Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

Jan K. alias Afan…: Mooie serie, Jetske, kerk…
willy: sfeervolle beelden van he…
Henk Jonkvorst: Prachtserie. Het weer wer…
Jetske: @Groninganus, en jij kunt…
Jetske: @Hanny, dat is een sneu v…
Groninganus: Dat verhaaltje is fictie,…
PeterDM: Fijn cafeetje daar met ap…
Henk Jonkvorst: Eén van de weinige dingen…
willy: de "Drie Gezusters" een …
Hendrika: Ha, gezellig, drie zussen…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

World Press Photo tentoonstelling in Groningen

Zondag 30 November 2014 om 13:53

De dag voor ons bezoek aan de World Press Photo tentoonstelling in Groningen had ik een App gedownload. Bij deze App kun je het nummer van de foto intoetsen en dan krijg je achtergrondinformatie over de foto. In de Der Aa-kerk hadden ze keurig gratis Wifi geregeld. Ik laat hieronder een impressie zien van de tentoonstelling. Een aantal foto's heb ik er uitgelicht.


Robin Hammond uit Nieuw-Zeeland
2de prijs Hedendaagse kwestie Series
In crisisgebieden zijn geesteszieken vaak veroordeeld tot verwaarlozing of een ellendig leven. Genegeerd in sommige delen van de wereld door overheden en hulpverleners, zonder steun van centra voor gezinsondersteuning, leiden geesteszieken een geïsoleerd bestaan, blootgesteld aan mishandeling.
Abdi Rohman Shukri Ali zit al twee jaar in een afgesloten hok in het vluchtelingenkamp Dadaab in het oosten van Kenia.


Carla Kogelman uit Nederland
1ste prijs Geobserveerde portretten Series
De zusjes Hannah (7) en Alena (9) wonen in het dorp Merkenbrechts in Waldviertel, een affgelegen landelijk gebied in Oostenrijk, dichtbij de Tsjechische grens. Hoewel Hannah en Alena twee oudere broers hebben, brengen ze hun zorgeloze bestaan grotendeels samen door met zwemmen, ravotten en spelletjes in en rond hun huis.




Elena Chernyshova uit Rusland
3de prijs Dagelijks leven Series
Norilsk is de op één na grootste stad in het Russisch poolgebied en één van de tien meest vervuilde steden op aarde. Behalve veel mijnbouw herbergt het één van de gootste metaalverwerkende industrieën ter wereld. Norilsk werd in de jaren derig als fabrieksstad gesticht en fungeerde tot 1956 ook als een sovjetgoelag. In die periode kwamen ruim 17.000 mensen om door intense kou, verhongering en dwangarbeid in de mijnen en door de bouw van de stad zelf. Norilsk heeft een extreem streng klimaat met temperaturen die in de winter onder de -50°C zakken en in de korte zomerperiode boven 20 tot 30°C uitkomen. In de stad ligt 250 tot 270 dagen per jaar sneeuw. Tijdens de poolnacht van december tot half januari komt de zon niet boven de horizon. Door de dooi van de bovenste permafrostlaag kampen sommige gebouwen in Norfilsk met verzakkingsproblemen.


Peter Holgersson uit Zweden
1ste prijs Sportachtergronden Series
Zevenkampatlete Nadja Casadei nam deel aan Europese en wereldkampioenschappen atletiek voordat in zomer 2013 bij haar lymfeklierkanker werd vastgesteld. Casadei was vastbesloten haar atletiekcarriere voort te zetten en hield tijdens de behandeling van haar ziekte een strak trainingsschema aan. De zevenkamp (heptatlon) is een slopende tweedaagse wedstrijd met horden, hoog- en verspringen, kogelstoten, speerwerpen en zowel 200 m als 800 m hardlopen. Tijdens de chemotherapie hield Casadei haar schema moedig vol. Ze verklaarde een gooi te willen doen naar de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro.




Brent Stirton uit Zuid-Afrika
1ste pijs Geënsceneerde portretten
Blinde albinojongens staan in een slaapzaal van de Vivekananda Zendingsschool in India. Dit blindeninternaat brengt kinderen uit kansarme families essentiële vaardigheden bij, zodat ze later niet hoeven te bedelen om de kost te verdienen.






Markus Schreiber uit Duitsland
1ste prijs Geobserveerde portretten Enkel beeld
Aan het einde van de derde en laatste dag dat oud-president Nelson Mandela lag opgebaard, keert een jonge Zuid-Afrikaanse zich teleurgesteld af, bij de Union Buildings in Pretoria. Ruim 100.000 mensen traden aan om de voormalige leider de laatste eer te bewijzen, maar velen konden niet op tijd worden toegelaten om langs de baar te lopen.


Het was niet druk bij de tentoonstelling. Hier en daar zag je wat mensen dwalen. Onderstaande foto had ik ook gemaakt zonder benen, maar ik vond dit juist wel een grappig gezicht.


