Een goede vriend is heengegaan. 'Op de gezegende leeftijd van 80 jaar', zegt men dan. Hij was ongeneeslijk ziek en voor hem was het zo goed. Voor hen die achterblijven is het een gemis. Als je lang met iemand meeloopt dan heb je samen vele mooie herinneringen gemaakt. Met een glimlach heb ik mijn rijk gevuld foto-archief doorzocht naar geschikte foto's voor dit logje. Daarbij heb ik ook wel tranen moeten wegslikken door heimwee naar een periode wat nooit terugkomt.
Onze vriend was op het gebied van wiskunde, natuurkunde en astronomie een genie. Hij schreef een boek over astronomie. Het boek stond vol met allerlei formules. Hij schreef o.a. over de Omega vorm van de ondergaande zon en de atmosferische refractie. Om zijn verhaal te bekrachtigen plaatste hij in dat boek een foto van mijn ondergaande zon.
Het boek is bijna klaar...
We maakten samen vele mooie uitstapjes. Hij liet me o.a. kennismaken met het Fochteloërveen.
We spotten daar kraanvogels.
Hij vond het mooi om te zien zoals ik genoot van de natuur en de fotografie. 'En zien fotograferen doet fotograferen.'
We brachten een bezoek aan de Radio Telescoop in Westerbork.
We voelden de zwaartekracht van verschillende planeten langs het melkwegpad.
Tijdens de dagjes uit gingen we altijd ergens eten.
Hij bouwde een telescoop. Ieder onderdeel is door hem zelf gedraaid en gefreesd.
Op de rouwkaart staat een foto waarop hij bezig is met z'n telescoop.
Bij de verbouwing van het totale interieur van onze kerk heeft hij al het installatiewerk gedaan.
Onze vriend en mijn eega hebben samen vele lange wandelingen gemaakt. Allerlei onderwerpen kwamen dan aan de orde.
Een uitstap die op ons het meest indruk heeft gemaakt was het bezoek aan Kamp Westerbork.
En dan is het voorbij...
'Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij', zijn de legendarische woorden van J.C. Bloem.
We blijven nog even bij de peuters. Dit kleine mannetje is morgen jarig! Het is al een mooi poosje geleden dat deze foto is genomen. 'Wat gaat de tijd toch snel', verzuchtte hij vanavond toen we samen in de oude foto's bezig waren.
Zijn leeftijd zal ik hier niet verklappen, maar ik ben er al 32 jaar mee getrouwd.
Helaas is de kwaliteit van deze foto's matig en daar kun je met het scannen en bewerken niet zoveel aan verbeteren.
In de afgelopen week ben ik bezig geweest met ons foto-archief. Het archief is groot, omdat ook alle foto's van mijn overleden schoonouders hier zijn beland. Na het sorteren heb ik de mooiste foto's ingescand. Na het scannen verdeel ik de foto's over diverse
familieleden. Ook de albums uit mijn eigen jeugd heb ik onder handen genomen. Op de eerste bladzijde van mijn eerste foto-album staat mijn geboortekaartje.
Helaas heb ik geen babyfoto. In die tijd hadden mijn ouders nog geen fototoestel. Mijn eerste foto is uit de tijd dat ik een peuter was. De fotoserie is gemaakt door een fotograaf die aan huis. Er werd een witte deken op de eettafel gelegd, detafel werd voor het raam geschoven, het overgordijn werd dichtgedaan en klaar was de fotostudio. De fotograaf trok onze aandacht met iets. Maar met wat? Grote broer, Jan kon het wel waarderen. Hij toverde een glimlach op zijn gezicht. Zus Anna liet niet blijken wat zij ervan vond.
Het onderwerp was waarschijnlijk te moeilijk voor de peuter, want ze keek wel heel bedenkelijk.
De fotograaf was Henk Boerée uit Zwolle. En wie had toen kunnen bevroeden dat ik later zou gaan werken in het genoemde Sophia Ziekenhuis.
Toen ik vorige week dinsdag over de Lankhorsterweg reed zag ik in de verte heel veel ooievaars staan. Ik zette mijn auto in de berm en maakte een aantal foto's. Zie google Maps voor de locatie. De ooievaars heb ik geteld en ik kwam op 100 en 1. Naast de ooievaars ontwaarde ik door de zoomlens ook nog een aantal blauwe reigers, aalschovers en eenden.
