Vrijdag 31 Januari 2014 om 11:26
Vandaag laat ik voor de verandering één foto zien, gemaakt dinsdag j.l. in Wanneperveen. Het was even mijn hoogtevrees overwinnen, maar dan heb je ook wat ... namelijk dit uitzicht.
Deze panoramafoto heb ik wel breder gemaakt dan de andere foto's op mijn weblog. Wellicht dat de foto op een kleiner beeldscherm buiten beeld gaat, maar op een breder beeldscherm lukt het prima.
Vandaag hebben we alweer zo'n mooie zonnige dag. Vandaag vieren we onze trouwdag. Geen bijzonder getal (28 jaar), maar wel iets om dankbaar voor te zijn.
Dinsdag 28 Januari 2014 om 00:14
Op maandagochtend scheen eindelijk weer de zon. Omdat ik weet dat mijn zus altijd in is voor een wandeling vroeg ik haar of ze samen met mij een wandeling wilde maken. Mijn zus kende een nieuw pad die ik nog niet eerder had bewandeld.
We parkeerden onze auto bij het gemaal aan de Oeverweg in de Gieterse polder.
In de verte foerageerde een ooievaar, het is een blijvertje.
Ook deze keer werden we vergezeld door een vrolijke Kelev.
De riettelers zijn al volop aan het werk. En ik heb mij laten vertellen dat het rietsnijden voorspoedig gaat door het uitblijven van sneeuw.
Als klein meisje vond ik het, in het rietland van mijn vader, spannend om door de gemaaide gangen te lopen.
Het nieuwe pad loopt dicht langs de oever van het Gieterse Meer, ook wel Giethoornse Meer genoemd. In mijn jeugd heb ik dit meer talloze keren bevaren met de punter, zeilboot en surfplank.
Op onze wandeling kwamen we langs het zwemplekje van vroeger. Mijn oom en tante woonden dichtbij het Gieterse Meer. Vanaf hun boerderij liepen we door hun weiland, laverend tussen de koeienvlaaien, naar het meer om daar te gaan zwemmen.
Een broer van mijn vader was getrouwd met een zus van mijn moeder, de beide gezinnen trokken veel met elkaar op.
Onderstaande foto's komen uit het fotoalbum van onze ouders. Jammer dat mijn vader maar voor een klein deel op de foto staat. Behalve dat we lopend naar het Gieterse Meer gingen, voeren we ook vaak met de punter naar het meer. Mijn moeder kon zwemmen als een snoek, maar mijn vader kon niet zwemmen. Niet handig als je je hele leven aan het water hebt gewoond en vroeger afhankelijk was van vervoer over water.
Terwijl ik aan de oever stond te fotograferen vermaakten mijn zus en Kelev zich met het spelen van verstoppertje.
Begin september dobberde ik een tijdje aan deze kant van het meer en genoot toen van een zonsondergang.
Zon en wolken speelden hun spel...en Kelev ook.
Het was heerlijk om weer eens blauwe lucht te zien.
Zondag 19 Januari 2014 om 14:35
Vorige week zondag was het een prachtige dag, daarom maakte ik 's middags een lange wandeling. Als locatie koos ik voor de weidse blik bij Bodelaeke in Giethoorn.
Ook hier waren de rietsnijders al begonnen met het oogsten van het riet. Het zal ze vast niet zijn meegevallen want ook hier was het nog extreem nat.
Ik stond een tijdje stil te kijken over de Beulaker Wiede. Afgelopen zomer heb ik hier regelmatig gevaren, gedobberd en gezwommen.
Ik had mijn Sony Cyber-shot meegenomen, mijn spiegelreflex liet ik thuis. De Sony met kantelbaar scherm kwam goed van pas, onderstaande foto maakte ik hoog boven mijn hoofd vanwege het riet op de voorgrond wat aanvankelijk het uitzicht belemmerde.
Deze vaart voert naar buurtschap Dwarsgracht.
De lucht was prachtig blauw met vele cirruswolken. Cirruswolken of windveren, die op een hoogte van 6 tot 12 kilometer voorkomen, bestaan volledig uit ijskristallen. Ze lijken heel langzaam te bewegen of zelfs stil te staan, maar door de grote hoogte geeft dat een vertekend beeld, in werkelijkheid gaan ze snel, soms ruim 100 km per uur.
Tijdens een eerdere wandeling legde ik in dit gebied een lepelaar en een purperreiger vast, om die reden had ik ook gekozen om de Sony met 50x zoom mee te nemen. Helaas was er geen lepelaar en geen purperreiger te zien. Wel stonden in het water, in het zonnetje een paar jonge zwanen zich te "poetsen".
Dit vliegtuig was bezig om zijn eigen "Cirruswolken" te maken. Ook vliegtuigstrepen bestaan uit ijskristallen.
Met mijn Sony kon ik ook flink inzoomen op dit vliegtuig. Kijkend vanaf de grond leek het vliegtuig niet snel te gaan, maar toen ik inzoomde ging het een stuk sneller. Mijn zoeker kon met recht een zoeker genoemd worden...
Het was een heerlijke wandeling, het leek wel lente.
Zaterdag 11 Januari 2014 om 22:41
In een eerder logje liet ik iets zien over de herinrichting van de polders rondom de Wetering en Scheerwolde in Noordwest Overijssel. Het recent aangelegde pad dwars door de rietvelden is een onderdeel van dit project.