Jeff Pachoud uit Frankrijk
1sre prijs Sportachtergronden
Sleehondendrijvers doen mee aan een etappe van La Grande Odyssée-sleewedstrijd in Frankrijk. La Grande Odyssée Savoie-Mont Blanc is de belangrijkste etappewedstrijd van de wereld en is bestemd voor ervaren sleehondendrijvers. Ongeveer 25 drijvers uit heel de wereld wedijveren twee weken. Ze leggen ruim 750 kilometer af door Frankrijk en Zwitserland. De race omvat een verplichte bivak op een kale berghelling.


Ik ben nog steeds content met mijn Canon 5D Mark 3. De bovenstaande serie maakte ik uiteraard zonder te flitsen. Daarvoor heb je wel een hogere ISO waarde nodig en dat is geen probleem bij deze camera.

Groningen Stad

Vrijdag 28 November 2014 om 15:24

Afgelopen week brachten we een bezoek aan Grongingen Stad. Het is jaren geleden dat ik in het centrum was.
Aan de voet van de Martinitoren wordt driftig gebouwd.


Het zicht vanaf de Grote Markt op de Martinitoren wordt belemmerd door een gebouw met daaraan vast een grote tribune. Op dit gebouw hangt een bord met daarop de tekst Groningen vernieuwt.


We steken de Grote Markt over richting Stadhuis.
Ondanks het bijwerken van de groothoekvertekening in Lightroom, staan niet alle gebouwen, in deze serie, in het lood. Ik moest soms bij het ene gebouw wat concessies doen om het andere gebouw ook nog goed te laten uitkomen.


Vanaf de Grote Markt wandelen we naar de Vismarkt. Het is rustig op de Vismarkt. We hadden die dag volop zon, maar de wind maakte het koud en dat was ook te zien aan de gezichten van de mensen.
We waren niet zomaar in Stad, we hadden een doel.


We komen aan bij ons doel, namelijk de Der Aa-kerk.


We treden de kerk binnen en worden verwelkomd door het zonlicht wat vriendelijk door de ramen schijnt.


En hier begint onze rondgang door de kerk...


Bovenstaande foto is World Press Photo van het jaar 2013 gemaakt door John Stanmeyer.
Afrikaanse migranten op het strand van Djibouti Stad houden 's nachts hun telefoon omhoog in een poging een goedkoop signaal uit buurland Somalië op te pikken - een dun lijntje met hun familie in het buitenland. Djibouti is een bekend tussenstation voor migranten uit landen zoals Somalië, Ethiopië en Eritrea, die een beter leven hopen te vinden in Europa en in het Midden Oosten.

Wordt vervolgd.

Ecokathedraal in Mildam

Woensdag 26 November 2014 om 20:40

Vorige week maakten Jan en ik samen een fotokuier. Op die dag was het bewolkt en de zon liet zich niet zien. Jan stelde voor om weer eens samen naar de Ecokathedraal te gaan. Ondanks dat het weer niet echt meewerkte hadden we een mooie en gezellige fotokuier.


"Het project is in de jaren zeventig gestart door filosoof, "'ecotect" en landschapsarchitect Louis le Roy (1924-2012). De bedoeling is dat het project tot het jaar 3000 blijft duren. Deze tijd is namelijk nodig om de processen te kunnen bestuderen die eindeloos doorgaan. Om de continuïteit te waarborgen is in 2001 de Stichting Tijd opgericht, die ook als doel heeft om vergelijkbare processen te starten in binnen- en buitenland". Het is prachtig te zien zoals het werk door mensenhanden en de natuur hier hand in hand gaan.


Vorige week zaterdag hadden we een prachtige zonnige najaarsdag en besloot ik opnieuw naar de Ecokathedraal te gaan. Ik wilde eens zien of er veel verschil zou zijn tussen de Ecokathedraal bij bewolking en de Ecokathedraal in een najaarszonnetje. Er was wel verschil, maar geen verschil van dag en nacht. De hoge bomen die rond het project staan houden de laagstaande zon aardig tegen.


Hierboven staat een poort die de mooie naam "Porta Celi" (Hemelpoort) heeft gekregen. Jan heeft er op zijn weblog een informatief stuk over geschreven. Tevens verwijst Jan daar naar een filmpje van Omrop Fryslân TV.


Het terrein van de Ecokathedraal wordt omzoomd door een slootje. Lopend op een pad buiten het terrein heb je goed zicht op een degelijk stuk bouwwerk. Vanaf dit punt is het onneembare vesting.


De tegels zijn gevangen door de boom om ze vervolgens tot in lengte van dagen vast te houden...


Ik hou van passen, meten en stapelen, wat dat betreft zou ik daar best vrijwilliger kunnen worden. ;-)


Jan en ik kwamen tot de conclusie dat de rechter helft van dit bouwwerk waarschijnlijk opnieuw is gestapeld. In het middenstuk liggen de stenen los, echter in de stapel als geheel zit geen beweging.


Een paars bloemetje waar ik niet de naam van weet. Onder de bezoekers zitten vast bloemenkenners, die me kunnen helpen aan de naam.


Een bouwwerk in herfsttooi.


Een bijzondere plaats.


Weer aangekomen bij "Porta Celi" kon ik concluderen dat een rondgang met een zonnetje erbij net iets kleurrijker was maar dat een rondgang met bewolking en met Jan erbij een stuk gezelliger was.

