Bea: Het is idd véél mooier en… Geert: Met zo'n lichtbak kun je … boomkruiper: Ja als je landelijk woont… Henk Jonkvorst: Mooi resultaat Jetske. Me… Sandra: informatief logje, pracht… ada: Alleen al het verkleuren … Jan K. alias Afan…: Als je had geschreven dat… klaproos: een prachtig gezicht je… Hendrika: Een opfriscursus biologie… Hanny: Je laat prachtig de verkl…
We hebben met het hele gezinherfstvakantie gevierd aan de kust. Qua temperaturen mochten we in deze vakantie wel spreken van extremen.
Op maandag 22 oktober maten we om 19 uur een temperatuur van 19,5 graden. De auto werd er even bijgepakt voor de foto. We maakten een avondwandeling naar het strand en lagen een tijdje aan het strand. De jassen konden uit, een bijzondere ervaring en dat eind oktober.
Naarmate de week vorderde zakte de temperatuur flink naar beneden. De herfstvakantie vond ik qua kledingkeuze altijd de makkelijkste vakantie, in één week tijd was het temperatuurverschil in de regel niet zo groot. Nou daar zijn we dus wel achter gekomen, in de eerste helft van de week konden we het bijna zonder kleding stellen, in de tweede helft konden de dikke truien en winterjassen wel aan.
Vannacht hadden we nachtvorst, het gras was vanochtend wit. Dit klaproosje naast de vijver had het vast koud gehad. Toen ik deze vastlegde zaten de dooidruppels er nog op. Toen ik de foto's overzette op de computer bleek dat deze in het zonlicht badende bloem tegen de donkere achtergrond van de vijver extreem overbelicht was.
Op zulke momenten is het handig als je in RAW fotografeert, op de computer kun je de belichting dan nog volledig bijstellen.
Vanmiddag mocht ik een kleine fotoserie maken van een echtpaar wat 40 jaar getrouwd was. Ze wilden graag een keer op de foto met alle kinderen en kleinkinderen. Hier wordt oma begeleidt door haar beide kleinzoons naar de fotoplaats.
Vanmiddag en vanavond gaan we feest vieren bij een vriendin die 50 jaar is geworden.
En de komende dagen kom ik weer bij jullie langs.
Een tijdje geleden fotografeerde ik een zonsondergang bij de Beulakerwiede. In een korte tijd trok er een palet aan kleuren aan mijn oog voorbij. De natuur op z'n mooist, daarvan kan ik in stilte genieten...
Met de huidige zomerse temperaturen durf ik jullie best nog een keer met te nemen naar de laatste fotoserie van onze zomervakantie.
Deze jongens vermaakten zich op de camping urenlang met het vangen van kreeftjes.
Deze kreeftjes vonden ze tussen het wier.
In de buurt van de camping stonden in een weiland de paarden dichtbij een dazenvanger. Ondanks de dazenvanger zwiepten de paarden voortdurend met hun staarten om de resterende dazen weg te jagen.
Wij hadden bij onze caravan onze eigen insectenvanger, een glas sinaasappel/perziksap bleek een goede wespenvanger te zijn.
Gisteren raapte ik in onze tuin een appel op en daar zat waarempel nog een wesp in verscholen. Het zal wel de hekkensluiter van het seizoen zijn geweest.
Ik trok er ook alleen met de fiets opuit en uiteraard ging de camera mee. Ik fietste richting Sint Jansklooster. Deze blikvanger, de voormalige watertoren krijgt een nieuwe bestemming.
Een dergelijke moestuin met o.a. stokbonen deed me aan vroeger denken.
Een landelijk tafereeltje dat je niet zo vaak meer ziet.
Dit huis viel me op omdat er een bijzonder bord voor het huis stond.
Van een dergelijke service had ik nog niet eerder gehoord.
Wel sneu dat er helemaal geen spinnetje in dat mooie huis mag wonen.
Ik fietste verder van Sint Jansklooster richting Beltschutsloot. Onderweg spotte ik deze combinatie. Als je in zo'n autootje rijdt is een bagagekar ook geen luxe. En wat denk je van dat mandje achterop de auto, daar kan ook heel wat in.
Beltschutsloot is een mooi dorp. Het is een beetje te vergelijken met Giethoorn, maar dan wat "eenvoudiger" en rustiger.
Ik trof het want de gondels van de gondelvaart van een weekend eerder lagen nog opgesteld voor het publiek. Zo kon ik ze in alle rust bezichtigen.
Deze zomervakantie waren we voor het eerst zonder kinderen op vakantie, de kinderen hadden niet echt zin om met ons mee te gaan kamperen. Mede dankzij de hulp van onze geweldige neef die onze kinderen bijstond konden we deze vakantie naar ieders tevredenheid realiseren. En natuurlijk dank voor mijn beide zussen, die hun steentje hebben bijgedragen.