Eind jaren zestig was de ooievaar in Nederland nagenoeg verdwenen. Vogelbescherming Nederland heeft toen een project opgezet naar Zwitsers voorbeeld om het dier in ons land te herintroduceren. Met een aantal ooievaars afkomstig uit verschillende landen is in 1969 een fokprogramma gestart in het Liesvelt in Groot-Ammers. Na jarenlang in gevangenschap te hebben geleefd vertoonden de eerste aldaar geboren ooievaars geen trekgedrag. Bij latere generaties herstelde zich echter het natuurlijke gedrag.
Vanaf 1979 zijn 12 buitenstations opgericht in voor ooievaars geschikte gebieden. Daar kregen de dieren de kans om onder toezicht te wennen aan een natuurlijke omgeving, zodat zij weer hun natuurlijke gedrag konden gaan vertonen. Vanaf de jaren negentig nam het aantal broedparen in Nederland sterk toe.
De Lokkerij in De Schiphorst bij Meppel is zo’n ooievaarsbuitenstation. Van hieruit konden de in gevangenschap geboren ooievaars in het Reestdal foerageren, nesten bouwen en zich langs natuurlijke weg vermeerderen. Dat is een groot succes gebleken. Wie in de buurt van Meppel woont kan het niet ontgaan zijn dat de ooievaar duidelijk weer terug is. Dat de herintroductie niet vanzelf ging laat zich raden. Jaren heeft het geduurd voordat de ooievaar in Nederland weer in redelijke aantallen in het wild voorkomt, jongen grootbrengt en in het najaar op trek gaat naar Zuid-Europa of Noord-Afrika.
De Lokkerij blijft actief, niet in de laatste plaats vanwege het feit dat het station ook een officieel erkend ooievaarsasiel in Nederland is. Zieke en gewonde ooievaars - soms van heinde en ver - kunnen er terecht om te herstellen of op verhaal te komen, waarna ze indien mogelijk hun vrijheid terugkrijgen. Het herintroductieprogramma is mede door de inzet van vrijwilligers een succes gebleken. Uit het aflezen van ringen en wintertellingen blijkt dat ongeveer 60% van de volwassen ooievaars op trek gaat. Bijna 100% van de jongen vertoont trekgedrag. Bron is deze site van De Lokkerij.
De ooievaars nabij de Lankhorsterweg zijn blijvertjes en overwinteren in ons land. Ze zijn afkomstig van het Nederlandse broedprogramma. Ooievaars hebben in de dierenwereld weinig vijanden, deze grote vogels kunnen zichzelf goed verdedigen. Veel ooievaars sterven doordat ze met hoogspanningsleidingen in aanraking komen. Ook bevatten hun prooidieren veel pesticiden. Kraaien hebben het voorzien op de eieren van de ooievaars.
De laatste twee foto's maakte ik op de terugweg onder de rook van Meppel. Een ooievaar stapte rond achter het struikgewas aan de oever van de Reest. Ik stopte om enkele foto's te maken, echter door de bosschage was dat geen succes. Daarbij stond de vogel te ver weg voor mijn zoomlens. Toen ik weer terugliep naar de auto had ik het geluk dat de ooievaar op de vleugels ging en over mij heenvloog. Ik had net genoeg tijd om een paar plaatjes te schieten.
Dinsdag j.l. reed ik nogmaals naar Het Reestdal. Ondanks het grijze weer besloot ik toch opnieuw een fotokuier daar te maken in de hoop wat mooie plaatjes van ijs te scoren. Ik stopte langs de Lankhorsterweg. De Reest was hier flink buiten zijn oevers getreden.
Een ijsvloertje op een sloot naast de Lankhorsterweg.
Deze jongens uit IJshorst hadden hun reis vanaf de school in Meppel onderbroken voor een avontuurtje op het ijs. Van schaatsen hielden ze niet, maar wel van glijden, stampen en slaan op het ijs. Op mijn vraag hoe het diep het daar was, prikten ze spontaan met een stok door het ijs en demonstreerden ze hoe diep het daar was.
Zoals ik in dit logje al schreef was ik de vorige keer een beetje verdwaald. Deze keer had ik mijn route met behulp van Google Maps goed voorbereid. Ik parkeerde mijn auto nabij de splitsing Gemeenteweg en Staphorsterweg en wandelde Landgoed Dickninge op.
Op deze site heeft Albert Dragt een interessant stuk geschreven over de Kloosterlingen van Dickninge.
