Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

m vd fotokraam: Sommige plekjes herken ik…
Hendrika: Aardappels rooien ken ik,…
Hanny: Je laat zien met je fotog…
Henk Jonkvorst: Je moet er een beetje op …
Jan K. alias Afan…: Het is van begin tot eind…
klaproos: ohhhh jetske, wat een t…
Henk: Tja als je sensatiebelust…
Hein: Nu snap ik waar al die bl…
klaproos: wowwww jetske, ik werd e…
m vd fotokraam: Zo.....dat ging supersnel…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Radio Kootwijk

Maandag 29 September 2014 om 20:57

Een tijdje geleden brachten we een bezoek aan Radio Kootwijk. Ik heb tussen de foto's tekst toegevoegd die ik heb overgenomen van de informatieborden die daar hangen.


Rond 1900 wordt de vraag naar betrouwbare radioverbindingen met onze toenmalige koloniën steeds groter. Na uitvoerig onderzoek door PTT-ingenieurs blijkt het mogelijk om de 12000 kilometer te overbruggen tussen Nederland en de Indische archipel met radiotelegrafie met de lange golf (morseseinen).


In 1919 krijgt architekt J.M. Luthmann opdracht voor de bouw van een zendergebouw met bijgebouwen en watertoren (voor koelwater voor de zender). Rondom het zendergebouw worden zes masten van ruim 200 meter hoog opgericht, waartussen de antennes worden gespannen. Deze "zendcirkel" heeft een diameter van 1200 meter. Het zendergebouw - nu een rijkmonument - is één van de meest uitgesproken voorbeelden van Art Deco betonarchitectuur van Nederland.


Het radiozendstation is op deze afgelegen, onbewoonde plek gebouwd om zo weinig mogelijk storende invloeden van het zendverkeer op de omgeving te ondervinden. De eerste radiotelegrafieverbinding komt tot stand op 5 mei 1923.


Al na een paar jaar blijkt de langegolf radiotelegrafieverbinding kostbaar en gebrekkig. Het Philips laboratorium in Eindhoven experimenteert inmiddels met een kortegolfzender die in 1925 op Java door radioamateurs wordt gehoord. De verbinding via de kortegolf is een enorme vooruitgang: het kost veel minder energie en ruimte, terwijl de geluidskwaliteit veel beter is.


Nu is behalve telegrafie ook telefonie mogelijk. PTT kan die radiotelefoonverbinding op 28 februari 1928 voor het publiek openstellen. Drie minuten telefoneren met Nederlands-Indië kost in die jaren 33 gulden, destijds een gemiddeld weekloon.


Een jaar later is de kortegolfverbinding zo betrouwbaar dat hij op 7 januari 1929 officieel geopend kan worden door koningin-moeder Emma. Willy Derby schrijft voor de gelegenheid de beroemde smartlap "Hallo Bandoeng!", klik hier.


Gelijktijdig met de bouw van het zendstation Radio Kootwijk begint aan de andere kant van de lijn in Nederlands-Indië vanaf 1918 de bouw van de enorme zender in de Malabarkloof bij Bandoeng op Java. Hoge antennemasten zijn daar niet nodig. De antennedraden rusten hier op vijf kabels van elk bijna twee kilometer lang, die op 800 meter tussen de bergtoppen zijn gespannen. Een waar kunststukje! Door de geografische positie van de kloof straalt de radiosignaal precies richting Nederland.


Op 5 mei 1923 opent gouverneur-generaal mr Dirk Fock het zendstation Malabar op feestelijke wijze. Radio Malabar is sindsdien het centrum voor het internationale radiotelegraaf- en telefoonverkeer vanuit Nederlands-Indië naar alle continenten. Echter na de capitulatie van de Japanse bezetters van Nederlands-Indië is radio Malabar al in 1945 geheel verwoest. Nu resten er daar slecht overwoekerde fundamenten.


De eerste bewoners van Radio Kootwijk zijn 150 Amsterdamse werklozen, die de 450 hectare grote zandverstuiving geschikt maken voor de bouw van het zendstation. De arbeiders wonen in barakken.


Voor het personeel van Radio Kootwijk en hun gezinnen worden vier blokken van elk zes woningen gebouwd aan de Turfweg. De mensen die werken bij de bedienng van de zenders en bij de storingsdienst moesten immers dag en nacht bereikbaar zijn. Er wordt ook een hotel, een huis voor ongehuwde ambtenaren, gebouwd.


Eind jaren twintig wonen er een kleine 200 mensen in het dorp. Het dorp heeft geen winkels of andere voorzieningen en is volledig aangewezen op Apeldoorn. De PTT zorgt voor het noodzakelijke (school)busvervoer. In het afgelegen dorp bloeit het verenigingsleven, o.a. een toneelvereniging en een kegelclub. In 1996 heeft de KPN (voorheen PTT) alle woningen verkocht. Van de huidige dorpsbewoners hebben er nog weinig binding met de KPN.


Tot 1970 is Radio Kootwijk het middelpunt van het intercontinentale telegrafie- en telefoonverkeer van en naar Nederland. Daarna onderhoudt Radio Kootwijk voor Scheveningen Radio de verbindingen met schepen over de hele wereld. De invoering van satellietverbindingen maakt Radio Kootwijk tenslotte overbodig. Eind 1998 is daarom het zendstation definitief uitgeschakeld. Sinds december 2009 is Radio Kootwijk na zo'n 90 jaar weer eigendom van Staatsbosbeheer.

Mais hakselen in de mist

Zondag 28 September 2014 om 20:26

Op zaterdagmorgen was ik vroeg op stap. Het was mistig en ik wilde op deze vrije dag foto's maken in de mist. De komende tijd zal ik hiervan een aantal series laten zien.

Tegen half elf reed ik na een ronde door De Weerribben weer richting huis. Inmiddels had ik zin in ontbijt en koffie. Tot mijn vreugde zag ik voor het eerst in dit seizoen de verrichtingen van een maishakesleaar. Gelukkig de mais gaat er weer af, dat geeft weer ruim zicht. De hakselaar werd door de mist nagenoeg aan het oog onttrokken.


Langzaam kwam de hakselaar en de tractor met keeper uit de mist tevoorschijn.


De hakselaar was aangekomen bij het begin van de akker en moest naar links manouvreren. De hakselaar kwam angstaanjagend dichtbij, ik stond echter veilig aan de andere kant van de sloot.


Het volgende moment schoot de hakselaar met het rechter voorwiel in de sloot.


De onfortuinlijke chauffeur kon geen kant meer op.


Het voordeel bij landbouwwerktuigen is dat er altijd wel een andere sterke "jongen" in de buurt is. Een sleepkabel behoort tot de standaarduitrusting.


Met gemak trok de tractor de hakselaar weer uit de sloot.


