Hebben jullie al eens geprobeerd om geluid te krijgen uit de oranje toeter van TNT?
Het lukt Joris in ieder geval wel. Het zal wel in de genen zitten want hij wordt door twee kanten erfelijk "belast" met toeterende voorouders. Toeteren mag je uiteraard niet zeggen, het heet musiceren op een blaasinstrument oftwel "Blazen".
In mijn archief heb ik geen foto van een musicerende moeder van Joris. Daarom maar een foto van zijn twee "blazende" tantes. Dat is al wel een tijdje geleden...
Ik vond in mijn digitale archief nog wel een foto van zijn musicerende vader. Hij doet dat mijn hart en ziel en als het moet...mét pruik.
Tot slot een filmpje van Joris met de toeter. Op de achtergrond hoor je de stemmen van zijn voetballende broer en neef. En om daar tussen door te scharrelen kan soms gevaarlijk zijn...
Het was vandaag een regenachtige dag. Vooral in de namiddag waren er afwisselende luchten te zien. Ook een regenboog tekende zich af tegen het gewelf. Dan weer was de lucht volledig dichtgetrokken en viel de regen gestaag naar beneden. Het volgende moment brak het wolkendek open en waren er grote stukken blauw te zien. De zon achter de wolken gaf het geheel een zilveren randje.
Op de camping op Texel keek ik ook veel naar de lucht en vooral tegen zonsondergang begon het te kriebelen. Op die bewuste avond scheen de zon ook steeds door de wolken. Ik moest weer even naar een zonsondergang aan de zee. Ik krijg daar maar niet genoeg van. De temperatuur was al laag en de noordenwind maakte het nog kouder. De zee was door die harde wind hoog en de schuimkoppen vlogen ons om de oren...
Ze gingen de wedstrijd in met een ruime voorsprong op de anderen. Als ze 18 doelpunten tegen zouden krijgen dan zouden ze geen kampioen worden en dat is toch een riante positie. Desondanks was de spanning bij de jongens groot. Ook deze laatste wedstrijd wilden ze winnen. Je wilt toch met zoveel publiek geen gezichtsverlies lijden.
Er werd door beide partijen hard gewerkt. De tegenpartij was overigens geen concurrent van onze jongens, wat betreft de kampioensplaats.
Tijdens de rust was het 2 - 0 voor onze jongens.
Na de rust werd het 3 - 0.
Echter na dat derde doelpunt gleed de spanning van hun af en zakten ze als pudding in elkaar.
De tegenpartij vocht nog hard door en scoorde in de tweede helft nog twee doelpunten.
Met 3 - 2 voelden ze zich toch de grote overwinnaars.
En toen was het echt tijd om feest te vieren.
En daar hoort een rondrit op de wagen door het dorp bij.
We hadden gisteravond een gezellig avond, vanwege de afsluiting van het club- en vergaderseizoen van onze kerk. In groepjes moesten we hele leuke en pittige quizvragen beantwoorden.
De meeste hilariteit gaf toch wel het spel met de wasknijpers. In korte tijd moest je proberen zoveel mogelijk knijpers om iemands gelaat te plaatsen tussen de kin en de haargrens.
Het eerste slachtoffer, die had het duidelijk niet makkelijk. De knijpers werden door ferme vrouwenhanden stevig op zijn oren geplaatst. Stel je voor dat de knijpers eraf vallen.
Bij de meeste groepjes wierpen mannen zich "vrijwillig" op tot slachtoffer. En zo op de foto te zien mogen vrouwen, ondanks de emancipatie, nog steeds graag de wasknijper hanteren.
Hoe meer groepjes er aan de beurt waren geweest hoe meer knijpers er werden geplaatst. Men keek van elkaar de kunst af en besprak de strategie van tevoren binnen de groep.
En er was ook een vrouwelijke bikkel.
Nadat de tijd om was, werd er snel een foto gemaakt en werden de knijpers zo snel mogelijk, hardop tellend, weer verwijderd.
De fotograaf, deze keer aan de andere kant van de camera aan het werk...
En dit was de absolute winnaar, maar liefst 61 wasknijpers had hij op zijn gelaat.
Alvast allemaal een heel fijn weekend gewenst.
We gaan zo naar de voetbalwedstrijd kijken van onze zoon. Volgens de verwachting kan hij straks met zijn club kampioen worden...
Natuurlijk gaat de camera mee.
Texel is een prachtig vogeleiland. Vlak achter de waddenzeedijk staat deze molen. De wolkenluchten die ik vastlegde op die dag zijn te vergelijken met die van vandaag.