Een propere eend

Dinsdag 25 November 2014 om 18:22

Terwijl ik door Dwarsgracht wandelde zag ik dit tafereeltje, een badderende eend.


Sommige mensen zijn in vijf minuten klaar met douchen en anderen hebben twintig minuten nodig.


Deze eend behoort tot de categorie van "Mensen die twintig minuten nodig hebben".


Als een dolle sprinte de eend in het rond.


Er leek geen eind te komen aan zijn wasbeurt.


De eend sprintte van links naar rechts.


Verhief zich uit het water.


En sprintte van rechts naar links.


Het was een propere eend.

Kelev en muziek

Zaterdag 22 November 2014 om 11:43

Jullie kennen vast Kelev nog wel. In dit logje schreef ik over zijn opvoeding die voornamelijk gedaan is door mijn zus. De opvoeding is goed gelukt, want het is een voorbeeldige huisvriend geworden.


Kelev heeft de pubertijd goed doorstaan en is nu volwassen. Inmiddels is hij ook al "beroofd" van zijn mannelijkheid.


Kelev houdt van de gezelligheid, warmte van het gezin. Hoe meer gezinsleden er thuis zijn hoe meer hij kan genieten van alle aandacht en geknuffel.


Als het Vrouwtje naar het kantoor loopt, aan de andere kant van de gang, dan trippelt Kelev met haar mee. Kelev nestelt zich dan op een kussen aan haar voeten.


En wat heeft Kelev nu met muziek te maken? Wel dat verhaal komt nu.

Mijn zus musiceert, met een korte onderbreking, al pakweg veertig jaar. Op de foto zijn mijn grote zus en ik samen aan het oefenen.


Mijn zus speelt de eerste partij en ze is een goede muzikant. Als meisje speelde ze tijdens een muziekuitvoering "De Heilige Stad"
Dit lied is overigens één van mijn lievelingsliederen, deze versie van "De Heilige Stad" zing ik regelmatig mee.


Mijn zus speelt bij muziekvereniging De Bazuin uit Wetering. Onderstaande foto is ongeveer 36 jaar geleden gemaakt. Misschien dat jullie mij ook nog terug kunnen vinden op de foto, ik was toen 14 jaar.
De Bazuin is vandaag (zaterdag) naar een muziekconcours in Zutphen, voor hen een spannende dag. Voor dit concours is er maandenlang hard geoefend en zo ook door mijn zus.


Als mijn zus zit te werken in haar kantoor dan draait ze steevast muziek van allerlei genre. Kelev vindt dat prima. Ze oefent ook haar muziekstukken in dat kantoortje. Houdt Kelev daar ook van? Het filmpje laat het zien.


De deur van het kantoor staat open, dus Kelev kan kiezen waar hij wil zijn. Hij zoekt zijn heil dan ook snel bij zijn baasjes op de bank, in de huiskamer. Net als de rest van de gezinsleden is Kelev niet gecharmeerd van deze live muziek. ;-)


Kelev is altijd in voor een goed gesprek. Als ik vaker thuis zou zijn dan zou ik wel net zo'n gezellig en lief hondje als Kelev willen hebben.

Jonen

Donderdag 20 November 2014 om 22:20

Al wandelend richting Jonen vertel ik jullie iets over dit landschap.

Het kraggenlandschap is het meest karakteristieke landschap van Noordwest Overijssel. Het kenmerkt zich door een grote variatie van water en land. Na de veenafgravingen trad er in de trekgaten (petgaten) een verlandingsproces op, waarbij verschillende verlandingsstadia elkaar opvolgden. In dit proces worden de volgende stadia onderscheiden: open water, jong verlandingsgebied, moeras, rietland, grasland, veenheid, struweel en moerasbos.


Ieder stadium heeft zijn eigen vegetatie. In het eerste stadium groeien er allerlei waterplanten waaronder de krabbescheer. Na verloop van tijd komen er planten als lisdodde en riet. Geleidelijk vormen zich dan "kraggen", dat zijn dikke pakketten van wortels en plantenresten die op het water drijven. De kraggen zijn alleen door wortels met de boden van de veenplas verbonden.


De kragge, kan zolang de verlanding ongestoord doorgaat, wel een meter dik worden ten gunste van grassen en heide. Al snel komen er struiken en bomen zoals els, berk, wilg en gagel. In het laatste stadium is de kragge zo dik dat de gronden weer beloopbaar zijn en gebruikt worden als hooiland.


In de natuurgebieden De Wieden en De Weerribben zijn al deze verlandingsstadia aanwezig. Bij een natuurlijk verloop verdwijnt echter op den duur de diverstieit van het kraggenlandschap en zou het gebied veranderen in één groot moerasbos. Natuurmonumenten en Staatbosbeheer voeren een beheer uit waardoor de diversiteit in stand wordt gehouden. Hier zijn belangen van de natuur, de recreant en de rietteler het best mee gediend.


Inmiddels zijn we aangekomen in Jonen. Jonen was vroeger een overslagplaats voor turfschippers. In de zestiende en zeventiende eeuw was de Walengracht een belangrijke verbinding naar de zeehaven in Blokzijl en Zwartsluis. In het verleden, na de vervening, hadden de Jonegers kleine melkveebedrijven. De neveninkomsten kwamen uit visserij en rietteelt. Nu telt het gehucht acht woningen. Het merendeel wordt bewoond als tweede woning.


