Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

marjolein vh pl.: Wat een heerlijke wandeli…
boomkruiper: Die bovenste foto zie ik …
ada: Wat uitnodigend ziet her …
Henk Jonkvorst: Nooit geweten dat de loop…
Jan K. alias Afan…: Het was prachtig weer voo…
Hendrika: Ik wens dat je moeder zic…
Sandra: de eerste vind ik de alle…
Annemarie: Het ziet er nog heerlijk …
Hanny: Geeft je foto's wat extra…
Fenny: Je zou zeker zó terug wil…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vroeger

Archieven

Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Bij het waddenveer

Maandag 31 Oktober 2011 om 19:35

Op Texel maakten we een wandeling bij het waddenveer. Het was evenals vandaag een prachtige herfstdag met helder weer.


Inzoomend was Vlieland te zien.


Het seizoen voor de veerboot is afgelopen, de loopplanken liggen in de winterberging.


De vuurtoren staat beter in het lood dan de palen van de steiger.




Twee wadstrandjutters struinden langs de Waddenzee en hadden een bijzondere vangst...


...ze vonden (volgens ons) een eicapsule van een haai. Even twijfelde ik of het geen eicapsule van een rog was, maar die ziet er op de site net wat anders uit.


Het was daar heerlijk wandelen.

Roodborstje tikt tegen 't raam

Zaterdag 29 Oktober 2011 om 12:30

Sinds een aantal dagen ziet ons raam in de kamer er zo uit.


De boosdoener bleek een roodborstje te zijn. Hij vliegt steeds tegen het raam en tikt er dan tegen aan om zich te meten met een rivaal, zijn spiegelbeeld dus.


Het vliegende en tikkende beestje heb ik niet kunnen vastleggen, maar wel terwijl hij op een tak van de kerria zat vlak voor het raam.


Mijn eega plakte een roofvogel op het raam, misschien dat het beestje dan stopt met het zichzelf kastijden tegen het raam. Na een kwartier bleek echter dat het roodborstje een ander raam had uitgezocht. Nog maar een vogel uitprinten dus.


We zijn gisteren als dochters 14 uur in touw geweest om onze moeder te verhuizen. Het belangrijkste was om de nieuwe kamer gelijk weer helemaal in te richten zoals het in de oude situatie was. Omdat ze Alzheimer heeft kun je niet de helft van het werk doen en zeggen: "Morgen is er weer een dag". Haar eigen lampen hebben we gelijk opgehangen, de meeste foto's en schilderijen hangen alweer en de dozen zijn uitgepakt. Erg blij waren we met de 5 sterke mannen die in een mum van tijd het zware spul overbrachten.
Onze moeder kijkt hier voor de laatste keer in de brievenbus.


Vanochtend heb ik heerlijk uitgeslapen en straks ga ik weer naar haar toe om de puntjes op de i te zetten. We weten wel zeker dat ze het daar heel goed gaat krijgen. Het verzorgingstehuis is erg mooi evenals haar kamer. De verzorging is daar goed en cliëntgericht. Het is voor ons wel fijn dat we een groot gedeelte van de zorg nu uit handen kunnen geven. Bovenstaande foto is gemaakt door onze lieve oudste zus, die een heel groot aandeel heeft geleverd in de zorg naar onze moeder.
Jullie allemaal een goed weekend gewenst. :-)

Elk mens die hef zich 'n kruus te dragen

Donderdag 27 Oktober 2011 om 18:31

Een tijdje geleden hoorde ik dit lied. Ik vind het een mooie tekst.

Vanochtend besloot ik naar de begraafplaats in ons dorp te rijden om er kruisen bij te zoeken voor mijn weblog. Op onze begraafplaats is echter geen kruis te vinden. Vervolgens reed ik naar een naburig dorp, naar een katholieke begraafplaats.


Daar waren wel kruisen om vast te leggen.


Elk mens die hef zich ‘n kruus te draag'n
Op zich binn'n die kruus'n precies eeb'n groot
't verschil is,
de iene hef d'r iene van piepskoem
en de ander die hef ‘m van lood.


A’j almaole joen kruus op ‘n bulte zol'n gooi'n
en as dan daornao deur ‘n Engel zeg't weurd
pak mar weer iene, meakt niet uut welk'n
dan zuuk ie uutendelijk, as ‘t der op ankomp, joen eig'n d'r weer tussenuut.


