Een fotokuier in Nationaal Park de Alde Feanen
Zaterdag 09 Februari 2019 om 09:34Afgelopen week was ik te gast bij Jan voor een fotokuier in Fryslân. Het was grijs weer, maar wel droog. Jan nam me mee naar zijn favoriete gebied en wel naar de Alde Feanen, zie Google Maps. Jan vroeg of ik voorkeur had voor het rietland nabij Earnewâld of voor de Jan Durkspolder. Ik kon niet kiezen en koos voor beide.
We koersten eerst naar Earnewâld. We reden over de weg waar Jan tijdens de sneeuw een torenvalk had vastgelegd. Deze prachtige fotoserie is te zien op zijn weblog. Ook deze keer hadden we geluk, de torenvalk zat weer op zijn post. Deze keer had hij gekozen voor een boom. Via het geopende zijraam kon ik door flink in te zoomen de torenvalk vastleggen.
" />
Bij het rietland ten noorden van Earnewâld zette ik de auto wederom aan de kant van de weg.
We klommen over het hek om het geheel van dichterbij te bekijken. Hoewel nog niet alle riet was gesneden waren er geen rietsnijders te bekennen. Volgens mij werken ze in dit gebied met rupsmaaiers en dat is bij deze hoeveelheid water ook wel nodig.
Mijn blik werd getrokken naar een grote plas. Op de plas dobberden een groep eenden en in de verte stond een zilverreiger. Toen ik dichterbij kwam vlogen de eenden op.
Wellicht gealarmeerd door de opvliegende eenden, vloog ook de zilverreiger op. Ik was met de Nikon net aan het inzoomen op de staande zilverreiger en kon zo de wegvliegende zilverreiger vastleggen.
Toen we weer terugliepen naar de auto brak net het wolkendek en kwam er een bescheiden zonnetje tevoorschijn.
Na een ronde om de rietlanden koersten we naar de Jan Durkspolder. In de verte dobberden vogels op het water en er stonden enkele aalscholvers te drogen op de palen.
Door in te zoomen kreeg ik een beter beeld van het tafereel.
" />
We parkeerden de auto bij de vogelkijkhut. De hut lieten we deze keer links liggen en bewandelden het pad naar het westen.
Het verste punt van onze wandeling was dit bruggetje. Het werd de hoogste tijd om terug te keren naar de auto want Jan z'n benen verloren snel aan kracht.
Op de terugweg zagen we in de verte een mannetjes fazant rondscharrelen. Jan gebruikte het hek als statief. Jammer dat de zon niet scheen, want dan zou het mannetje wat mooier uit de verf komen.
Omdat Jan zijn energie op was zijn we niet meer naar de vogelkijkhut gelopen. We zijn linea recta naar huis gereden waar Aafje ons opwachtte met een heerlijk kopje thee. Ondanks het grijze weer hadden we ons portie beweging gehad en voldoende frisse lucht opgesnoven.