Achter deze dijk liggen op verschillende plaatsen meertjes waar verschillende soorten vogels in grote getale verblijven. Het is dan ook een eldorado voor de vogelspotters. Met mijn kleine S2 in de hand keek ik met een schuin oog naar de enorme "toeters",keurig ingepakt met een groene hoes, van die vogelfotografen.
Een mooie vogel om daar te zien foerageren is de kluut
Ik zat in het gras en liet de camera op mijn knieën rusten en zo kon ik maximaal inzoomen. De kwaliteit van de foto's is natuurlijk niet zoals van de vogelaars maar het gaat om het idee.
Een filmpje van de foeragerende kluut.
Op een andere dag fotografeerde ik daar een lepelaar
En een lepelaar in volle vlucht gaf mij het nakijken.
Texel staat ook bekend om zijn prachtige bollenvelden. Met een bewolkte lucht, koude wind en een temperatuur van 9 graden ging ik op stap om al dat kleurrijks vast te leggen.
Voordat ik enkele foto's uit Limburg laat zien, ga ik eerst nog even terug naar het bezoek op Texel.
Na een gezellige dag werd deze dag afgesloten met een etentje op het strand. Terwijl de jongens zich tegoed deden aan de spareribs...
...speelde Joris voor kapper bij zijn grote nicht.
Nog even spelen met de branding. De familie nam afscheid want ze vertrokken weer naar het vaste land. Voor ons was het tevens een afscheid van de zon. Vanaf die dag werd het een stuk kouder, kregen we veel regen en liet de zon zich nog nauwelijks zien.
Ik had gehoopt de zon in de zee te zien zakken. Maar vanaf de rechterkant kwam er plotseling een wolkenband "aandrijven".
Toen de zon achter de wolken was verdwenen, richtte ik mijn camera nog een keer op de rij strandhuisjes.
In december schreef ik over de defecte Canon 20D. Over de lange reparatietijd, de vruchteloze pogingen om het proces te versnellen door meerdere telefoontjes te plegen. In april was dezelfde camera weer stuk. Ik was erg huiverig om de camera weer weg te brengen met de angst dat ik de camera dan weer bijna 3 maanden zou moeten missen. Uit onverwachte hoek kwam er een geweldig aanbod. Ik kon een Canon 20D van iemand overnemen. En zo was ik in ieder geval uit de brand. Wat mijn eigen camera betreft was de garantieperiode van de reparatie net twee weken verlopen. Toch belde ik naar Canon en Tech Repair, deze laatste heeft onze camera de vorige keer gerepareerd. Tech Repair adviseerde de camera weer op te sturen met de mededeling dat ze van tevoren niets konden zeggen over de garantieperiode en eventuele kosten. Zij adviseerden om de camera op te sturen via Foto Konijnenberg. Op een mooie dag in april zijn we naar Konijnenberg gereden en hebben aldaar het verhaal gedaan over de camera en de recente reparatie. Konijnenberg zette op de reparatiebon "Spoed" en beloofden ons te bellen zodra ze meer wisten. Binnen vier dagen! was er een telefoontje van Konijnenberg dat de camera binnen de garantie geheel gratis zou worden gerepareerd. En weer een week later hadden we de gerepareerde camera weer in huis. Zo kan het dus ook, alle lof aan Foto Konijnenberg. Even dacht ik dat ik afscheid moest nemen van mijn camera, maar dat liep gelukkig goed af.
En nu ben ik in de luxe positie dat ik op stap kan met twee 20D's, met op de ene een 17 - 85 zoomlens en met op de andere de macrolens.
"Wij zijn op zoek naar een lieve hen voor onze kalkoenhaan. Het liefst in of rond de "kop van Overijssel". Wil u de vraagprijs meteen mailen?"
...en zo begon het in een contactadvertentie via marktplaats.
Een dag later in een reactie:
"Wij hebben een kalkoen over op onze kinderboerderij ze is heel zielig alleen en er is geen ruimte meer voor een mannetje, vandaar deze reactie. ik moet nog wel even overleggen of het ok is om haar te verkopen, ook over de prijs maar dat is voor ons niet het belangrijkste."
Weer een dag later:
"Je mag de kalkoen komen ophalen, en zelf weten welk bedrag je aan de kinderboerderij schenkt, je hebt ook kilometerkosten dus kijk maar. de kalkoen legde vorig jaar nog eieren, maar dit jaar heeft ze wel gekakeld maar nog niet gelegd, misschien ook omdat haar mannetje dood is?
