's Avonds op het strand is het ook erg gezellig, de meeste mensen genieten en kijken erg blij. Mensen zijn met allerlei activiteiten bezig. En het gevoel van verliefdheid viert hoogtij, althans die conclusie trek ik na de vele kusjes die ik voorbij zag komen.
Onze zomervakantie brachten we dit jaar door in eigen land en wel op Texel. Voor ons een favoriete vakantiebestemming. Als je kijkt naar het weer in de zomermaanden van 2011 hebben we het in die twee weken nog aardig goed getroffen met het weer. We hebben allemaal een heerlijke vakantie gehad.
We hadden gekozen voor een camping in de buurt van het gezellige plaatsje De Koog. Op deze manier zaten we op loopafstand van het dorp, de zee en het natuurgebied De Muy. In de eerste vakantiefotoserie neem ik jullie mee naar dit prachtige natuurgebied.
Als je de kamperfoelie wat dichterbij wilt fotograferen hoef je op Texel niet bang te zijn dat je boven op een adder stapt, want die komt daar niet voor, evenals de veldmuis, de mol en de vos. Wat het laatste betreft hoopt men in ieder geval dat deze niet op het eiland voorkomt. Je kunt er meer over lezen in dit artikel. De vos op Texel zou een ramp zijn voor de, op de grond broedende, vogels.
In het natuurgebied loopt een groot aantal natuurlijke grasmaaiers.
Op het bordje bij de ingang staat dat je de koeien niet mag hinderen en dat je de nodige afstand moet bewaren. Dat lukt prima als ze verstoppertje aan het spelen zijn tussen de heide.
Maar als ze midden op het pad gaan liggen, wordt het was lastiger.
Ze zijn waarschijnlijk wel mensen gewend, want ze werden niet warm of koud van ons.
Onze zoon had de filmcamera mee.
Het Texels schaap onder de groot uitgevallen schapenwolken mag uiteraard in deze serie niet ontbreken.
Toen we zaterdag na de vakantie onze achtertuin instapten keken we onze ogen uit, de hele tuin lag bezaaid met appels en peren. Ik had al eerder op het weblog geschreven dat het een goed appel- en perenjaar zou worden. Tijdens een dikke bui waren er zelfs een paar grote takken van een perenboom en een appelboom afgeknapt.
De combinatie van het enorme gewicht van al het fruit, de heftige regen en een harde wind zorgden ervoor dat de takken bezweken.
Op weg naar de kippen moest je goed uitkijken dat je niet uitgleed over de peren.
Behalve dat het een goed fruitjaar is, is het ook een goed wespenjaar. Rondom de peren krioelt het van de wespen.
Met mijn macrolens zat ik er midden tussen te fotograferen, de wespen deden mij echter niets. Ze zijn vaak bedwelmd door het gistende fruit.
Hopen dat het morgen droog is, zodat het gras gemaaid kan worden. Dan zullen de peren, appels en wespen die niet geraapt zijn worden vermalen in de grasmaaier en dat geheel geef ik dan weer aan onze eigen kippen.
Waar fruit ligt te rotten is de Atalanta ook te vinden.
Tot slot nog een filmpje met de afgebroken takken en het rottende fruit met wespen.
Afgelopen weekend hebben we 18 vuilniszakken vol met appels en peren verzameld. Deze zakken gaan naar een man die als liefhebberij vele kippen en kalkoenen houdt. Hij sorteert eerst het goede fruit eruit en daar maakt hij o.a. sap van en de rest gaat naar het pluimvee. Een prima voedingsstof voor die dieren vol met vitamines. Mijn eega zet op weg naar zijn werk de zakken bij zijn brievenbus neer. Jullie kunnen je vast wel voorstellen dat deze tachtigjarige man heel erg blij is met al onze fruitbomen.
We zijn weer terug van vakantie. De caravan is leeg, de garage en het "washok" liggen vol. De wasmachine en droogtrommel draaien op volle toeren. Nu gunde ik mij even tijd voor een eerste logje.
De zaterdag van ons vertrek kreeg ik vroeg in de ochtend een telefoontje van mijn zus, achter hun huis waren drie kraanvogels aan het foerageren. Eind juni en begin juli liepen er ook regelmatig drie kraanvogels achter hun huis. Ik zat toen met een gewonde hand en kon toen geen foto's maken. Vervolgens zijn ze wekenlang weggebleven. En nu liepen er weer drie stuks. Een unieke gebeurtenis als je deze zeldzame vogels bijna in je achtertuin hebt lopen.
