boomkruiper: Woww Jetske wat een ademb… PeterDM: Mooi gebied daar. Het is … willy: het doet me plezier dat J… Jetske: @Sandra, ik bied vaak hul… marylou: Wat fijn dat jullie er we… Sandra : Mooie winterse serie. Toc… Hendrika: Heerlijk om zo samen van … Hanny: Wat fijn dat jullie deze … PeterDM: Mooie serie Jetske. Gewoo… willy: wat een prachtige winters…
Inmiddels was ik aangekomen bij een groot open veld midden in het bos, zie
Google maps. In de zomer bloeit hier de heide.
In dit veld liggen de grafheuvels
Vanuit de schaduw van het bos kwam ik nu in de zon. Het was niet koud en heb me daar dan ook heerlijk laten opwarmen door de zonnestralen, daarbij genietend van het besneeuwde landschap.
Ik volgde het pad rond de grafheuvels.
Daar waar de zon de besneeuwde takken bereikte, ging het sneeuwen.
Na de ronde om de grafheuvels besloot ik nog niet terug te gaan naar de auto. Het was in het bos zo sprookjesachtig mooi. Ik volgde een pad en kwam uit bij een grote tuin met daarop deze schuur. Overal hingen borden met daarop: "Verboden toegang". Ik maakte een foto van deze idyllische plek midden in het bos.
Ik volgde het pad langs deze tuin en maakte op een andere plaats nog een overzichtsfoto. Ik heb me laten vertellen dat het eigenlijke woonhuis onder die grote bult ligt.
Ik had wel heel graag een kijkje willen nemen bij dat huis.
Even later kwam ik uit bij "De Koepel". Deze is 400 jaar geleden gebouwd in opdracht van de bisschop van Utrecht. Dit optrekje is o.a. bewoond door deze beroemde schaatster.
Op dit pad had ik een leuke ontmoeting, met levende wezens die zich in de sneeuw helemaal thuisvoelen, maar daarover morgen meer. Het was niet de verschikkelijke sneeuwman hoor...
En zo was ik, na een schitterende wandeling aangekomen op de Eiderberg waar ik aan het eind mijn auto had geparkeerd.
Tot slot een filmpje van mijn wandeling door de sneeuw.
Ik vind mijzelf een bofferd. De afgelopen week heb ik iedere dag gewerkt en lange dagen gemaakt. Tijdens die dagen was het slecht weer. Vannacht is er sneeuw gevallen en laat ik nu net vandaag een vrije dag hebben. Ik was al vroeg uit de veren om de auto's en de oprit sneeuwvrij te maken. Toen die klus geklaard was stapte ik in de auto...
...om onze dochter naar het station te brengen. Niet dat ze zichzelf niet kon redden, maar ik wilde toch meteen een wandeling in de sneeuw maken. Uiteraard had de trein, met dit winterse weer, vertraging.
Vanaf Steenwijk reed ik naar het bos via de Baarsweg.
De zon rees boven de bewolking. Van tijd tot tijd stopte ik voor een foto. Het was wel oppassen geblazen, want de weg was door het aanvriezen spiegelglad geworden.
Een foto in westelijke richting...
...en in oostelijke richting.
Aan het einde van de Baarsweg parkeerde ik de auto en stapte daar het bos in. Ook dit bos is onderdeel van landgoed De Eese. Ik ben niet echt een bosmens, ik ben meer gecharmeerd van water en vergezichten, maar een bos met sneeuw kan me wel bekoren.
Er waren niet veel mensen in het bos, toch was ik lang niet de eerste die de paden betrad. Deze joggers vroegen of ze zichzelf konden terugzien. Ik gaf ze mijn weblognaam.
Hier koos ik voor een pad dat nog door niemand was betreden.
Ik ben wel blij dat ik op tijd op stap was, nog voordat de meeste sneeuw was weggesmolten en nog voor de bewolking kwam opzetten.