En zo gebeurde het dat wij op de terugreis vanaf Zuid-Limburg, Zwolle aandeden om aldaar een vrouwtjes kalkoen op te halen.
Aan de rand van de wijk Aa-landen in Zwolle ligt een prachtige plas.
En vlak bij die plas staat een kinderboerderij...
Die gerund wordt door vrijwilligers....
En waar de prachtigste kipjes rondlopen...
En waar twee Engelse vechthaantjes verliefd zijn op dezelfde zijdehoender...
Waar kinderen oud brood geven aan de kinderboerderijdieren...
Waar kikkers ons uitbundig uitzwaaiden...
Thuis gekomen, kreeg onze kalkoen vrouwtje een plekje binnen onze ren.
Wat aarzelend verkende ze haar nieuwe omgeving. Ze stootte daarbij een paar geluidjes uit, die onmiddellijk werden beantwoord door de mannetjes kalkoen, die aan de andere kant van de ren liep.
Na een zoektocht door het struikgewas, al roepend, kregen ze elkaar uiteindelijk in het vizier.
Het vrouwtje ging tijdens deze eerste kennismaking door de knieën. Dit behaagde het mannetje.
En voordat ik het doorhad werd het vrouwtje beklommen.
Wellicht vinden ze elkaar wel lief.
Hoewel ik hier toch wel het idee kreeg van onderdrukking. Ik kan me zo voorstellen dat hier de vrouwenemancipatie om de hoek komt kijken..
En na deze eerste kennismaking liep het vrouwtjes kalkoen heel ontspannend rond in haar nieuwe onderkomen.
Wij waren een lang weekend in Zuid-Limburg. We vierden daar het 25 jarig huwelijk van vrienden. Het was in één woord heerlijk! Onze kinderen waren te logeren bij hun oom en tante en hun neven Hein en Joris. Ook zij hebben het super gehad.
Later in de week zal ik een serie uit Zuid-Limburg laten zien. En zal ik ook bijlezen op jullie weblogs.
Zoals ik in het vorige logje schreef, waren we te gast bij een neef. Hij moet het gemaaide riet over water vervoeren naar zijn huis.
In de winter wordt het Kalenberger riet gemaaid en in grote bossen bijeen gebonden. Deze bossen worden aan een swil gezet. In het voorjaar worden deze bossen riet uit het rietland gehaald en naar huis getransporteerd. Thuis worden deze bossen opgebonden tot kleineren bosjes met een omvang van 46 cm. Deze kleine bosjes zijn handzamer bij het dekken van een rieten dak. Deze kleinere bosjes worden weer samengebonden tot een grote rol met 100 kleine bosjes riet.
Met een lege een bok vertrokken we richting De Weerribben. Jan en ik hadden onze klapstoeltjes meegenomen en zaten daar prinsheerlijk in de bok, genietend van al het mooist om ons heen.
En als je Kalenberg nadert dan zie je al de eerste tekenen van het werken in het riet. Deze jongeman staat onder een afdak en bindt de dikke bossen riet op in de kleinere bossen van 46 cm. En als collega's onder elkaar is daar een joviale groet.
Kalenberg kent een aantal nauwe doorgangen. Gelukkig was het nu niet druk, maar deze situatie leek toch even penibel. De stuurmankunsten van mijn neef en van de tegemoetkomende kapitein bleken echter prima te zijn.
Als je deze foto zo ziet dan denk je dat dit niet gaat lukken....het kon ook maar net.
Een smalle vaart bracht ons tenslotte bij het swil riet.
Onderstaande foto's geeft een indruk hoe de bossen riet in de bok worden geladen. Na deze dag is mijn beeld versterkt dat het werk als rietteler een zwaar beroep is. Kijk maar mee.
Jan legde het geheel op film vast.
Eenmaal thuis bleef het riet de rest van de dag in de bok liggen. De volgende dag zou het riet met een aantal sterke zonen verplaatst worden naar de grote schuur.
Vandaag gingen mijn fotomaatje en ik filmen en fotograferen in De Weerribben. Mijn neef ging daar met een bok bossen riet uit het rietland halen om over water te vervoeren naar huis. Op een later tijdstip laat ik daar foto's van zien.
Nadat we dat proces van riet laden hadden vastgelegd zochten we in dat prachtige gebied nog naar andere onderwerpen voor onze camera's. De libellen vlogen daar met tientallen ons om de oren. Helaas waren ze niet genegen om voor ons te poseren. Totdat er één plaats ging nemen op het warme staal van onze boot. De kleur van het roest kwam wel overeen met die van de libel.
