Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

jan lok: beste jetske,leuke naam t…
Sandra: ....en toen heb je iedere…
klaproos: gezelligheid kent geen …
boomkruiper: Wat leuk om te zien hoe J…
boomkruiper: Wat een dot van een musje…
boomkruiper: En met die oergezellige r…
Fenny: wat een leuk verhaal
marjolein vh pl.: Natuurmonumenten heeft ee…
Hendrika: Hùh, wat is Jorig groot g…
Hanny: Het strand is en blijft e…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vroeger

Archieven

Nov 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Oudeschild

Zondag 31 Oktober 2010 om 22:25

Ik heb deze keer geen foto's van het Noordzeestrand. Het weer op de aankomstdag was prima, eigenlijk hadden we toen gelijk naar het strand moeten gaan, maar dat is achteraf.
De dagen erna was het weer grijs en miezerig. Toen het even droog was besloten we dan toch eindelijk naar het strand te gaan om te vliegeren. Ik had enthousiast de fotocamera meegenomen. Daar aangekomen zagen we dat het zand over het strand joeg. Natuurlijk prachtig om te vliegeren, maar niet geschikt voor mijn nieuwe camera. De camera liet ik daarom ook maar in de fototas zitten. Jammer genoeg had ik mijn oudere camera in het huisje laten liggen en zo gebeurde het dat ik deze keer geen foto's de Noordzee en het strand heb gemaakt.

De laatste dag van de vakantie brachten we een bezoek aan het havenstadje Oudeschild aan de Waddenzee.
Er kwam net een vissersboot de haven binnenvaren.


Het was de toeristenboot voor garnalenvissen en zeehonden kijken.


Een baggerboot voer rondjes bij de ingang van de haven. De klep achteraan de boot werd van tijd tot tijd naar beneden gelierd.


We konden aan de Waddenzee in ieder geval lekker uitwaaien.






Op een gegeven moment heb ik onze dochter de fotocamera in de handen geduwd. De kinderen zullen anders later denken dat mamma nooit mee was op vakantie. ;-)




En dit was ons uiteindelijke reisdoel van het bezoek aan Oudeschild, kibbeling met knoflooksaus...


Deze jonge meeuw bleef in de buurt van de snack- en vistent, misschien viel er nog wat te halen.


Het was tijd om te vertrekken. De boot die ons om 18 uur naar de overkant moest brengen voer hier de veerboothaven van Texel binnen.


De vakantie zit erop, het gewone leven vangt weer aan.

Ontspannen op Texel

Zaterdag 30 Oktober 2010 om 23:15

Ons doel in deze vakantie was om er vooral een ontspannen en gezellig samenzijn van te maken.
Aangezien we allemaal van lezen houden ging er o.a. een lading boeken mee op vakantie.


Ik denk dat alle mensen met kinderen en kleinkinderen het boek Pluk van de Petteflet van Annie M. G. Schmidt wel in de boekenkast hebben staan. Mijn zusje nam een DVD mee van Pluk van de Petteflet. Van jong tot oud hebben we vol spanning naar de film zitten kijken.


Lang leven het onbeperkt SMS-en. Het contact met het thuisfront kon gewoon doorgaan. ;-)


We hadden appels mee genomen uit eigen tuin, goudreinetten. Mijn eega bakte er tijdens de vakantie een appeltaart van. Mijn eega heeft koken als grote hobby en hij kan het ook nog eens heel goed. Vele vrouwen zijn vaak jaloers op mij dat ik met zo'n man ben getrouwd. Zo wordt ik ook vaak benijd door mijn beide zussen. Mijn zusje die ons uitgenodigd had voor deze vakantie zat zich van tevoren al helemaal te verheugen op de culinaire hoogstandjes van haar zwager. Neef Hein zei tijdens deze vakantie tegen onze zoon: "Jullie gaan vast niet vaak uit eten, want je vader kook zo lekker"...
Joris genoot o.a. van de stukjes appel. Tante Jetske maakte de stukjes voor hem klaar en en een flinke toef slagroom maakte het geheel extra feestelijk.