Uiteraard kreeg de chauffeur vele kwinkslagen te verduren. En dat dit nu allemaal net moest plaats vinden onder het oog van de camera. "Het komt toch niet in de krant hé? vroegen ze aan de fotograaf. Waarop ik geruststellend antwoordde dat het niet in de krant kwam ....
De rand van de sloot was begroeid en vanuit de cabine had de chauffeur nauwelijks zicht op de sloot. Voordat hij het doorhad begaf hij zich op een hellend vlak en met een zwaar front is er dan geen houden meer aan.


De mannen namen meteen een koffiepauze.


Het is een familiebedrijf en ik ken meerder mensen van deze aardige familie. Ze gingen even spontaan poseren. Ze hebben uiteindelijk wel zelf geraden dat de foto's misschien nog op een website kwamen. Bij het afscheid heb ik gezegd hoe ze via Google mijn weblog konden vinden. Dus niet in de krant, maar gewoon op het wereldwijde web. ;-)


Het is dus de komende tijd weer uitkijken geblazen met het zware materieel op de weg. Het is met name te hopen dat de mannen zelf ook goed uitkijken, zeker als ze schoolgaande kinderen passeren.
En zo maak ik meteen een overstap naar het drama wat er zich zondagmiddag afspreelde in Haaksbergen. Wat een verdriet voor alle betrokkenen. Ik heb me vanmiddag boos gemaakt toen ik het filmpje zag van het ongeval. Ons land is vergeven van regels en dan zie je bij een dergelijk evenement het publiek dichtbij de verrichtingen van een monstertruck staan, afgescheiden door een dranghekje. Ik hoop toch van harte dat ze hier wat van geleerd hebben. Echter ook hier geldt weer: "Als het kalf verdronken is dempt men de put".

Walnotenboom

Vrijdag 26 September 2014 om 23:24

In onze achtertuin, achter de kippenren, staat een hele grote walnotenboom. De vorige eigenaar (tevens bouwer) van ons huis heeft ruim dertig jaar geleden de noot geplant waaruit deze bijzondere boom is gegroeid. Dit jaar is een goed jaar voor onze walnotenboom, de boom geeft dit jaar redelijk veel walnoten.


Botanisch gezien is de walnoot helemaal geen noot, maar een steenvrucht. De walnoot, zoals we deze normaal eten, wordt beschermd door een tweeledige schaal. En tijdens de groei van de walnoot, aan de boom, wordt dit geheel nog eens beschermd door een taaie, groene schil die pas openbarst als de walnoot rijp is.


Er is al heel veel onderzoek gedaan naar de voedingswaarde en het effect van walnoten, en steeds weer komen dezelfde feiten boven drijven, walnoten zijn een serieus onderdeel van een gezond en gevarieerd dieet.


Door deze lekkere noot, wordt de kans op hart- en vaatziekten fors lager doordat de bloedvaten flexibeler worden, dankzij de walnoot. Ook de verlaging van het cholesterol is een belangrijk effect.


Walnoten bevatten ook, naast de eerder genoemde voedingsstoffen, ook fosfor, zink, magnesium, kalium, ijzer, vitamine B1, foliumzuur en gamma-tocoferol. Deze laatste is een soort vitamine E.


Er is zelfs een recent onderzoek in Amerika uitgevoerd, waaruit onomstotelijk bleek dat walnoten helpen in de strijd tegen dementie. Walnoten bevatten ook heel veel antioxidanten die helpen tegen vrije radicalen. En door de Omega-3 vetzuren (gezonde vetten) worden angst en depressies bestreden.


Zoals je hierboven op de foto's ziet is de noot in ons klimaat gevoelig voor schimmel. Het is zaak om de noten zo snel mogelijk na het rapen te drogen. Op deze site worden de mogelijkheden van drogen besproken. Vanwege het mooie weer tijdens de afgelopen weken legde ik de noten overdag in het zonnetje en 's nachts legde ik ze weer binnen. De laatste dagen liggen de noten op een krant in de woonkamer te drogen. En het is toch zo leuk en bijzonder om een halfdroge walnoot van eigen boom te eten.

Kootwijkerzand

Woensdag 24 September 2014 om 22:52

Een tijdje geleden verbleven we een aantal dagen in Hotel De Wageninsche Berg. Het hotel ligt op de zuidelijkste stuwwal uit de voorlaatste ijstijd. Hier staan we te wachten bij een veerpont aan de oever van de Nederrijn. Rechts op de foto staat het hotel.


Vanuit de tuin van het hotel heb je een prachtig uitzicht op o.a. de Nederrijn.


Vanuit het hotel maakten we een uitstapje naar Kootwijkerzand.


Een stukje historie. De heidevelden werden in de loop der jaren overbegraasd en werden intensief afgeplagd. Heideplaggen werden in de Middeleeuwen gebruikt in de poststal en als mest voor landbouw. Toen de heide te veel geplagd werd, konden de heides zich niet herstellen en er ontstonden vlaktes met stuifzand. De wind zorgde ervoor dat er op verschillende plekken duinen gevormd werden.


Zo ontstonden enorme zandverstuivingen die een bedreiging vormden voor de streek. In de Middeleeuwen werd zelfs het dorp Kootwijk door het stuivende zand bedolven.


Pas na de oprichting van het Staatsbosbeheer in 1899 werd het eeuwenlange gevecht tegen het stuivende zand gewonnen. Rond Kootwijk werden grote delen van de zandverstuivingen vastgelegd door de aanplant van honderdduizenden grove dennen. Boswachterij Kootwijk is dan ook één van de oudste natuurterreinen.


Het schrale landschap is ondanks het bewegende zand ook rijk aan karakteristieke flora en fauna. De vele sporen op het zand onthullen de aanwezigheid van reeën, edelherten en wilde zwijnen. Dassen zijn hier ook goed vertegenwoordigd.
Op het gebied van unieke planten komen we ruig haarmos, heidespurrie en zandzegge tegen. De laatste twee plantensoorten groeien als enige in de wereld in het Kootwijkerzand.


Ter gelegenheid van zijn honderdjarig bestaan heeft Staatsbosbeheer een uitkijktoren gebouwd aan de rand van Kootwijkerzand.
De toren is vanwege de onveilige situatie gesloten voor publiek.


Van het uitgestrekte stuifzandgebied is gelukkig een restant bewaard, het Kootwijkerzand. Deze dynamische zandverstuiving is bewaard vanwege zijn bijzondere landschaps- en natuurwaarden. Met zijn oppervlakte van 700 hectare is dit Kootwijkerzand zelfs het grootste zandstuifgebied van Europa. Kootwijkerzand wordt ook wel het Sahara van Europa genoemd.


Het natuurreservaat Kootwijkerzand is een aaneenschakeling van door wind gevormde zandduinen. Het bewegende zand wordt dagelijks gestoven. Er ontstaan nieuwe sierlijke ribbels en door de jaren heen zijn er bizar gevormde vliegdennen gaan groeien waarvan de wortels open gewaaid zijn.

Zwarte zwaan

Maandag 22 September 2014 om 22:04

Ondanks dat de schoolvakanties voorbij waren, was het twee weken geleden nog druk in en rond Giethoorn. Het gebied werd bevolkt door het Aziatische volk en door de "Grijze golf".


