net aan een nieuw perceel. Het riet aan de rand van dit perceel stond er goed bij. Het riet was lang en had op in ieder geval een pluim.
De bossen volgden elkaar in sneltrein vaart op. De mannen moesten hier hard werken om het tempo bij te houden.
De ruigte vloog ons om de oren.
Het touw was op en Richard plaatste een nieuwe rol in de houder.
Ik had een prachtig plekje bovenop de machine, ik voelde mij de koning te rijk. De mannen werkten stug door en ik had alle tijd om te genieten van het uitzicht, van de geoliede machine en het maken van de foto's. Ik ben dan ook anderhalf uur met ze meegereden.
Het weer was prachtig Er waren mooie windveren aan de lucht.
Op dit punt werd ik wat weemoedig door de mooie herinneringen aan mijn vader in het rietland. Daarbij het besef dat het echt het laatste jaar is dat hier het riet gemaaid gaat worden. Als kind ging ik zo vaak met mijn vader mee naar het rietland. Vele momenten van goede herinneringen flitsten naar boven.
De bak moest weer geleegd worden.
En het was ook tijd voor een korte pauze en een kopje koffie in de keet.
Tot slot heb ik nog een filmpje geplaatst, dat geeft net wat beter beeld van het rietmaaien.
Vorige week was ik bij de mannen in het rietland. Vanwege de te hoge waterstand moesten de mannen dit jaar een rupsmaaier huren om het riet in deze percelen eraf te krijgen. Het is alweer twee jaar geleden dat ik een logje wijdde aan de oorzaak van de te hoge waterstand. Het verhaal kun je in dit logje lezen.
We zijn nu weer twee jaar verder en de mannen hebben nog steeds geen duidelijkheid over de schadevergoeding. Imiddels duurt het gevecht met de overheid al 7 jaar.
Het gevoel van onmacht is groot. Het beheerst het leven van de rietsnijder, ze staan er mee op en gaan er mee naar bed.
Wat de rietsnijders sinds kort wel zeker weten is dat dit gebied ook onder water gaat. Het doek valt dan definitief. Dan is ook het huren van een rupsmaaier niet meer nodig.
Op de dag dat ik in het rietland was, was het prachtig weer en de mannen hadden het met elkaar gezellig.
Ondanks dat het rietsnijden voor een gedeelte gemechaniseerd is blijft het een arbeidsintensief beroep. Op de rupsmaaier bijvoorbeeld heb je al drie man nodig.
Het riet is te kort om er stevige bosjes en goede rollen van te maken. Dat had tot gevolg dat na het leegstorten van de bak een slordige hoop ontstond.
Terwijl de mannen uren achter elkaar hun rondjes draaien ...
...was Klaas bezig met het uitkammen van het riet. Rhena hield hem gezelschap.
Er zit voor de mannen nog dagenlang werk in om alles uit te kammen en bijeen te binden tot dikke bossen riet.
Ik heb een kort filmpje gemaakt van het werk van de rietsnijders en de rupsmaaier.
Vanmiddag ben ik de hele middag bij de mannen in het rietland geweest. Terwijl ik mijn camera op de rietmaaiers richtte zag ik in een flits een grote vogel langsvliegen. Ik had al direct een vermoeden ... inderdaad het was een roerdomp. Met mijn camera en 24 - 105 mm objectief maakte ik snel een foto.
De roep van de roerdomp heb ik regelmatig gehoord, maar een foto maken van de roerdomp stond nog op mijn verlanglijst. Een roerdomp in vlucht vastleggen vind ik helemaal een cadeautje. Ik heb bovenstaande foto uitgesneden om te laten zien dat het echt een roerdomp is. Ook al is de foto niet super, toch mag deze een plaatsje krijgen op mijn weblog.
Ik was in het rietland met een doel. Na het weekend volgen de series hierover. In het weekend heb ik eerst andere bezigheden. Fijn weekend allemaal, aan het weer zal het niet liggen.
In de vooravond zagen we een bijzonder fenomeen. Ik stond in de achtertuin te fotograferen. Vanuit vier windstreken kwamen er dreigende luchten aanrollen.
De blik naar het zuiden.
De blik naar het westen.
De blik naar het oosten.
De blik naar het noorden.
Het was een prachtig gezicht.
Twee klappen onweer ...
... en een hagelbui van 2 minuten en toen was het voorbij.
Ik had gedacht in een volgend logje jullie wat zonnige en bloemrijke plaatjes voor te kunnen schotelen, maar helaas gooide het paasweer roet in het eten. Gelukkig heb ik nog een fotoserie van vogels in onze tuin in het archief.
Aan de noordkant van het huis hebben we ook een vogelvoederplaats. Aan die kant hing een netje met zonnebloempitten. Het netje bleef echter onaangeroerd. Om die reden haalde ik de zonnebloempitten eruit en strooide die op de grond. Het duurde maar even en de eerste bezoekers kwamen snoepen van dit lekkernij. Door het raam van de woonkamer maakte ik deze fotoserie.
Mussen en groenlingen aten vreedzaam naast elkaar. De mussen hebben al een plaatsje op mijn weblog gekregen, daarom zijn vandaag de groenlingen aan de beurt.
Bij het mannetje is het groen uitgesprokener dan bij het vrouwtje.
Het is wel een gek gezicht, het lijkt net alsof de groenling een grote snavel heeft. .