En daar lik je je vingers natuurlijk bij af.


Joris is gek op spelletjes. Hoewel Joris zich over het algemeen ook prima zelf kan vermaken, wilde hij tijdens de vakantie niets liever dan spelletjes doen met zijn moeder.
Het spel "4 op een rij" was nog wel te moeilijk voor hem, maar dat mocht de pret niet drukken.


En als een spel te moeilijk voor hem was verzon Joris zijn eigen spelregels.


We hadden een sauna in ons vakantiehuis en dat was voor iedereen echt genieten. De beide grote neven, uiteraard in zwembroek en onherkenbaar op de foto. ;-)
En daarna buiten afkoelen onder het zwaaiende licht van de vuurtoren, dat is toch echt genieten.


Foto....


En dan met een mooi boek en een glaasje wijn nestelen voor de openhaard, wat wil een mens nog meer...

Herfstvakantie op Texel

Vrijdag 29 Oktober 2010 om 17:37

We zijn in de herfstvakantie een midweek naar Texel geweest. Mijn zusje vroeg ons of we zin hadden om met haar en hun twee zoons mee te gaan naar Texel. Haar eega kon absoluut geen vrij nemen. Hij zit als akkerbouwer volop in het aardappels rooien.
Het was een heerlijke ontspannen vakantie. Ik heb wel veel foto's gemaakt, maar dan met name familiekiekjes en die zijn niet geschikt voor het wereldwijde weblog. Het was ook geen weer voor mooie zonsondergangen etc. Ik heb van ons verblijf in mei op Texel al veel van het eiland laten zien. Daarom zal ik maar een paar kleine series hier laten zien. Kortom zelfs de fotograaf was echt op vakantie. ;-)

Aangekomen bij de boot in Den Helder werden we verrast door vele rijen wachtende auto's. We waren dus niet de enigen die op het idee kwamen om de herfstvakantie door te brengen op Texel.
Met de boot van half twee en half drie konden we niet meer mee. Pas met de boot van half vier konden we naar de overkant. In het hoogseizoen vaart er ieder half uur een boot, daarbuiten ieder uur. We verbaasden ons erover dat er met zoveel wachtenden geen extra boot werd ingezet.


We besloten even uit te waaien op de dijk. Dat uitwaaien was wel erg letterlijk, het scheelde boven op de dijk, in de wind wel 5 graden in vergelijking tot de parkeerplaats.


We waren niet de enige die een frisse neus gingen halen.


Het was tijdens het lopen op de dijk wel uitkijken geblazen, het was echt laveren....


Op de Noordzee lag een schip van de marine voor anker. Rechts aan den einder was het witte kerkje van Den Hoorn op Texel te zien.


Het vakantiehuis was erg mooi, lekker ruim en licht en van alle gemakken voorzien.


Ook was er een grote tuin omheen en het huis lag aan de rand van het park.


De volgende ochtend werd ik zachtjes gewekt door mijn eega, die fluisterde: "Kijk eens naar buiten, moet je geen foto maken".


Ik hoefde alleen maar even op het balkon te staan voor deze foto. Nadien ben ik snel het warme bed weer ingedoken. Het was immers vakantie. :-)

Meanderen in de Blesbroggepolder (2)

Maandag 25 Oktober 2010 om 09:50

Na een eindje doorwandelen stuitte ik op de volgende tractor, deze was er echter bewust zo neergezet. Dit oudje mocht het water van A naar B pompen.


Voorzichtig stapte ik om de tractor heen en kwam bij de oever van de Linde.
De Linde richting het Zuid-Westen met op de achtergrond de Blesbrug.


De Linde richting het Noord-Oosten met in de verte het verkeer op de A32.


Als de meander helemaal klaar is zal er een gat in deze dijk worden gemaakt.


Op die dijk trof ik een grote hoeveelheid uitgebloeide berenklauw aan.




Tijdens de zonnige momenten dartelden er een paar libellen om mij heen. Soms bleven ze even voor me zitten, zoals op dit blaadje.
Zullen dit dan echt de laatsten zijn van het seizoen?


