Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

Jan K. alias Afan…: Mooi om die prachtige zon…
Bram: Prachtige serie van deze …
Jan K. alias Afan…: Jullie hebben 's avonds w…
Jan K. alias Afan…: Mooie serie om mee te beg…
anna: Wederom een mooi serie!!
Henk Jonkvorst: Nou heb ik geen hoogtevre…
anna: Mooi begin...
Hendrika: Heerlijk, ruisende zee L…
Bram: Ik zag dit al meerdere si…
willy: heel vervelend is dat Je…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Jul 2017
Jun 2017
Mei 2017
Apr 2017
Mrt 2017
Feb 2017
Jan 2017
Dec 2016
Nov 2016
Okt 2016
Sep 2016
Aug 2016
Jul 2016
Jun 2016
Mei 2016
Apr 2016
Mrt 2016
Feb 2016
Jan 2016
Dec 2015
Nov 2015
Okt 2015
Sep 2015
Aug 2015
Jul 2015
Jun 2015
Mei 2015
Apr 2015
Mrt 2015
Feb 2015
Jan 2015
Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Met grote ogen

Zaterdag 30 Mei 2015 om 23:38

Kort geleden schreef ik over mijn taak binnen de kerk wat betreft het actualiseren van het gezichtenboek. Onlangs maakte ik een aantal foto's van de snel veranderende allerkleinsten van onze gemeente, zo ook van dit mannetje.


Zijn moeder hielp mij om zijn aandacht te trekken, zij bevond zich echter niet op dezelfde hoogte als mijn camera.


Tijdens de kerkdienst gaan de allerkleinsten naar de oppasdienst en de grotere kinderen naar de kindernevendienst. Vlak voor het einde van de dienst, tijdens het collecteren, worden de kinderen door hun ouders uit de oppasdienst en van de kindernevendienst gehaald. Op deze manier krijgen ook de kinderen de zegen mee. Dit gebruik hebben we sinds kort in onze kerk. Ik vind het een waardevol gebruik.
"Laat de kinderen tot mij komen..."


Ik had het geluk dat dit mannetje in de buurt van de witte muur zat en dat het licht door de grote kerkramen weerspiegeld werd in zijn ogen. Ik gebruikte dus geen flitser.


Om op gelijke hoogte te komen met zijn ogen, zakte ik door de knieën. Op hetzelfde moment liet ook hij zich door de knieën zakken. Er zat voor mij niets anders op dan mij op de grond te vleien, dat goede voorbeeld volgend ging hij ook op de grond liggen.


Hoezo, voorbeeldgedrag?


En deze foto is het geworden en prijkt nu in het gezichtenboek. Het is een uitsnede van bovenstaande foto.


Ik vind dit toch zo prachtig kereltje met die grote ogen.

Het leed van de kleine pimpelmees

Donderdag 28 Mei 2015 om 22:45

Al meerdere jaren nestelen in ons nestkastje pimpelmezen. Vorig jaar maakte ik een fotoserie en een kort filmpje van het voeren van de jongen. Zoals hier is te zien.


Op tweede pinksterdag vlogen de jongen uit. Althans bijna alle jongen, er bleef één jong achter in het nestkastje. Uiteraard moet er altijd één de laatste zijn, maar dit kleine ding draalde wel heel lang voordat hij de sprong in het diepe waagde.


De pimpelmees kwam naar voren, ging weer naar binnen en kwam weer naar voren en zo ging het lange tijd door. Vanachter het raam van de huiskamer konden we dit goed observeren. De ouders en de andere jongen waren al lang gevlogen...


Op het filmpje is goed te zien hoe het kleine ding maar bleef aarzelen en roepen om zijn ouders.


Eindelijk ging het dan toch gebeuren, de grote sprong de wijde wereld in.


Door het bewolkte weer en de schaduw van de boom was mijn sluitertijd te lang en daardoor kwam de sprong van de pimpelmees niet scherp op de foto.


Het kleintje kwam eerst op een tak terecht. Bij de tweede vliegpoging belandde de pimpelmees op de coniferenhaag eronder.


Hoe goed hij ook zijn best deed, het vliegen lukte niet. Door met de vleugels te fladderen klom de pimpelmees, net als een boomklever, langs de stam naar boven.


Onze kinderen waren ook thuis en het hele gezin leefde mee met dit kleine ding. We waren ons al aan het beraden over een oplossing. Zouden we het vogeltje moeten pakken en in een kooi moeten doen? Een pimpelmees die niet kan vliegen is immers ten dode opgeschreven. Het valt echter niet mee om een veeleisend jong te voorzien van insecten door gezinsleden die de hele dag van huis zijn.


Plotseling kwam daar de ouder aangevlogen, het kleine ding was zichtbaar blij en wij niet minder.


Gelukkig was de ouder dit kleine ding niet vergeten.