Ook de akkerbouwers en loonwerkers ontkomen niet aan de 24-uurseconomie. Of dat goed is voor de rust en het herstel van het lichaam is een tweede.
Gisteren hoorde ik de hele dag de machines op de akkers verderop, vanochtend was de akker grenzend aan onze tuin aan de beurt.
Jaarlijks weer een mooie gebeurtenis, omdat we dan weer de weidse blik terugkrijgen.
In de beide cabines zaten behalve de bestuurders ook kinderen. Wel leuk om met pappa mee te gaan en te kijken hoe hij zijn werk doet.
Het kan ook zijn dat pappa op ze moest passen omdat mamma moest werken.
De bezoekers die mij al meerder jaren volgen weten dat ik hier vaker aandacht besteed aan het mais hakselen achter ons huis. Terugkijkend in het archief kwam ik erachter dat ik in het jaar 2011 er geen aandacht aan had besteed. In het jaar 2010 mocht ik zelfs enkele rondjes meerijden op de hakselaar.
Dit jaar viel voor mij voor het eerst deze sticker op. Gelukkig wordt er op de basischool aandacht besteed aan de "Dode hoek" van deze machines en vrachtauto's.
Vorige week was ik nog getuige van een actie van een vrachtwagenchauffeur waarbij het nog maar net goed ging. Twee meisjes fietsen op het fietspad door De Blesse, een vrachtwagen kwam hen achterop en wilde rechtsaf slaan. De vrachtwagen deed zijn rechter knipperlicht aan remde af en en stond bijna stil. Omdat hij de meisjes even daarvoor was gepasseerd, leek het ook dat hij op de meisjes wachtte die rechtdoor moesten. Toen de meisjes vlak bij de vrachtwagen waren, draaide de chauffeur echter zijn immens grote combinatie naar rechts. De beide meisjes reageerden heel adequaat door met hun fietsen mee te draaien met de vrachtwagen en sprongen vervolgens van hun fiets. Ik reed achter deze vrachtwagen en zag het gebeuren. Ik kan jullie verklappen dat ik heel verontwaardigd was en tevens misselijk van schrik. "Wat had er wel kunnen gebeuren als deze meisjes niet zo goed hadden opgelet", bedacht ik me. 's Avonds aan tafel besprak ik het voorval met onze kinderen en drukte hen op het hart vooral goed uit te kijken bij vrachtauto's.
De laatste rij in het middenstuk wordt gehakseld.
Nog één keer langs de zijkant.
Het mais wordt met kracht in de kipper gespoten.
Er is weer volop zicht op onze tuin en huis.
Nog een paar meter onder toeziend oog van publiek en dan weer op naar de volgende akker.
Meerdere keren per week rij ik langs de Blessebrugschans in de gemeente Westellingwerf in het zuiden van Fryslân.
Sinds het voorjaar staat daar een blikvanger bij. Al die maanden gunde ik mijzelf geen tijd om daar te gaan kijken en foto's te gaan maken tot vorige week.
In het kader van 400 jaar Stuyvesant werd er door drie scholen in de gemeente Westellingwerf samengewerkt aan dit Totempalen kunstproject.
De kinderen verzamelden afval waarmee ze op de gemeentewerf aan de slag gingen onder begeleiding van kunstenaar Hanz Daniel uit Steggerda.
De totempalen staan symbool voor de tijd waarin Pieter Stuyvesant in Nieuw Amsterdam (nu New York) in aanraking kwam met de indianen.
De totempalen hebben eind augustus gediend als decor bij Stuyversant Zero, een spraakmakende opera over Pieter Stuyvesant uitgevoerd door Opera Spanga.
Men heeft niet zomaar wat gedaan, de attributen zijn op een degelijke manier vastgezet.
Het leek vandaag een prima dag om het dak open te gooien.
De bewoners van deze huurhuizen zitten al tijden in de rommel en herrie. Eerst werden de oude voegen verwijderd en de gevels opnieuw gevoegd en nadien de muren geïsoleerd. Er werden nieuwe ramen met dubbelglas geplaatst. Op dit moment wordt van het dak het asbest verwijderd en voorzien van nieuw materiaal.
Al snel pakten donkere wolken zich samen boven de open daken.
Deze man staat lekker incognito op de foto.
Het lijkt me maar niets om dag in dag uit met zo'n masker op te werken, ik heb wel respect voor deze mannen en hun werk.
Asbest een slechte uitvinding, het heeft al vele slachtoffers geëist.
De donkere wolken dreven over zonder een spatje regen. Gelukkig voor de bewoners.
Volgens de Buienradar en het KNMI zou het vanmiddag droog blijven.
