Klik op de foto voor meer informatie.
Klik hier om een mail te versturen.
|
|
Over het algemeen hadden we tijdens onze vakantie mooi weer. Toch trokken er van tijd tot tijd donkere wolken over ons heen. Ik vond het wel mooi om deze donkere luchten boven de Moezel vast te leggen.
Weerbeeld op 27 juni.
Na de regenbui was er nevel in de bergen.
Weerbeeld op 29 juni.
Weerbeeld op 30 juni.
Tijdens onze vakantie hadden we op de camping een mooi plekje. Vanaf de Moezel gerekend stonden we op de tweede rij. Vanonder onze luifel hadden we mooi zicht op de Moezel. Daarnaast stond ik regelmatig met mijn camera aan de waterkant om de langsvarende boten en schepen vast te leggen.
De plaatselijke rondvaartboot.
Vanaf de brug fotografeerde ik Gotcha.
Gotcha kan maar liefst drie auto's bergen op het achterdek.
Ook Nederland was van de partij met Ophir uit Rotterdam.
Tanker Angelika.
In de stuurhut van Angelika passen vele makke schapen.
.
Bijzonder dat je op internet alles kunt vinden over de schepen. Op deze site bijvoorbeeld vind je informatie over Duitse binnenvaartschepen.
Een cruiseschip.
Een kanoclub die zich niet liet tegenhouden door de stromende regen.
Ook 's avonds en 's nachts werd er gevaren. Dit is Splendid uit Dordrecht.
En toen werd het stil op de Moezel. Van de ene op de andere dag voer er geen schip meer langs. We vroegen ons af hoe dat kon. Ik kon het zelf niet vinden op mijn telefoon en schakelde daarom het thuisfront in. Al snel kwam er een antwoord met het volgende linkje. Wat we dus niet wisten is dat ieder jaar de Moezel acht tot tien dagen gestremd is. Tijdens de periode wordt er onderhoud gepleegd aan de vele sluizen die de Moezel rijk is. Tussen de sluizen kan er wel gevaren worden. Deze werkboot verrichte onderhoud aan de walkanten.
En ook het kleine spul vanuit de haven achter onze camping zorgde voor vertier op het water.
Er stonden mensen met hun caravan voor ons aan de oever van de Moezel die het heerlijk rustig vonden dat er geen schepen langsvoeren. Ik vond er juist niets aan dat de Moezel 8 dagen gestremd was, ik was maar wat blij toen ik op 5 juli 's morgens vroeg weer een schip zag langsvaren.
Vorige week gingen Jan en ik samen naar De Weerribben om te proberen een Kempense heidelibel vast te leggen. Het was een zonnige, maar winderige dag. De wind maakt het altijd wat lastig om macro-opnames te maken. Wat betreft de locatie waren we weer keurig getipt door mijn zus, Anna.
De Kempense heidelibel is zeer zeldzaam en staat op de rode lijst als ernstig bedreigd.
Al snel zagen we het eerste exemplaar zitten. De Kempense heidelibel heeft geheel zwarte poten. Maar wat vooral kenmerkend is, zijn de rij druppelvormige (soms driehoekige) zwarte vlekjes aan de zijkant van het lijf. Dit is een vrouwtje.
Met de macrolens en op de knieën draaide ik behoedzaam om het vrouwtje heen om zo de libel frontaal vast te kunnen leggen. Dat lukte niet helemaal, want ze was te ongedurig om mijn sessie af te wachten. Een ander kenmerk van deze libel is de goudkleurige glans die de zon geeft op de vleugels. Op deze foto is deze gouden glans een beetje te zien.
Even verderop was een mannetje neergestreken.
Dit mannetje zat te schitteren in het zonnetje. Ook dit mannetje gaf mij amper de kans om een foto te maken. Volgens Jan kwam het door de wind dat ze zo ongedurig waren.
In juli 2016 heb ik de Kempense heidelibel ook vastgelegd, maar toen alleen een vrouwtje. In die serie is de gouden glans veel beter te zien. Klik hier voor die fotoserie.
De vleugels werden door de wind naar voren geblazen.
Op een ochtend werden we om vijf uur wreed gewekt door een laag overvliegende helicopter. Doordat de helicopter maar rondjes bleef vliegen nabij onze camping gingen we buiten een kijkje nemen. Het duurde even voordat we beseften wat er aan de hand was.