De ouder vloog steeds weg om voer te zoeken. Het vinden van insecten was lastig met het donkere weer. In de situatie van de kleine pimpelmees veranderde niets, het vliegen lukte nog niet en hij viel steeds naar beneden op de coniferenhaag.


Om te voorkomen dat hij in de coniferenhaag zou verdwijnen verplaatsten we de pimpelmees naar het lege potje aan dezelfde boom. De ouder kon het kleine ding moeiteloos vinden en kwam trouw terug om te voeren.


De kleine pimpelmees volgde zijn instinct en wist dat hij moest gaan vliegen en dat hij zich bij de rest moest gaan voegen. Hij sprong uit het potje en belandde wederom op de coniferenhaag. Toen we na onze maaltijd weer een kijkje namen was het jong verdwenen. Hij was vermoedelijk toch naar beneden gezakt. De ouder kwam terug met voedsel maar kon het kleine ding niet vinden. Met een brok in de keel keken we toe hoe de ouder overal zocht. Mijn eega heeft nog gezocht in de coniferenhaag maar ook hij kon het jong ook niet vinden.


En zo gaat het in de natuur. Struggle for life...

Vlinder, zilveren maan in De Weerribben

Woensdag 27 Mei 2015 om 15:03

Vanochtend stond ik al om zeven uur in De Weerribben. Ik hoorde de roerdomp, de rietzanger, de zanglijster, de koekoek, een wulp en de wielewaal, het was volop genieten.



Ik ging enkele malen door de knieën om o.a. de smeeerwortel vast te leggen. Het was echter verstandiger om in beweging te blijven, want als ik stil stond werd ik "opgevreten" door de mietsen.



De mietsen probeerden door mijn broek heen te steken, maar dat lukte ze uiteraard niet, het is namelijk een antimuskietenbroek. Deze foto is gemaakt met de Sony met voorzetlens.
Voordat ik verder ga met de foto's van vandaag neem ik jullie nog een keer mee naar de fotokuier op die prachtige eerste pinksterdag.


.


Op die dag zagen we plotseling een kleine oranje vlinder vliegen. Al snel zagen we dat het een minder gebruikelijke vlinder was.


.


Ik zei tegen mijn zus: "Het kon wel eens de zilveren maan zijn". Onderstaande foto is door mijn zus gemaakt.


.


Het was inderdaad een zilveren maan en wel een vrouwtje. Deze vlinder zag er niet heel mooi uit. We konden maar een paar foto's maken en toen verdween de vlinder uit het zicht. De zilveren maan is een parelmoervlinder die te herkennen is aan de zwarte vlek aan de onderzijde van de achtervleugel. Vroeger was de zilveren maan een algemene soort in Nederland maar tegenwoordig komt hij nog maar op enkele plaatsen voor. Deze dagvlindersoort houdt van vochtige, voedselarme graslanden en moerassen met viooltjes (de waardplant). De vlinder krijgt wel een plaats op mijn weblog omdat het een zeldzaam soort is.


.


Het zien en vastleggen van de zilveren maan op eerste pinksterdag was toch een mooie verrassing.

Een mooie pinksterdag met o.a. de korenbout

Maandag 25 Mei 2015 om 18:09

Op eerste pinksterdag hadden we prachtig weer. Op deze dag trok ik samen met mijn zus de natuur in. We kozen voor onze "achtertuin", De Weerribben. We gingen op het heetst van de dag, op zich geen geschikt tijdstip voor natuurfotografie, we hebben ons echter met het macro-objectief heerlijk kunnen uitleven. En het was ook nog eens gezellig.


We hoorden voortdurend de roerdomp. De roerdomp maakt vier korte stoten net als een misthoorn en houdt dan ongeveer vier minuten pauze. We hebben de roerdomp per ongeluk zien vliegen en waren te laat om er een goede foto van te maken. De foto is een zoekplaatje geworden en niet geschikt voor plaatsing alhier.
Ik legde wel een waterjuffer vast.


De waterjuffer bleek een prooi te hebben, die in een paar minuten tijd was verorberd.


De bruine korenbout was in grote getale aanwezig. Soms was er een vrouwtje bereid om te poseren.






De lucht was bezwangerd met de geur van de meidoorn. Bovenin de meidoorn gonsde het van de insecten. Ik aasde op een libel op een bloem van de meidoorn, maar dat is niet gelukt. Wel ging er een korenbout op een kale tak boven ons hoofd zitten. Het gebeurt mij niet vaak dat ik een libel tegen de blauwe lucht kan vastleggen.


Tot slot nog een korenbout die naar ons zwaaide.


We hebben lange tijd langs de oever gestruind om te proberen een vliegende libel vast te leggen en dat viel nog niet mee. Onderstaande foto is de enige die nog een beetje het aanzien waard is.