Gisteren was ik even bij mijn zusje. De vijfjarige Joris was net thuis uit school. Hij had een mooi huis meegenomen die hij daar had gemaakt van een schoenendoos. Toen ik hem daarmee complimenteerde zei hij vol trots: "Het is een 1 onder 2 dak huis hoor".
Afgelopen week vroeg onze zoon of hij ook een keer met oma mocht fietsen. Zaterdagmorgen hadden we hier veel regen, maar aan het eind van de morgen brak hier de bewolking open. Het leek ons een mooie middag om met oma te gaan fietsen. Onze zoon was vergeten een jas mee te nemen, vandaar dat hij op de foto staat met mijn jas aan. Volgens buitenstaanders lijken onze zoon en ik op elkaar, ik heb alleen niet zoveel gel in mijn haar.
Mijn moeder genoot van het buiten zijn, met name het heldere blauw tussen de wolken vond ze prachtig.
Begin september plaatste ik op mijn weblog een serie waarbij onze dochter met haar oma aan fietsen is op de duofiets. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje van een medewerker van de firma Van Raam...
Beste Jetske, complimenten voor het leuke verslag en de erg mooie foto's. Vind je het goed als ik een link naar dit artikel opneem op de Van Raam site en een foto gebruik om er een aankondiging van te maken? Ik gaf daarvoor toestemming en een paar dagen geleden kreeg ik dit linkje van hem toegestuurd. Ze hebben het volledige verhaal en foto's overgenomen op hun website. Als dat geen goede reclame is voor hun fiets?
Tijdens mijn vorige fietstochten was mij opgevallen dat er in die streek zoveel baanderdeuren
en andere deuren zijn met hetzelfde thema.
Omdat onze zoon op oma paste kon ik deze keer een fotoserie maken van al de (baander)deuren die we onderweg tegen kwamen. Op deze site las ik het volgende: "De deuren hebben een streekeigen beschildering: een zandlopervorm van witte en donkergroene driehoeken met elementen van zwart en rood op het snijpunt."
Dit vind ik zo mooi, een verbouwde boerderij waarbij de baanderdeuren bewaard zijn gebleven.
Oma en kleinzoon zijn in de verte nog net te zien.
Kleinzoon was zorgzaam voor oma en reed voorzichtig. Onderweg keek hij goed uit. Mijn moeder kan als passagier wel zelf meetrappen maar verder kan ze niets doen, ze is dus "overgeleverd" aan de chauffeur en dat is soms best eng. We rijden dan ook niet te snel en geven van tevoren goed aan welke kant we opgaan.
Ineens schoot haar een oud kinderliedje te binnen wat ze begon te zingen.
Een veldmuis vond in het beukenbos een lege notendop
Hij poetste die met vochtig mos en zand een beetje op
Hij maakte er twee wieltjes aan en zei : "mijn fiets is klaar",
"Nu rijd ik van de heuvel af zonder het minst bezwaar"
"Nu rijd ik van de heuvel af zonder het minst bezwaar"
Hij deed zoals hij had gezegd en ging bij volle maan
met fiets en al op 't topje van de hoogste heuvel staan.
Hij trok zijn pootjes op en hup, daar ging het naar omlaag
Da's voor een muis in elk geval toch al een hele waag.
Da's voor een muis in elk geval toch al een hele waag.
Maar halverwege AUW, daar kwam zijn staartje tussen 't wiel
De notendop sloeg om en om zodat de veldmuis viel.
Beneden liep hij hinkend rond maar 't allergekste was
de fiets bleef aan zijn staart geklemd, zo kwam de muis te pas
de fiets bleef aan zijn staart geklemd, zo kwam de muis te pas
Mijn moeder heeft moeite met het onthouden van recente gebeurtenissen. Dit liedje van vroeger zong ze foutloos uit volle borst. Het vergroot ook haar gevoel van eigenwaarde. Ik kon namelijk alleen het eerste couplet met haar meezingen, de andere twee kende ik niet. Mijn moeder vindt het dan leuk te laten horen dat zij ze alle drie kent.
De wolkenlucht bleef boeiend. In de verte is de Beulakerwiede te zien. Later thuis op de computer en bij het speuren op internet kwam ik erachter dat ik per ongeluk een monument had gefotografeerd en wel de ruïne linksvoor op de foto. Dit is een restant van de ringmuur die eens het gebouwencomplex van een middeleeuwse broedergemeenschap omgaf. Het was deze plek die de blinde broeder Johannes van Ommen in 1398 uitkoos om een gemeenschap te stichten in de geest van de Moderne Devotie, een geestelijke en spirituele vernieuwingsbeweging met als grondlegger de Deventenaar Geert Grote (1340-1384). De gemeenschap telde tussen de 40 en 100 broeders. Zo staat er vermeld op deze interessante site
Nadat we oma weer veilig en wel hadden achtergelaten op haar kamer reden we tussen de meren door naar huis. Ik vind dat altijd een prachtige route. We stopten op een parkeerplaats om een foto te maken van de Beulakerwiede. De Beulakerwiede is ontstaan in het jaar 1776, in dit jaar was er in de nacht van 21 op 22 november een storm waarbij het dorpje Beulake overspoeld werd. Op deze deze site kun je o.a. de voorgeschiedenis lezen van deze watersnood.