Het kan zijn dat de naam "Jonen" afkomstig is van de Franciscaner monnik Jona, die zich hier samen met zijn vrouw Marcella vestigde. Ook kan het gehucht zijn naam danken aan het begrip "Joon". Dat was een drijvend tonnetje met een vlag erop, het gaf aan waar de visnetten lagen. Men weet niet welke uitleg de juiste is.


Als fietser moet je bij de flauwe bocht al wel gaan remmen, want anders fiets je zo het water in.


Als je aan de waterkant staat kun je alleen maar vooruit en achteruit kijken, het zicht op zij, op de tuinen wordt belemmerd door dichte begroeiing. Het pontje lag zoals gebruikelijk te wachten aan de overkant en de pontbaas zat zijn tijd te doden in een prachtig rietgedekt onderkomen. Het pontje verzorgt de oversteek over de druk bevaren Walengracht. Deze oversteek is de verbinding tussen Dwarsgracht en Blokzijl. De bewoners van Jonen parkeren hun auto aan de overkant en steken met de pont of met hun eigen boot de Walengracht over.


Zonder dat ik de bel gebruikte had de pontbaas in de gaten dat er klandizie voor hem was.


Ik was zijn enige passagier en ik vroeg hem of ik wel een keer heen en weer mocht. Dat vond hij geen probleem. De overtocht, enkele reis kost 1,10 euro. En wat kostte een retourtje voor mij?


Tijdens de korte overtocht ben ik een stukje wijzer geworden, door belangstellende vragen te stellen aan de pontbaas. Onderwijl maakte ik een foto richting het zuiden...


...en een foto richting het noorden.


Nadat hij mij weer keurig aan de kant van de Dwarsgracht had afgeleverd spoedde de hij zich naar de overkant, alwaar twee fietsers stonden te wachten. De televisie en computer met internetverbinding moesten nog even op hem wachten.


Ik heb in mijn leven tientallen keren gevaren door de Walengracht en heb daar vele malen geschaatst, maar ik was nu pas voor de tweede keer met het pontje overgevaren.

Verhuizen over water

Woensdag 19 November 2014 om 20:27

Vanaf Dwarsgracht vervolgde ik mijn weg richting Jonen, achter de snelle postbode aan.


Vanaf het stalletje liep ik over de Jonenweg naar het westen. Jonen is alleen te voet, per fiets op per boot te bereiken. Vanaf Dwarsgracht is het pakweg 2 kilometer lopen naar Jonen.


Als je gaat verhuizen naar Jonen worden je spullen per boot naar Jonen gebracht. Onderweg kwam ik de verhuizers tegen. Ik zag echter een vreemd tafereel, in plaats van dat ze de aanhangmotor gebruikten, waren ze aan het "punteren" met een lange balk.


Het bleek dat ze zonder benzine zaten. Gelukkig was de redding nabij, een man op een fiets bracht een volle jerrycan met benzine.


Ik heb wel even mondiaal ingezoomd op hun logo, ook erkende verhuizers moeten zorgen dat ze voldoende benzine bij zich hebben.


Gelukkig konden ze op motorkracht hun vaart vervolgen.


Met de lege dozen koersten ze naar Dwarsgracht,


want daar stond de verhuiswagen met huisraad.


Ik wandelde verder naar Jonen...

Dwarsgracht

Maandag 17 November 2014 om 17:53

Een tijdje geleden maakte ik op een mooie najaarsdag een wandeling in Dwarsgracht, op de Dwarsgracht of over de Dwarsgracht. "Wat zou eigenlijk de juiste omschrijving zijn?", vroeg ik me af, tijdens het schrijven van deze tekst. Ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats van café, restaurant "De otterskooi". Eigenlijk heb je ook geen andere keuze, want de weg eindigt hier voor de auto...
In plaats van dagjesmensen werd het terras nu ingenomen door bossen riet. Een gedeelte van het dak van het restaurant werd opnieuw gedekt.


Dwarsgracht is een kern in de gemeente Steenwijkerland en ligt 3 kilometer ten westen van Giethoorn. Het dorp heeft lintbebouwing langs de gracht en telt circa 150 inwoners. De naam van de plaats is ontleend aan het feit dat de gracht waaraan het plaatsje zijn naam dankt, dwars op zowel de Jan Hozengracht, Cornelisgracht, Bouwersgracht en de Thijssengracht ligt. De plaats is voor 1800 gesticht ten tijde van de turfwinning in het gebied vanuit de plaats Giethoorn. Klik hier voor een kaartje in Google Maps.




Op Dwarsgracht vind je veel en grote hortensia struiken.


De mensen aan de rechterkant van het water hebben een weg achter hun huis. De mensen die aan de linkerkant van het water wonen moeten alles te voet, per fiets of per boot vervoeren.




Dit vind ik nu zo gastvrij gebaar, de stoeltjes staan al klaar. Uiteraard heb ik even op een stoeltje gezeten. Met de nadruk op éven.


Het was heerlijk rustig op de Dwarsgracht. Al genietend, fotograferend wandelde ik verder.