Afgelopen vrijdag was de rust dan echt weergekeerd.


Ik neem jullie nog één keer mee naar de zwanen op de Belterwiede. Tussen alle witte zwanen zwom één zwarte zwaan.


Deze soort komt voor in Australië, Tasmanië en Nieuw-Zeeland en is daar zeer talrijk. Hij leeft in zoet- en brakwatergebieden. Zijn voedsel bestaat uit grassen en waterplanten.


De zwarte zwaan is een populaire sierwatervogel die veel wordt gehouden en gekweekt. Ontsnapte of uitgezette exemplaren kan men ook in de Europese natuur tegenkomen en worden beschouwd als exoot.


Als het in Australië, Tasmaniën en Nieuw-Zeeland zomer is, is het hier winter. Hierdoor broeden de zwanen in Nederland het hele jaar door. De zwarte zwanen vormen rond hun tweede levensjaar een koppel voor het leven. De kuikens worden door de ouders samen opgevoed.


De zwarte zwaan is niet honkvast. Bij zwerftochten kan hij afstanden van honderden kilometers overbruggen en zorgt zo ook zelf voor zijn verspreiding. Kenmerkend is de klagende, trompetterende roep bij hun nachtelijke vluchten.


In de herfst zijn de geuren intenser. Tijdens het varen ruik je de geur van het water en het veen.


Tijdens het varen zei mijn vriendin ontroerd: "Ik vind het hier zo ontzettend mooi, het lijkt net alsof dit water oneindig doorloopt. Zal het in het Paradijs er zo uitzien? Waarop haar man zei: "Dat zou best eens kunnen, ik heb in ieder geval al twee engeltjes aan boord..." ;-)

Zwanen op Belterwiede

Zaterdag 20 September 2014 om 23:20

Dit mooie nazomerweer ervaar ik als een cadeautje. Als ik vrij ben probeer ik ervan te genieten door zoveel mogelijk buiten te zijn.
Twee weken geleden heb ik een dag gaan varen met onze dochter. We begonnen onze vaartoch in Wanneperveen, bij de Belterwiede. Zie Google maps. De officiële benaming is Belterwijde, maar in de spreektaal wordt deze plas altijd Belterwiede genoemd en daarom ook vaak zo geschreven.


Op de Belterwiede zwemmen de laatste jaren heel veel zwanen, volgens mij zijn het er meer dan honderd.


Ik had die dag alleen mijn compactcamera mee en met deze camera maakte ik enkele foto's.


Bij deze foto moest ik snel reageren en flink inzoomen om de snel voorbij vliegende zwanen vast te leggen.


Vrijdag j.l. heb ik weer gevaren en deze keer nam ik vrienden mee die altijd enorm genieten van het varen. Naast mijn compactcamera nam ik nu ook mijn (oudere) spiegelreflex camera mee en het zoomobjectief van 70 - 200 mm. Ook deze keer startten we bij de Belterwiede en kwamen we de zwanen tegen.
Een zwaan met een gebroken spiegel.


Een heuse familiezwanendans.


Deze zwaan op de startbaan legde ik vast met de spiegelreflex. Het voordeel van deze camera is dat je een serie foto's achter elkaar kunt maken. Het Canon objectief heeft twee stabilizerfuncties, de ene is voor stilstaande beelden en de tweede is voor bewegende beelden, dus beelden waarbij je de camera meetrekt met je onderwerp.


En die functie kwam nu goed van pas.








Toen we na een prachtige middag...


...weer vlak bij de thuishaven waren, legde ik een groepje zwanen vast bij zacht tegenlicht.


De volgende keer neem ik jullie nog een keer mee naar de Belterwiede en wel naar een bijzondere zwaan.

"Beleef de Gouden Eeuw" zandsculpturen in Garderen

Woensdag 17 September 2014 om 17:44

In onze laatste vakantieweek brachten we een bezoek aan het zandsculpturenfestijn in Garderen. Op hun website staat een leuk filmpje dat laat zien hoe de zandsculpturen worden gemaakt.
Een deel van de sculpturen stond binnen opgesteld en een ander deel buiten. Hieronder heb ik maar een fractie geplaatst van wat daar was te bewonderen. In de donkere hallen met spotlights kon ik mooi uitproberen wat mijn nieuwe Canon 5D in huis heeft, zonder het gebruik van een flitser. Bijvoorbeeld bij de één na laatste foto was de instelling: ISO 6400, diafragma 10 en een sluitertijd van 1/20.
Tussen de foto's geef ik informatie over de techniek van zandsculpturen en informatie (schuingedrukte tekst) over het onderwerp op de foto.


Zandsculpuren worden gemaakt van zand en veel water. Men gebruikt het liefst jong rivierzand. Dit zand "klikt" door de hoekige korrel goed in elkaar, wanneer het zand wordt aangestampt. Strandzand bijvoorbeeld is (meestal) niet geschikt, omdat 'eb en vloed' de hoekige randen van de korrel afschuren. Vergelijk deze rondgeslepen zandkorrels met knikkers, die kun je ook niet opstapelen.

De Spiegelmaker
Spiegels waren er voor de burger met voldoende geld, want er moest gepronkt worden! Spiegelglas kwam uit Italië en had altijd een maximale maat. Daarom zijn originele grote spiegels uit de tijd samengesteld uit meerdere kleine spiegels.


Zandsculptuurbouwers werken elke dag door, of het nou regent of niet. De zandsculpturen zelf kunnen prima tegen een buitje. Het regenwater wordt opgenomen door het zand en verdampt weer als de zon schijnt. Alleen met harde slagregen of bijvoorbeeld hagel kan er op de horizontale vlakken een soort " 'granolstructuur" ontstaan door de inslag van regendruppels.

Willem van Oranje
Werd geboren op 24 april 1533. Hij was de eerste stadhouder van de zelfstandige natie, de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Deze kleine republiek zou zich ontwikkelen tot een natie van wereldformaat. Er brak een periode aan van oorlog, maar ook van vrijheid en economische bloei. Willem van Oranje wordt op 10 julli in 1584 in de Prinsenhof te Delft vermoord.


Ook wind is geen probleem voor een zandsculptuur. Omdat het zand zo hard is aangestampt (compacten) heeft wind er geen vat op. Een zandsculptuur kan zonder problemen windkracht 7 overleven.

De Beurs
De Beurs (een echte Nederlandse uitvinding) is ontstaan toen de VOC (Verenigde Oostindische Compagnie) en de overheid het monopolie verkregen over de handel met Azië. Door grote behoefte aan investeringen werden aandelen in de VOC verkocht. Ook ontstonden de eerste opties en termijncontracten (futures). Door de groeiende handel in aandelen en goederen kwam er behoefte aan een speciaal gebouw. De Beurs in Amsterdam opende in 1611 zijn deuren en was gebouwd door Hendrik de Keijzer.