In de volgende serie neem ik jullie mee naar mijn wandeling rond de Grafheuvels.
Vorige week vrijdag maakte ik op een mooie dag een wandeling in het Reestdal. Ik parkeerde de auto aan de Gemeenteweg, vlakbij de Beugelenbrug, zie Google maps. Bij het uitstappen passeerden mij deze beide mannen en zeiden dat ze hun haren gekamd hadden en dat ze zo wel op de foto konden.
Bij de brug staat een verhalenpaal, het is één van de vijf palen in het Reestdal. Bij de verhalenpunten is een boeiend verhaal voor volwassen of voor kinderen te beluisteren. Spannende maar ook informatieve onderwerpen of thema's komen aan bod. Wat te denken van een Roofoverval in Eesinge, 'de Non en de ridder' of voor de jongsten leerzame informatie over verschillende bomen, vissen en de slingerende rivier de Reest.
De regen en de harde wind van de afgelopen weken hebben het Reestdal in de benedenloop veranderd in een waterrijk landschap. Toen vroeger het stroomgebied van de Reest meer dan 60.000 ha groot was (nu nog ongeveer 10% daar van) was het Reestdal tussen Dedemsvaart en Meppel een binnenzee. Dat was met andere beekdalen ook het geval. Eind 19e eeuw was het Reggedal tussen Ommen en Diepenheim ‘s winters een enorme watervlakte. Niemand keek er van op. Het hoorde nu eenmaal zo. We zullen die uitgestrekte watermassa’s in de Nederlands beekdalen nooit meer terugzien. Talloze ingrepen in het landschap ( kanaliseren, ruilverkaveling, aanleg stuwen e.d.) maken dit onmogelijk.
Toch verandert er wel iets. De laatste jaren proberen de waterschappen het water bij overvloedig neerslag wat “eerlijker” over de hele beek te verdelen. Het project Beekherstel Reestdal is hier een voorbeeld van. Als de hemelsluizen dagen openstaan en er extreem veel neerslag valt, wordt water in de bovenloop en middenloop van de Reest een poosje vastgehouden. Dat kan door op twee plekken knijpstuwen tijdelijk te sluiten. Meppel krijgt dan niet al het water te verwerken. Want daar gaat het nog wel eens mis. Zo erg als in de jaren 60 van de vorige eeuw zal het niet meer worden. Deze informatie komt uit deze bron
De Reest begint tussen Slagharen en Dedemsvaart en is 30 kilometer lang. Over tientallen kilometers vormt de Reest de grens tussen Drenthe en Overijssel. De Reest loopt door Meppel en mondt uit in het Meppelerdiep. Op onderstaande foto loop ik aan de oever aan de kant van Overijssel.
Eén blauwe reiger en een groepje zwarte kraaien hielden me tijdens de wandeling gezelschap, maar dan wel op veilige afstand.
Een landbouwwerktuig in de winterslaap.
Aanvankelijk dacht ik dat dit het verste punt van mijn wandeling zou zijn. Ik had echter mijn "stoute laarzen" laarzen aan, zoals Henk in zijn reactie stelde. Vlak naast het water ontdekte ik nog een droog stevig dijkje en kon zo mijn wandeling vervolgen.
Achterom kijkend zag ik de Reest mooi door het landschap kronkelen. Er zat flinke stroming in het water.
Op dit punt hield het dan toch echt op, er zat niet anders op dan om te keren en dezelfde weg terug te nemen.
De Beugelenbrug kwam weer in zicht. De volgende keer neem ik jullie mee over de brug en vervolgen we onze wandeling in Drenthe.
Na vele dagen met heftige regenval hadden we op vrijdag en zaterdag twee prachtige zonnige dagen. Op beide dagen maakte ik een lange wandeling. Deze keer maakte ik de wandelingen zonder mijn mannetje, want hij is de dag na ons avontuur met de regenboog, heel ziek geworden. Met behulp van antibiotica is hij wel aan de beterende hand, maar hij is er nog niet. Hij heeft, zoals men dan zegt: "Een jas uitgedaan"...
