Voor het eerst op noren
Zondag 04 Januari 2009 om 20:43Twintig jaar geleden was mijn zus zwanger van het eerste a.s. kleinkind in onze familie. Op die bewuste dag in januari moest ze voor het inleiden van de bevalling naar het ziekenhuis. Ik was zelf die dag aan het werk in het ziekenhuis in Zwolle. De hele dag zat ik met spanning te wachten op het verlossende telefoontje. Aan het eind van mijn werkdag had ik nog steeds niets gehoord. Ik reed vanaf mijn werk naar huis en passeerde daarbij het ziekenhuis waar mijn zus lag te bevallen. Als vanzelf nam ik de afslag en reed naar het ziekenhuis. Ik vond het zo spannend en ik moest even horen of alles goed met haar ging. Ik stapte naar de kraamafdeling en daar hoorde ik dat ze net naar de verloskamer was gebracht. De verpleegkundige overlegde met mijn zus en zwager en ze nodigden mij uit om bij de bevalling aanwezig te zijn. Binnengekomen kreeg ik de fotocamera in de handen gedrukt en kon ik die taak van mijn zwager overnemen. Tijdens mijn stage had ik al vele bevallingen gezien, maar een bevalling bij mijn eigen zus was toch wel even wat anders......
Ik was net op tijd voor de persweeën. Mijn zus mocht gaan persen en even later werd een meisje geboren! Een prachtig gezond meisje met een dikke bos zwart haar. Wat een opluchting, wat een feest.
Op de foto is te zien, hoe supertrots haar tante was.
In de jaren daarna heb ik ook ontzettend genoten van mijn kleine nichtje en van haar twee jongere broertjes. Ik heb ook heel wat af gefotografeerd. Met mijn analoge spiegelreflex Minolta, waarbij je zelf nog alles moest instellen. Ook mijn zus nam vaak de camera ter hand. Getuige de onderstaande foto.
En knuffelen doen we na twintig jaar nog steeds. 
En nu twintig jaar later. Voor het eerst in tien jaar tijd was er weer natuurijs. Het kleine meisje had wel op dubbele ijzers gestaan en op "houtjes". Nu was er toch na zoveel jaar weer een hernieuwde kennismaking met natuurijs. De noren die nog op zolder lagen werden geslepen. En waar kun je het beste eerst even oefenen zonder publiek, inderdaad op de privé ijsbaan in het rietland van haar vader.
Eerst even glijden.
Dan de eerste aarzelende slagen. Ze had de slag al snel weer te pakken.
Net zoals in het leven, ging het hier ook met vallen en opstaan.
Ze gaf zich niet zomaar gewonnen. Net zoals overigens bij de dingen in haar leven. Ze is een echte doorzetter.
Na een geslaagde oefening op de privé ijsbaan, verkasten we naar het drukke natuurijs naast De Hogeweg.
En na twintig jaar ben ik nog steeds als tante supertrots op mijn ontzettende lieve nicht.