Wanneer een zandsculptuur buiten is gebouwd, dan kan het maandenlang blijven staan. Op projecten in (West-) Europa staan de sculpturen vaak 3-6 maanden, maar in warme/droge landen zoals Israel is een langere periode ook geen probleem. Wanneer er binnen wordt gebouwd kan het tientallen jaren intact blijven, zolang de sculpturen maar niet aangeraakt worden!

De VOC, de WIC en de Oostzeehandel
De drie grote motoren in de bloeiende economie in De Gouden Eeuw. Vanuit kantoren, verspreid over het hele land, werd de handel in specerijen, textiel, zilver en goud, maar ook in koffie, thee en graan geregeld. Hoewel de VOC veel bekender was, was de graanhandel met het Oostzeegebied veel lucratiever en de eigenlijke motor van de enonomie. De VOC, WIC en Oostzeehandel waren de eerste multinationals ter wereld.


Als er gewerkt wordt aan een sculptuur, dan moet het zand vochtig zijn. Daarvoor gebruiken de bouwers plantenspuiten. Wanneer het sculptuur klaar is mag het helemaal uitdrogen. Het valt dan niet uit elkaar, omdat het zand hard is aangestampt.

Antonie van Leeuwenhoek (24/10/1632 - 26/8/1723)
Hij was autodidact. Zonder enige natuurwetenschappelijke opleiding of kennis van vreemde talen leerde hij zichzelf de kunst van het observeren en beschrijven. Ook leerde hij zichzelf glasblazen, slijpen en polijsten. Dit resulteerde in de uitvinding van een microscoop die tot ongeveer 480 keer kon vergroten. De tot dan toe bestaande microscopen konden slechts 30 keer vergroten.


Voor het maken van een zandsculptuur gebruikt men verschillende 'tools'. Dit kan van alles zijn. Van lepels, metselgereedschap, messen, palletmesjes, kwasten, rietjes tot waterpassen. Iedere carver heeft wel zijn eigen favoriete tools.

Christaan Huygens (14/4/1629 - 8/7/1695)
Hij was een vooraanstaand wis-, natuur- en sterrenkundige en uitvinder. Hij verbeterde de telescoop en verklaarde de ringen van Saturnus. Ook vond hij het slingeruurwerk uit en het principe van de stoommachine. Door zijn speculaties over buitenaards leven werd hij gezien als een sciencefiction auteur.


In principe kan men alles van zand maken. Wel is het zo dat zand een 'zwaar' materiaal is, hierdoor kan men geen grote overhangende delen maken (bijv. uitstekende armen). Ook is het vrij moeilijk om hoge verticale stukken te maken. Ook een zandsculptuur moet de wetten van de zwaartekracht in acht nemen.....

Anatomie
In de zoektocht naar kennis kwam ook het menselijk lichaam aan bod. Door het ontleden en beschrijven van lijken, ontstond er meer kennis van de werking van het menselijk lichaam. Door de degelijke en voortvarende aanpak van de Hollanders op dit gebied, waren zij lange tijd een voorbeeld voor de rest van de wereld. Zie ook de vele anatomische lessen op canvas, zoals de beroemde anatomische les van Nicolaas Tulp door Rembrandt geschilderd.


Het is een uitje voor oud en jong. De kinderen hadden vanuit de trapauto mooi uitzicht over het park.


De kinderen konden buiten iets maken met dit "speciale" zand.


Men had ook een quiz georganiseerd voor groepen. In een grote hal stonden sculpturen opgesteld die Oudhollandse liederen uitbeeldden. Men moest raden welk lied bij welk sculptuur hoorde en dat invullen op papier. Welk Oudhollands lied wordt er uitgebeeld op onderstaande foto?


En als je al dat geslenter even niet meer ziet zitten, ga je gewoon even lekker zitten...


Zandsculpturen vind ik ware kunstwerken en in het echt mooi om te zien, maar op de foto komt het kunstwerk niet echt over.

Gehakkelde aurelia

Dinsdag 16 September 2014 om 18:04

Op zondagmiddag zaten we met het hele gezin op het terras naast de vlinderstruik, totdat ik plotseling naar binnen snelde, de overige gezinsleden verbaasd achterlatend.


Met de camera en macrolens kwam ik weer naar buiten waarop ik zei: "Er zit een gehakkelde aurelia op de vlinderstruik".


Een gehakkelde aurelia heb ik dit seizoen nog nauwelijk gezien, laat staan dat ik deze heb vastgelegd. Dat kon ik die middag dus mooi even goed maken.


De vlinder foerageerde lange tijd bij de vlinderstruik. Met commentaar van de gezinsleden op de achtergrond, fotografeerde ik er lustig op los. En wat was dan het commentaar?


Of ze misschien niet gezellig genoeg waren, dat ik wat anders ging doen? Of ik de gehakkelde dagpauwoog al had vastgelegd? Waarom de vlinder gehakkelde ... heet en geen gekartelde ... Dat ik een vlinder die oostelijke vos heet geen oosterse vos moest noemen. Kortom onze gezinsleden hebben humor. ;-)


Natuurbericht schreef dat het vinderseizoen nog even doorgaat.

Kuikens in de kas

Maandag 15 September 2014 om 19:16

Onze kippen leggen hun eieren in het legbakje in het bininenhok of in het stro in het buitenhok. Een maand geleden bleef een broedse kip (zwart kipje) in het legbakje zitten. We hebben de vier eieren die op dat moment onder haar lagen gemarkeerd. De dagen erna controleerden we dagelijks de legsels, kippen leggen namelijk gewoon hun ei naast de broedse kip. De broedse kip schuift het pas gelegde ei onder haar buik en gaat rustig door met broeden. En voordat je het weet zit ze op een hele batterij eieren.


In het verleden verplaatsten we wel eens de broedse kip met eieren en al naar een aparte plaats zodat ze daar in alle rust kon broeden. Het gevolg was dan vaak dat ze door de verstoring stopte met broeden. Deze keer hebben we het zwarte kipje mooi laten zitten waar ze zat.


Na twee weken broeden kreeg de zwarte kip gezelschap van een grijze kip. Ook zij was broeds geworden en kroop naast de zwarte kip op de eieren. Onze zoon zocht op internet en kwam tot de conclusie dat dat nooit goed kon gaan, de eieren zouden dan niet goed bebroed worden. Na rijp beraad besloten we het maar zo te accepteren, we lieten de natuur zijn gang gaan.


Nog een week later kwamen de eieren uit. Wij waren niet thuis en onze zoon hield het geheel nauwlettend in de gaten. Via WhatsApp werden we op de hoogte gehouden van de "bevalling". Twee van de vier eieren kwamen uit. De kuikentjes scharrelden door het stro in het binnenhok terwijl de beide moederkippen nog op de overige twee eieren bleven zitten.


We hebben nog een dag gewacht maar de andere twee eieren bleven gesloten. Bij controle bleken er dode kuikentjes in te zitten. Eén van de levende kuikentjes werd door een andere kip in de snavel gepakt en door het hok geslingerd. Vanaf dat moment hebben we de kuikentjes met de beide moederkippen apart gezet en wel in onze tuinkas. Het was daar lekker warm en op deze manier konden ze even ongestoord wennen aan de grote wereld.