Ik bedacht me geen moment en toog gewapend met mijn nieuwe lens naar hun huis. Van verre begon ik met fotograferen en liep in een rustig tempo het weiland in. Ondanks de nieuwe 200 mm lens is de afstand nog groot. De kraanvogels vlogen naar een naastgelegen weiland.
Op een gegeven moment gingen ze op de vleugels.
In een boog vlogen ze om mij heen naar het oosten. De kraanvogels broeden o.a. in het Fochteloërveen. De grote brand heeft daar de kraanvogels geen goed gedaan. Misschien zijn ze daarom wel uitgeweken naar een andere plaats.
Het weer was niet geweldig en dat zie je ook wel terug aan de ruis op de foto's. Maar het gaat om het unieke moment.
De poes was achter mij aan het weiland in gescharreld, gelukkig wel op afstand. Toen ik weer terug liep naar het huis mocht ik nog een foto van haar maken, ook zij was aan het foerageren en trok zich niets van mijn fotosessie aan.
Vanaf vanmiddag kom ik weer bij jullie buurten. Zelf zal ik de komende tijd wat vakantieseries laten zien.
Langs De Linde, tussen Blesdijke en Wolvega staat een zee van springbalsemien.
Vanochtend vroeg, toen de zon zich nog regelmatig liet zien, besloot ik het geheel eens van dichtbij te bekijken.
Onze zoon vond deze bloem lijken op die van een vleesetende plant.
Nog niet alle druppels waren opgedroogd. In combinatie met de zon, twinkelden ze me tegemoet.
Wat is het toch lastig om een vliegende insect vast te leggen, ook deze is niet helemaal scherp. Blijven proberen dus.
Het leek soms wel een omgekeerde bevalling, zo moesten die beestjes zich naar binnen wurmen.
Van tijd tot tijd viel er een regen van zaadjes om mij heen. Het opengesprongen zaaddoosje bleef met zijn pijpenkrullen hangen aan de plant.
Vlakbij de springbalsemien is de lucht bezwangerd met de overheersende geur van de plant. Deze geur kan ik jullie niet laten ruiken, die moet je erbij denken.
Vandaag het vervolg op deze serie. Bij mooi zonnig weer gonst het van de insecten op de guldenroede. Als ik er vlak langs loop houdt ik mijn mond maar stijf gesloten, er zal maar zo'n beest in je mond vliegen.
Met de macrolens heb ik een tijdje bij de guldenroede gestaan. Ook al gonst het er van de insecten het wil nog niet zeggen dat ze zich makkelijk laten vastleggen, ze zitten geen moment stil.
"Joehoe, hier ben ik".
Glanzende lijfjes.
Met de pyama nog aan.
Dit onderwerp bleef tenminste rustig zitten op een blad van de guldenroede.
Op het moment van publiceren valt de regen hier met bakken uit de lucht en hebben we in de woonkamer alle lampen branden. Misschien dat de kleur van bovenstaande foto's wat zonniger beelden bij jullie oproept.
In onze voortuin staat op het ogenblik veel Solidago. Daar hoef je niets speciaals voor te doen, het woekert vanzelf door de tuin, daarom door velen verguisd. Solidago, kleurrijk en heeft een grote aantrekkingskracht voor vele insecten, daarom alom geprezen.
Zaterdag bestookte ik de Solidago met mijn macrolens. Een vlinder met de naam Aglais urticae oftewel een kleine vos zat te snoepen van de Solidago, ook wel guldenroede genoemd.
O.a. in dit logje schreef ik over de perikelen rond mijn Canon 20D. In april 2010 schreef ik over "Sinterklaas" die op bezoek kwam met een cadeautje. Hij zei er toen wel bij dat de sensor niet meer helemaal schoon was. Daar had ik alleen maar last van als ik tegen een effen achtergrond fotografeerde. De macrolens zit op de 20D body. De 40D body gebruik ik voor ander fotowerk, deze heeft echter een automatische sensorreiniging.
En zo ziet de foto eruit zonder het gebruik van de kloonstempel.
Voor publicatie van de foto's gebruikte ik dus "gewoon"de kloonstempel. Ondanks dat dat veel werk was bleef het er bij om een keer met de camera naar een fotozaak te gaan om daar de sensor te laten reinigen. Ik dacht dat de camera opgestuurd moest worden en dat ik deze dan weer een tijd kwijt zou zijn. Door de ervaringen bij de fotograaf in Steenwijk was ik allergisch geworden voor camera's die worden opgestuurd. Uiteindelijk besloot ik eens informatie in te winnen bij een fotozaak in Wolvega. Zij reinigden de sensor zelf en met een week had ik de camera weer terug. En op de foto's is geen stipje meer te zien.
