Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

ada: Prachtig om dit nieuwe le…
Hendrika: Gezegende Kerst en veel g…
m vd fotokraam: Prachtige mooie tekstwens…
willy: een prachtfoto Jetske... …
Antsje: Je hebt mooie en gezellig…
Henk Jonkvorst: Ik heb er denk ik weinig …
m vd fotokraam: Dat ziet er allemaal reuz…
Jan K. alias Afan…: Jullie hadden een goeie d…
Gera.: Was een leuk uitje en moo…
Gera: Mooi logje gemaakt over o…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vroeger

Archieven

Dec 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

De kleur is rood, rood van je lippen...

Zaterdag 30 November 2013 om 17:36

Als inleiding op het onderwerp gebruik ik een foto van een rode zonsondergang, een foto die ik vanuit onze tuin maakte op zaterdag 23 november.


Ik had als titel ook kunnen kiezen "Nostalgie", zaterdag j.l. legde ik de klompjes vast die onze dochter heeft gedragen. De klompjes stonden de jaren daarna half rechtop bij de voordeur als decoratie in een plantenbak.


Nostalgisch word ik ook bij het bekijken van oude videofilmpjes. Vlak voor de geboorte van onze oudste kochten we een videocamera en zo door de jaren heen legden we vele dierbare momenten vast. Bij het voortschrijden van de tijd raakten onze analoge opnames in de vergetelheid. Een paar jaar geleden heeft Jan alle analoge filmpjes overgezet naar digitaal. Nu worden de digitale filmpjes regelmatig door alle gezinsleden bekeken.


Sinds ik een camera heb die HD filmpjes kan opnemen maak ik regelmatig een filmpje met Windows Movie Maker en upload het filmpje dan naar YouTube. Nu wilde ik dat ook doen met een oud filmpje gemaakt in het jaar 2001. Dat lukte echter niet, Movie Maker kon het filmpje niet zichtbaar maken. Gelukkig is het kleine mannetje, die straks te zien is in het filmpje, groot geworden en heeft hij veel verstand van computers en computerprogramma's. Hij heeft het programma Any Video Converter op onze computer geïnstalleerd. Vervolgens heb ik alle filmpjes uit mijn archief geconverteerd met het genoemde programma. Ik kan nu met Movie Maker ook de oude filmpjes bewerken.
Onderstaande foto maakte hij van zichzelf in de spiegel met de telefoon. Vanwege een transfer ( ;-) ) had hij voor het eerst zijn nieuwe voetbaltenue aan.


Onze driejarige zoon had stiekem de lippenstift van zijn moeder gepakt en .... "Goed voorbeeld, doet goed volgen".
In het filmpjes zegt hij de volgende zinnen: "Als ik met washandje schoon heb, mag ik dan nieuwe lippenstift, mammie?"
en "Mag ik dan nu nieuwe lippenstift?"


Ik ben mijn fotomaatje Jan zeer erkentelijk dat hij de analoge filmpjes heeft overgezet naar digitaal. We beleven er veel plezier aan om ze terug te kijken.

Een muis in de zak

Donderdag 28 November 2013 om 18:22

Afgelopen week heb ik heel veel foto's gemaakt en bewerkt, maar die zijn niet geschikt voor het weblog. De fotosessies in de natuur en geschikt voor het weblog zijn in dit jaargetijde dun gezaaid. Het voornamelijk grijze weer nodigt niet echt uit tot fotokuiers.

Soms valt een fotoshoot die wel geschikt is voor het weblog mij zo in de schoot.
Op de werkbank in de garage bewaren wij oud brood voor de kippen. Een paar dagen geleden was er een muis in een zak met brood gekropen.


Op zich is dat prima, want muisjes moeten ook eten, niet waar? Het is echter wel belangrijk dat je het signaleert voordat je de hand in de zak steekt...


Terwijl mijn eega de broodzak vasthield maakte ik een aantal foto's. Het viel niet mee om de muis er goed op te krijgen, het beestje verstopte zich steeds tussen het brood. Op het moment van de fotosessie was het buiten donker weer en ook dat droeg niet bij tot een goede kwaliteit.


Na een korte fotosessie lieten we het beestje maar snel vrij in de tuin. De zakken met oud brood bewaren we nu in een grote emmer met een deksel erop. Het muisje moet maar buiten met de kippen mee-eten.