Er groeiden geen aardbeien, tomaten, komkommer en paprika meer in de kas. Ze waren anders zeker verorberd door de kippen. Alleen kippenvoer is ook maar saai. Voor de nodige vitamines kregen ze dagelijks groenvoer (onkruid) en appels uit eigen tuin.


Een paar dagen geleden hebben we de kuikens met de moederkippen teruggezet bij ons toompje kippen en kalkoenen.


De kuikens doen het goed bij de rest. Het is altijd weer afwachten wat voor kippen het worden. Bij ons lopen allerlei soorten kippen door elkaar en de hanen zijn niet kieskeurig.

Spin in de avondzon

Zaterdag 13 September 2014 om 22:00

Aan de binnenkant van het raam in onze garage hangt al dagenlang een groot spinnenweb met daarin een kruisspin. Het beestje mag er van ons blijven hangen. De spinnensoort die een rond web maakt heet een wielwebspin.
Zo rond half acht schijnt de avondzon precies op het web en de spin.


Ik heb het diertje een paar avonden geobserveerd en vastgelegd. Ik raakte een keer het web aan. De spin ging als een speer richting mijn vinger. Toen bleek dat er niets viel te halen keerde de spin weer snel terug naar het midden van het web. Bij het wachten op een prooi zit een spin altijd in het midden van het web. Het voordeel daarvan is dat de spin snel bewegingen in het web opmerkt, want hij zit met elk van zijn acht poten op één van de draden van het web. Hij kan dan sneller bepalen waar in het web het insect zich bevindt. Als het web beweegt gaat hij er snel op af. Soms is dat ook nodig, want sommige prooien kunnen zich uit het web bevrijden.
Op onderstaande foto zat de spin met de buik naar mij toe.


De spin voelt al een beetje als huisdier en omdat je huisdieren moet voeren, hielp ik de spin een handje. Ik ving een langpootmug en liet deze boven op het web vallen. Prachtig om te zien hoe snel de spin in actie kwam. Deze prooi was een maatje te groot en dat is terug te zien op het filmpje.


Door de spin vast te leggen in tegenlicht leek het net of de spin zelf licht geeft.


Tot slot een filmpje van de spin met prooi. Zoals ik al schreef was de eerste prooi geen succes. De tweede prooi werd met een sneltreinvaart ingepakt. Bij het maken van een web komt er uit het achterlijf één draadje die de spin vakkundig met de poten aan de bestaande draden weeft. Bij het inpakken van een prooi komen er uit het achterlijf veel draden tegelijk. Het is te vergelijken met de balen hooi die op het land ingepakt worden in plastic. De spin keert met de ingepakte prooi zo snel mogelijk weer terug naar het midden van zijn web, in afwachting van een volgend hapje.


Texel, 150 jaar vuurtoren

Vrijdag 12 September 2014 om 12:15

Vandaag neem ik jullie voor de laatste keer mee naar een zomers Texel.
De vuurtoren op Texel bestaat dit jaar 150 jaar. Vanwege die gelegenheid belichtte ik de vuurtoren met aan de voet de spelende en genietende mens. Tussen de foto's heb ik tekst geplaatst uit het "Krim Texel Magazine".


In 2014 is het 150 jaar geleden dat Texel een eigen vuurtoren kreeg. Dat gebeurde na een lobby die meer dan tien jaar duurde en onder leiding stond van Johannes Ludovicus Kikkert, die notaris was en lid van Provinciale Staten van Noord-Holland. Hij had de eer om op 1 november 1864 voor het eerst het licht te ontsteken. Het was niet alleen een kwestie van prestige dat Kikkert vond dat Texel een vuurtoren moest hebben. De vele ondieptes rond het eiland vormden een groot gevaar voor de scheepvaart. Er waren tijden dat er elk jaar meerdere schepen vergingen, niet zelden met man en muis.


De Eierlandsche vuurtoren is ontworpen door architect Quirinus Harder, die op 25 juli 1863 zelf de eerste steen legde. Het baken bestaat uit negen verdiepingen - met een totale hoogte van 35 meter - en staat op een 20 meter hoog duin.


Het licht brandt aanvankelijk op petroleum, maar in de loop der jaren worden meerdere verbeteringen en moderniseringen doorgevoerd. zo wordt de petroleum in 1010 vervangen door pharoline, een brandstof voor gloeilampen. In 1927 krijgt de vuurtoren een elektrische installatie. Een gloeilamp zorgt voor de dan forse lichtsterkte van 1.200.000 "kaars".


Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het licht van de vuurtoren uit. Dat is nog niets vergeleken bij de rampspoed die zich in de Tweede Wereldoorlog voltrekt. Op 6 april 1945 komen 800 Georgische krijgsgevangenen in opstand. Tijdens een bloedige nacht doden ze bijna al hun Duitse superieuren.


Even lijkt Texel bevrijd, maar al snel komen uit heel Noord-Holland Duitse versterkingen aan land. De Georgiërs verzetten zich hevig, maar worden tijdens een drijfjacht in noordelijjke richting teruggedrongen. Zo'n 110 opstandelingen verschansen zich in de vuurtoren. Ook dit laatste bolwerk houdt geen stand. Tijdens een beschieting raakt de vuurtoren zwaar beschadigd. Iets meer dan de helft van de Georgiërs overleeft de verschrikking en geeft zich over, maar wordt daarna gefusilleerd.


In 1948 wordt begonnen met de renovatie. Rond het gehavende bouwwerkt worden ringen van beton aangebracht, waaromheen een nieuwe mantel van baksteen wordt gebouwd. Op 24 maart 1950 ontsteekt de directerur-generaal van het loodswezen het nieuwe kustlicht. Wie sindsdien de toren beklimt, kan halverwege een kijkt tussen beide muren nemen en de granaatinslagen van dichtbij bekijken.


Een misschien wel net zo groot gevaar vormt de zee. bij de bouw staat de toren maar liefst 3 kilometer van de vloedlijn, maar door kustafslag bedraagt die afstand in 1898 nog maar 1 kilometer. Tijdens de herbouw in 1949 zijn de golven nog 250 meter weg.


In 1954 slaat in één week tijd maar liefst 37 meter duin weg en slinkt die afstand tot 50 meter. In 1956 neemt Rijkswaterstaat maatreglelen in de vorm van zinkstukken en strandhoofden en wordt de voet van het duin verstevigd met asfalt en beton.


Dat lijkt lange tijd genoeg, maar wanneer het in de jaren negentig wederom zorgelijk wordt, wordt besloten tot de aanleg van een 550 meter lange strekdam. Het "vangen" van zand werkt uitstekend. Anno 2014 wordt de toren door een brede zandvlakte van de zee gescheiden.