Elk mens die heeft een kruis te dragen
op zich zijn de kruisen precies even groot
het verschil is,
de ene heeft er één van piepschuim
en de andere één van lood


Als je allemaal je kruis op een bult zou gooien
en als dan daarna door een Engel gezegd wordt
pak maar weer één, maakt niet uit welke
dan zoek je uiteindelijk, als het erop aankomt, je eigen er weer tussenuit.


Vandaag was een speciale dag om dit logje te plaatsen...vanmiddag hebben we onze buurman begraven.
Een lieve, integere man, die nooit een verkeerd woord over een ander zei.


In het volste vertrouwen op de Heer is hij heengegaan. Een troost voor de nabestaanden die nu een kruis moeten dragen.


Mijn vertrouwen is in Hem...


...die ook voor mij het zwaarste Kruis heeft gedragen.

Ondergaande zon en atmosferische refractie

Maandag 24 Oktober 2011 om 08:38

's Avonds gingen we met z'n allen naar de zee om te kijken naar de zonsondergang.


Het was nog steeds prachtig weer, kraakhelder en de zee was vlak.


Ik heb al heel wat keren met de camera bij een zonsondergang gestaan, maar wat ik nu zag, had ik nog niet eerder bewust gezien. Een paar jaar geleden werd ik geattendeerd door een kennis op het fenomeen waarbij de zon even lijkt op een Omegateken. Op deze bewuste avond zagen we dit verschijnsel. We hadden dus de maken met een atmosferische refractie die deze keer duidelijk was te zien.
De kennis, die aan astronomie doet, schreef later in zijn mail: "Refractie treedt elke morgen en avond op. Het bijzondere is dat jij er op het juiste moment was, bij de juiste temperatuur, luchtvochtigheid en luchtdruk". Hij heeft een boek geschreven waarin hij dit verschijnsel beschrijft. Ik mag deze tekst gebruiken op mijn weblog. Tussen de onderstaande foto's zal ik steeds een stukje van zijn tekst gebruiken.


Lichtstralen die via de atmosfeer tot het aardoppervlak doordringen, veranderen van richting en worden gedeeltelijk ontbonden, verstrooid en geabsorbeerd in de atmosfeer.


De atmosfeer is opgebouwd uit dunne lagen, die naar de Aarde toe steeds dichter worden en elk hun karakteristieke eigenschappen hebben. Vanaf de Aarde gezien zijn dit: de troposfeer waarin het weer wordt bepaald, de stratosfeer die het grootste deel van de ultraviolette straling absorbeert (ozonlaag), de mesosfeer die geluidsgolven kan terugkaatsen, de ionosfeer die radiogolven van bepaalde frequentie kan terugkaatsen en de magnetosfeer.


Hierboven vindt een geleidelijke overgang naar de interplanetaire ruimte plaats. Het licht van een hemellichaam dat vanuit de interplanetaire ruimte de atmosfeer van de Aarde binnendringt wordt door deze lagen iets afgebogen en bereikt daardoor het aardoppervlak uit een schijnbaar andere richting dan de oorspronkelijke. Deze schijnbare verandering van richting wordt in de astronomie atmosferische refractie genoemd.


Het effect van de atmosferische refractie is het sterkst op de horizon en neemt af naar nul als een hemellichaam in het zenit staat. Het gevolg is dat de positie van een hemellichaam hoger boven de horizon waargenomen wordt dan het in werkelijkheid is.


Het licht van een hemellichaam, als voorbeeld de Zon, plant zich min of meer rechtlijnig voort in de interplanetaire ruimte. Bij het binnendringen van het begin van de atmosfeer waar de luchtdruk nog zeer laag is zal er nog geen meetbare verbuiging plaats vinden maar naar mate de lichtstraal verder de atmosfeer binnendringt en daardoor ook steeds een hogere luchtdruk tegenkomt zal de verbuiging steeds verder toenemen.




De weg die het licht zou volgen als er geen atmosfeer was is in onderstaand schema aangegeven met de lijn vanaf de werkelijke positie van de Zon naar het punt R. Het is een rechte lijn tussen de werkelijke positie van de Zon en punt R. Een waarnemer op da Aarde zal het licht nog niet kunnen zien. Maar als gevolg van de aanwezigheid van de atmosfeer echter volgt het licht de lijn tussen de werkelijke positie van de Zon naar de waarnemer W op de Aarde waardoor de Zon voor de waarnemer wel zichtbaar is terwijl de Zon in werkelijkheid nog onder de horizon staat, aangegeven met de rechte lijn tussen de schijnbare positie van de Zon en de waarnemer W op de Aarde.


