Dinsdag 28 Mei 2013 om 21:52
...en dat allemaal op één dag.
Op maandagochtend reed ik met de auto door de Kop van Overijssel. Plotseling zag ik vanuit mijn ooghoek iets groots in de lucht vliegen. Het duurde enkele seconden voordat ik besefte dat het om vier kraanvogels ging. Het was een majestueus gezicht. Ze bleven op dezelfde lijn vliegen als mijn autoroute. Tijdens het rijden ritste ik mijn fototas open die naast me op de passagiersstoel stond. Tussendoor lette ik ook nog op de weg, dit was minstens zo gevaarlijk als telefoneren in de auto. Inmiddels had ik mijn camera op schoot, gaf wat meer gas zodat ik een voorsprong zou krijgen. Even later zou ik dan snel uit de stilstaande auto springen en foto's gaan maken van de overvliegende kraanvogels. Zo gezegd, zo gedaan ... echter de kraanvogels bogen 90 graden af. Helaas eindigde mijn weg daar in een hoop zwarte grond, opgeworpen vanwege het project Noordwest Overijssel. En de kraanvogels.... die gaven mij het nakijken.
Op diezelfde maandagavond had ik een kleine fotoshoot. Een vriend van ons heeft als grote hobby, astronomie en is bezig met het bouwen van een telescoop. Hij had mij gevraagd om een aantal foto's te maken van een klein gedeelte van dat proces.
Bij dat verzoek was hij echter even vergeten de dresscode door te geven (overall). En zo stond ik zonder overall maar wel met wit truitje en gebloemde rok te fotograferen bij de draaibanken.
Bij deze buis werd een vlakke kant gemaakt in verband met de bevestiging aan een ander onderdeel van de telescoop. De vloeistof die je op de foto ziet is een spray die wordt aangebracht om te koelen.
Deze ring werd op maat gemaakt. Met een schuifmaat werd eerst de doorsnee gemeten en de uitkomst werd vervolgens ingesteld op de draaibank.
De frees deed zijn werk. Het is preciesiewerk, als je een meetfout maakt kun je opnieuw beginnen.
Er werden prachtige aluminium krullen gevormd.
En die krullen willen nog wel eens rondvliegen en voordat je het weet heb je een perfecte krul.
Toen ik weer naar huis reed zag ik vanuit de auto mooie nevel boven het water. Ik zette mijn auto aan de kant voor nog een paar laatste foto's op die mooie zonnige dag.
Rechts op de foto kun je nog net twee reeën ontwaren.
Na zo'n dag ben ik weer extra onder de indruk van de natuur en de schepping. Terwijl ik dit schrijf tikken de meikevers tegen ons huiskamerraam.
Ook ben ik onder de indruk van hetgeen mensenhanden kunnen maken. Ik hoop dat ik ooit een keer een kijkje mag nemen door die telescoop.
Zaterdag 25 Mei 2013 om 19:40
Half maart plaatste ik hier een logje over het enorme project in Noordwest Overijssel en het aanbregen van een fundering voor een vogelkijkhut. De enorme fundering vond ik toen wat overdreven voor een vogelkijkhut en die mening ben ik nog steeds toegedaan.
Inmiddels is de vogelkijkhut geplaatst. Rijdend door de kale polder richting de vogelkijkhut dan bekruipt je het gevoel of men er een uitkijkpost heeft neergezet bij een gevangenkamp.
De vogelkijkhut lijkt zo op het eerste gezicht een eenvoudig hutje.
Als je, al ploegend door het zand, de moeite neemt om het geheel van dichterbij te bekijken dan kun je concluderen dat qua duurzaam materiaal kosten noch moeite zijn gespaard.
Deze fundering en hut overleven ons wel.
Vanuit de hut heb je naar de vier windstreken een weids uitzicht.
Het duurt wel een paar jaar voordat het project helemaal klaar is.
En tot die tijd moeten we het doen met de aanblik van zware machines en hopen grond in plaats van vogels.
En als de vogels hier dan verschijnen dan geef ik jullie hier even weer een seintje.
Dinsdag 21 Mei 2013 om 15:27
In deze periode na de begrafenis van mijn moeder probeer ik het leven weer op te pakken. Het leek me goed voor mijn geest om iedere dag een stuk te gaan fietsen en dat heb ik dan ook gedaan. In weer en wind fietste ik rond in deze prachtige omgeving en kwam notabene op plaatsen waar ik nog niet eerder was geweest. Tijdens mijn ritjes had ik bewust geen camera bij me.
Het pinksterweekend zijn mijn eega en ik samen met de caravan weggeweest. De kinderen moesten werken in hun bijbaantjes en moesten dus thuisblijven. We hebben het heerlijk gehad. Ik heb in dat weekend zegge en schrijve tien foto's gemaakt, twee overzichtsfoto's van het veld waar we stonden en acht foto's van mijn eega terwijl hij zich buiten met scheerschuim aan het scheren was en daarbij het raam van de caravan als spiegel gebruikte. De gezichten die hij daarbij trok zijn zo zijn zo leuk om op de foto's terug te zien.