Spraakmakend is de roze kleur en schilderbeurt in 1996. Het pigment van de rode verf is niet in orde, waardoor de toren onder in rap tempo onder invloed van zon en wind van kleur verschiet en zuurstokroze wordt. In 2004 wordt deze "vergissing" rechtgezet. Een speciale weersbestendige coating moet ervoor zorgen dat de verf zo'n vijftien jaar meegaat.


Het lichtpunt zit op 53 meter boven N.A.P.. Er zit een 2000w Philips gasontlading-metaaldamp-lamp in waarin kwik is verwerkt, een kwikdamp-lamp. De lichtsterkte is 2,85 miljoen candela. Het licht flitst tweemaal per 10 seconden. Het licht wordt gebundeld door fresnell-lenzen, opgebouwd uit concentrisch opgestelde glazen ringen. Er zijn standaard twee reservelampen gemonteerd die (een voor een) automatisch gestart worden als de hoofdlamp ermee ophoudt.


In 2003 gaat vuurtorenwachter Frans Dreeessens met pensioen. Sindsdien is de toren onbemand en zijn de wachters van de Brandaris op Terschelling belast met het toezicht op de hele westelijke Waddenzee.


Sinds 2009 is de vuurtoren open voor publiek. Stichting Texels Museum, de eigenaar van Ecomare, Kaap Skil en de Oudheidkamer, zorgt voor de exploitatie. De bezoekers kunnen de toren niet alleen beklimmen, een tentoonstelling op de verdiepingen doet verslag van de roerige geschiedenis van het 150 jaar oude baken.


En deze mensen staan vast niet stil bij de geschiedenis van de vuurtoren. Het strand bij de vuurtoren is een geliefd plekje om te vertoeven. Het strand is er breed en daardoor is er veel ruimte om o.a. te wandelen, te spelen, te vliegeren en te strandzeilen.
Maar je kunt er ook gewoon lekker luieren in het zand en daarbij hoef je niet bang te zijn dat je tenen bij de buren in de nek liggen.

Texel, Oudeschild

Woensdag 10 September 2014 om 13:30

Ik heb nog twee series van Texel te gaan en die wil ik toch nog plaatsen. Behalve dat ik het leuk vind om foto's aan anderen te laten zien is mijn weblog ook vooral een logboek voor mijzelf. Zoals ik al eerder stelde: "Ik heb geen fotografisch geheugen en o.a. daarom fotografeer ik".

In de vakantie bezochten we op vrijdag Oudeschild.


Er was markt en er was muziek. Het was daar gezellig toeven.


Een man en vrouw op 't Leugenbankje". Een leugenbankje is de plek waar sterke verhalen en poëzie van de visserman en zijn vak samenkomen. Na een korte observatie concludeerde ik dat dit een echtpaar was. En misschien waren ze al zestig jaar samen. Zullen er dan nog veel sterke verhalen en poëzie uitgewisseld worden?


Op vrijdag komen er viskotters terug naar hun thuishaven.


Aan wal staat een visser in ruste. Nadat hij geholpen heeft met het afmeren, stapte hij aan boord en nam ongetwijfeld met de mannen door hoe de visvangst was.


Als je vanaf de veerboot "neerkijkt" op de kotters dan lijken het maar kleine schepen. Vanaf de kade echter is goed te zien hoe groot kotters zijn. Het afmeren is zichtbaar zwaar werk.


Zodra ze zijn afgemeerd beginnen ze met het afleveren van de vangst en met het herstellen van de netten.






Nadat we een tijd bij de werkende mannen hadden staan kijken, liepen we naar het havenhoofd. Mooi gezicht met de verschillende kleuren kotters op een rij.


Schepen met toeristen voeren uit. Ze gingen garnalen vissen en zeehonden kijken op de Waddenzee.


Men kon ook een tocht maken met een snelle rubberboot. Geef mij maar een tochtje met het zeilschip zoals op de voorgrond.


We hadden de verrekijker in de auto laten liggen, niet handig. Als alternatief bood ik mijn eega de Sony met sterke zoom aan. Met deze camera speurde hij de Waddenzee af op zoek naar zeehonden.


Er was geen zeehond te bekennen en hij liet zijn camera weer zakken. Even later keek hij de haven in en zag in een flits iets drijven. "Hé, wat drijft daar?", riep hij nog en greep zijn Sony, maar hij was te laat. Mijn reactie was sneller en met de Canon spiegelreflex maakte ik snel een foto.
Het was dus een zeehond, die even boven was geweest en toen weer onderdook. We hebben een tijd gewacht totdat het beestje weer boven zou komen om adem te halen. Maar helaas we hebben hem niet meer gezien. Ik heb de zeehond uitgesneden en op de foto geplaastst zodat wat beter is te zien dat het een zeehond is.


Het gaat de laatste jaren goed met de zeehondenstand in De Waddenzee. We hebben nu een nieuw probleem, de opvangcentra voor zeehonden zijn overvol. Hoofd ecosystemen Jakob Asjes van Imares vindt dat Nederland überhaupt moeten stoppen met oplappen en terugzetten van zieke zeehonden. “Je heft er natuurlijke selectie mee op, waardoor de populatie als geheel zwakker wordt.
In dit artikel kun je er meer over lezen. Toevallig dat ik net een artikel over de zeehond las op Natuurbericht

Parende vlinders, het bont zandoogje

Maandag 08 September 2014 om 23:04

Nadat ik o.a. de kolibrievlinder had vastgelegd streek ik neer in de zon op het terras. Ik voelde wat kriebelen op mijn blote onderbeen. Parende bonte zandoogjes waren op mijn been neergestreken. Terwijl ik stil bleef zitten pakte mijn eega voor mij de camera met macrolens. Ik kon in alle rust de vlinders vastleggen. Ik zei tegen mijn eega dat ik toch wel een geluksmiddag had, eerst de kolibrievlinder en even later dit paartje, waarop hij zei: "Je hebt met name geluk dat je vanmiddag net je benen hebt onthaard, anders moest je op de computer dat allemaal wegklonen". Ja, ja, ik heb een man met humor. ;-)

De foto's zijn niet gekropt. Ik heb de foto's gelardeerd met tekst uit een biologieles.


Het enige doel van een vlinder is, het vinden van een partner van het andere geslacht, zich te vermenigvuldigen en dus het soort in stand te houden. Vele van hen wijden zich zó aan deze taak, dat ze niet eten. Ze bedrijven uitsluitend de liefde en na de paring en het afzetten van de eieren sterven ze. Bij veel soorten vindt de paring al, kort na het uit de pop komen, plaats. Bij anderen zijn de vlinders pas later geslachtsrijp. Het laatste is vooral het geval bij soorten die als vlinder overwinteren en pas daarna in het voorjaar paren.