Tot slot nog een filmpje waarbij men voorbeelden van refractie van het licht laat zien.
Voor een betere scherpte van de zon had ik mijn statief mee moeten nemen, maar ja dat is achteraf.
Dank aan de schrijver voor het gebruik van zijn tekst en schema. :-)

Een kalme zee

Zaterdag 22 Oktober 2011 om 13:42

De eerste helft van de vakantie hadden we echter schitterend weer. We konden zelfs bij het vakantiehuis, uit de wind in de zon, buiten zitten.

Op een windstille eerste vakantiedag gingen we naar de zee. Ik vind het altijd leuk om mensen vast te leggen die zo met hun eigen dingen bezig zijn.




Ik lag op de knieën iets te fotograferen en deze dames liepen min of meer mijn beeld binnen. Toen ze door hadden dat ze vastgelegd werden kwam er spontaan een dansje.




Onze zoon wilde graag dat we een fotoserie van hem maakten terwijl hij dartelde aan de rand van een duin. Mijn eega maakte de foto's met de telefoon van onze zoon, ik denk dat ze al op Hyves staan.


Na de fotosessie wandelden we verder naar het noorden. We kwamen langs een duinwand, dit zand is in het verleden opgespoten.


De zee heeft echter alweer een flink deel teruggenomen. Een stuk touw was bloot komen te liggen.


Mooie wand om in te schrijven. Grapje van onze zoon.






Aan het eind van de middag gingen we wederom naar de zee. De laagstaande zon gaf een ander effect aan het geheel. We genoten van een unieke zonsondergang, maar daarover meer in het volgende logje.


Allemaal een fijn en zonnig weekend gewenst.

Vliegtuigstrepen en Ondertrouw

Vrijdag 21 Oktober 2011 om 14:08

In dit logje schreef ik over de op handen zijnde verhuizing van onze moeder. Op maandag kregen we te horen dat er een kamer was vrijgekomen, op dinsdag zouden we de kamer moeten bezichtigen en binnen vijf dagen moest de verhuizing plaatsvinden. Dat viel ons wel even rauw op het dak. De vorige bewoonster van de kamer was net overleden en "gelukkig" voor ons konden de nabestaanden ook geen "IJzer met handen breken" en zo kwam het dat de bezichtiging werd uitgesteld. We hadden echter wat betreft de verhuizing nog een probleem, we hadden namelijk een herfstvakantie geboekt en daarbij zouden er twee van de drie dochters weg zijn. Gelukkig konden we met het verzorgingstehuis regelen dat de verhuizing na de herfstvakantie gerealiseerd kan worden.

En zo konden we vorige week vrijdagmiddag vertrekken naar onze vakantiebestemming. Het was die dag schitterend weer. Wat ons opviel was dat er heel veel vliegtuigstrepen in de lucht waren te zien. Hoewel wij in Nederland bleven, leek het erop dat de rest van vakantievierend Nederland naar het buitenland vertrok.


Onze zoon pikten we op bij zijn school. Terwijl we daar op hem stonden te wachten maakte ik enkele foto's van de lucht.


Ook boven het IJsselmeer zag het wit van de strepen. Onderstaande foto is gemaakt door de zijruit van de auto, kwalitatief geen hoogstandje maar het gaat om de indruk.


De boot bracht ons naar Texel.


Als je deze foto zo ziet zou je zo kunnen denken dat het huisje in Portugal stond, zo knalblauw was de lucht.
En geen streepje aan de lucht.


"Wat hebben vliegtuigstrepen en ondertrouw nu met elkaar te maken", vragen jullie je misschien af. Helemaal niets, ik wilde gewoon twee actuele onderwerpen in één logje stoppen.
Ruim 22 jaar geleden werd dit prachtige meisje geboren, het eerste kleinkind van mijn vader en moeder. Als trotse tante kon ik bij haar bevalling zijn en mocht ik haar al heel snel na de geboorte vasthouden.


Wij hadden toen zelf nog geen kinderen. Ik kon mijn hart echter ophalen door te knuffelen met de kinderen van mijn zus en zwager.
Dat kleine meisje wat op deze foto knuffelt met haar tante is nu een volwassen vrouw.


Vanochtend hadden we in het centrum een gezellig samenzijn in besloten kring, vanwege dit prachtige stel. Ze zijn namelijk vanochtend in ondertrouw gegaan.
Onze moeder en oma, die het op dit moment moeilijk heeft met de op handen zijnde verhuizing, was erbij om dit met het a.s. bruidspaar te vieren. Ze genoot echt van dit mooie moment in haar leven.