Een foto vanaf de Blesbrug. Ooit één van de belangrijkste plaatsen voor de verkeersstromen tussen Overijssel en Friesland, waar het dal van de Linde werd gepasseerd. In de Tweede Wereldoorlog is er rond de Blesbrug veel gebeurd. Zo werd op 6 maart 1944 een rijdende trein vanuit Wolvega onder vuur genomen, de trein kwam tot stilstand bij het zogenaamde "Zwarte Weggetje", vlakbij de Blesbrug. Ook werd de spoorbrug over De Linde onder vuur genomen. Op 4 mei 2005 heeft de Vereniging Historie Weststellingwerf een gedenksteen bij het "Zwarte Weggetje" geplaatst.


Zoals ik al eerder op deze kaart liet zien, bevindt zicht het project aan twee kanten van de weg De Blesse - Wolvega. Ik stak de weg over en kwam uit bij een hoop zwarte grond, een loopbrug, basaltblokken en een stukje grondkering. Wat het voor moest stellen wist ik op dat moment nog niet.


Op dat moment waren de mannen niet aan het werk, ze stonden met elkaar te praten. In afwachting van verdere werkzaamheden fotografeerde ik zo rustig door. Mijn oog viel op een hek wat in 2008 geplaatst is en schijnbaar in het nieuwe project geen dienst meer gaat doen. Het hek was achteloos terzijde gekwakt.


En de mannen praatten maar door. De giek en de bak tekenden zich werkeloos af tegen de blauwe lucht.


En toen was er eindelijk wat activiteit, de machinist besteeg de kraan en....met de kraan werd de aggregaat op de aanhangwagen gezet. Nadien werd er verder gepraat en gepraat en gepraat.
Vrouwen hebben de naam dat ze kunnen praten, maar geloof me, mannen kunnen er ook wat van.


Na lang wachten was daar toch het moment dat de machinist met zijn kraan weer aan het werk ging. Ik moest wel even glimlachen toen ik de kraan het bordje zag passeren met daarop de woorden: "Verboden toegang, Archeologisch onderzoek". Ik dacht dat een gebied met mogelijk archeologische vondsten altijd benaderd werden met een klein schepje en een borsteltje...
Zo te lezen op deze website zijn de archeologische vondsten al binnen gehaald.


Het project Blessebrugschans bestaat uit verschillende werkzaamheden. De bestaande verlande meanders van de rivier de Linde zullen worden uitgegraven en de rond 1925 gedempte gedeelten worden weer teruggebracht in het landschap. De opzet van het project Blessebrugschans is om de in het plangebied gelegen schans op een historisch verantwoorde wijze in het landschap terug te brengen, zo staat er geschreven op de website van ArcheoProjecten.
Nu ben ik een tijd aan het surfen geweest om erachter te komen wat er nu precies gaat gebeuren bij dit project, de inrichting van de Blesbroggepolder en de Swatte Diekien. Bij de betrokken instanties kon ik nergens een duidelijk verhaal vinden over dit project. Pas bij het surfen naar archeologische vondsten vond ik een stukje over het project Blessebrugschans. Ligt dit nu aan mijn manier van zoeken of wordt er op internet weinig gepubliceerd over dit project, vraag ik me dan af.


Ik had ook geen plannen in die richting...maar hier hield het voor mij echt op.

Oppasdienst

Zondag 24 Oktober 2010 om 15:37

Vanochtend hadden onze dochter, zoon en ik oppasdienst in de kerk.
Terwijl onze dochter en zoon met de kinderen bezig waren hield ik het overzicht en maakte "enkele" foto's.
Zonder verder commentaar laat ik de portretten van de kinderen zien, de spelende kinderen en de interactie tussen de kinderen...









































De gehele serie met 120 foto's plaatste ik in een Picasa-album. De ouders en grootouders kunnen dan via een toegestuurd linkje de gehele serie bekijken en foto's uit die serie opslaan op hun eigen computer.