Al met al hebben we over deze prachtige wandeling, van pakweg vier kilometer, drie uur gedaan. Jullie kunnen je vast wel voorstellen dat mijn eega niet meer met mij wil wandelen.

Brede orchis in Weinterper Skar

Zaterdag 23 Mei 2015 om 11:47

Afgelopen week was mijn fotomaatje weer fit genoeg voor het maken van een gezamenlijke fotokuier. Jan zag het nog niet zitten om het hele eind naar de Kop van Overijssel te rijden, dus kwam ik naar het mooie Fryslân.

Voordat ik naar Jan ging bracht ik eerst een spontaan bezoek aan weblogvriendin, Hanny. Via de digitale weg blijf ik wel op de hoogte van het wel en wee van Hanny, het was echter goed om Hanny zelf te zien en te spreken. Ik ken Hanny en haar dochter Annemarie ook alweer jaren. In 2007 maakten we onze eerste gezamenlijke fotokuier. In juli 2008 waren Hanny en Annemarie te gast in De Weerribben. Tijdens die vaartocht hadden we een memorabel moment, het was de eerste keer dat we een grote vuurvlinder fotografeerden.


In augustus 2008 bouwde Annemarie mijn weblog en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.
Boven het leven van Hanny hangen nu donkere wolken. Haar ziekte en de moeizame behandelingen geven grote zorgen. Ik heb bewondering voor Hanny, op de manier waarop ze in het leven staat. Hanny houdt van bloemen, daarom draag ik deze serie met de brede orchis dan ook op aan haar.


Jan nam me afgelopen week mee naar het Weinterper Skar, daar bloeit in de berm o.a. de brede orchis. Voordat we deze gingen vastleggen wachtten we tot de fikse buien waren weggetrokken. Deze weg moest wel even op de foto, want binnekort wordt deze weg verwijderd en wordt dit gebied aaneengesloten.


De weg nog een keer op de kop, weerspiegeld in de druppel


Ik had voor deze gelegenheid het macro-objectief van mijn zus meegenomen, een Sigma 105 mm met image stabilization.


Bij macrofotografie, kijkend door de zoeker, moet je op de knieën. Binnen een paar tellen had ik dan ook mijn fotografiebroek kletsnat. Voor wie wil zien hoe dat gaat, die kan dat hier bekijken op het weblog van Jan.


Deze Sigma is een lichtsterke lens. Met een diafragma van 2.8 lukte het goed om de bloem los te krijgen van de achtergrond.


Jan hield het rondstruinen niet lang vol en koos al snel voor zijn favoriete plekje op de slagboom. Ik richtte mijn 105 mm even op Jan om vervolgens weer verder te gaan met de bloemen in de berm.


Ook De koekoeksbloemen komen in deze periode tot volle wasdom. Deze bloem stond in de berm.


Eigenlijk waren we nog een week te vroeg, want Jan verwacht dat de komende week het veld roze gekleurd zal zijn door de koekoeksbloemen. Het is overigens niet toegestaan het veld te betreden.

Boerenzwaluwen

Zondag 17 Mei 2015 om 21:19

Onder een betonnen brug in onze omgeving nestelen boerenzwaluwen.


Deze boerenzwaluwen passen prima in dit decor.


De koeien trekken zich niets aan van deze druktemakers en grazen rustig door.


Deze zwaluwen zijn vanuit een laag standpunt genomen, vandaar het tegenlicht effect. Als boer denk je en werk je in het groot en maal je niet om een paar vergeten draadjes om een paal. Vroeger wilde ik met een boer trouwen. Nu achteraf vraag ik me af of me dat wel was bevallen, volgens mij zou ik de hele dag aan het opruimen zijn. Misschien dat mijn volgers, de vrouwen van de boerderij hier iets over kunnen zeggen.


Ik ben met mijn spiegelreflex en 70 - 200 mm Canon zoom neergestreken in het hoge gras, onderaan het talud, dichtbij de sloot. Omdat het onder de brug donker was, was het lastig om de snelle vogeltjes daar vast te leggen. Ik koos voor een hoge ISO zodat ik een hele korte sluitertijd kon bewerkstelligen.


Ik heb mijn camera toen gericht op de langsvliedende zwaluwen. Het was een hele klus om met een paar bruikbare foto's thuis te komen. Met mijn toch wel zware combinatie moest ik voordurend met mijn hoofd alle kanten opdraaien, om ze te vangen.


Ik vind het fascinerend om te zien, dat ze deze verschillende vlieghoudingen aannemen.






Als ze even op het draad neerstrijken dan zijn ze wat beter te bekijken. Ik vind het mooie vogeltjes met hun roodbruine befjes. De volgende drie foto's maakte ik vanuit de auto met de Sony met groter zoombereik.