Gerjanne showde vol trots haar prachtige ring. Ik hoop dat de zon heel veel voor hen beiden mag schijnen.

Niet meer aan het water ...

Vrijdag 14 Oktober 2011 om 09:32

Onze moeder heeft 78 jaar aan het water gewoond.


De laatste 40 jaar van haar leven was dit haar uitzicht. Met veel plezier heeft ze samen met haar man het vak als brugwachter uitgeoefend. Na haar pensionering mocht ze er blijven wonen.


Nu is het moment gekomen dat ze er niet meer kan blijven wonen. Het enige water wat ze straks nog vanuit haar kamer kan zien, zijn de regendruppels op het raam.
De druppels op het raam geven ook aan in wat voor periode we met elkaar zitten. Het is deze weken een periode van afscheid en verwerking, van verdriet maar ook van blijdschap. Het is een voorrecht dat je 78 jaar op zo'n mooie plek hebt gewoond, het is een voorrecht dat je, zoals mijn moeder de gave hebt om te kunnen genieten van zoveel mooie dingen in het leven die er nog wel zijn.


Onze moeder heeft in haar leven hard gewerkt en dat werken heeft ze ons van jongs af aan ook goed geleerd. Toen we zelfstandig woonden, hoefden we maar te kikken en ze stond klaar om ons te helpen, met huishoudelijke klusjes, maar ook met sauzen, verven en behangen. Het was dan ook niet meer dan logisch dat we besloten om in de nieuwe kamer zelf het oude behang te verwijderen. Dit is ook zeker goed voor een stuk verwerking, afscheid van iets wat nooit meer terugkomt.


Ook de kleinkinderen zijn gek met oma. Ook al vraagt oma tien keer achter elkaar hetzelfde, ze geven ook tien keer achter elkaar het antwoord. Ook zij vinden het moeilijk dat oma uit haar huis weg moet. Niet meer met elkaar voetballen op het grasveld, niet meer met elkaar een ijsje kopen bij de ijscobak die er in de zomer staat, geen rondjes meer om het huis rijden met de traptractor. De kleinkinderen wilden ook hun steentje bijdragen in de nieuwe kamer en hielpen driftig mee. En zo met elkaar was het heel gezellig.




Onze moeder is niet iemand die door verdriet of tegenslagen bij de pakken gaat neerzitten. Door het verlies van hun twee jonge kinderen heeft ze onbeschrijfelijk veel verdriet in haar leven ervaren en dat verdriet is er nog steeds. Sinds 14 jaar kan ze dit verdriet niet meer delen met haar levenspartner en moest ze het "alleen" doen. Ik schrijf "alleen" tussen aanhalingstekens, ze heeft altijd kracht kunnen putten uit haar geloof. Ze voelde zich daardoor niet alleen.


In het verzorgingstehuis waar ze komt hebben ze een speciaal dementieteam. Het doel is om de mensen met dementie structuur te bieden en zoveel mogelijk de dagelijks activiteiten zelf te laten doen. Met elkaar de tafels dekken, met elkaar wandelen, fietsen, zwemmen, handwerken. Allemaal activiteiten die mijn moeder graag doet maar niet meer alleen voor elkaar krijgt. Mijn moeder houdt van mensen en van de gesprekken met mensen. Waar ze voorheen woonde was het buiten het zomerseizoen toch wel erg eenzaam. In deze periode dat we in het tehuis aan het bezichtigen en aan het klussen waren heeft ze al tientallen mensen gesproken. We hebben er alle vertrouwen in dat ze op haar nieuwe plek haar draai kan vinden.


In deze periode van verhuizing reageer ik wat minder frequent bij jullie, maar de foto's bewonderen doe ik wel.

Werelderfgoed van Nederland

Donderdag 13 Oktober 2011 om 12:20

Op een prachtige, of beter gezegd snikhete zomerdag in 2009 werd ik door Jan en Aafje uitgenodigd om mee te gaan naar de Waddenzeekust, om daar Jan zijn verjaardag te vieren. Het was een hele gezellige dag. Terwijl Aafje genoot van het weidse uitzicht en van de rust, fotografeerden Jan en ik er lustig op los. We fotografeerden o.a. de Tempel van Ids. Ik maakte er toen dit logje over.