In het weiland achter de boswal foerageerden veel kramsvogels. Verscholen achter een boom lukte het mij om één kramsvogel wat dichterbij te halen en vast te leggen.
Even later kwam ik uit bij een stuw in het riviertje De Reest. Dit historische monument dateert uit de Middeleeuwen toen op Dickninge het Benedictijner klooster was gevestigd. Op deze site kun je erover lezen.
Op deze site kun je lezen over de vroegere en huidige bewoners van dit landgoed. Tevens staat er een mooi verhaal over het heffen van tol in de vijfitger jaren in de vorige eeuw.
Na de wandeling over het voetpad en de Gemeenteweg kwam ik weer uit bij het huisje. Ik besloot nog een eindje de Staphorsterweg op te wandelen.
Door de vorst was het weiland naast de Staphorsterweg enigszins te betreden zonder direct natte voeten te krijgen.
Na een praatje met het echtpaar uit Staphorst was het tijd om huiswaarts te keren.
In maart ga ik terug naar het landgoed om daar de zeldzame holwortel en de bosanemoon vast te leggen. Vorige jaren vergat ik steeds om in de juiste maand naar het landgoed te gaan. Het staat nu groot om mijn agenda, dus wat dat betreft moet het dit jaar goedkomen.
Zonnig winterweer, helaas was het maar van korte duur. Zondag j.l. maakte ik een rondje door Het Reestdal. Aan de rand van Meppel legde ik het riviertje De Reest vast. In de wintermaanden staan de graslanden nabij Meppel regelmatig onder water. De Reest stroomt vanaf Dedemsvaart naar Meppel Het riviertje vormt de grens tussen Drenthe en Overijssel. Op deze site kun je er meer over lezen.
Rijdend vanaf Meppel had ik een bepaald doel voor ogen, maar ik verdwaalde een beetje, omdat ik in die omgeving de weg niet precies weet. Ik kwam op plekjes waar ik nog niet eerder was geweest, zoals in buurtschap De Schiphorst. Bij een verbouwde boerderij zag ik een ijsvloertje liggen.
Nadien legde ik nog een aantal leuke optrekjes vast.
Via landweggetjes kwam ik uit bij de Hoogeveensche Vaart in Rogat.
Enkele aalscholvers zaten daar te drogen in het zonnetje.
Vanaf Rogat reed ik naar Meppel en vanaf Meppel weer richting de Hoogeveensche Vaart. Daar parkeerde ik de auto in de buurt van dit leuke huisje.
Daar maakte ik een wandeling langs de vaart vergezeld door een zonnetje en een stevige wind. Een goede plek om een flinke portie buitenlucht te snuiven. Zie ook op Google Maps.
Zowel zondag als dinsdag heb ik op verschillende locaties een wandeling gemaakt in Het Reestdal. Er was een groot verschil in het weerbeeld. Staand naast de Reggersweg maakte ik zondag onderstaande foto. Op de achtergrond is het Isala Diaconessenhuis van Meppel te zien. Zie voor de locatie op Google Maps.
Vanmiddag stopte ik op dezelfde plaats en maakte ik deze foto. Er lag nu een ijsvloertje op de uiterwaarden van De Reest. Je kunt op de foto ook zien dat de waterstand in de sloot alweer wat lager is dan de zondag daarvoor.
Op de Staphorsterweg trof ik deze aardige mensen uit ... Staphorst. In Staphorst praten ze in hetzelfde dialect als bij ons. We hebben dus even gezellig 'staon praot'n'. ik vroeg aan de vrouw of ze het warm genoeg had. 'Ja hoor, ik heb een sjaal om', antwoordde ze. Met toestemming mocht ik enkele foto's van ze maken. Voor de locatie, zie Google Maps.
De komende dagen neem ik jullie nog een aantal keren mee naar het Reestdal.
Na deze zonnige zondag neem ik jullie nog één keer meer naar de stormvloedkering nabij de Ramspolbrug. In deze serie laat ik ga ik verder inzoomen op de Ramspolbrug. Zoals ik in deze serie schreef, was ik 's ochtends tevergeefs geweest. De balgstuw was niet opgeblazen. Nadat ik een rondje in de striemende regen had gemaakt ging ik schuilen onder de Ramspolbrug. Achter de enorme pijler stond ik mooi uit de regen en uit de wind.
Zo nu en dan stak ik mijn hoofd om het hoekje om te kijken of er nog wat veranderde met de balgstuw. Niet dus. Ondanks dat er wellicht voldoende personeel binnen was, getuige de vele auto's, was er buiten geen kip te bekennen. Jammer, want dan had ik in ieder geval kunnen vragen wanneer de stuw zou worden opgeblazen.