Tegenwoordig heb ik speciale fotografiekleding aan, met o.a. een groene broek waar de muskieten niet doorheen kunnen steken. Ik hoop dat ook de teken er niet doorheen kunnen. Omdat ik een uur in het hoge gras heb gezeten, heb ik thuis wel een grondige tekencontrole uitgevoerd.

Dolfinarium (2)

Vrijdag 15 Mei 2015 om 14:08

Van de walrussen op het droge gaan we naar de walrussen onder water. In de zaal "Onder Odiezee" kun je door een 60 meter lange glaswand o.a. de soepel zwemmende walrussen bekijken.


De walrussen zwemmen meestal op de rug. Aan het eind van hun baan keren ze zich soepel om en volgen hun weg terug, onderwijl nog een hapje meepakkend vanaf de bodem.




Onderstaand filmpje geeft een indruk van het verschil tussen de walrussen op het droge en in het water.


Al wandelend langs de glasplaat kwamen we aan bij de dolfijnen. Prachtig om te zien hoe gracieus deze dieren zich voortbewegen door het water. Het viel nog niet mee om ze op de foto te krijgen. Het water is niet heel helder en daardoor zie je de dolfijnen niet goed aankomen. De dolfijnen zwemmen snel en voordat je het weet zijn ze de camera alweer gepasseerd.


Het water komt uit de Noordzee, hierdoor is er veel algengroei in het water en ook op de ramen. De ramen worden van tijd tot tijd schoongemaakt door duikers.


De dolfijnen reageren op de toekijkende mensen. Ik heb een tijdlang staan genieten van de interactie tussen dit meisje en de dolfijnen.








We hadden niet meer voldoende tijd om naar de Dolfijnenshow te gaan. Ik zei tegen mijn eega: "Misschien mogen we wel beleven dat we hier nog een keer terugkomen samen met de kleinkinderen. Mijn eega keek me aan en zei: "Dat mag nog wel even duren, wat mij betreft". Met een oudste kind, een dochter van 18 jaar, vind ik dat eigenlijk ook wel. Laat staan dat onze zoon van 17 jaar thuiskomst met de mededeling dat hij vader wordt...

Dag van de Verpleging met Sabine Uitslag

Dinsdag 12 Mei 2015 om 21:08
Elk jaar op 12 mei vieren verpleegkundigen en verzorgenden internationaal de Dag van de Verpleging. Op deze dag wordt Florence Nightingale, de grondlegster van het verpleegkundige beroep, herdacht. Op deze dag werd in ons ziekenhuis de kersverse Verpleegkundige Adviesraad (VAR) geïnstalleerd. Gastspreker tijdens deze officiële gelegenheid was Drs. Sabine Uitslag.


De VAR adviseert vanuit verpleegkundige beroepsinhoud- en ontwikkeling aan de directie om de kwaliteit van de zorg te waarborgen en te verbeteren in ons ziekenhuis. Door deze adviserende rol heeft de VAR invloed op het zorgbeleid van de organisatie.


De VAR vindt het belangrijk dat de stem van de verpleegkundige beroepsgroep wordt gehoord, verpleegkundigen zijn immers de spil in het proces rondom de kwaliteit en veiligheid in de patiëntenzorg.


Ik laat hier een klein stukje horen van het verhaal van Sabine Uitslag.


Sabine is een veelzijdige vrouw, behalve dat ze actief is geweest als verpleegkundige en in de politiek is ze ook een prima rockzangeres. Een paar jaar geleden zijn wij naar het optreden, de band Spinrock geweest. Vandaag sprak ik met haar over dat optreden.

Dolfinarium (1)

Maandag 11 Mei 2015 om 22:41
Zoals ik al eerder schreef werden we geheel onverwachts uitgenodigd in het Dolfinarium door de dochter van onze vrienden, die daar werkzaam is. De uitnodiging was een aangename verrassing en we hebben dan ook volop genoten.


Naar mijn idee hebben de dieren het goed in het Dolfinarium. Ze hebben ruime bassins en door allerlei speeltjes hoeven ze zich niet te vervelen.


De zeeleeuwen weten precies wanneer het speeltijd oftewel voedertijd is.


De show bij de zeeleeuwen heeft een tweeledig doel, enerzijds is de show ervoor om het publiek te vermaken...


...anderzijds is het om te zorgen voor een goede band tussen de zeeleeuwen en hun verzorgers. De spelletjes waarbij ze hun bek moeten openen, waarbij hun tong wordt aangeraakt, waarbij ze worden omhelsd of waarbij ze vrijwillig in een kooi gaan zorgt ervoor dat ze lichamelijk onderzoek door een dierenarts zonder stress kunnen ondergaan.