Een tijdje geleden werd ik benaderd door een zekere Joost. Hij had een foto van mij gezien op internet en vroeg of hij die foto mocht gebruiken voor een boek. We mailden wat over en weer en maandag j.l. mailde hij mij het volgende: "Hallo Jetske, het boek is verschenen met je foto erin. Het boek is hier te vinden. Groeten, Joost.
Ik was natuurlijk wel heel benieuwd en bestelde het boek direct bij bol.com. Een dag later had ik het boek in huis.


Het is een prachtig boek. Het is dan ook best bijzonder dat de foto door mijzelf gemaakt zo in dat boek prijkt en best nog wel in een groot formaat.


De mensen rechts op de foto zijn niet Aafje en Jan hoor, die zien er een stuk jonger uit. En zo kan een gezellig verjaardagspartijtje aan het Wad nog verrassende gevolgen hebben. :-)


En bij de bronvermelding op de laatste bladzijde staat keurig mijn naam vermeld.

Niet met de deuren slaan...

Dinsdag 11 Oktober 2011 om 22:23

Een veel gebruikte deur in ons huis heeft glas in lood ramen. Onze kinderen hebben de gewoonte om de deur niet te sluiten maar dicht te gooien, het glas in lood resoneert dan nog zo "heerlijk" na.


Wij hebben onze ouderslaapkamer beneden, dichtbij die bewuste deur. Ik had ze al vele malen gevraagd niet zo met de deuren te slaan, het is natuurlijk geen onwil, maar dergelijke verzoeken zijn ze zo weer vergeten. Daarom besloot ik een briefje op de deur te plakken.


Een dag later kwam ik thuis van mijn werk en zag dat er een paar woorden waren bijgeschreven, onze zoon had het volgende geschreven: "Ja zuster, nee zuster".


Ach zolang ik nog maar niet Zuster Klivia wordt genoemd. ;-)
Het briefje werkt overigens wel, dus mijn doel is bereikt.

De slak die 130 km per uur kon

Zaterdag 08 Oktober 2011 om 10:20

Gisteren reed ik op en neer naar Friesland. Deze slak liftte mee, hij kon met gemak 130 km per uur halen...


We reden in een antraciet grijze auto. De metallic lak is op de foto's goed te zien.


Deze slak deed het in tussentijd wat rustiger aan, hij bleef achter op de uitgebloeide stokroos.


Het weer zit dit weekend niet mee, maar desondanks toch allemaal een fijn weekend gewenst. Tussen de buien door schijnt zo nu en dan de zon.
En vergeet niet de potplanten veilig te stellen voor de nachtvorst.

Regel van derden

Vrijdag 07 Oktober 2011 om 11:10

In mijn vorig log plaatste ik foto's van drie kinderen. Heerlijk dat er in de reacties vele meningen werden gegeven over compositie, want juist van dergelijke reacties leer ik veel. Tevens bleek ook wel uit de reacties dat smaak heel persoonlijk is.

Henk schreef: "Portretfotografie is knap moeilijk, heb ik al meerdere malen gemerkt". Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar portretfotografie is nog tot daar aan toe, echter een familie vastleggen in 16 verschillende combinaties vind ik helemaal geen sinecure. De kinderen werden al snel ongedurig en dolden van tijd tot tijd al voetballend door het beeld.

Het was een schitterende dag ... oftewel het licht was fotografisch gezien snoeihard. We kozen voor een neutrale plek, een weiland dat voor een gedeelte in de schaduw lag. De camera had echter vaak moeite met de overgang van schaduw naar zon, zoals is te zien op onderstaande foto. Ik ben blij dat ik in RAW fotografeer, nadien valt er op de computer veel te corrigeren, maar niet alles kun je meer rechttrekken. Omdat ik 16 verschillende combinaties moest vastleggen probeerde ik voor vele combinaties wat origineels te verzinnen, deze beide broers mochten elkaar een "boks" geven. Zoals het broers betaamt werd het gelijk een strijd wie het hardst kon drukken.


"Ot en Sien" (daar moest Aargh aandenken) bijvoorbeeld zijn prachtige kinderen maar wel verlegen. Ot heeft op vele foto's zijn ogen stijf dicht gedrukt of verstopte zich onder de arm van zijn moeder. Sien had die zondagmiddag net een nieuw kunstje geleerd, namelijk het trekken van een pruimenmondje.
Dan moet je als fotograaf wel van goede huize komen om daar verandering in aan te brengen, want tenslotte ben ik dat enge mens met dat grote ding voor mijn ogen. Ik riep de hulp van de familie in, zij moesten achter mijn rug heel gek gaan doen, zodat de kinderen nieuwsgierig zouden worden en/of zouden gaan lachen.