Deze azuurwaterjuffers waren nogal ongedurig. Als ik in de buurt kwam kozen ze snel een plaatsje een meter verderop.
.
Op een gegeven moment hoorde ik een kreet van mijn fotomaatje Jan, die een eind verderop aan het fotograferen was. Hij had een niet alledaagse vlinder ontdekt. Op een afstandje vervolgde ik de verrichtingen van Jan, die de vlinder vastlegde. De vlinder was erg ongedurig, in een tijd van een mum zat de vlinder 20 meter verderop. Met onze spiedende ogen volgden we de vlinder totdat deze weer ging zitten. Behoedzaam dichterbij komend, probeerden we dan weer foto's te maken van deze vlinder. Op een gegeven moment zagen we zelfs drie vlinders bij elkaar dartelen.
Thuis achter de computer moest er eerst gedetermineerd worden. Dat deze vlinder tot de parelmoerfamilie behoorde zag ik al snel. Maar toen was het nog een kunst om uit te zoeken om welk soort het zou gaan. Gelukkig had ik de onderkant van de vlinder duidelijk op de foto staan en zo kwam ik uit bij "Zilveren maan". Ik vind de naam al heel mooi en het blijkt ook nog eens om een zeldzame vlinder te gaan. Voordat ik echter het log ging plaatsen wilde ik wel zeker weten dat ik het bij het rechte eind had. De hulplijnen werden ingeschakeld en zo volgde er eerst nog een mailwisseling met Jan, Hendrika (ze kan determineren als de beste) en Geert (natuurfotograaf bij uitstek). Zij bevestigden mijn vermoeden dat het zou gaan om zilveren maan.
.
.
.
.
Het was een schitterende dag. Wat een voorrecht om daar zo van te kunnen genieten.
Met dank aan mijn fotomaatje voor de gezellige dag. En dat hij deze bijzondere vlinder opmerkte.
De pimpelmezen hebben het druk met het voeren van hun jongen. Ze vliegen af en aan.
Zittend op een stoel op het terras heb ik in de namiddag een tijdje mijn camera erop gericht.
In het verleden heb ik wel eens voerende koolmezen gefotografeerd. Ik heb echter het idee dat deze pimpelmezen nog sneller af en aan vliegen dan koolmezen. Het was dus belangrijk om een korte sluitertijd te gebruiken.
Qua instellingen had ik gekozen voor:
Brandpuntsafstand 85 mm, dat is het maximale wat ik in huis heb qua spiegelreflex.
Menuknop op AV, Aperture priority
Handmatig scherpgesteld met de vliegopening als uitgangspunt
ISO 400
F tussen 5.6 en 7.1
Belichting + 0.33, omdat het onderwerp zich tegen de lucht bevond
Sluitertijd van 1/1000 tot 1/1600
Op deze site staat qua instellingen alles nog eens een keer op een rijtje.
Op Texel kregen we vrij onverwachts bezoek. Nou dit bezoek is altijd welkom hoor.
Joris vond zo'n caravan en trapje prachtig. Steeds weer naar binnen en weer naar buiten.
Binnen zaten zijn grote broer en neef te spelen en hij ging daar regelmatig even poolshoogte nemen. En de drie jongens wilden zelfs wel even poseren voor hun (altijd) fotograferende tante.
Voor onze caravan was een speelhuisje met glijbaan. Toch wel prettig dat je zo'n helpende grote nicht hebt.
's Middags brachten we met een klein gedeelte van het gezelschap een bezoek aan Ecomare.
Er werd zichtbaar genoten.
Even voor drieën zochten we alvast een mooi plekje langs de reling. Om drie uur was het voedertijd. Ook de meeuwen konden klok kijken... Zij verzamelden zich ook alvast in de buurt van de voederplaats.
We stonden per ongeluk eersterangs. "De man met de vis" kwam namelijk pal naast ons staan en dat betekende dat we erg nat werden gemaakt door de ongeduldige zeehonden. En fotograferen was er met al die nattigheid helemaal niet bij. Daarom maakte ik iets later foto's toen hij ging voeren aan de overkant. Dat betekende wel dat ik tegen hekken aan zat te kijken. En er was op dat moment niemand die mij aanbood dat ik wel op zijn schouder mocht zitten. We hadden namelijk onze eigen sterke mannen bij de caravan gelaten.
(Er wordt gebouwd aan een nieuw onderkomen voor de zeehonden, vandaar de kraan op de achtergrond.)