Vroege vogels in Lendevallei (2)

Dinsdag 19 November 2013 om 21:31

We gaan verder, nu met het tweede deel van de serie Vroege vogels in Lendevallei.
De vorige serie werd gekenmerkt door zwart en wit, deze serie laat meer kleur zien. Ik moest wel een tijd geduld hebben voordat de opkomende zon die kleur liet zien.


Ik drentelde wel wat heen en weer om warm te blijven, maar ik wilde niet te ver weg lopen bij dit standpunt vandaan.






Naarmate de zon hoger klom, nam ook de mist toe. In de verte is een gestalte van een reiger te zien.


Een groep kieviten maakte een rondedans boven het water.


Inmiddels stapte ik met mijn waterdichte wandelschoenen over het deels opgedroogde weiland. Nou ja, waterdicht, ik had beter laarzen aan kunnen trekken.


De reiger vond dat ik te dicht was genaderd en ging in de starthouding staan.


Inmiddels had ik verkleumde voeten en handen en hield ik het voor gezien. Met ferme pas liep ik terug richting de auto. Nog een laatst blik over het water.


En nog een laatste keer lichtjes door de knieën, ik heb immers een kantelbaar schermpje.

Vroege vogels in Lendevallei

Zaterdag 16 November 2013 om 14:58

Op vrijdagochtend bracht ik heel vroeg onze dochter naar haar stageadres. Het was rustig helder weer met hier en daar wat grondmist. Ik besloot daarom de zonsopkomst door te brengen in De Lendevallei nabij de Blessebrugschans. De schans waar ik in dit logje over schreef.

Het ondergelopen weiland werd bevolkt door grote groepen ganzen.


Nadat ik daar een tijdje had gestaan, koos een grote groep ganzen het luchtruim. Een kleine groep ganzen, vast van een ander soort, bleef achter.


Met mijn compactcamera zoomde ik in op het hek. De enorme ruis op de foto kon ik achteraf met Lightroom onderdrukken.




Het groepje ganzen scharrelde al foeragerend en poetsend richting de Schans.


Vogels gingen en vogels kwamen. Hier vlogen enkele kieviten tussen de meeuwen.


De ganzen waren inmiddels bij de startbaan gearriveerd...


...en toen kozen ook zij het luchtruim.


Tenslotte nog een filmpje. De Lendevallei wordt doorsneden door de provinciale weg tussen De Blesse en Wolvega, een vierbaansweg te weten de A32 en een spoorlijn. Op die ochtend was er een oostenwind en dat betekent dat het verkeer op de genoemde wegen goed was te horen. En dat hoor je ook weer terug op het filmpje. Het gaat echter om het geluid van de opvliegende ganzen.


Binnenkort het tweede deel van "Vroege vogels".

De Groote Peel

Donderdag 14 November 2013 om 21:11

Eind oktober waren mijn eega en ik een weekendje weg naar Noord-Brabant. Op een prachtige najaarsdag bezochten we het Nationaal Park De Groote Peel.


Bij het Buitencentrum parkeerden we onze auto en kozen voor een wandelroute van zes kilometer. Bij dit centrum fotografeerde ik ná de wandeling de acht informatieborden. De teksten heb ik verwerkt in de fotoserie. Ik koos voor één fotoserie, het is nu wel een lange serie geworden, maar dan zijn jullie ook weer een tijdje van mij af...


Nationaal Park De Groote Peel is een hoogveengebied waar turfstekers plaats hebben gemaakt voor wandelaars en vogels. De rust en de weidsheid herinneren aan het vroegere veen. Het landschap bestaat uit een afwisseling van veenmoerassen, plassen, heideterreinen en zandruggen. De Groote Peel is in 1993 uitgeroepen tot Nationaal Park.


Tot halverwege de negentiende eeuw is de Peel een landschap dat bestaat uit hoogveen, moeras en heide. De naam "Peel" is waarschijnlijk afgeleid van het Romeinse "Locus Paludosus", wat "Moerassige streek" betekent.


Het beheer van dit gebied is erop gericht de hoogveenontwikkeling weer op gang te brengen. Zorg voor voldoende water van goede kwaliteit is daarbij van het grootste belang. Hoe nat het gebied ook lijkt, het heeft wel degelijk last van verdroging. Er lekt teveel water weg naar de omgeving. Om dat tegen tegen gaan zijn er dammen in het gebied aangebracht en is er een scherm in de boden aangebracht. De eerste resultaten zijn bemoedigend, op veel plaatsen groeit weer veenmos. In de toekomst zijn er nog meer maatregelen nodig om hoogveenontwikkeling te stimuleren.