De huizen op de Dwarsgracht staan soms in schril contrast. Op onderstaande foto staat, denk ik, het oudste huisje van de Dwarsgracht.


... en dit huisje staat er tegenover mét een leuk bootje ervoor.


Ik kwam aan bij een bronzen beeld: "De Baggeraar". Dit beeld is gemaakt door Janno Petter, een beeldend kunstenaar die woonde op de Dwarsgracht. Janno is in 2010 overleden. De familie van Janno heeft zijn werk tentoongesteld in het museum achter de boerderij. Deze boerderij staat vlak bij dit beeld.


Nadat ik de brug was overgestoken kwam ik aan bij een, in het oog springend, stalletje. Het stalletje staat vol met gezellig uitziende en nuttige producten. In het stalletje ligt een papier met daarop de volgende tekst.
Noabers van Zudert
Toen Gerrit Petter rond de eeuwwisseling stopte met zijn boerenbedrijf In Dwarsgracht Zuid dreigde de omgeving te verruigen aangezien die niet meer gemaaid en begrazen werd. Toen we ons realiseerden dat we na verloop van tijd in moerasbos (broekbos) zouden leven hebben we besloten daar zelf wat aan te gaan doen. Met medewerking van enkele beroepskrachten die voor ons konden maaien en door zelf de handen uit de mouwen te steken bij het hooien, het sloten schonen en houtbosjes kappen, is het ons gelukt het cultuurlandschap in ere te herstellen


Om de kosten voor het laten maaien te dekken maken we diverse producten die we hier te koop aanbieden. De diverse jam's en chutney's zijn gemaakt van zuiver biologische producten voor het grootste gedeelte van de Dwarsgracht. Het vruchtgehalte is meer dan 70 % en de rest is (gelei) suiker. Dus zonder toevoeging van smaak- en kleurstoffen of andere conserveringsmiddelen.


Gewapend met een potje cranberry jam in mijn rugtas wandelde ik verder, maar daarover een volgende keer.

Een goudkleurige Eese

Zaterdag 15 November 2014 om 17:55

Nu geef ik jullie eerst het antwoord op de vraag uit het vorig logje. In de regel worden de tegenover elkaar staande bomen, over de gehele lengte, op gelijke afstand geplant. Als je dan aan het begin van de laan staat en je kijkt naar de horizon dan lopen de lijnen naar elkaar toe. Dat zijn de diagonale lijnen, zoals je mooi kunt zien op deze foto.


Bij het verhaal uit mijn vorig logje zijn de tegenover elkaar staande coniferen niet op gelijke afstand geplant, de afstand is ieder keer wat groter gemaakt. In plaats van dat de lijnen aan de horizon naar elkaar toelopen, blijven ze visueel evenwijdig. Op dit kaartje kun je enigszins zien dat de afstand tussen de coniferen in Drenthe groter is dan in Overijssel.

Op deze site staat er een stukje over geschreven: "Een uniek historisch boselement is de zogenaamde "Franse laan" of "Coniferenlaan". Deze 330 meter lange laan bestaat uit twee rijen coniferen, aangeplant in 1932. De bijzonderheid daarbij is dat de laan aan het begin heel smal is en aan het einde veel breder is. Daarmee wordt het optische effect, dat de laan naar de horizon steeds smaller wordt , teniet gedaan.
Ik heb me laten vertellen dat er een reden voor is dat deze laan op deze manier is beplant. Aan de smalle kant van de laan zou vroeger een huis hebben gestaan. Vanaf die plek kon de opzichter de arbeiders, die op het land achter de laan werkten, beter in de gaten houden.


Omdat de coniferen eigenlijk te hoog zijn geworden, viel het nog niet mee om met foto's het verhaal duidelijk te krijgen. Dat bleek ook wel uit de reacties van medebloggers.

Vanuit het dichtbegroeide dennenbos kwam ik op een open plek. Eigenlijk ben ik niet echt een bosmens, ik kijk liever van mij af en houd daarom van vergezichten en van water.


Toen ik daar op het zandpad liep kwam er achter mij een man aanfietsen, op een gewone fiets. "Waarom fietst een man op een gewone fiets op een zandpad?" vroeg ik me af. Automatisch bekroop mij een "Op mijn hoede" gevoel. Tenslotte ben ik wel een vrouw die kilometers ver verwijderd was van de bewoonde wereld.


Op de plek waar ik naartoe liep stapte de man van de fiets. Ik taxeerde zijn postuur, lengte en zijn non-verbale houding. De man had een vergelijkbare lengte (dus klein) als us Epke en dat stelde mij gerust. Ik zou hem de baas kunnen.


"Maar stel je eens voor dat deze man net zulke spierbundels als Epke verstopt heeft onder zijn winterjas? Tsja dan had ik geen schijn van kans".


Nu een vraag aan mijn vrouwelijke medebloggers: "Kennen jullie dit gevoel, een beetje angst, terwijl je alleen in de natuur aan het wandelen bent?"