Over het algemeen moet het mannetje een vrouwtje zoeken. De mannetjes moeten bij het verwerven van een 'bruid' wèl haast maken, omdat de vrouwtjes niet zonder meer op hen blijven wachten. Veel dagvlindersoorten voeren regelrechte baltsvluchten uit. Dingen er meerdere mannetjes naar de gunsten van een vrouwtje, dan komt het vaak tot turbulente luchtgevechten en jagen ze elkaar achterna. Bij het zoeken naar een partner oriënteert het mannetje zich bijna uitsluitend op kleur. Vorm en grootte van het vrouwtje spelen slechts een ondergeschikte rol. Zo kan het gebeuren dat ze een baltsvlucht voor een kleurig object uitvoeren, in de veronderstelling dat ze een vrouwtje voor zich hebben.


Dagvlindervrouwtjes geven hun bereidheid om te paren te kennen door met neergeklapte vleugels en omhooggericht achterlijf op een bloem te gaan zitten en haar gehele lichaam te laten trillen.


Nu kan het mannetje met de paring beginnen door zijn uitwendige genitaliën met de passende uitwendige genitaliën van het vrouwtje te verankeren. Deze 'verankering' is bijzonder hecht en het paartje kan zelfs gedurende de paring vliegen. Hierbij vliegt één van de partners (meestal het mannetje) en laat de ander zich geheel bewegingsloos meevoeren.


De organen voor de paring zijn bij het vrouwtje inwendig. Bij het mannetje bestaan deze organen hoofdzakelijk uit uitwendige aanhangsels aan het achterlijf. De paringsorganen werken volgens het sleutel/slotprincipe, wat wil zeggen dat ze uitsluitend passen bij partners van dezelfde soort.


Bij dagvlinders duurt de paring gewoonlijk enkele uren. Nachtvlinders blijven vaak maximaal twee dagen met elkaar verbonden.
Gewoonlijk wordt het vrouwtje slechts éénmaal bevrucht.


Paring en bevruchting vinden bij vlinders onafhankelijk van elkaar plaats. De overgedragen zaadcellen worden door het vrouwtje in een blaasje opgeslagen en de eieren worden bij het afzetten stuk voor stuk bevrucht. Bij de meeste vlinders beginnen de vrouwtjes onmiddellijk na de paring met het afzetten van de eieren.


Zandoogjes vallen, door hun kleur, tussen de beplanting vaak niet op. Het was dus wel boffen dat ze neerstreken op mijn onderbeen. Ik zal nog wel verklappen dat ik toch nog één minihaartje moest wegklonen. Een haartje dat op de macrofoto's wel heel prominent aanwezig was. ;-)

Kolibrievlinder bij de vlinderstruik

Zondag 07 September 2014 om 16:37

Op deze zonnige zondagmiddag bezochten veel vlinders onze vlinderstruik. Ze trokken zich er niets van aan dat we op het terras pal naast de vlinderstruik zaten. Bij het zien van al die vlinders begon mijn fotografiehart steeds sneller te kloppen en pakte ik mijn camera met macrolens. Ik legde de atalanta vast én deze dagpauwoog.


Plotseling verscheen er een kolibrievlinder in mijn beeld. Wat een geluk.


De Kolibrievlinder is een dagactieve nachtvlinder en dankt zijn naam aan het vogeltje de kolibrie. Als hij bezig is met het verzamelen van nectar hangt hij als een kolibrie "stil" in de lucht. Al vliegend slurpt hij met zijn lange tong de nectar uit de bloem. Een kolibrievlinder komt zeer algemeen voor, toch zie ik ze niet vaak vliegen.


Zien is een eerste, maar vastleggen is een tweede. In dit filmpje is goed te zien wat het foerageergedrag is van deze vlinder.




De vlinder heeft een bijzonder uiterlijk, het lijkt wel een vliegende vis.


Bij deze sessie koos ik voor ISO 800, een ruime scherpte/diepte en een korte sluitertijd van 1/500. Ondanks de snelle sluitertijd kun je op deze foto de beweging van de vleugels zien.


Op deze zondagmiddag werd ik getrakteerd op nog een mooi fotomoment, maar daarover de volgende keer meer.

Open dag faunapassage Weerribben - Wieden

Zaterdag 06 September 2014 om 11:04

Vandaag neem ik jullie mee naar het vervolg op de serie, "Project Wetering Oost en West is gereed".

Van Steenwijk naar Blokzijl loopt de N333. In deze weg ligt, ter hoogte van de Wetering, een vaste brug en wel de Weteringbrug. Deze brug vormt een prima passage voor boten, zwemmers en laagvliegers. Volgens de kenners was dat niet voldoende en moest er een passage bijkomen.


Honderd meter ten westen van de Weteringbrug werd een nieuwe brug gemaakt. Eigenijk mag je het geen brug meer noemen maar heet het een ecoduct of faunapassage. Dit onderdeel van het project "Wetering Oost en West" oogstte veel kritiek. De plaatselijke bevolking vond het pure geldverspilling.


Op zaterdag 30 augustus was er een open dag bij de faunapassage. Gewapend met camera besloot ik een kijkje te nemen.


De faunapassage is 80 meter breed. De passage bestaat uit droge en natte gedeelten, waarmee een vrije doorgang van dieren tussen de Weerribben en de Wieden mogelijk is gemaakt.
Tijdens de open dag stonden er onder de brug medewerkers van de Provinciale Waterstaat van Overijssel om uitleg te geven over dit project.


Wij werden gefilmd door de cameraman van RTV Oost. De uitzending over de faunapassage is hier te zien, start bij 5:25 minuten. Ik ben even in beeld, in blauwe jas, bij 6:45 minuten.


De afdrukken op de muur zijn al veelbelovend. Op het bord staan de dieren die hier gaan passeren. Jammer dat de mens onder de brug niet meer welkom is, anders zou je met de camera zo klaar gaan staan. ;-)
Geleedpotigen: grote vuurvlinder, gevlekte witsnuitlibel, gestreepte waterroofkever, zilveren maan, aardbeivlinder, moerassprinkhaan, gouden sprinkhaan, zompsprinkhaan, noordse winterjufer, donkere waterjuffer en groene glazenmaker.


Reptielen/amfibieën: ringslang, poelkikker en heikikker.
Zoogdieren: meervleermuis, otter, bever, dwergmuis, waterspitsmuis, ree en boommarter.
In het kerkje op de achtergrond ben ik gedoopt.


Vogels: roerdomp, purperreiger, porseleinhoen, watersnip, zwarte stern, aalscholver, bruine kiekendief, rietzanger, grote karekiet, kwartelkoning, paapje, snor, fuut, kleine zwaan, kolgans, grauwe gans, smient, krakeend, tafeleend, kuifeend, nonnetje, grote zaagbek, visarend en blauwborst.
Rechts op de foto is een dijkje te zien. Dit dijkje moet er ook blijven. Het waterpeil aan de kant van Muggenbeet (rechts) is een meter hoger dan aan de Weteringkant.