Vrijdag maakte ik een wandeling door het Reestdal.
Zaterdag maakte ik een wandeling door het rietland.
Van beide uitstapjes laat ik jullie de komende tijd foto's zien.
Vandaag viel er bij ons langere tijd natte sneeuw. Nadat de sneeuwbuien waren overgetrokken brak de lucht open en kregen we zowaar de zon te zien. Omdat ik dagenlang binnen had gezeten besloot ik toch wat van die zonnestralen mee te pakken.
Ik had me wel warm aangekleed maar toch had ik het na een kwartiertje al flink koud. Daar hadden deze dames geen last van.
Het kleine beetje sneeuw wat er was blijven liggen verdween snel door de zon. Aan de schaduwkant van de dijk kon ik echter nog wat sneeuw vangen voor de foto.
Ik stapte flink door over de dijk en kwam aan bij een ondergelopen weiland.
Een bijzonder gezicht vind ik altijd, de boom en het hekwerk in het water.
De twee volgende foto's zijn vanaf dezelfde plaats genomen.
Uiteindelijk kwam ik uit bij de Blessebrugschans. In de zomer was ik daar een keer geweest samen met Jan, hij schreef daar een informatief logje over.
Voorzichtig schuifelde ik over de gladde loopbrug richting de Schans.
Door de hevige regenval van de afgelopen dagen was de grond overal verzadigd. Gelukkig had ik mijn laarzen aan.
Nog een laatste blik over de Lendevallei en dan is het tijd om in de auto te stappen. Thuis wachtte mij de warmte van de gezinsleden en de warmte van de houtkachel.
Het voordeel van het weerbeeld in deze winter is, dat de foto's uit het archief van een maand geleden ook vandaag nog actueel zijn.
Op 20 december was er een stormachtige wind en die was er ook vandaag.
Nadat ik op 20 december, een tijdje mijn camera had gericht op de Twitterhut, was de wand voor de oeverzwaluw aan de beurt.
Op 1 september vertelde ik over de bouw van deze wand en liet ik een foto zien van een oeverzwaluw.
Toen ik op 20 december aan de waterkant mijn camera richtte op de wand, viel mij op dat er letters op de wand stonden. Tijdens deze open dag had ik gelezen dat de wand voorzien zou worden van een gedicht van Heleen Bosma.
Het volgende gedicht staat op de wand geschreven...
vederlicht is onze ziel
van dons en zijdezacht
wij zijn een stipje in het zwerk
een knipoog naar de zwaartekracht
Ik vind het een mooi gedicht.
Persoonlijk vind ik het gedicht als geheel wat in het niet vallen op deze wand, je moet echt speuren om de woorden te lezen en daar één geheel van te maken. Wellicht zegt het iets over mijzelf, ik vind het namelijk prettig als ik in één keer de situatie kan overzien en dat lukte mij even niet bij het lezen van deze woorden...
Hier kun je meer lezen over Heleen Bosma, dichteres van Overijssel 2013 - 2015.
Op de stormachtige zaterdag, toen ik deze serie maakte, reed ik door naar de vogelkijkhut nabij de Wetering.
Ik had dit logje al in concept klaarstaan, niet wetende dat er op de dag van publiceren zulke donkere wolken over Parijs en over de wereld zouden trekken...
Toen ik naar de vogelkijkhut liep zag ik wat nieuws aan de hut, er hing namelijk een naambordje aan de hut.
Ik moest wel eerst dichtbij komen, voordat ik kon lezen wat er op het bordje stond.
In mei 2013 kreeg de vogelkijkhut de naam "Twitterhut", deze naam was bedacht door de kinderen van de beide dorpsscholen.