Inmiddels was ik aangekomen op de plek waar de man zijn fiets tegen de boom had gezet. De man zelf stond een eindje verder de omgeving af te speuren. We keken elkaar aan, in een paar seconden taxeerden we elkaar, vervolgens groetten we elkaar vriendelijk. En samen kwamen we tot de conclusie dat ... het weer prachtig was, de omgeving prachtig en dat het najaar best een mooi jaargetijde kan zijn om te fotograferen. We hadden dus een gezamenlijke hobby ... de fotografie.


De man leek me net zo vriendelijk als us gouden Epke.


Toen ik na de mooie wandeling weer terugkwam bij de auto zakte de zon al snel richting de horizon. De bosrand werd door de zonnestralen van de ondergaande zon in een gouden gloed gehuld.


Onderweg naar huis zette ik de auto nog één keer in de berm voor een laatste foto op die prachtige najaarsdag.

Diagonale lijnen

Donderdag 13 November 2014 om 19:38

Tijdens een mooie najaarsdag, op maandag j.l., ging ik een wandeling maken op De Eese. Ik parkeerde mijn auto nabij Braamweg 2. Gewapend met camera volgde ik het pad.


Nadat ik deze laan was afgelopen kwam ik bij een vijfsprong. Eén van de vijf wegen was niet voor mij toegankelijk. Het witte bordje zag er liefelijk uit maar de tekst erop was duidelijk: "Strikt privë, verboden toegang". Aan het eind van deze laan staat namelijk één van de woningen van de familie Van Karnebeek.


Ik koos voor de laan naar het noorden. Onderweg kwam ik dit echtpaar tegen. Ze wandelden met een uniseks stok, het enige verschil was dat zij een linker stok had en hij een rechter stok ...


Na deze lange laan kwam ik uit bij een kruising. Op dit punt trof ik een hek met een ketting en wederom een wit bordje. Door mijn eega heb ik met laten vertellen dat hierachter een privé zwemvijver ligt van de eerder genoemde familie.


Mijn doel was om jullie deze laan te laten zien. Het is een mooi voorbeeld van diagonale lijnen in de fotografie. Ik laat jullie hieronder eerst het beeld van de laan richting het noordoosten zien en nadien het beeld naar het zuidwesten.
Aan het begin van deze laan, aan de linkerkant, staat een grote verticale plank met daarop de volgende woorden...


Bezoeker van dit bos
Ik ben de warmte van je haard
In de koude nachten van de winter
De vriendelijke schaduw
Wanneer de zon brandt


Ik ben de schoonheid van de lente
De kleuren van de herfst
Ik ben de deur van je woning
De plank van je tafel
De stoel waarop je rust
Ik ben het bed waarin je slaapt


Ik ben het hout van je wieg
En van je kist bij je dood
Luister naar mijn verzoek:
Respecteer mij, geniet van mij,
houd mij in ere

Jammer dat er niet bij stond wie deze mooie woorden heeft geschreven.


Aan het einde van deze laan met de enorme coniferen kwam ik uit bij onderstaande foto.
Is jullie wat opgevallen bij de foto's van deze laan? Zo ja, wil je mij dat dan laten weten in de reactie. Om jullie een klein eindje op weg te helpen heb ik hier nog een plattegrond uit Google Maps. Wat het antwoord betreft bedoel ik niet dat ik daar de grens van Overijssel naar Drenthe passeerde, want dat is duidelijk te zien op het kaartje. ;-)


Een volgende keer neem ik jullie een eindje verder mee en wel naar een goudkleurige Eese. In dat log zal ik ook het antwoord vertellen op de bovenstaande vraag.

Selfie

Woensdag 12 November 2014 om 14:44

Vandaag heb ik een vrije dag en deze dag besteed ik aan het bewerken van de fotosessies. Ook al was het narjaarszonnetje niet meer krachtig, het gaf wel schaduwen op de gezichten. Op zulke momenten ben ik blij dat ik in RAW fotografeer. Het gebruik van het fotoprogramma "Lightroom" is dan onontbeerlijk. Door te schuiven met de knoppen: temperatuur, belichting, hooglichten, schaduwen, witte tinten, zwarte tinten, ruisreductie en de presentieknop, kan ik gemakkelijk de correctie uitvoeren. Nou ja gemakkelijk, het kost toch wel heel veel tijd. Maar ja een uit de hand gelopen hobby mag ook wat tijd kosten.


Tijdens de fotosessie "betrapte" ik één van de modellen op het maken van een selfie. Deze foto heb ik omgezet naar zwart/wit. Bij de gewone omzetting in Lightroom was de foto saai. Vandaar dat ik bij deze foto maar eens flink heb geschoven met de knoppen...

Fotosessies in de herfst

Maandag 10 November 2014 om 16:58

Afgelopen weekend mocht ik twee fotosessies doen van twee families. Ze hadden nu eindelijk tijd. In eerste instantie leek me een fotosessie in november geen handige keuze. Twee weken geleden heb ik er eentje uitgesteld vanwege een saaie grijze lucht. Dit weekend was het prachtig weer en de families kwamen op locatie. Dat is de nieuwe trend, geen foto's maken in een studio maar op locatie. We kozen als locatie "Heerlijkheid De Eese".


Hoewel de familie en ik elkaar wel kennen was is het toch wel eerst even "loskomen". Een ieder moest eerst in haar of zijn rol komen.