Het verhaal van de Peel begint na de laatste ijstijd, tienduizend jaar geleden. Het klimaat werd warmer en natter. In de Peel ontstond moeras, waarin zich een begroeiing van moerasplanten ontwikkelde, waaronder veenmos, de belangrijkste plant van het hoogveen. Jaarlijks stief een deel van de planten af, bleef in het water achter maar verteerde nauwelijks. Erop groeiden nieuwe planten. Een hoogveen bestaat uit een laag dode planten, de in dikte toeneemt, naarmate het gebied ouder wordt. Veenmos heeft geen wortel, het voedt zich door regenwater via het blad op te nemen. Het veen van de Peel heeft er duidenden jaren over gedaan om een dikte van vijf tot zes meter te bereiken. Onder sommige Peelbanen zit nog veen, je voelt het veren onder je voeten.


"Gezegend is het volk dat zijn moer (veenslik) verbrandt", zo dichtte Vondel in de Gouden Eeuw. Sinds de mensen ontdekten dat gedroogd veen kon branden, werd het gebruikt als brandstof. Zo ook in de Peelstreek. Omstreeks 1850 begon de grootschalige turfwinning. In ongeveer 100 jaar is de meeste veen afgegraven. Eind maart begon met met het steken van turf en dat ging door tot in juli. Na het steken moest de turf in het veld nog drogen. Daarvoor werd het op stoeken gezet, dat waren ronde turfstapels waar de wind doorheen kon blazen.


Voor de veenvorming groeiden op sommige plaatsen in de Peel bomen. Later werden die opgeslokt door het veen. Ze gingen dood, vielen om en verdwenen in het veenpakket. De turfstekers kwamen deze later tegen. De stammen werden meegenomen om te verbranden. De stobben bleven vaak zitten, het zogenaamde kienhout. Vanwege het kienhout werden op sommige plekken het veen niet gestoken maar gebaggerd. Het Meerbaansblaak is zo ontstaan.




De Groote Peel is een aaneengesloten natuurgebied van 1400 hectare en een uniek wandelgebied. De knuppelbruggen over water en moeras bieden een onvergetelijke ervaring.




Dwars door De Groote Peel loopt de provinciegrens tussen Branbant en Limburg. De zichtbare verschillen tussen het Brabantse en Limburgse landschappen zijn ontstaan door turfwinning. In Limburg werd door individuele turfstekers turf voor eigen gebruik gestoken. Daardoor ontstonden eendagsputten, net zo groot als één man in één dag kon steken. Het afvoeren van de turf gebeurde via de Peelbanen, in het veen uitgespaarde paden. Het zijn de wandelpaden van nu. Aan de Brabantse kant startte de Maatschappij Griendtsveen eind negentiende eeuw met grootschalige vervening. De veenarbeiders kwamen uit de Groningse en Drentse Veenkoloniën en hadden ervaring. Het gebied werd eerst ontwaterd door het graven van greppels en vaartjes. Hele stukken werden tot op de laatste turf afgegraven. De oorspronkelijke zandlagen kwamen aan de oppervlakte. Nu zijn het heideterreinen. Ook de grote waterplassen zijn ontstaan door afgravingen. De vaartjes, nu nog op verschillende plaatsen te zien, werden gebruikt voor de afvoer van turf. Er zijn aan de Brabantse kant maar weining Peelbanen.


De rust, de afwisseling van het landschap, het vele water en de uitgestrektheid maken De Groote Peel uitermate geschikt voor vogels. Er broeden ruim 90 soorten. Het gebied is vooral van belang voor moeras - en watervogels. En voor vogels die leven in landschappelijk open gebieden zoals: dodaars, geoorde fuut, roerdomp, grauwe gans, bruine kiekendief, blauwborst en roodborsttapuit.


Naast de broedvogels is De Groote Peel ook een pauzeplek voor doortrekkers. In oktober, november en maart pleisteren er regelmatig kraanvogels. Grote groepen ganzen zijn in de winter te gast. Ook de klapekster behoort tot de vaste wintergasten.


De belangrijkste hoogveenplant is het veenmos. Andere hoogveenplanten zijn: zonnedauw, lavendelheide, kleine veenbes, witte snavelbies, eenarig wollengras en veenpluis. Op de droge delen van De Groote Peel groeit struikheide met hier en daar klokjesgentiaan en grote wolfsklauw.