Dit was dus zo'n helicopter die bestrijdingsmiddel spoot. Een paar dagen eerder waren we op onze wandeling door de wijngaarden onderstaand bord tegengekomen.
Hoewel men steeds meer resistente soorten kweekt blijven druiven gevoelig voor ziektes en schimmels en die moeten bestreden worden.
Op de meer horizontale percelen gebeurt het spuiten van bestrijdingsmiddelen met een kleine tractor met een ton erachter...
...zoals op onderstaande foto is te zien. .
Op de steile berghellingen worden er helicopters ingezet om het bestrijdingsmiddel te spuiten. Een paar dagen later troffen we het dat er een helicopter aan het spuiten was nabij een dorpje waar we net een kijkje namen.
Ik had op dat moment ook de camera met zoomlens om mijn nek hangen en kon zo mooi inzoomen op de helicopter.
Zie ook dit filmpje en dit filmpje.
Met bewondering keken we naar de capriolen van de helicopterpiloot. Het lijkt me echter verstandig om dergelijke acties op afstand te bekijken in plaats van dat je op dat moment net door de wijngaarden wandelt.
Deze regenachtige avond biedt een mooie gelegenheid om weer eens te gaan bloggen. Het wordt nodig tijd om de vakantiefoto's van eind juni te laten zien. Mijn eega en ik kampeerden toen aan de Moezel.
Op een bewolkte dag maakten we een wandeling op de berg achter onze camping. Op deze berg bevinden zich wijngaarden. Op de route stonden meerdere borden met informatie over de wijnbouw aan de Moezel.
Vanaf de berg heb je mooi zicht op de kerk en het dorpje Senheim.
Overal om ons heen bevonden zich druivenranken.
Een afwateringsgoot tussen de ranken.
In dit gebied wordt gebruik gemaakt van kleine en oudere tractoren.
Jonge aanplant wordt beschermd met plastic kokers.
Het zicht op de kleurrijke kerk wordt steeds beter.
We klimmen hoger en zien in het dal onze camping liggen.
Een vrachtschip voer over de Moezel.
Met bewondering keken we naar de druivenranken op de steile helling. Het leek ons een huzarenstukje om deze druiven te plukken.
Dit bankje was ons eindpunt van de beklimming. Omdat we allebei last hebben van hoogtevrees hebben we niet op het bankje gezeten. We vonden het bankje te dicht bij de rand van de steile helling staan .
Vandaag is het vervolg op deze serie.
Heidelibellen zijn meestal wel dankbare fotomodellen. Het mooiste vind ik om ze en face te kieken.
Een dikkopje. Nooit geweten dat er zoveel soorten dikkopjes waren. Ik denk dat dit het groot dikkopje is.
Tot op de draad versleten, een heideblauwtje.
Deze heidelibel zat te schitteren in het zonnetje. Het determineren van de verschillende heidelibellen kan lastig zijn, zeker als je niet alle elementen die nodig zijn voor het determineren hebt vastgelegd.
Ze zijn er genoeg en meestal springen ze alle kanten op, maar soms kun je het treffen dat er eentje stil blijft zitten. Een krasser behoort tot de orde: sprinkhanen en krekels. Dit vrouwtje zat mooi in het zonnetje.
Nadat we voldoende tijd hadden doorgebracht en genoeg hadden gefotografeerd bij de Dobbe besloten Jan en ik terug te wandelen. Ons volgende doel was het Afanja-bankje. Ook daar struinde ik een tijdje met de macrolens rond. Jan pakte het anders aan, hij bleef op het bankje zitten wachten totdat een onderwerp binnen zijn bereik kwam en maakte dan enkele foto's. Op die manier kon hij de fotokuier beter volhouden.
Een sint-jansvlinder op een kale jonker.
De sint-jansvlinder en de sint-jacobsvlinder worden nog wel eens door elkaar gehaald, maar toch zijn het heel verschillende vlinders met eigen kenmerken, waardoor ze goed te onderscheiden zijn. Lees erover op deze website. Het rood was bij deze vlinder verschoten naar de kleur oranje. Misschien een ode aan de Oranje Leeuwinnen?
Bij iedere stap nabij het water in het Skar sprongen er tientallen kikkertjes van de wal in het water. Het is mij gelukt om een kikkertje vast te leggen. Het beestje was niet groter dan een vingerkootje.