Op 31 mei werd het bordje onthuld. Een halve week na de feestelijke onthulling werd het naambordje gestolen.
"Wat leven we toch in een gekke wereld. Wie steelt er nu zo'n bord?", dacht ik nog toen ik dit nieuwe bordje aan het fotograferen was. Ik heb flink ingezoomd op de moeren en ze bestudeerd met de vraag of het nu speciale anti-diefstal moeren waren.
Ik vind de naam Twitterhut wel leuk gevonden maar of het nu zo toepasselijk is voor een vogelkijkhut?
Er zal in ieder geval na deze aanslag in Parijs heel veel getwitterd worden.
Wat zal er nog boven ons hoofd hangen?
Zondag was het prachtig weer en daarom besloten we weer één van de wandelingen te maken van de wandelkaart van WaterReijk. We kozen voor een tocht door De Weerribben nabij het dorpje Kalenberg. We starten onze wandeling op het
Kalenberger pad.
Halverwege het Kalenbergerpad bevindt zich aan de linkerkant een eendenkooi, de "Kloosterkooi". Deze eendenkooi is alleen op afspraak te bezoeken.
Informatie, over eendenkooien in het algemeen en over de Kloosterkooi specifiek, staat op onderstaand informatiebord. Ik heb zelf ook wel eens taalfouten in de tekst op mijn weblog, vaak leest men over zijn/haar eigen fouten heen. Meestal word ik wel op taalfouten gewezen door mijn fotomaatje en dan kan ik dat eenvoudig wijzigen. Echter in de tekst op dit dit bord staat ook een taalfout, slordig.
Vanaf de eendenkooi lopen we weer terug naar het Kalenbergerpad. Vanaf dat pad slaan we rechtsaf het laarzenpad op.
We liepen tussen de rietvelden. De mannen zijn dit seizoen alweer druk in het riet aan het werk. Enkele percelen zijn inmiddels gladgeschoren, andere wachten nog op hun beurt.
Het pontje lag aan de overkant en moest eerst onze kant worden opgetrokken.
De oversteek ging over rustig vaarwater.
Een groot gedeelte van het laarzenpad wordt over vlonders afgelegd. Het was wel oppassen geblazen, de planken waren glad. Hier en daar zaten de planken los. Doordat deze planken waren bevestigd op ronde houten palen kreeg je tijdens het lopen het idee van een wipwap. In De Deelen in Friesland hebben ze ook een dergelijk pad maar die is keurig voorzien van kippengaas. Dat is een stuk veiliger. Behalve dat ze in Friesland betere voorzieningen hebben wat betreft bankjes hebben ze daar ook meer kippengaas. Al met al verdient het geen schoonheidsprijs voor Staatsbosbeheer in Noordwest Overijssel.
Tijdens onze wandeling in de natuur is er maar één moment waarop ik mijn camera even afgeef aan mijn eega en jullie mogen raden op wat voor moment dat is.
Het is niet altijd goed om in het leven achterom te kijken... Soms zijn er momenten waarop je blij bent dat je achterom kijkt, zoals op dit moment. Een regenboog tekende zich af.
Het cadeautje was dat het een volledige regenboog werd en ook nog eens een dubbele. Gelukkig had ik mijn Sony bij me, een camera die eenvoudig panoramafoto's kan maken.
De regenboog werd steeds intenser.
Doordat we druk bezig waren met het vastleggen van de regenboog werden we verrast door een bui. Een bui die het midden hield tussen een regenbui, hagelbui en natte sneeuwbui. Vlak bij ons liep een gezin die ook werd verrast door de bui. Wij hadden geen paraplu bij ons en zat er dus niets anders op dan dat we ons nat lieten regenen.
Ik maakte een kort filmpje van de regenboog. Helaas net wat aan de late kant, want de druppels vielen al op de lens. Het filmpje geeft in ieder geval wel een beeld van de regenboog boven het landschap.