Een tijdje geleden werd ik getipt door Hendrika over een interessante site. Deze site die regelmatig met digitale fotografietips komt heb ik toegevoegd aan mijn Reader. De aanleiding waarom Hendrika mij tipte was om meer gebruik te maken van de "Regel van derden". Op deze pagina wordt de regel van derden goed uitgelegd.

Een veelgebruikte methode om composities te maken is de ‘derdenregel‘ of ‘regel van derden’. Als je je onderwerp op één van de snijpunten van een denkbeeldig boter-kaas-en-eieren speelveld plaatst (ruwweg op 1/3 of 2/3 gezien van links, gekruist op 1/3 of 2/3 hoogte gezien van boven) is de foto over het algemeen interessanter dan wanneer je je onderwerp recht in het midden van de foto plaatst. Met de derdenregel laat je ook ruimte over in het beeld om bijvoorbeeld een bewegend voorwerp ruimte te geven in de richting waarop het beweegt. Zet je het kader te dicht op je onderwerp, dan lijkt het alsof de beweging wordt ingeperkt.

Voor mijn weblog gebruik ik meestal foto's van 800 x 533 pixels (zoals de foto hieronder), een weergave van de originele foto. Voor het weblog gisteren had ik van deze foto een uitsnede gemaakt van 800 x 800 pixels. Sandra kwam toen met een reactie dat zij de foto nog wat verticaler zou uitsnijden, zodat het gras aan de linkerkant van de bank meer zou wegvallen. Dat voorbeeld heb ik gisteren laten zien, ik koos voor een uitsnede van 800 x 900 pixels.


Hendrika kwam toen met een voorstel om de foto nog wat verder verticaal uit te snijden. Zij schreef in een mail: "Als je de regel van derden toepast, zit het jongetje heel mooi - ongeveer - op de linker verticale as. Het rechter oog van de jongen zit bijna - niet helemaal - op het snijpunt van de bovenste horizontale as en de verticale as. Je krijgt vaak een iets sterkere compositie als je op een van de snijpunten iets kenmerkends zet - vind ik dan". Ik koos toen voor een uitsnede van 800 x 1000 pixels.


En nu nog al die foto's door twee fotoprogramma's halen. Lightroom omdat het RAW foto's zijn en dan nog door Photoshop voor de puntjes op de "i". En dan kan ik bij vele foto's ook nog experimenteren met de uitsneden Kortom het houdt me mooi van de straat.

De jongste telg

Woensdag 05 Oktober 2011 om 23:00

Opa en oma waren 50 jaar getrouwd. De familie vroeg mij of ik een fotoreportage wilde maken van het bruidspaar, de kinderen en kleinkinderen. Zondag jongstleden was het dan zover.

De jongste telg is nog maar een paar weken oud.




Na een tip van Sandra: "Persoonlijk zou ik denk ik een rechtopstaande uitsnede maken met veel minder ruimte aan de linkerkant, nu valt het een beetje op dat er een stuk van de bank is....maar das puur persoonlijk hè" heb ik de uitsnede van de bovenste foto gewijzigd. Ik weet niet of Sandra zoiets in gedachten had, maar ik vind onderstaand resultaat nu persoonlijk mooier. Dank je wel Sandra voor het meedenken.

Zomer in oktober

Zondag 02 Oktober 2011 om 17:53

Mijn zus nodigde ons uit om met haar te gaan varen op die prachtige zonnige zaterdagmiddag. Op de windstille Beulakerwijde gingen we voor anker.


Het was op dat stuk ondiep en zo was het een prima plek om de boot aan de buitenkant schoon te maken. Mijn eega en mijn zus maakten de boot schoon, vanwege acute rugklachten leek het me niet verstandig om in het koude water te stappen, dus maakte ik de foto's.


Na de schoonmaakactie werd er nog even gezwommen. Zwemmen in buitenwater om af te koelen op 1 oktober dat moest wel even worden vermeld op mijn weblog.


Na een tijd dobberen op de Beulakerwijde koersten we richting de Dwarsgracht.


We maakten even een fotostop bij een opslagplaats van "foekestokk'n". Deze stokken worden gebruikt om fuiken mee vast te zetten.


Het was een heerlijke, bloemrijke middag. Wat mij betreft mag dit wel zo blijven tot aan de kerst.