De show van de walrussen was een vrolijk spektakel. Uit het talrijke publiek werden enkele kinderen uitgekozen die op het V.I.P bankje mochten plaatsnemen. Deze kinderen voelden zich de koning te rijk. In eerste instantie wisten de kinderen niet wat hun te wachten stond, maar dat werd al snel duidelijk. Zie het filmpje, iets verderop in dit logje.


Bijzonder om te zien wat ze deze kolossen van ruim 1000 kg hebben geleerd.






Dit filmpje geeft een beeld van deze gezellige show.


Er valt zoveel te zien en te beleven, je komt ogen en handen te kort. Het Dolfinarium is dan ook een prachtig doel voor een schoolreisje.


De speeltuinen zijn een groot succes. Door de ligging aan het Veluwemeer en door de inrichting van het park krijg je zelfs een strandgevoel.


Een volgende keer neem ik jullie nog één keer mee naar het Dolfinarium.

Moederdag met madeliefjes

Zaterdag 09 Mei 2015 om 21:09

Als ik ons gazon maai, dan maai ik om de bedjes met madeliefjes heen.


Deze madeliefjes gebruik ik deze keer voor moederdag, voor onze ma-de-liefste.


Onze moeder is er niet meer, haar taak op deze aarde was volbracht. Op 2 mei herdachten we dat ze twee jaar geleden is gestorven.


Ik mis haar nog steeds, sterker nog, het is net alsof ik haar steeds meer ga missen. Gelukkig lukt het me om van tijd tot tijd een traan te laten, in liefde terugdenkend aan hetgeen ze voor ons heeft betekend.


Ze heeft ons veel gegeven en dat proberen we door te geven aan onze kinderen.


Het leven gaat door, generaties gaan en generaties komen.


Jammer dat ze niet meer heeft meegemaakt dat haar achterkleinzoon werd geboren. Wat zou ze wijs geweest zijn met dit kleine mannetje.


Vrijdagavond vroeg onze dochter wat ik op moederdag wilde hebben. Ze keek mij een paar seconden aan en meteen zeiden we tegelijk: "Liefde!". Cadeautjes vind ik niet belangrijk, wederzijdse liefde vind ik duizendmaal belangrijker. En onze dochter weet dat ook.

Harderwijk

Vrijdag 08 Mei 2015 om 17:09

Onlangs waren we samen een aantal dagen weg naar de Veluwe. Op de eerste dag van ons uitje maakten we een wandeling door Harderwijk. Harderwijk is een mooie plaats met een rijjke historie.


In een pittoresk gedeelte van Harderwijk kwamen we langs een garage waarvan de deuren wijd open stonden. Hetgeen zich in de deuropening afspeelde trok onze belangstelling.


Een man was daar bezig met het beschilderen van een etalagepop. We maakten een praatje en ik mocht van de man en zijn grote hobby foto's maken. Mijn eega was meer geïnteresseerd in de oldtimer die achterin de garage stond, met aan het stuur een ... etalagepop.


Achteraf op internet zag ik dat we getuige waren geweest van de beschildering van "Lange Lijs".


We kregen een visitekaartje van de man voor het geval we later zouden besluiten om een beschilderde etalagepop te kopen. Mijn eega heeft geen belangstellling, hij heeft voldoende aan twee kleurrijke dames in huis...


We vervolgden onze wandeling en kwamen uit op de Vischmarkt. Er was geen vismarkt, dus was het rustig op de Vischmarkt.


Op deze markt staat een bijzonder kunstwerk. Het heet de "De Cascade".


Op deze site staat het volgende geschreven: Bij ‘de Cascade’ benadrukt de kunstenaar de functie van het boek met het thema veiligheid. Daarbij gaat het om het verfrissen en het op scherp stellen van de menselijke geest. Iets mag nooit vanzelfsprekend worden, de vrijheid van geest moet iedere keer weer veroverd worden.


We hebben maar een klein stukje van Harderwijk gezien. Geheel onverwachts kwamen we, op uitnodiging, terecht in het Dolfinarium. Daar kom ik in een volgende serie op terug. Aan het eind van de mooie middag wandelden we terug naar onze auto, die geparkeerd stond in de buurt van een verzorgingstehuis.

Bollenteelt, intensieve landbouw

Woensdag 06 Mei 2015 om 11:50

Vandaag vervolg ik de serie over de bollenvelden in de Noordoostpolder. In onderstaande serie leg ik het accent op de teelt van bloembollen en waarom deze teelt valt onder de intensieve landbouw. In de fotoserie komen werknemers uit Polen voor. Eén van de mannen sprak Duits, hij gaf mij toestemming om foto's te maken. Zij controleren het bollenveld op tulpen met een schimmel. De tulp wordt geplukt en de bol wordt aangestipt met een schimmelwerend middel.


Nederland is wereldberoemd om zijn bloembollen en bolbloemen. Nederlandse ondernemers hebben internationaal een sterke positie: 65% van de productie van bollen en meer dan 75% van de handel van bollen vindt plaats in of via Nederland. Ongeveer een derde van de geteelde bollen worden in Nederland gebruikt voor de productie van bolbloemen, die grotendeels worden geëxporteerd.