Meanderen in de Blesbroggepolder (1)

Zaterdag 23 Oktober 2010 om 15:43

Sinds de bouwvak wordt er wederom gewerkt in de Blesbroggepolder.
In november 2008 besteedde ik aandacht aan de eerste fase van de herinrichting van de Blesbroggepolder.
Deze kaart laat zien waar het gebied zich bevindt.



Vrijdag was het een prachtige dag om dat gebied eens aan mijn fotocamera te onderwerpen.


Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb toch wel wat moeite met dergelijke grote miljoenenprojecten. Ik denk wel eens: "Het is maar goed dat onze voorouders niet zien, dat het land wat zij met de schop en zweet ontgonnen, weer teruggegeven wordt aan de natuur. Ik ben gek op de natuur, maar ik vraag me wel af, of het verantwoord is om in deze tijd zoveel geld in dergelijke projecten te steken.


Ik rijd heel vaak langs dit project en een aantal dagen geleden viel mijn oog op iets opmerkelijks wat ik in de verte in het land zag staan. Dat, in combinatie met de prachtige luchten, deed me besluiten om een wandeling daar te gaan maken. Het hek leek uitnodigend open te staan.


Achter de spoorrails loopt de A32 en daarachter ligt een gedeelte van de Lendevallei. Een prachtig natuurgebied. In dit gebied zijn nog veel oude meanders, van voor de kanalisatie, terug te vinden. Een aantal is en wordt weer open gegraven. Al die moeite is niet alleen gedaan om de otter te dienen. Het behoud van al de verschillende landschapstypen, van nat tot droog en van open tot gesloten, levert een grote variatie aan planten en dieren op.


In de verte zag ik mijn doel staan. Het zou nog niet meevallen om er te komen.


Gelukkig was ik goed voorbereid.


Op de voorgrond, een stuk van een meander wat al is uitgegraven.




Ik kreeg de indruk dat de meander nog helemaal langs dit stuk gegraven gaat worden.


Vanuit de auto had ik dus gezien dat deze tractor gestrand was. Dichterbij gekomen zag ik dat het menens was.




En ze hadden er nog wel zo netjes rijplaten neergelegd...


Vanaf de gestrande tractor liep ik verder het gebied door. Morgen het vervolg.


Ik was vrijdag nog net op tijd met mijn wandeling door de Blesbroggepolder. Vandaag krijgen ze mij met geen tien paarden te voet door de polder.
De houtkachel is vandaag mijn grootste vriend. ;-)

Tussen de buien door

Vrijdag 22 Oktober 2010 om 13:37

De timmerfabriek had een vracht haardhout voor ons klaarliggen. Restjes hardhout wat overblijft bij het vervaardigen van kozijnen.
Samen met mijn neef Bert haalde ik het hout op. Dankzij de geweldige inzet van Bert konden we deze klus, twee tandemassers vol, in één dagdeel klaren.



We hadden die dag van tijd tot tijd korte en hevige buien. Ons streven was toch wel om die dag droog te blijven...Tijdens het laden keken we dan ook vaak naar de lucht: "Wie zou het winnen de bui of wij?"






Thuis gekomen konden we beginnen met stapelen. We waanden ons in een grote blokkendoos. Met één groot verschil, bij ons waren alle blokken verschillend van maat en dat maakte het er niet eenvoudiger op.


En zo ziet ons ene houthok eruit, met stammetjes snoeihout van afgelopen winter...


...en het andere houthok ziet er zo uit, een bonte verzameling van houtblokken.


Zo komen wij de winter wel door.

De muzikale reünisten

Woensdag 20 Oktober 2010 om 22:41

Enige tijd geleden maakte ik een logje over de Bugel
Inmiddels hebben we al twee vrijdagavonden met elkaar geoefend. De eerste avond was het geweldig om elkaar na zoveel jaar weer te zien en te spreken. Het gekwebbel was dan ook niet van de lucht. Het speet ons dat de dirigent het sein gaf om te beginnen met de repetitie. De dirigent, hier breed glimlachend, heeft heel veel geduld met ons. Daarnaast helpt hij ons op een humoristische manier.