Op deze herfstdag neem ik jullie nog een keer mee naar het warme Turkije.
Op de parkeerplaats bij de Ruïnes van Perge
werden vele snuisterijen aangeboden aan de toeristen.
Ik heb niets gekocht, maar de verkopers die ik fotografeerde gaf ik geld.
Vanaf Perge vervolgden we onze excursiedag. Langs de snelweg stond om de paar kilometer een kraampje met aardbeien. Aardbeien beprenkelt met uitlaatdampen, is weer eens wat anders dan met poedersuiker. Deze foto maakte ik vanuit de rijdende touring car.
We lunchten in een restaurant boven de rivier. Vanuit ons restaurant hadden we uitzicht op het "luxe" restaurant van de buren.
Na de heerlijke lunch ging ik als enige van het gezelschap met mijn camera het dorp in. De luxe hotels aan de kust staan in schril contrast met de armoede in het binnenland.
Turkije is qua klimaat een prima land (m.u.v. hartje zomer dan) maar verder is de armoede groot.
Dan zie je het soms even niet meer zitten...
Na de lunch en plaspauze reden we verder en wel naar het Theater van Aspendos. Dit theater is de best bewaard gebleven theater in Klein Azië. Het is gebouwd in de tijd van Marcus Aurelius in de jaren 161 - 180 na Christus.
Dit theater bood plaats aan 15.000 mensen. Gelukkig waren er op die dag een paar minder.
Aan het eind van de excursiedag bezochten we tenslotte de historische Aspendos Belkis Brug. Deze brug is gebouwd in 1219 - 1236 na Christus.
En gerestaureerd in de jaren 1996 - 1998.
Ook hier maakte ik me los van de groep. Ik zag in de verte een tafereeltje onderaan de brug, namelijk twee mannen die aan het picknicken waren. Ik vroeg netjes aan hen of ik wel een foto van hen mocht maken. Na de toestemming en het maken van de foto nodigden ze mij uit om mee te eten. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt.
Morgen laat ik de laatste 2 foto's uit Turkije zien. Alvast een goed weekend gewenst.
Na ons verblijf in Noord Duitsland waren we een paar dagen thuis en vertrokken toen voor het tweede gedeelte van onze zomervakantie naar de kop van Overijssel. We bleven dus in onze eigen provincie, sterker nog, we bleven zelfs in onze gemeente.
We troffen het enorm met het weer, we hadden overwegende blauwe luchten met hier en daar een wolkje.
De stacaravans vergezeld met een toerbootje waren gesitueerd aan de ander kant van de weg. Wij stonden met onze caravan aan een groot water, een prachtig plekje.
Omdat we dichtbij vakantie vierden kon er familie op de fiets langskomen.
Op het water is altijd wat te doen en daarom is het ook gezellig om aan het water te staan.
Maar goed dat dit kleine meisje een zwemvest aan had.
Oeps, netje zit vast.
We maakten een fietstocht over fietspaden in onze gemeente waar we nog nooit eerder hadden gefietst.
Het zal je mais maar zijn.
We hadden een aantal hele warme dagen, verkoeling in het water voor onze caravan was meer dan welkom.
Hij bedacht zich net op tijd dat ik een fotocamera in de hand had en dat ik niet meer terug kon volleyballen.
's Avonds kwam de plaatselijke jeugd ons een tijdje "vermaken" met een knap staaltje spelevaren. Het waren nog net geen botsbootjes.
Iedere avond maakten groepen spreeuwen eerst een dans door de lucht alvorens neer te strijken in het riet. De kwaliteit van het korte filmpje is niet geweldig maar het gaat om het idee.
Nog wat later op de avond keerde de rust dan weer.
We nestelden ons dan met lange mouwen en lange broek voor de caravan. Met wierook en citroenkaarsjes probeerden we de muggen te verdrijven. We deden onze stoelleuningen naar beneden en hadden zo mooi uitzicht op de heldere sterrenhemel. We deden een wedstrijd wie de meest vallende sterren en satellieten telde.
Verstoken van televisie en internet hebben we ons daar prima vermaakt. We waren voor het eerst zonder kinderen op vakantie, weer een nieuwe fase in ons leven. We vonden het zo met z'n tweeën ook wel weer ontspannen. Toen we weer aan het werk moesten hebben we de caravan nog laten staan zodat we vanaf ons werk rechtstreeks naar de caravan gingen. Ook dat is ons prima bevallen.