Een week geleden maakten mijn zus, Kelev en ondergetekende een wandeling over dit nieuwe pad. Het pad loopt vanaf de Woldlakeweg naar de Wetering. De eerste honderd meter moet Kelev aan de riem. Thuis, rondom de boerderij heeft hij alle vrijheid om los te lopen, maar ook het lopen aan de riem moet hij leren.
Kèlèv is Hebreeuws voor hond. Het Hebreeuws kent bij een woord een tweeledige betekenis. In de eerste plaats betekent Kè: aan en lèv: mijn hart. In de tweede plaats betekent Kèlèv: trouw en onverschrokken. Kelev staat geregistreerd zonder streepjes en Kelev ligt daar niet wakker van...
Kelev is een kruising tussen een Beagle en een Kooikerhondje. Hij is geboren op 3 juli 2013 en is sinds eind augustus lid van hun gezin. Kelev en zijn baasje (mijn zus) zijn samen op puppycursus geweest, ze vonden het beiden zo leuk dat ze nu door zijn gegaan naar de jonge hondencursus.
"Als je een hond kunt opvoeden, kun je ook kinderen opvoeden", is een uitspraak van mijn zus. Zij heeft het in omgekeerde volgorde gedaan, eerst de kinderen en nu Kelev.
Het opvoeden van hun, inmiddels volwassen, kinderen heeft ze ook zonder "puppycursus" goed volbracht.
Daarbij zijn: belangstelling, consequent zijn, waardering en liefdevol de belangrijkste ingrediënten.
"Ze mogen er zijn, zoals ze zijn".
Ze laat ze los en ze wandelen samen.
En ze laat toe dat ze zich vies maken, maar ook vies kunnen ze altijd weer bij haar terecht.
"Wat ze ook doen en wat voor keuzes ze ook maken, altijd met ze in gesprek blijven" geeft ze mij als advies, als ik bij haar aanklop.
Het is een manier van opvoeden die ons is voorgeleefd door onze ouders.
Ze houdt ze een spiegel voor.
En ze mogen altijd drinken uit haar overvloedige beek.
Zij leidt ze op de smalle weg...
...ze mogen rusten op haar oever en dit alles met De Kracht van Zijn liefde
En bij het opvoeden wordt hierboven mijn zwager niet genoemd, maar evenzo belangrijk in het hele verhaal!
En Kelev, hij is een cadeautje. Hij brengt blijdschap, hij brengt warmte, hij verbindt, hij luistert, hij troost...
Dank grote zus, dat jij mijn zus bent.
Maandag 06 Januari 2014 om 17:14
Het is alweer een paar weken geleden dat Jan en ik samen een fotokuier maakten in de Kop van Overijssel. Op zo'n dag stappen we na de koffie in de auto en kijken wel waar we uitkomen en wat we onderweg vastleggen.
Onze eerste stop was bij de Tjasker aan de Hogeweg in De Weerribben.
Naast de Tjasker staat een vervenershuisje, dit huisje is te huren als vakantiewoning. Ik heb even gepast, maar Jan past er niet in. Gelukkig waren ze vroeger niet zo groot. Toch niet voor te stellen dat vroeger in dergelijke huisjes grote gezinnen woonden
We vervolgden onze weg en kwamen aan in het rietland van mijn zwager. Op het moment van fotograferen was mijn zwager nog niet begonnen met het rietmaaiseizoen.
Tegen de zon in leek het riet van zilver...
...en van de zon af leek het van goud.
Nabij het dorpje Nederland legden we deze rietteler vast. Hij ging met zijn rietmaaier naar het land om riet te gaan maaien. In de huidige tijd neemt men 's ochtends de machines mee naar het land en aan het eind van de dag weer mee naar huis.
Dat was vroeger anders. Aan het begin van het seizoen, zo begin december, bracht mijn vader de rietmaaier lopend naar het land. De rietmaaier bleef daar het hele seizoen staan, afgedekt onder een afgedankte lange leren motorjas. Dat was toen nog vertrouwd.
In 1983 kochten we onze eerste spiegelreflexcamera, een Minolta. Mijn liefde voor de fotografie is toen geboren. Als je bij deze camera door de zoeker keek zag je in het scherm een wijzertje met een rondje en een wijzertje met een streepje, als het streepje midden in het rondje viel dan zat je goed met je belichting. Dat proces stuurde je door de sluitertijd en het diafragma te veranderen. Op die manier leerde je de begrippen sluitertijd en diafragma toe te passen in de praktijk.
In april 1984 maakte ik een fotoserie van mijn vader in het riet. De foto's plakte ik voor hen in een album en gaf het cadeau aan mijn vader en mijn moeder. En wat waren ze blij met dit cadeau. Na het overlijden van mijn moeder heb ik het album teruggekregen.
En wat ben ik blij met dit album. Al bladerend kan ik me nauwelijks voorstellen dat het alweer 30 jaar geleden is dat ik deze fotoserie maakte. De lach van mijn vader op onderstaande foto, zo was mijn vader ten voeten uit. Als ik de serie bekijk komen er tranen in mijn ogen, maar als ik dan de lach van mijn vader zie dan breekt er ook op mijn gezicht een lach door...
Mijn vader was, evenals mijn moeder, zilver én goud.