Iedere tien minuten riep er wel iemand: "Pauze"!. Behalve musiceren wilden we verder gaan met bijkletsen. :-)
Het is hard werken zo met elkaar. De meeste van ons hebben tientallen jaren niet meer geblazen. Diegene die vroeger met bolle wangen bliezen doen dat nog steeds...


Grijze baard mag en rode koontjes ook.


Met behulp van een mondstuk op de lippen of met behulp van een rietje tussen de lippen...


De althoornblazers.


De bas en vier trombones.


Een klein mondstuk is hard werken, maar zo'n grote ook hoor.


Vroeger waren we gewend dat er een grote trommelslager was, die tevens de bekken sloeg en daarbij was er een slagwerker op de kleine trom.
Tegenwoordig doet een slagwerker deze drie dingen tegelijk. Het valt onze reünist vies tegen om nu alle drie dingen tegelijk te moeten doen en het is nog wel een vrouw. ;-)


Een bijzondere uitvoering van een schuiftrombone.


De inzet is geweldig, iedereen zet zijn of haar beste beentje voor.


En zo door de jaren heen komt er een leesbril aan een touwtje bij.


De eerste partij. Een tandje erbij voor de hoge tonen.


Op de voorgrond de noeste handen van een veeboer. Als kind wilde ik altijd met een boer trouwen. De eigenaar van deze noeste handen was mijn eerste grote liefde of beter gezegd, we waren elkaars eerste grote liefde. We waren maar liefst tien jaar oud...Hij zat op een katholieke school in een ander dorp en ik op een christelijke nationale school in ons dorp. We communiceerden met elkaar door middel van briefjes. Zijn buurjongen, die in mijn klas zat, fungeerde als postbode. We hadden een foto van elkaar. In de winter schaatsten we, soms heimelijk elkaars hand vasthoudend, rondjes op de ijsbaan. We hebben zelfs elkaar nog nooit één kusje durven te geven. Toch leuk om elkaar dan weer te spreken en die herinneringen op te halen. :-)


Het is een hele klus voor de dirigent om deze club de muziekstukken te leren. Met name het tellen van de maten, het naar elkaar luisteren, het kijken naar de dirigent en het op tempo spelen, valt vaak niet mee.


En dit is onze toekomst. Joris en zijn grote broer waren de tweede avond eventjes mee als publiek.
De grote broer lijkt het niets om zelf te spelen op een muziekinstrument, hij jongleert liever met een voetbal.
Kleine Joris speelt echter al zijn deuntje mee.

Schilderen in De Weerribben

Maandag 18 Oktober 2010 om 21:56

Tijdens het archiveren en het back-uppen kwam ik onderstaande serie tegen.

Het was toen nog volop zomer. Tijdens een fotokuier in De Weerribben zag ik deze drie kunstschilders het vervenershuisje onder de loep nemen. Alledrie vanuit een ander standpunt en kijkend door een "andere bril" schilderden ze het huisje. Ze waren niet de eersten en zullen ook vast niet de laatsten zijn, dit huisje is namelijk een gewild object voor kunstschilders.


Ik kan zelf absoluut niet tekenen en schilderen, ik vind mijzelf ook niet echt creatief. Ik vind mezelf meer praktisch dan creatief. Met bewondering kijk ik bijvoorbeeld naar de creaties van Sandra, Hanny en Jan.


In onze vriendenkring hebben we ook een verdienstelijk kunstschilder. De door hem gemaakte portretten lijken sprekend.


Om verder niets af te doen aan het kunstwerk kan ik bijvoorbeeld wel zien of de verhoudingen kloppen. Op onderstaand schilderij komt het niet overeen met de werkelijkheid. Maar dat mag wellicht wel in het schildersvak.
Ik ben dan meer van het meten is weten. Toch gek dat ik wel kan meten, zagen, timmeren, boren, metselen, beton storten, verven, breien, haken en naaien en niet kan tekenen en schilderen...