Tot slot ging "De man met de vis" nog weer terug naar de plaats waar wij stonden. Inmiddels had ik een betere plek bemachtigd en kon ik het voeren en het gespetter vanaf een veilige afstand vastleggen.
Vandaag ben ik lekker in de tuin bezig. Vanochtend kon ik in onze tuin de eerste vuurjuffer vastleggen.
Naschrift om 14 uur.
En vanmiddag bleef dit klein geaderd witje voor mij zitten.
Onderstaande foto's draag ik op aan een vriendin, echt een kanjer. Zij ligt nu wellicht nog wat witjes in een ziekenhuisbed. Ik hoorde net dat de operatie goed is verlopen en via deze weg wens ik haar een heel voorspoedig herstel.
Op Koninginnedag bezochten wij De Koog. De vlag en wimpel hoog in top.
Zeg het ene schaap tegen het andere schaap.... Voor het geval sommige mensen gaan denken dat we geen kapper meer kunnen betalen....dit is mode.
De Koog is een bruisend toeristisch dorp met een keur aan toeristische koopjes.
Bij thuiskomst stond er een collectebus op mij te wachten, niet één uit deze serie, maar eentje voor het astmafonds. Volgende week mag ik daar weer mee collecteren.
Op de terrasjes was het erg gezellig.
In de hoofdstraat stonden allerlei attributen klaar voor een spellenmiddag.
Op de terugweg zagen we deze spontane actie, deze jongen wil natuurlijk graag verkering met dit meisje...
Op de camping was onze zoon veelvuldig bezig met zijn eigen oranjegevoel.
Tijden kan hij zich vermaken met het hooghouden van de bal.
Op een dag in mei hoor je je koffie in het voorjaarszonnetje aan de rand van de vijver te drinken. Maar vanochtend was dit de werkelijkheid, regen en zes graden.
In het vorige logje schreef ik nog enthousiast over de ontelbare bloemen aan onze fruitbomen. Om vruchten te krijgen moet er echter wel kruisbestuiving plaatsvinden. Het is daarom in deze tijd van het jaar extra vervelend dat het zo koud is en regenachtig. Het gaat toch al niet zo goed met de bijenstand (de belangrijkste kruisbestuiver) en met dergelijk weer vliegen ze helemaal niet.
\
De eerste dagen tijdens ons verblijf op Texel was het weer nog aardig goed. Hoewel de winterjas er nog wel bij aan mocht, genoten we toch van het strand en de zee.
Het is altijd een mooi gezicht om naar de vele kitesurfers te kijken. Kitesurfen is een sport die bij velen geliefd is. Hoewel deze sport niet zonder gevaar is.
Wij hielden ons bezig met een iets minder gevaarlijke sport, namelijk het garnalen vangen met een garnalennetje.
Hier gaat onze zoon al op de loop voor een golf. Ik zie hem nog niet 1,2,3 op een kitesurfboard stappen.
Toen we zaterdag na de vakantie thuis kwamen wisten we niet wat we zagen. Door de regen was alles in de tuin enorm gegroeid.
De gewassen in de vierkante meter van onze zoon staan er fris bij.
Helemaal overweldigend zijn de fruitbomen in onze tuin. Het is één grote bloemenpracht. Als dat allemaal appels en peren worden dan zitten wij in de herfst goed. Juist door die vele ontelbare witte bloemetjes zijn fruitbomen wat lastig te fotograferen en daardoor ook moeilijk om het via de foto goed over te brengen. Hieronder toch een kleine impressie.
Een foto genomen vanaf het balkon.
De bloemen zijn maar kort mooi. Terwijl het ene bloemetje nog in de knop zit, begint de andere alweer bruine plekjes te vertonen. Als je nu door de tuin loopt "sneeuwt" het blaadjes.
Tot slot nog enkele foto's genomen met de macrolens.
Toen we zaterdag de boel op Texel aan het inpakken waren regende het gestaag door. We hebben de voortent en de tent van de kinderen dus nat mee moeten nemen. Gelukkig hebben we thuis onder de veranda en aan de lijn gelegenheid om de boel goed droog te krijgen.
Onder het mom van "Vlieg er eens uit", vlogen wij over zee...
...voor een week vakantie op Texel.
Met 24 graden vlogen wij weg. Later in de week viel het weer wat tegen, maar desondanks was de vakantie heerlijk.
De komende tijd wil ik op dit log enkele impressies geven van Texel.
De komende dagen zal ik ook weer bij jullie langskomen en bijlezen.