Een doorkijkje naar het achterland. In de verte ligt Kampereiland. Deze stormvloedkering is gebouwd om te zorgen dat ze daar droge voeten houden.
Vanaf de noordelijke oever zag ik bij het waterpeil de cijfers 12 en 13 staan.
Vanaf de zuidelijke oever zag ik echter het cijfer 8 staan, terwijl het waterpeil even hoog was. Misschien dat iemand mij kan uitleggen waarin dat verschil zit.
P.s. Het antwoord gaf Jan in zijn reactie. Waarvoor mijn dank! De cijfers geven dus de doorvaarthoogte weer. De brug verschilt dus in hoogte. Dat had ik overigens al gezien op een overichtsfoto van de gehele brug.
De oude Ramspolbrug is gebouwd in 1948. Deze nieuwe Ramspolbrug is in 2012 opengesteld. .
De nieuwe Ramspolbrug is een energieneutrale brug. Bij het zakken van de val wordt energie teruggewonnen. Tevens zijn 320 zonnepanelen aan weerszijden van de brug gemonteerd. Overcapaciteit van elektriciteitsopwekking wordt aan het net geleverd. Op deze site kun je alle technische details lezen over deze brug.
De reden is dat ik jullie nog een keer mee terug neem naar de Ramspolbrug is het volgende. De Ramspolbrug kan namelijk 'zingen'.
Terwijl ik onder de brug stond heb ik daarvan een filmpje gemaakt. In het eerste deel van het filmpje sta ik nog in de striemende regen en in het tweede deel sta ik onder de brug. Vergeet niet om het geluid aan te zetten.
Sinds augustus 2008 draai ik met veel plezier het weblog: 'Schrijven met Licht'. Al die jaren heb ik mijn foto's voor mijn weblog opgeslagen in Photobucket. Dit was tegen een hele kleine vergoeding. In juli 2017 kwam daar van het ene op de andere dag een einde aan. Photobucket vroeg per direct een vergoeding van 400 dollar per jaar voor het hosten van afbeeldingen die embedded worden op andere websites. Ik schreef over dit onderwerp op 12 juli vorig jaar. Dit bedrag was zo buiten proportioneel dat ik per direct ben gestopt met Photobucket en overgestapt naar Imgur. Deze gedwongen keuze betekende wel dat negen jaar werk in één keer was verdwenen. De tekst staat er nog wel, maar zonder foto's is het verhaal niet compleet. Als ik een actueel logje maak en ik verwijs daarbij naar een logje in mijn archief dan plaats ik de bijbehorende foto's nu via Imgur.
En waarom kom ik nu opnieuw met dit onderwerp? Het zit zo. Sinds een paar weken word ik bestookt met mailtjes van Photobucket met een 'geweldige' aanbieding. In plaats van 400 doller per jaar hoef ik nu 'maar' 119,99 doller per jaar te betalen. Ik kan me er nog wel boos over maken. Die 119,99 dollar kan ik wel opbrengen, maar het gaat me om het principe. Ik voel me genaaid door Sebastian van Photobucket en vast velen met mij ...
Gisteravond was ik bezig met het logje over de stormvloedkering bij Ramspol. Daarbij schreef ik dat de duikers een dag later de lege balg zouden gaan controleren of deze weer goed op de bodem zou liggen. In juli 2015 was ik getuige van een dergelijke actie. Ik was naar de stormvloedkering gereden in de hoop de opgeblazen balgstuw te kunnen vastleggen. De balg was echter leeggepompt en lag alweer op de bodem van het Ramsdiep. Ik schreef erover in dit logjedit logje. Ik heb toen nog wel de verrichtingen van de duikers kunnen vastleggen. Hieronder heb ik enkele foto's uit die serie geplaatst.
Alles lijkt nu weer klaar voor de volgende storm en stormvloedkering, want dat we vaker met extreem weer te maken gaan krijgen, daar ben ik van overtuigd...