Oh ja, ik kan ook nog een beetje tuinieren. Op de site van Richard kwam ik een verwijzing tegen naar de website van Hans Prins, winterharde exotische plantentuin De Groene Prins. Jaren geleden zijn we een keer in deze tuin geweest. Waar surfen al niet goed voor is, via een website in Zuid-Limburg kom ik notabene terecht in een tuin "hier vlak om de hoek". Lijkt me zeker een bezoek waard, meteen maar op mijn verlanglijstje erbij geschreven.


En zo kan een vergeten fotoserie, van de kunstschilders in De Weerribben, ervoor zorgen dat we binnenkort naar De Groene Prins gaan. Onze Agapanthus heeft de één na laatste winter niet overleeft. Het lijkt me een goed idee om daar eens te gaan kijken naar nieuwe Agapanthussen.


De drie dames hebben vast genoten van het vastleggen van het vervenershuisje op doek. Ik houd me maar bij het vastleggen van het huisje door middel van 1 keer drukken op de ontspanknop, nou ja vooruit 10 keer drukken dan... ;-)

Plaatsen van een schoorsteenkap

Zaterdag 16 Oktober 2010 om 19:40

Al jaren stond er op ons verlanglijstje een sierkap voor op de schoorsteen.
Tot de dag van vandaag tekende zich boven de schoorsteen een lelijke buis zich af tegen de lucht.



Vandaag was het eindelijk zover. Na lang zoeken en rondvragen vonden we iemand die de klus kon klaren tegen een goede prijs / kwaliteit verhouding. En dan bedoel ik eigenlijk met "kwaliteit", het bedrag wat wij er voor over hadden. Want het was natuurlijk wel zo, als we niet teveel naar boven keken, konden we best leven met die lelijke buis. ;-)


Met een haakse slijper werd de buis afgezaagd.


De schoorsteenkap zal, doordat deze verzinkt en gecoated is, ons wel overleven.
Ik heb vandaag moeite met het formuleren van de zinnen, zal wel door de koorts komen. Maar verzinkt is wel echt verzinkt hoor en niet verzonken. Dat is weer wat anders, dat is bijvoorbeeld De Verzonken Stad.
;-)


De kap werd met behulp van de waterpas horizontaal gehouden en de boorgaten werden afgetekend.
Iedere foto laat weer een andere kleur lucht zien.


Op onderstaande foto is te zien hoe de wolkenstraten boven Friesland verantwoordelijk waren voor die kleurverandering.


De gaten werden geboord.


Terwijl pa de bouten erin draaide, maakte zoonlief nog een foto met zijn mobiele.


Tijd voor de afdaling, de dakpannen werden weer op de plaats geschoven, een klus die een stuk lastiger was dan het naar boven schuiven.


En dit is het resultaat.


En nog een foto bij de ondergaande zon.


Wel spannend of er nog genoeg trek in de houtkachel zou zitten. Je weet het immers maar nooit, als je een stuk van de buis afzaagt en er een kap boven plaatst. De houtkachel functioneerde nog prima. Het is tenslotte wel weer om de houtkachel te laten branden.
Het grootste gedeelte van de dag heb ik liggend doorgebracht vanwege een luchtweginfectie. En dan is zo'n plekje op de bank voor de houtkachel wel erg aangenaam.


Na afloop heb ik de man gevraagd welke foto's ik mocht publiceren en of ik zijn naam mocht noemen. Dat vond hij juist prima, want mond tot mond reclame is nu eenmaal de beste reclame.
Het bedrijf heet Dajo Smeedwerk. We kregen ook nog een prachtige libel op stang voor in de bloemenborder cadeau. :-)

ZiROP, de oefening (3)

Vrijdag 15 Oktober 2010 om 10:29

Ik heb het wel steeds gehad over de LOTUS-sen die hun rol prima speelden, maar ook het ambulancepersoneel speelden hun rol geweldig. En ze vonden het eigenlijk ook wel erg gezellig om als team zo "de ramp" te beleven. :-)


En bij zo'n grote toestroom van slachtoffers moest er gewacht worden.


Op een drafje naar het Daghospitaal...