En zo gaandeweg kwamen de creatieve geesten op stoom.


Je ontkomt niet aan een enkele statieportret. Toch gaat mijn voorkeur uit naar foto's waar "leven inzit". Toen ik ze vroeg om naar me toe te rennen maakten ze er meteen een competitie van. Tsja dat heb je met broers en een zus uit één gezin, dat hoort er immers bij.


Nadat ik de eerste familie had uitgezwaaid had ik een half uurtje pauze en die tijd bracht ik door op een bankje in de zon. Ik hoopte wel dat de tweede familie op tijd zou komen, want de zon zakte angstvallig snel naar beneden.


De samenstelling van de tweede familie was weer geheel anders dan die van de eerste. Poses die ik met de eerste familie had gedaan zouden te kinderachtig zijn voor deze familie.
Doordat de zon steeds lager zakte, werd het licht steeds mooier.


Aan het eind van de sessie mochten de beide kleindochters, de zusjes, ook nog samen op de foto. Ze hebben zich de hele tijd voorbeeldig gedragen. Ze vonden het wel gezellig met de aandacht van opa en oma en de ooms en tantes.
De beide zusjes werden samen op het kleed gezet, toen ze dreigden om te vallen moest dat wel even worden vastgelegd.


Plotseling was daar een regen van herfstbladeren, de toeschouwers lieten handenvol met bladeren op hen vallen.


Deze actie viel bij de meisjes wel in de smaak.


Een fotosessie maken in de herfst is een goed alternatief. Het was leuk om te doen, dankzij de leuke en enthousiaste modellen.

Voetballen

Zaterdag 08 November 2014 om 12:33

Onze kinderen hebben jarenlang gevoetbald en ik stond zoveel mogelijk aan de zijlijn van het voetbaldveld. Ze zijn nu beiden gestopt met voetballen. Voor een partijtje live voetbal moet ik nu uitwijken naar mijn beide neven. En zo stond ik op deze zonnige zaterdagochtend om negen uur aan de zijlijn bij Hein.




Onze familie kent lange slanke mensen met lange benen en Hein is daar geen uitzondering op.


Ik heb Hein niet gesproken op het voetbalveld, dat is voor hem niet leuk met alle teamgenoten erbij. Maar een uurtje na de wedstrijd belde hij mij thuis en hebben we de wedstrijd geëvalueerd. Volgens Hein was het geen goede wedstrijd, zijn team was namelijk te sterk voor de tegenstanders. De eindstand is dan ook 11 - 0 geworden.


Een bekend logo op het shirt, het bedrijf van zijn vader en compagnon is hoofdsponsor van deze voetbalclub.


Oeps, een brok tegenstand.


Een gemene actie van de tegenstander, met beide benen inkomen. Door een grote sprong bleef hij op de been.


Tijdens de rust van het team van Hein liep ik naar een ander veld naar de "eFFjes". Met de korte broeken tot aan de knieën en met mouwen die maar steeds over de handen heen vallen doen ze zo hun best.


Met z'n allen zwermend om de bal lukt het ze om het ene na het andere doelpunt te maken, waarbij zelfs de pappa's, mamma's, opa's en oma's de tel zijn kwijtgeraakt.

Natuurmaaien

Donderdag 06 November 2014 om 22:45

Een tijdje geleden maakte ik een wandeling door De Wieden, o.a. door de dorpen Dwarsgracht en Jonen. Voordat ik jullie iets laat zien van deze twee dorpen neem ik julllie eerst mee naar een ander onderwerp, namelijk naar het natuurmaaien.

Natuurgebied De Wieden is onderdeel van het Nationaal Park de Weeribben-Wieden en is het grootste laagveenmoeras van Noordwest-Europa. Dit waterrijke gebied ligt in de kop van Overijssel. De Wieden is in beheer van Natuurmonumenten en de Weerribben in beheer van Staatsbosbeheer. Het gebied is een echt natuurrijk cultuurlandschap, het landschap is gevormd door turfwinning. Vanaf de vijftiende eeuw werd hier veen gestoken om het later als turf te verkopen. In de jaren ’30 van de vorige eeuw kocht Natuurmonumenten twee eendenkooien. Vanaf dat moment kocht Natuurmonumenten meer en meer kleine stukjes om deze kooien heen. Hiermee werd het eigendom uitgebreid, tegenwoordig is dat meer dan 6000 hectare natuur.


Om het kenmerkende karakter van het gebied te behouden, is voortdurend menselijk ingrijpen nodig om de verschillende landschapstypen, van open water tot moerasbos, in stand te houden. De viervoeters krijgen dus hulp.
Om drijftillen te behouden zijn er een aantal maatregelen nodig: Moerasbos word verwijderd om vervolgens d.m.v. juist maaibeheer het als hooiland of overjarig riet te laten ontwikkelen.