De Groote Peel kent en groot aantal soorten vlinders, waterjuffers en libellen. Daar zitten bijzondere soorten bij zoals het spiegeldikkopje, bont dikkopje, Noordse witsnuitlibel, en de bruine waterjuffer.


Bijzondere bewoners van de Peel zijn de gladde slang, de levendbarende hagedis en de heikikker. De Amerikaanse hondsvis is de enige vissoort die in het zure peelwater kan leven. Hij is van belang als voedsel voor visetende vogels zoals de roerdomp en de fuut. De zoogdieren die er voorkomen zijn o.a. het ree, diverse soorten vleermuizen, wezel, hermelijn, woelrat, bunzing en sinds enkele jaren ook het wilde zwijn.


Nog een macro van de laatste insect van dit jaar...


...en we waren na een wandeling door een schitterend natuurgebied weer gearriveerd bij ons beginpunt.

Veel water bij de Blessebrugschans

Zaterdag 09 November 2013 om 17:05

Na een paar dagen opruimen, weggooien en poetsen binnens- en buitenshuis (ik heb ieder jaar de najaarsschoonmaakwoede) leek het me goed om vanochtend tijd vrij te maken voor mijn hobby, de fotografie.
Ik koos vandaag voor een fotokuier bij de Blessebrugschans. Door de overvloedige regen in de afgelopen weken staan de weilanden bij de Schans onder water. Ik parkeerde de auto op de parkeerplaats tussen De Blesse en Wolvega.


De Blessebrugschans is één van de tien schansen van de Friese Waterlinie, o.a. hier kun je het verhaal lezen. Door al het water rond de Schans waan je je in de 16e eeuw. Als verdediging werden in die tijd grote stukken land onder water gezet. Op die manier had je minder soldaten nodig om het land te verdedigen.


Ook met leesbril is het me niet gelukt om de tekst te ontcijferen...
Ik mag toch hopen dat dit bord geleverd is mét leesgarantie.


Ik verliet de Schans en koos voor een route rechts om de ondergelopen weilanden.








Zwanen die over het water lopen.


En een klein filmpje van de buikschuivende en foeragerende zwanen.




Toen ik dit punt had bereikt, stuitte ik op twee barrières , de ene werd gevormd door een toegangshek naar een jachthaventje, het andere werd gevormd door schapengaas. Ik besloot over het schapengaas te stappen. Inmiddels was ik halverwege mijn wandeling rond de ondergelopen weilanden. Aan de horizon zijn de auto's te zien die rijden op de weg tussen De Blesse en Wolvega. Links van de blauwe auto kun je de contouren van de Schans ontwaren.


Ik volgde het spoor van de schapen, in de hoop dat ik aan het eind weer over schapengaas (zonder stroom) zou kunnen stappen. Aan de rechterkant van de dijk loopt een meander van het riviertje De Linde. In de jaren 2009 en 2010 werd dit gedeelte van het gebied heringericht. Ik liet er hier wat van zien.


Op mijn pad kwam ik geen schapen tegen, zij liepen op het droge aan de overkant van de meander.


Even inzoomen op de botenhuizen aan de oever van De Linde en op de molen waar ik in dit log over schreef.


Op de dijk lag een een hoopje sterrenschot oftwel heksensnot. Je kunt dit het hele jaar tegenkomen maar meestal tref je dit in het voorjaar aan.


Aan het eind van de dijk kon ik bij deze brug over het schapengaas stappen.


Ik wierp nog een laats blik op de dreigende lucht achter mij. Toen ik goed en wel in de auto zat, begon het zachtjes te regenen. Het bleef bij een bescheiden buitje.


Terwijl ik dit schrijf regent het hier op zaterdagavond heel hard en de temperatuur is flink gedaald. Onze zoon zou met twee vrienden op de fiets naar een feest. Om hen een uur te laten fietsen, in de de stromende regen, langs een route die ze geen van drieën kennen en over onherbergzame fietspaden dat lijkt me niet verstandig. Dus ga ik ze zo brengen en vannacht weer halen, de logeerbedden zijn allemaal gespreid. En tussendoor ben ik taxichaufeusse voor onze dochter. Vanochtend en morgenvroeg om half zeven was en is mijn eega taxichauffeur voor onze dochter. Mijn eega is meer van het vroege opstaan en ik ben meer een avondmens.
Dat heb je als je buitenaf woont. En we doen het met liefde.