Bij het oorspronkelijk plan, van voor de crisis, wilde men dit stuk weg op palen plaatsen. Kosten 55 miljoen. Gelukkig ging dat plan niet door. Het project zoals het nu is uitgevoerd kostte circa 6 miljoen euro. Financiers zijn de provincie Overijssel en de gemeente Steenwijkerland.
De brug is een degelijk bouwwerk geworden. Het hout (Piquia) van de leuning gaat 50 jaar mee. Het brede fietspad is door een vangrail gescheiden van de hoofdrijbaan. Door het monteren van halve boomstammen tegen de vangrails heeft men gepoogd het geheel een natuurlijke uitstraling te geven.


Een fietspad slingert door, het nog maagdelijk, landschap.


Bij dit project zijn meteen de op- en afritten bij de bestaande brug verbeterd. De verkeersveiligheid is daardoor verhoogd.


In de tent konden de volwassenen zich laten voorlichten en de kinderen konden zich laten schminken.

Project Wetering Oost en West is gereed

Maandag 01 September 2014 om 20:05

Vorige week vrijdag was de opening van het project Wetering Oost en West. De officiële opening werd verricht door Overijssels gedeputeerde Hester Maij. Voor de opening was ik niet uitgenodigd maar vanwege deze mijlpaal ben ik zondagochtend naar het gebied gegaan om een fotoserie te maken.


In november 2012 is men gestart met dit project. Voor de start zagen de polders van Wetering Oost en West er zo uit zoals op onderstaande foto. Aan de oostkant van de Wetering (kijkend vanuit de toren naar het zuiden) is nog een stukje landbouw gebleven.
Aan de horizon ligt het dorp waar ik op school zat. Toen ik als kind van school naar huis fietste genoot ik al van wolkenluchten. Op de foto is te zien dat zon, wind en wolken een spel spelen. Als kind speelde ik, al fietsend, met ze mee. Ik probeerde zo hard te fietsen dat ik de schaduw voorbleef...


Onderstaande foto heb ik uit het archief gehaald. Zo zag het gebied er uit in april 2013. Ik schreef erover op mijn weblog, zoals hier en hier is te lezen.


Al in een vroeg stadium werd de vogelkijkhut gebouwd. Op zich was dat bijzonder omdat je zou denken dat een dergelijk bouwwerk een sluitstuk is bij zo'n project. Met al die grondwerkzaamheden was er immers nog geen vogel te bekennen. Totdat het project klaar was deed het gebouw in ieder geval dienst als uitkijktoren.


Met dit project is het natuurgebied Weerribben-Wieden uitgebreid met een oppervlakte van 313 hectare. Het gebied is zo ingericht dat er een moeras kan ontstaan waarin volop ruimte is voor bijzondere diersoorten, zoals de purperreiger en de otter. Voor de purperreiger is een apart eiland aangelegd. Het is de bedoeling dat hier in de toekomst nestgelegenheid ontstaat voor deze sterk bedreigde vogel. Wetering Oost vormt een belangrijke schakel in het vergroten en versterken van de laagveenmoerassen van de Weerribben. Het gebied wordt ingericht voor de ontwikkeling van laagveenmoeras én open water.


De muur voor de oeverzwaluwen werd geplaatst aan het eind van het voorjaar. Een fotoverslag daarvan is te zien bij Hottinga: http://zwaluwwand.hottinga.net/ (Bij het invoegen van de site in HTML werkt het linkje niet). De wand werd aan de late kant geplaatst wat betreft het broedseizoen, men was er dan ook vanuit gegaan dat er dit jaar niet meer gebroed zou worden door de oeverzwaluw. Maar tot ieders grote verrassing wisten de oeverzwaluwen de muur al snel te vinden en werd de muur dit jaar al volop gebruikt. Op 2 juli was ik daar met Jan. We maakten daar o.a. foto's van de voerende oeverzwaluwen.


Provinciedichteres Heleen Bosma droeg tijdens de opening het volgende gedicht voor:
‘Vederlicht is onze ziel
Van dons en zijdezacht
Wij zijn een stipje in het zwerk
Een knipoog naar de zwaartekracht'
Dit gedicht wordt aangebracht op de zwaluwwand bij de vogelkijkhut, zodra de zwaluwen klaar zijn met broeden.


De kosten voor het project Wetering Oost en West bedragen circa 13 miljoen euro met als financiers de provincie Overijssel, het waterschap Reest en Wieden en de gemeente Steenwijkerland. Dienst Landelijk Gebied van het ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie heeft het project begeleid. Wetering Oost en West worden nu overgedragen aan Staatsbosbeheer, die het beheer gaat uitvoeren. Het is te hopen dat Staatsbosbeheer het beheer goed kan uitvoeren, zij hebben immers te kampen met financiële problemen. Er werkt nog maar een fractie van het personeel van wat er vroeger in het veld werkte.


Het natuurontwikkelingsgebied kan ook dienst doen als waterberging voor maar liefst 2,4 miljoen m³. Door de klimaatverandering kunnen gemalen Noordwest-Overijssel niet langer beschermen tegen wateroverlast. Daarom geeft waterschap Reest en Wieden het water meer ruimte. Er zijn twee grote opslagplaatsen voor water gemaakt.


Door het openzetten van een klep van de nieuwe inlaten kunnen beide gebieden eenvoudig en snel vol stromen. Het is even eenvoudig om het water weer af te voeren als het peil is gezakt.


Het plaatsje Wetering heeft lintbebouwing langs de vaart, de Wetering. De huizen hebben allemaal een tuin aan het water. Achter die huizen loopt een weg. En aan de andere kant van die weg is dus dit plan gerealiseerd. Om eventuele overlast van muggen te voorkomen, is er een droge strook gemaakt tussen de bebouwing van Wetering Oost en Wetering West en de nieuwe natuur. En nu maar hopen dat de muggen dit ook weten. ;-)
Een brede 'kwelsloot' moet er voor zorgen dat de bewoners hun voeten droog houden.
Links op de foto, bij de hoge boom is mijn geboortegrond.


Binnen dit project is er een weg verwijderd en zijn er twee wegen opgehoogd. In totaal is er 1,6 miljoen m³ grond verzet. Dat staat gelijk aan een rij vrachtauto's met grond met evenveel kilometers van Wetering tot aan Barcelona. De werkzaamheden bij Wetering West legde ik ook vast en die serie is hier te zien. Het nieuwe natuurgebied Wetering-West is een zeer belangrijke schakel in de verbinding tussen de Wieden en de Weerribben. Het gebied wordt ingericht ten behoeve van moeras.
Onderstaande foto maakte ik in maart 2013.


Doordat die wegen zijn opgehoogd (tot dijkhoogte) heeft men nu een prachtig uitzicht over de niewe natuurgebieden. Onderstaande foto is genomen vanaf de Rietweg (weg tussen Wetering en het gehucht Nederland) richting het noorden.


Om dit nieuwe onderdeel van het grootste laagveenmoeras van Noordwest-Europa te kunnen beleven is een fietspad aangelegd van zes kilometer lengte, een aanzienlijke uitbreiding van het fietspadennetwerk in Noordwest-Overijssel..


Aan de horizon op bovenstaande foto is een brug te zien. Daarover schrijf ik een volgend log.