De bodem vergt bij de bollenteelt extra aandacht. Hier zijn meerdere redenen voor:
De meeste bolgewassen hebben geen wortelharen. De wortelharen maken een intensief contact met de bodem mogelijk en deze mogelijkheid ontbreekt dus bij bollen.


Bij veel planten kiemen de zaden in het voorjaar. De jonge planten hebben in het begin nog niet veel voedingsstoffen nodig. Pas als de grond warmer wordt en meer voedingsstoffen gaat leveren neemt de behoefte toe. Bolgewassen hebben al voedingsstoffen nodig voordat de mineralisatie van organische stof goed op gang is gekomen.


In de natuur groeien bollen ondiep in een enigszins humushoudende grond. Vanwege de kans op vorstschade en ziekten worden bollen vrij diep geplant en ook vaak in zand-, zavel- of kleigronden met lage organische stofgehalten.


Wortelvorming in de herfst is belangrijk. Er wordt evenwel vaak laat geplant waardoor er minder tijd is voor wortelvorming. Een humushoudende grond met een goede structuur die de beworteling stimuleert is dan extra belangrijk.


De reden van het late planten is dat er pas geplant wordt als de bodemtemperatuur onder de 12°C ligt, dit in verband met de kans op Fusarium (schimmel) en Augusta (virusziekte). Dit is rond 1 oktober op zavel- en kleigrond.


Om een goede bodemkwaliteit voor een teelt te krijgen zijn bodemwerking, bemesting en teelt in een vruchtopvolging met bodemverzorgende gewassen en groenbemesters van belang. Men kan dus niet ieder jaar bollen kweken op hetzelfde stuk land, vruchtwisseling is hierbij heel belangrijk.


Bij de bollenteelt worden heel veel bestrijdingsmiddelen gebruikt, daarbij staan de lelies aan kop. Op de lelievelden wordt veel en frequent gespoten, vaak wel 2 keer per week. Dit zorgt voor grote onrust bij de bevolking vanwege de gezondheidsrisico's.
Zie ook dit filmpje en dit filmpje. Of lees bijvoorbeeld hier en hier. Samen met Korea en Japan zijn we koploper van landen met het hoogste gifgebruik.


Men is druk bezig met een onderzoek om een oplossing te vinden voor het overmatig gebruik van bestrijdingsmiddelen. Bij dit project kweekt men de bollen wel in de buitenlucht maar dan bovengronds en wel op substraat of op water. Dit revolutionaire teeltsysteem biedt talloze voordelen ten opzichte van de traditionele teelt in de grond. Als bollentelers de bollen niet langer in de grond telen, zijn ze grotendeels verlost van bodemgebonden ziekten. Daarnaast hebben ze de teeltomstandigheden beter in de hand, waardoor ze gericht kunnen sturen op een hogere opbrengst of een betere kwaliteit. Bovendien gaan de verliezen van meststoffen en gewasbeschermingsmiddelen naar het milieu omlaag omdat de ondergrond is afgedekt. Alles wat uitspoelt is daardoor op te vangen.


Van de bestrijdingsmiddelen maak ik een overstap naar het onderwerp beregening. Ik wist dat bollen niet van natte voeten houden en verbaasde mij, tijdens de rondgang door de Noordoostpolder, over de veelvuldige beregening. Ik ben mij daarom gaan verdiepen in deze materie. Ook hier vormt zich een probleem, door meer grondwateronttrekkingen en drainage dan bij oorspronkelijk agrarisch gebruik neemt de verdroging toe.


Bij de bollenteelt op zavelgronden en kleigronden kan niet met hoge grondwaterstanden worden gewerkt. Er treedt dan luchtgebrek op en ook berijden geeft problemen.


De grondwaterstand moet tenminste ca. 70 cm onder maaiveld liggen en op gevoelige gronden met hogere lutum- en organische stofgehalten tenminste 90 cm onder maaiveld. Ook wanneer er fijn zand aanwezig is die interne slemp kan veroorzaken is een goede ontwatering tot 90 cm onder maaiveld belangrijk.


Verder moet de waterafvoer tenminste 10 mm per dag bedragen. De capillaire opstijging zou 6 mm per dag moeten bedragen, maar dat is op zavel- en kleigronden vaak niet meer dan 2 mm en beregenen wordt in het groeiseizoen belangrijk.


De ondiepe beworteling van bolgewassen speelt een rol bij de grote vochtbehoefte. Er zijn geen wortels die diep gaan en veel vocht uit de ondergrond kunnen halen.