Cursus reanimatie en AED

Donderdag 07 November 2013 om 18:09

In onze kerk is er een groep mensen die al jaren de cursus reanimatie volgt. Sinds een half jaar is onze kerk in het bezit van een AED (automatische externe defibrillator). Het zo snel mogelijk inzetten van een AED bij een effectieve reanimatie vergroot de overlevingskans van het slachtoffer aanzienlijk.
Dit jaar hadden we voor het eerst een cursus reanimatie gecombineerd met het gebruik van een AED. Deze cursus werd verzorgd door de organisatie ACM.


Na een voorstelronde begonnen we met de theorie. Hier werd de kinlift uitgelegd. Bij een bewusteloos persoon (liggend op de rug) zakt de tong naar achteren en sluit de ademweg af. Door het toepassen van de kinlift wordt de ademweg weer vrijgemaakt.


Terwijl wij bezig waren met de theorie lagen de slachtoffers al in grote getale op ons te wachten.


Op deze cursusavond was er ook aandacht voor de persoonlijk ervaringen van de cursisten. Het is toch wel heel prettig, als je geconfronteerd wordt met een dergelijke gebeurtenis, dat je dan weet hoe je moet handelen.
En ook al is deze recente gebeurtenis goed afgelopen, het gaat je niet in de koude kleren zitten. Een dergelijke cursusavond is dan best confronterend en komt zo in een ander daglicht te staan.


De beademing en de kinlift werden hier nauwgezet uitgevoerd. Het slachtoffer zal hier ongetwijfeld een paar blauwe plekken op zijn kin aan overhouden, maar dat is maar bijzaak.


Het geven van dertig borstcompressies kun je uitvoeren op de beat van Stayin' Alive van de Bee Gees. Op deze manier heb je het juiste tempo te pakken en kom je op een frequentie van 100 keer per minuut.
De borstkas moet per keer 5 à 6 cm ingedrukt worden, bij een goede reanimatie is het breken van een aantal ribben eerder regel dan uitzondering.


Reanimeren kun je ook synchroon doen.


Ondergetekende is de initiatiefneemster en coördinatrice van de reanimatiecursus en de drijfveer achter de aanschaf van een AED. Tevens ben ik de hoffotograaf van onze kerk, dat vind ik wel prettig want zo kom ik zelf niet op de foto ... tot het moment dat de cursusleidster van ACM mijn camera ter hand neemt.
En zoals jullie zien kun je ook met een sjaaltje om prima reanimeren. "Elke seconde telt" en dus het afdoen van een sjaaltje ook.


Tijdens de cursus werden de verschillende situaties levensecht nagespeeld. Dat naspelen is belangrijk, de informatie bllijft dan beter hangen.
De AED werd op een draf binnengebracht


Eén van de plakkers wordt geplakt aan de rechterkant onder het sleutelbeen.


Tijdens de analyse door de AED en tijdens het toedienen van de schok mag het slachtoffer niet worden aangeraakt. Dit wordt duidelijk kenbaar gemaakt door diegene die de reanimatie uitvoert. Zie ook dit filmpje


De cursusleidster had verschillende AED's meegenomen. De AED op de foto hebben we in onze kerk.


Naast het serieuze werk was er ook ruimte voor humor, dat laatste is belangrijk om het op deze lange avond vol te houden.
Eén van de slachtoffers was zo ver hersteld dat een koekje er weer inging.


Aan het eind van de avond kregen we nog een demonstratie hoe je een bewusteloos persoon, die nog wel zelf ademt, in een "Stabiele zijligging" legt.


Na vier uren intensief werken vielen zelfs de slachtoffers om van de slaap en werd het tijd om naar huis te gaan.


Onze moeder is een groot deel van haar leven lid geweest van de EHBO. Wij zijn daar als kinderen mee opgegroeid, we fungeerden als kinderen regelmatig als Lotus, als de groep bij ons thuis aan het oefenen was voor een EHBO-wedstrijd. Ik heb als kind wat in de "Stabiele zijligging" gelegen.
Mijn moeder heeft in haar leven meerdere keren Eerste Hulp moeten verlenen. Eén keer was dat bij haar eigen zoontje ... ze moest hem beademen. Mijn zus en ik, respectievelijk 8 en 6 jaar stonden daarbij. Na een tijd beademen (hartmassage bestond toen nog niet) zeiden de toegesnelde huisartsen tegen mijn moeder dat ze wel kon stoppen, "Het heeft geen zin meer". Het was één van de moeilijkste momenten in haar leven, zo vertelde ze ons later.
Waarom vertel ik dit verhaal? Als je iemand moet reanimeren dan is de kans het grootst dat het je eigen geliefde is. Als dat geen reden is om het te leren?

