Ik trek mijn wandelschoenen aan...
Vrijdag 04 November 2011 om 17:42...begon mijn moeder spontaan te zingen, toen ik voorstelde om samen een wandeling te gaan maken. We kozen voor een wandeling in het Voorsterbos. Het zonlicht "maakte" de bladeren van goud.
Mijn moeder mag dan problemen hebben met het geheugen door die vreselijke ziekte Alzheimer, ze is nog zo lenig als wat. Ze springt met gemak nog over slootjes.
In het Voorsterbos zijn restanten te zien van het Waterloopkundig Laboratorium.
In april was ik hier met mijn fotomaatje. Nadien maakte ik daarover een paar logjes die hier en hier zijn te zien.
Mijn moeder en ik genoten op deze schitterende dag van deze heerlijke wandeling...
...en van het samen fotograferen. Mijn moeder wees mooie onderwerpen aan die ik dan vastlegde. 
Het was voor haar een hele stap om naar het verzorgingstehuis te verhuizen, ze heeft echter nu al het gevoel alsof ze er al heel lang woont. Ze heeft het daar goed naar de zin. Natuurlijk heeft ze haar verdrietige momenten door het afscheid van dingen die zijn geweest en die nooit meer terugkomen. Ze zegt nu zelf zo treffend: "Ook al ben ik verhuisd ik heb alle herinneringen meegenomen in mijn hart".
Op deze zomerse dag in november vlogen de waterjuffers en libellen driftig om ons heen. Deze waterjuffer kon ik van een afstand vastleggen, dichterbij lukte niet want dan zou ik moeten zwemmen.
Mijn moeder kwam naast me staan aan de oever, terwijl ik vanachter mijn camera goed oplette en haar waarschuwde voor het water, deed zij dat vervolgens bij mij.
Het was in alle opzichten een middag met een gouden randje.