Omdat bollen een goed doorwortelbare laag onder de boldiepte moeten hebben wordt er vaak vrij diep geploegd. De kans bestaat dat de poriënstructuur naar de ondergrond verbroken wordt en er waterstagnatie optreedt. Tevens wordt het organische stofgehalte lager. Een goede bodemstructuur in de laag onder boldiepte is belangrijk. Vooral op humusarme zwaardere gronden kan bij laat ploegen onder natte omstandigheden schade aan de bodemstructuur aangericht worden.


Als ik dit allemaal zo lees dan is het nog niet zo eenvoudig om bollenboer te zijn.


Discussies tussen de landbouw en de bevolking kennen we al jaren. Varkensmesterijen, de plofkippen en de legbatterijen zijn onderwerpen van discussie. Inmiddels kennen we het scharrelvarken, de scharrelkip, het scharrelei en biologisch vlees. Daar moeten we wel meer voor betalen. Hoe kijken jullie nu aan tegen de tulpen in jullie tuin? Krijgen we in de toekomst biologische tulpenbollen en zijn we bereid om daar meer voor te betalen?

Bron: deze site en deze site

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag

Maandag 04 Mei 2015 om 00:27

Tijdens ons verblijf in Vierhouten brachten we een bezoek aan het monument "Het Verscholen Dorp" in de Soerelse bossen. De foto's die ik daar maakte gebruik ik tijdens deze gedenkwaardige dagen, 4 en 5 mei. Voor deze gelegenheid heb ik de foto's omgezet naar zwart/wit. De tekst tussen de foto's is afkomstig van het informatiebord wat staat bij het monument.

De volgende tekst staat op de plaquette, op de zwerkei: "ter herinnering aan het onderduikerskamp en zijn oprichters in het bijzonder TANTE COR en OPA BAKKER aangeboden door de velen die in deze veilige haven mochten ankeren vanaf april 1943 tot november 1944"


Het aantal onderduikers in de gemeente Nunspeet groeide halverwege de Tweede Wereldoorlog sterk, waardoor besloten werd ze onder te brengen in hutten in de Soerelse bossen. Het onderduikersdorp kreeg de naam Pas Op-Kamp en werd vernoemd naar de doorgaande weg die ooit als handelssroute door struikrovers onveilig werd gemaakt.


Er waren vier bosvakken met negen hutten, die gedeeltelijk ondergronds, maar soms ook bovengronds gebouwd waren. De hutten lagen verscholen in het zeer dichte struikgewas en hadden namen als De Villa en de Amhut (Anti Moffen Hut). Het kamp bood onderdak aan zo'n 80 tot 100 mensen.


In het kamp was meer bewegingsvrijheid dan op bijvoorbeeld een zolderkamer. Zo mocht men zich in het bosvak overdag vrij bewegen als het maar geluidloos was. Gesprekken vonden dan ook al fluisterend plaats.


stil

wees stil
want niemand
mag je horen

wees stil
ondergedoken
kind

je naam je huis
heb je verloren

zorg dat men niet
je lichaam vindt

Ida Vos


De grote brandgangen - die de vier bosvakken scheidden - waren echter vooral overdag strikt verboden terrein. Hierdoor hadden de onderduikers meestal geen idee van wat er zich in de andere vakken afspeelde. Om de tijd te doden werd er geknutseld, gelezen, spelletjes gespeeld en was men druk met koken.


Overlevenden vertelden later dat er nooit honger werd geleden. Streekbewoners brachten - met gevaar voor eigen leven - levensmiddelen naar het kamp. Drinkwater werd in het begin bij Huize Pas Op gehaald, maar vanwege het gevaar ontdekt te worden werd er een eigen pomp geslagen binnen het kamp.


Voor medische verzorging kon de kampleiding de hulp in roepen van twee artsen en een tandarts. Wanneeer iemand heel erg ziek werd, kon er gebruik worden gemaakt van een brancard. Soms werden er ook patiënten met een motorfiets van een politieagend vervoerd. Zij moesten dan net doen alsof ze een arrestant waren. Via sluipweggetjes werd de patiënt dan buiten het bos gebracht om vervolgens naar Ermelo te reizen met een auto.


Op zondag 29 oktober 1944 werd het Pas Op-Kamp door twee soldaten ontdekt, doordat ze een jongen met twee emmers water een brandgang zagen oversteken.


De schoten van de soldaten maakten de kampbewoners alert, zodat ze nog tijdig het bos in konden vluchten.


Na een ondervraging hadden de soldaten hulp gehaald en binnen een paar uur stonden er zo'n 100 manschappen bij het kamp. Van de 87 onderduikers weten er uiteindelijk 8 niet te ontkomen. Zij zijn op 31 oktober 1944 gefusilleerd in kuilen die ze zelf moesten graven.


Slachtoffers van oorlogen, laten we ze nooit vergeten!