Na de huishoudelijke klusjes maakte ik vanochtend een fotorondje in de voortuin. Toen fotografeerde ik boventaande kleine vos op een stokroos. Vanmiddag deed ik klusjes buitenshuis en dit alles in een korte broek. Door ervaring wijs geworden controleerde ik mij na afloop onder de douche goed op teken. Ik ontdekte er geen één. Lekker gedoucht en voldaan installeerde ik mij met bloten benen, een boek én leesbril op de ligstoel in de tuin. Met de leesbril op zag ik toch in mijn bovenbeen een teek zitten. Een tekentang ligt bij ons thuis voor het grijpen evenals de alcohol 70 %. Na het verwijderen van de teek en het aanbrengen van alcohol markeerde ik de plaats en noteerde de datum in de agenda. Dit is voor mij de zoveelste tekenbeet (in eigen tuin), die krengen vinden mij schijnbaar erg lekker.
Moraal van dit verhaal: in gevolg met de leesbril onder de douche en voor de passpiegel zodat ik mijzelf echt goed kan controleren op teken.
Dat een tekenbeet vervelende gevolgen kan hebben kom ik zeer regelmatig tegen op mijn werk. Bij ons op de afdeling wordt bijvoorbeeld d.m.v. van een ruggenprik (liquoronderzoek) de diagnose Lyme gesteld. Nadien worden ze wekenlang bij ons behandeld met antibiotica via een infuus. Over het algemeen hebben die mensen echter niets gemerkt van een tekenbeet. Het voorkomen van een tekenbeet is nog steeds de beste remedie. Maar om nu altijd met lange broek en lange mouwen in onze eigen tuin rond te lopen dat gaat me toch wel te ver. Het blijft dus zaak om goed te blijven controleren.
Deze titel werd spontaan geroepen door onze zoon toen hij deze foto's zag.
Ik had zelf echter een andere titel in gedachten namelijk: "Voordat je het weet lopen ze over je heen"...
Er is in al die generaties niet nieuws onder de zon. Wij probeerden vroeger als kinderen ook wel de dienst uit te maken. Teruggefloten door onze ouders klonk dan steevast de zin: "En jullie zeker bovenop de tafel en wij eronder".
En tijdens deze strenge maar rechtvaardige opvoeding hielden ze van ons en waren ze trots op ons. En zo zijn wij dat op onze beurt ook weer op onze kinderen en houden we heel veel van hen.
In Steenwijk wordt op de Paardenmarkt nieuwbouw gepleegd.
Om de hekken om de bouwput wat op te fleuren hebben ze daarom gekozen voor foto's van ... gek genoeg niet van paarden ... maar van koeien.
Koeien doen het erg goed op tekeningen, foto's en schilderijen. Zo'n snuit zou je toch bijna willen knuffelen.
Bij een geboorte van een kalf gaat het soms mis en dan overleeft het kalf het niet. Ik ben opgegroeid op het platteland. In de buurt van ons huis stond vroeger een kadaverbak. Daar werden alle dode dieren uit de buurt ingegooid. De kadaverauto kwam één keer in de zoveel tijd de kadaverbak legen. Wij stonden als kinderen te kijken hoe de dieren met een lier vanuit de kadaverbak in de vrachtauto werden getild. Later werd de kadaverbak afgeschaft. Vanaf die tijd wordt het kadaver bij de boer weggehaald. Het dode kalf bijvoorbeeld ligt dan in een kruiwagen afgedekt met een zeil.
De boer van dit kalf had misschien geen zeil meer voorhanden of vond dat niet nodig. Het kalf ligt "gewoon" open en bloot in de kruiwagen te wachten totdat de kadaverauto langs komt. En dit dan vlak langs de openbare weg. Ik had dit nog nooit eerder zo gezien, ik weet niet beter dan dat een boer ten allen tijde een zeil legt over het kadaver.
Het was vanavond een heerlijke avond. Echt genieten om na een werkdag nog wat in de tuin bezig te zijn met klusjes.
Op een gegeven moment hoorde ik een "razend" geluid, boven mijn hoofd scheerde een luchtballon over.
Met de telelens zat ik bijna bij hen in het bakkie.
De luchtballon leek te landen achter onze achterburen. Dat verbaasde ons omdat ook daar een maisveld is. Even later trok de luchtballon alle registers open en steeg weer tot grote hoogten. Zeker een grapje van de kapitein.
De zon zakte als een mooie rode bol naar beneden. Wat mij betreft mogen alle avonden in augustus zo zijn.