« Beschoeiing | Home | In een vrij land... »

Een zwanenei en rook in de ribben

We hadden de werkzaamheden aan de beschoeiing nog maar net achter ons gelaten en daar diende zich het volgende onderwerp al aan. De rietsnijders waren aan de waterkant van een petgat aan het werk. Dat leverde een weerspiegeling op. Het wateroppervlakte had als een spiegel moeten zijn....echter door het lopen van de rietsnijder en het trillen van het veen, was er een kleine rimpeling in het water te zien.

Voorzichtig baanden we ons een weg over de veengrond naar de waterkant. Daar aangekomen ontdekten we een op drift geraakt zwanenei in het water.

Na deze fotosessie koersten we naar het rietland van mijn zwager en zijn compagnon. Met dit prachtige weer was het daar heerlijk toeven. Er werd druk gewerkt en ook het branden van het afval lukte prima.
Dat branden vergt inzicht en vakmanschap. De rietteler moet goed kunnen beoordelen wanneer het nog verantwoord is om te branden. Het gaat ook wel eens mis, lees hier. Dit was overigens riet van een andere eigenaar.

En ook hier ging het mis.
Voor Karin was dit een eerste kennismaking met de rietcultuur. Ze keek haar ogen uit. Het mooie weer gaf het geheel ook wel een idyllische sfeer.

Hier is nog een fotoserie te zien van een rietbrand op Kampereiland.

En tenslotte nog een "promotiefilmpje" van de brandweer. Het filmpje laat zien dat het niet altijd stressen is en dat je niet altijd hard hoeft te lopen bij een brand...

De mannen die de dikke bossen vanuit de kragge naar de wal dragen hebben een heel gewicht op hun schouder. Door het gewicht wat er ontstaat op hun laarzen worden de de rietstoppels net spijkers.

Bert voelde wat aan de binnenkant van zijn laars. Hij deed zijn laars uit, er bleek een rietstoppel dwars door zijn dikke rubberen zool te zijn gegaan. En met zo'n hol rietje was zijn laars gelijk niet meer waterdicht.
De mannen hebben bijna ieder jaar nieuwe laarzen nodig en dan praat ik niet over laarzen van een paar tientjes.

Toen alle bulten waren uitgebrand, gingen de mannen naar huis om te lunchen. En wij wandelden verder en richtten onze camera's op de "wigwams"

Nog een laatste blik op de keurig gestapelde dikke bossen. De bossen zijn aan de achterkant bijeen gebonden. Als je namelijk zo'n harde wind hebt als vorige week en de wind komt onder de bossen, dan gaat alles overhoop.