Aan de studie en een bijzondere gast

Zaterdag 02 Mei 2015 om 23:55

Afgelopen week ben ik gestart met mijn nieuwe studie, een HBO opleiding voor mijn functie als praktijkopleider in het ziekenhuis. Deze studie volgen we als zeven praktijkopleiders binnen het ziekenhuis. We gaan één keer in de drie weken een dag naar school in de baas zijn tijd, de zelfstudie is echter in onze eigen tijd. Het begeleiden van HBO-V studenten doe ik al jaren, dus de materie is voor mij bekend. Het is echter wel heel anders, nu ik zelf een SWOT moet maken en leerdoelen moet opstellen.


Naast alle verplichtingen vind ik het belangrijk om ook mijn hobby, de fotografie te blijven uitoefenen. Als ik thuis zit te leren en er komt een onderwerp zo in mijn schoot vallen dan moeten de studieboeken echt even wijken voor het vastleggen van bijvoorbeeld deze bijzondere gast.


De grote bonte specht deed ons voederhuisje aan. Helaas zat hij aan de achterkant en begon hij daar aan de maaltijd. Ik stelde mij verdekt op met de camera en begon met fotograferen. Daarbij had ik het geluk dat hij steeds een stukje verder zichtbaar werd.


En zo zal het ook gaan gedurende onze studie. We weten wat ons doel is, maar de weg waarlangs is nog niet altijd zichtbaar. Gelukkig hebben we een enthousiaste groep studenten die bereid zijn elkaar te helpen. Daarbij hebben we enthousiaste en gedreven docenten.


Door de jaren heen is er veel veranderd in onderwijsland. Mijn oude inservice opleiding tot verpleegkundige en later de managementopleiding zijn zo anders in vergelijking tot de huidige leermethodes. Ik prijs me wel gelukkig dat ik in die 33 jaar als verpleegkundige ben bijgebleven, doordat ik altijd studenten in de praktijk heb opgeleid.


In de huidige tijd werkt men met het nieuwe curriculum en doet men aan competentiegericht opleiden. Men werkt met CanMEDS. Men doet een SWOTje en gaat daaruit leerdoelen SMART formuleren. We gebruiken als leermodel de Piramide van Miller en leiden op volgens sociaal constructivisme. Tussen opleider en student moet er een commitment zijn. De onderzoeken die we doen moeten EBP zijn. Dit is een greep uit de verzameling termen die we ons eigen moeten maken.


En dat alles moeten we laten zien in een portfolio. Vroeger hadden alleen kunstenaars en fotografen een portfolio, tegenwoordig moet iedere student een portfolio maken.


Ik heb al één portfolio en dat is .... mijn weblog.

Oeverzwaluwen strijden om een broedplaats

Vrijdag 01 Mei 2015 om 10:25

Ik heb al een aantal malen geschreven over de nieuwe vogelkijkhut en de nieuwe oeverzwaluwwand nabij mijn geboorteplaats, Wetering in Noordwest Overijssel. Beiden zijn een succes en worden druk bezocht.


Mijn zus tipte mij dat de oeverzwaluwen terug waren en dus besloot ik daar een kijkje te gaan nemen.


Ik nestelde mij aan de waterkant onderaan het talud. Door met de ellebogen te steuenen op mijn opgetrokken knieën had ik een natuurlijk statief gecreëerd. Omdat ik voor een andere fotoklus onderweg was had ik mijn fotostatief thuisgelaten. Door ervaring wijs geworden ben ik nu zo ver dat het statief en de verrekijker standaard in de auto liggen.


De zwaluwen zaten buiten het bereik van mijn 200 mm objectief. Met de Sony kon ik wel flink inzoomen.


Het is onvoorstelbaar zo snel als die vogels heen en weer schieten, ik heb getracht er een aantal te "bevriezen".


Gelukkig lieten ze zich niet weerhouden door de groene letters van het gedicht.


"De nestgangen zijn 60 – 90 cm diep en eindigen in de nestkamer die bekleed wordt met veertjes en plantendeeltjes. Er worden 4 à 5 witte eitjes gelegd die door beide ouders worden uitgebroed. Na 12 – 16 dagen worden de jongen geboren. Naarmate ze ouder worden komen ze de ouders tegemoet in de nestpijp om om eten te bedelen. Vliegende insecten die boven rivieren, poelen en ondiepe meren vliegen vormen de hoofdmaaltijd". Ik had geen idee dat de gangen zo diep waren. Ik heb één foto gemaakt waarbij je de zwaluw ziet graven en waarbij het zand uit het gat valt. Die foto vind ik wel bijzonder, maar is niet scherp geworden.


Op dit filmpje is goed te zien hoe snel de vogels zijn. Tijdens het opnemen heb ik iedere keer een stukje verder ingezoomd. Ik zat daar pal op de wind, dus aan windruis ontkwam in niet.