Gisteravond las ik op de site van RTV Oost dat vandaag de stormvloedkering bij Ramspol zou gaan sluiten. De kering wordt gesloten wanneer het waterpeil stijgt tot 50 cm boven NAP in combinatie met een sterke noordwestenwind en stroming landinwaarts. Omdat het hoogtepunt van de storm rond het middaguur werd verwacht reed ik voor de middag naar Ramspol, zie Google Maps. Toen ik daar aankwam zag ik tot mijn teleurstelling geen gesloten stormvloedkering. Het was er koud, nat en stil. Ik struinde daar een tijdje rond, maakte enkele foto's en schuilde tenslotte een tijdje aan de lijzijde van een pilaar, onder de brug. Uiteindelijk besloot ik terug te keren naar huis, naar de koffie en hete douche.
Nadat ik een paar uur thuis was geweest las ik dat de stormvloedkering bij Ramspol inmiddels was gesloten. Ik besloot om weer naar Ramspol te rijden. Het is nu eenmaal een unieke gebeurtenis en dat het net op mijn vrije dag gebeurde, die kans moest ik wel pakken. Toen ik vanuit Ens naar de Ramspolbrug reed zag ik dat er veel auto's geparkeerd stonden. Toen ik het talud opklom zag ik dat de balgstuw inderdaad was opgeblazen. Ondanks de storm en waterkou waren er veel mensen op de been om een kijkje te nemen bij de opgeblazen balgstuw. Deze vorm van stormvloedkering is de enige ter wereld. De drie rubberen ballonnen vormen samen een barrière van tien meter hoog en 240 meter lang. De kering voorkomt dat water uit het IJsselmeer via de Ramspol in het Zwarte Meer en achterliggende wateren stroomt.
Het bord met daarop de tekst: 'Vaarweg gestremd' brandde. Dat nog even voor alle duidelijkheid. Aan de kant van het Zwarte Water lagen toch al vijf schepen afgemeerd.
Toen ik aan de noordkant van de stormvloedkering aan het fotograferen was sprak een man mij en vertelde dat het aan de overkant veel mooier was om foto's te maken. Vanaf die kant kun je dichterbij de balgstuw komen. Dat idee stond mij wel aan en zo vertrok ik met de auto naar de andere kant. Aan de zuidkant, de kant van de stad, Kampen, was het nog drukker dan aan de noordkant. Onderstaande foto is naar zuidwestelijke richting.
Vanaf de zuidkant had je inderdaad mooier zicht op de opgeblazen balgstuw.
Toen ik naar mijn idee de stormvloedkering aan alle kanten had vastgelegd liep ik weer terug naar de auto. Ik was voor de tweede keer die dag koud en nat geworden. Toen ik over de brug terug reed zag ik het wolkendek breken. De zon piepte er niet even weer door. Ik besloot daarom om nogmaals de auto te parkeren aan de noordzijde van Ramsdiep en liep wederom naar de stuw.
Het was een verademing dat het even ophield met de striemende en koude regen. Met een klein beetje zon erbij is het net wat prettiger fotograferen.
Het beeld is dan ook gelijk anders.
Tegen zonsondergang reed ik naar huis. In de auto hoorde ik op het nieuws dat vandaag alle vijf stormvloedkeringen in ons land zijn gesloten. Vlakbij huis maakte ik nog een foto van een rode lucht boven een kletsnatte akker. Thuisgekomen las ik op de site van RTV Oost dat vrijwilligers bezig waren om de zwakke dijk van Kampereiland te verstevigen. Het Kampereiland ligt onder de rook van Kampen en in het achterland van de bovengenoemde stormvloedkering. Vrijwilligers legden in totaal 10.000 zandzakken neer. Via dit linkje kun je er meer over lezen.
Ik heb de hele serie van de stormvloedkering bij Ramspol in een fotoboek geplaatst.
Aan het begin van de avond zijn ze begonnen met het leeg laten lopen van de balgstuw. Dat neemt ongeveer drie uur in beslag. De balgstuw mag maar ongeveer 4 uren als stormvloedkering worden gebruikt. Zolang de balgstuw is opgeblazen kan het water wat vanaf de rivieren naar het IJsselmeer stroomt niet afgevoerd worden. Als er dagen achtereen een noordwestenwind zou waaien en de balgstuw zou dan meerdere dagen dienst moeten doen als stormvloedkering hebben we echt een groot probleem. Zo heb ik mij vanmmiddag laten vertellen door een expert.
Morgenvroeg gaat een duikploeg controleren of de balg weer goed op de bodem van het Ramsdiep ligt. Van de activiteiten van de duikers was ik getuige op 26 juli 2015. Door Photobucket zijn die foto's niet meer te zien. Ik zal ze morgen opnieuw op mijn weblog plaatsen.