Thuisgekomen maakte ik een paar foto's van de groen met witte tuin. Of we daadwerkelijk zoveel vruchten krijgen dan dat de bloesem ons beloofde dat is nog maar ernstig de vraag, de bestuiving van de bloemen is een onontbeerlijke schakel in dat proces. Of er met dit weer wel voldoende insecten vliegen vraag ik me ernstig af.
Toen ik de caravan aan het opruimen was voor vertrek terug naar huis, overstrekte ik mijn gestrekte been om iets te pakken wat te ver weg lag. Een harde knak was het gevolg en vanaf dat moment ga ik strompelend door het leven. Volgens de huisarts is het een zweepslag, een beschadiging van de kuitspier.
Ik moet het rustig aandoen van de huisarts. Desondanks ga ik wel naar het werk, want mijn handen en mond zijn in orde en kan dus op het werk prima wat betekenen.
Het weer geeft op dit moment niet echt een voorjaarsgevoel, de schijnpapaver staat er maar verpieterd bij aan de rand van de vijver.
Zondag 12 Mei 2013 om 21:27
Toen ik op 29 april naar onze moeder ging om haar in haar laatste levensfase bij te staan, was er aan de fruitbomen nog geen bloemetje te zien. Wakend bij onze moeder en rond haar overlijden leek voor ons de tijd stil te staan, echter het leven en de natuur gingen gewoon door...
Een paar weken later liep ik door de tuin en zag dit. Door de lange winter en het feit dat er geen bloesem is bevroren door een late vorst zijn onze fruitbomen behangen met een enorme bloemenpracht.
Bij een zonsondergang ziet onze kersenboom er zo uit.
Zondag vierden we Moederdag, we deden dat met de kinderen en kleinkinderen in het ouderlijk huis. Onze moeder hechtte geen waarde aan Moederdag, ze vond het heel gezellig dat we kwamen maar als het ons beter uitkwam om een andere dag te komen dan vond ze dat prima. Ze zei altijd tegen haar dochters: "Jullie zijn zelf ook moeder en dat moet je met je gezin ook zelf vieren hoor". Ze oordeelde nooit over haar kinderen, kleinkinderen en andere mensen en ze liet iedereen in zijn of haar waarde. Omdat wij van onze moeder niet persé op Moederdag hoefden te komen gaf ik dit logje deze titel .
Twee dagen na de begrafenis gingen mijn zusje, Joris en ik naar de begraafplaats.
We haalden samen herinneringen op en gingen de bloemstukken water geven. Joris had als taak om de gieter te vullen. Hij deed echter de gieter te vol en deze was zo door hem nauwelijk te tillen. Op advies van zijn moeder gaf hij de bloemen in de bak vlakbij de kraan water zodat zijn vracht wat minder zwaar zou worden. Toen ik deze foto terugzag besloot ik dit gebaar te gebruiken als symbool, een symbool voor al die vrouwen die graag moeder en/of oma hadden willen worden...
Ook Joris denkt aan oma. Hij heeft oma alleen maar gekend als de oma die vergeetachtig was en tien keer achter elkaar dezelfde vraag stelde. Joris gaf tien keer het antwoord. Oma en Joris speelden samen met de blokken. Oma en Joris waren twee handen op één buik, ze respecteerden elkaar en hielden van elkaar!
Iedereen heel veel dank voor de warme, meelevende en bemoedigende woorden. Het doet ons goed!
Woensdag 08 Mei 2013 om 15:16
Twee weken geleden vierden we in kleine kring de 80e verjaardag van onze moeder.
Op maandag 29 april werden we 's ochtends gebeld dat het niet goed ging met onze moeder. Vanaf dat moment zijn we als dochters niet meer bij haar weggeweest. Dag en nacht konden we voor haar zorgen, ondersteund door de huisarts, het MTH team en de verzorgsters van het Huis waar ze woonde.
Op donderdag 2 mei is onze moeder in het bijzijn van haar drie dochters overleden.
(De foto is gemaakt op een eerder tijdstip.)
Op de kaart staat geschreven: "De Here heeft Thuisgehaald onze lieve zorgzame moeder en oma".
Op dinsdag 7 mei hielden we een Dankdienst voor haar leven en begeleidden we haar naar haar laatste aardse rustplaats.
Nu moeten we zonder haar verder. Onze moeder heeft ons zoveel liefde en bagage meegegeven dat het gaat lukken.
Nu is ze verenigd met haar lieve man en met haar beide kinderen die ze zo jong moest verliezen. Nu heeft ze voor altijd rust.
Wij gaan verder met de liefdevolle herinneringen aan onze geweldige moeder.
Ik ben vandaag begonnen met het bijlezen op jullie weblogs, reageren doe ik nog even niet, mijn hoofd staat er nog niet naar.