Om te voorkomen dat het gebied verandert in een monotoon moerasbos, worden de petgaten opengetrokken. Hierdoor is het mogelijk verschillende successiestadia in het gebied te ontwikkelen en te behouden. Vervolgens kan aan de hand van de volgende beheermaatregelen besloten worden welke toekomstige vegetatie zal gaan ontstaan.
• Maaien van drijftillen in de zomer, zorgt voor hooiland ontwikkeling.
• Maaien van drijftillen in het najaar maaien voor riet, zal nieuw riet stimuleren om te groeien.
• Maaien in de winter. Over ijs maaien is erg aantrekkelijk op een slappe kragge.
Zo wordt het eeuwige en boeiende proces van verlanding opnieuw ingang gezet en behouden in De Wieden.


Het doel van de maatregelen is om na de inrichtingsmaatregelen weer drijvend land te creëren. Het beheer hiervan wordt in twee delen opgesplitst en is afhankelijk van de potentie op het specifieke perceel/gebied:
- Creëren van overjarig rietland, bedoeld voor riet/moeras vogels.
- Creëren van hooiland, met name voor insecten en bijzondere flora.
- Creëren van jaarlijks gemaaid rietland, voor de rietsnijder uit De Wieden
Bron: medewerkers van Natuurmonumenten de Wieden: Arco Lassche, Rosalie Martens en Ronald Messemaker.


Het materiaal voor het maaien wordt per boot vervoerd.


En laat deze beheerder van de natuur nu net een bekende van mij zijn. Hij riep naar mij dat ik al de derde was die ochtend die hem vastlegde.


Ik wandelde verder. Overal lagen nog hopen hooi die nog afgevoerd moesten worden.


Toen ik weer terug wandelde vanaf Jonen zag ik dat de kennis aan het maaien was geslagen. De volgende dag kreeg ik een e-mail van zijn vrouw waarin ze schreef dat haar man, op de ochtend dat ik daar fotografeerde, was vastgelegd door een cameraploeg. Het was een opname voor het t.v. programma "Vroege vogels". Op deze uitzending is dit stukje te zien vanaf 21 minuten.


En die 6000 ton hooi moet per boot worden afgevoerd. Toen ik aankwam bij de losplaats aan de Cornelisgracht zag ik nog net de boot met de toepasselijke naam "Toogerd" wegvaren. Met deze boot wordt het hooi vanuit alle uithoeken naar de wal gevaren.


Een kleine kraan verplaatst het hooi vanuit de bok naar een enorme bult op de wal.


Een grote kraan verplaatste het hooi van de bult naar de container. De wachtende chauffeur, een aardige meneer uit Friesland, vertelde mij dat hij het hooi naar een boerderij bracht. Op de boerderij wordt het gebruikt voor de potstal. Het principe van een potstal wordt op deze site uitgelegd.

Kitesurfen op een zomerse dag in november

Zondag 02 November 2014 om 21:04

Op zondag hadden we alweer een prachtige dag met hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Ik besloot een fikse wandeling te maken in Giethoorn. In mijn rugtas zat o.a. de handzame Sony cybershot, voor het geval dat...

Toen ik op Vosjacht liep nabij de Beulakerwijde zag ik boven het riet enkele kitesurfzeilen. Ik pakte toch maar mijn Sony uit de rugtas.


Even verderop zag ik een groot aantal auto's geparkeerd staan op Vosjacht. Vosjacht is een fiets- en wandelpad en ik wist niet dat je er met de auto mocht komen. Of het moet zo zijn dat kitesurfers (denken) boven of onder de wet te staan.


Even pauzeren. Dat kun je doen met het zeil in de lucht ...


...of met het zeil op de grond.


De kitesurfers hadden perfect weer, harde en stabiele wind, zachte temperaturen en een lekker zonnetje erbij.


Het was daar heerlijk toeven met de neus in de wind en de geur van het water wat mijn neusgaten binnendrong.


De surfers hadden een hoge snelheid, het was nog lastig om ze in mijn zoeker te volgen.


Ik kon niet tever inzoomen bij het springen, want dan belandden ze buiten mijn zoeker.


Deze surfer kwam tot de ontdekking dat hij zijn muts nog op had en moest weer terug naar de wal.


Nieuwe poging.


Bij het starten is het wel handig dat je maatje het zeil vasthoudt.


Behalve de kitesurfers waren er ook nog een paar plankzeilers actief.


Nadat ik een tijdje had staan kijken bij de surfers vervolgde ik mijn weg. Aan de Cornelisgracht bracht ik een bezoek aan mijn lieve nichtje met haar eega. Gisteren betrokken zij daar hun mooie woning op een prachtig stekkie.


Vanaf hun huis had ik nog een fikse wandeling te gaan alvorens ik weer terug was bij mijn auto. Nog een laatste blik op een rijtje botenhuizen in de wijk Bodelaeke.

Een zomerse dag op 1 november

Zaterdag 01 November 2014 om 18:01

Deze 1 november moet toch wel even in mijn geschiedenisboek. Bij ons kwam de thermometer vandaag uit op 20 graden. Qua temperatuur had de bikini wel aangekund, echter de zon is in deze tijd van het jaar niet krachtig genoeg. We zijn wel de hele dag lekker buiten bezig geweest.

De mezen en de mussen vechten om het nestkastje op het terras. Vanochtend verzamelden de mussen nestmateriaal in het riet naast de vijver.


De laurier bloeit.


De passieflora bloeit.


En de Atalanta vloog er vandaag lustig op los.