Ondernemer van het jaar

Zaterdag 02 November 2013 om 13:36

Donderdagavond werd ik gebeld door mijn zus, haar man en zijn compagnon zouden op vrijdagavond uitgeroepen worden tot ondernemers van het jaar 2013 van de gemeente Steenwijkerland. Echter de beide mannen, Pieter en Sander wisten het zelf nog niet. Zij zouden met hun eega's gewoon als jaarlijkse bezoekers aanwezig zijn bij het Business Gala in De Meenthe in Steenwijk. Voor mijn zus was de "schone" taak weggelegd om te zorgen dat alle werknemers en diverse familieleden stiekem aanwezig zouden zijn in de theaterzaal. En zo werd de achterste rij bezet door aanhang van Pieter en Sander zonder dat de beide mannen het wisten.
Uiteraard waren er professionele fotografen aanwezig, toch nam ik mijn eigen camera, externe flitser met groot bereik en twee zoomlenzen mee.

De avond werd opgeluisterd door de klanken van Frank Wilson en de stem van Petra Schreurs.


De spreker was dit jaar Peter R de Vries. Door velen bewonderd, door anderen verguisd.




Ook de burgemeester van Steenwijkerland, Marja van der Tas was aanwezig.


Maar daar waren we niet voor gekomen, wij waren gekomen voor het grote moment, de bekendmaking van de "Ondernemer(s) van het jaar 2013" en natuurlijk voor de reactie van de ondernemers zelf.


En verrast waren ze en heel erg blij. Ze waren nog meer verrast toen ze zagen dat al het personeel aanwezig was in de zaal. Pieter en Sander zijn trots op hun medewerkers en op hun tomeloze inzet.

Sander (links in beeld) wilde halverwege het praatje van Peter R de Vries zijn stropdas afdoen, want het was warm in de zaal. De vrouw van Sander heeft haar best moeten doen om hem daarvan af te krijgen, zij wist immers dat Sander even later op het podium zou staan. Een complot smeden is nog niet zo simpel. Nu denken jullie misschien dat ze het wisten omdat ze zo netjes in pak waren, maar bij een gala hoort een kledingsvoorschrift. Er waren vele mannen in black tie, anderen in pak en een enkeling ging casual gekleed.


Pieter en Sander van het bedrijf Agro Giethoorn zijn gekozen uit 40 ondernemers.
Bij de onderste foto was mijn flitser net niet op tijd klaar...


Ik was bang dat ik na de aankoop van mijn Sony met enorme telefunctie mijn Canon zoomlens 70 - 200 mm niet meer zou gebruiken. Maar op deze avond heeft het genoemde objectief zijn dienst bewezen.

De Deelen

Vrijdag 01 November 2013 om 23:30

Deze dagen "vlieg" ik van de ene fotoserie naar de ander en tussendoor mag ik ook nog werken. Voordat ik daar iets van laat zien neem ik jullie nog één keer mee naar onze mooie fotokuier in De Deelen, waar ik samen met mijn fotomaatje was.
De iriserende wolk wilde niet tot volle glorie komen, slechts een lichte verkleuring was er zichtbaar. Bij deze foto nog iets beter te zien dan bij de foto uit het vorig logje.




Jan legde een stormschade vast die is ontstaan na de storm die maandag over ons land raasde.




We genoten van het weidse uitzicht en de mooi wolken. Nauwelijk waarneembaar, maar midden in de foto op de horizon is een verticaal streepje te zien ....


... dat streepje heb ik met de telelens dichterbij gehaald. En zo heb ik eindelijk een keer een foto van de scheve toren van Aldeboarn.


Fototechnisch gezien geen mooie foto door het dichte struikgewas, maar ik wilde even laten zien hoe delen van de route door De Deelen gevolgd worden. Jan en ik waren het er over eens dat de vlonders net één plank te smal zijn.




Aan het eind van de fotokuier zaten we nog een tijdje te genieten van het uitzicht op het lievelingsbankje van Jan.


Nog een laatste foto van de vaart alvorens we in de auto stapten.


Tot slot een filmpje. Ik oefen op deze manier mooi met de nieuwe camera. Ik zat op de hurken aan de waterkant en hield de camera vlak boven het wateroppervlakte en filmde vanuit de hand. Ik had wel de neiging om voorover te vallen door het kijken naar de aankomende golfjes...