...waar voldoende personeel klaarstond om de slachtoffers op te vangen.


De "Kalverstraat" van het ziekenhuis.


De vinger aan de pols houden en dan met behulp van een beeldscherm...


Het laatste slachtoffers werd binnengebracht. Op de plek van de ramp was dit nog een T3 slachtoffer, gaandeweg werd dit een T2 en uiteindelijk een T1 slachtoffer. Beademen (balloneren) was zelfs noodzakelijk.






Na het sein, "Einde oefening" brak er een grote glimlach door. :-).......


Deze LOTUS legde ons nog graag even uit hoe ze de wond had gemaakt met behulp van was en brooddeeg....


Tijdens de evaluatie werden we getrakteerd op koffie, thee en....


...warme saucijzenbroodjes. Lusten jullie ze nog of is het al over na deze series? ;-)


Dit was het laatste logje uit deze serie.
Allemaal een goed en rampvrij weekend gewenst. :-)

ZiROP, de oefening (2)

Woensdag 13 Oktober 2010 om 22:24

Na een tijdje intensief fotograferen kwam ik erachter dat het toch wel fris was in zo'n ambulancehal waarbij de deur continu open stond. Dan is één laag katoen (uniform) met korte mouwen toch wel erg weinig.


Nu glipte er niemand meer door, direct vanuit de ambulance werd de foto gemaakt. Een hoogzwangere vrouw met buikpijn.


Vanuit de ambulancehal liep de triageverpleegkundige mee naar "de kruising" op de Spoed Eisende Hulp.


Daar stonden de medische coördinator en verpleegkundige coördinator klaar om de juiste mensen de goede kant op te sturen.


Op bewuste kruising was het dan ook vaak een drukte van belang.




Buiten de monitor om is het zélf voelen van de pols een onontbeerlijk meetinstrument.




Door het raam van het Daghospitaal was goed te volgen dat de patiëntenstroom maar bleef doorgaan.


En toen kwam de melding dat er een chauffeur in aantocht was van een tankauto met gevaarlijke stoffen. De tankauto was door het busongeval ook in botsing gekomen en stond in brand. Alle hulpverleners moesten beschermende kleding gaan dragen.




Op de foto hieronder is bij de ene verpleegkundige goed te zien dat zij al hulpverlenend bezig was, terwijl ze zelf nog niet goed beschermd was. Wel kenmerkend voor de beroepsgroep...


Bij een oefening kun je de verplichte muts wel even weglaten... "Als je haar maar goed zit", heeft hij misschien wel gedacht. ;-)


Geweldig zoals Fatima en haar moeder hun rol vervulden. Zij gingen als T3 slachtoffers naar het Daghospitaal.


Het Daghospitaal wordt tussen 20 uur en 7 uur niet bezet door eigen patiënten. Deze afdeling is dan ook gekozen als opvang van T3 patiënten. Ook mede door de gunstige ligging, vlak naast de Spoed Eisende Hulp. Indien de ramp plaatsvindt tussen 7 en 20 uur wordt het Daghospitaal zo snel mogelijk ontruimd om zo plaats te maken voor de slachtoffers van de ramp. Dat betekent in de praktijk dat de eigen patiënten onbehandeld naar huis terug moeten keren. Andere patiënten die nog liggen bij te komen na een onderzoek of operatie worden overgeplaatst naar een klinische afdeling.


Misschien dat jullie wel zoiets hebben van, ik heb nu wel genoeg gezien van de oefening. Een reden dat ik de series plaats is dat ik ook zelf daar een stuk informatie in heb verwerkt die voor mijn beroepsgroep en voor mijzelf belangrijk is.
Daarnaast hoef ik tijdens deze series niet bang te zijn dat ik op deze manier de privacy schendt. De LOTUS-sen spelen hun rol als zijnde acteurs op de televisie. Een groot gedeelte van de hulpverleners kun je tegenwoordig op de websites van een instelling vinden.
In ons werk kennen we uitdrukkelijk de geheimhouding, daar hebben we ook een eed voor afgelegd. Deze oefening was een "spel" en ondanks het vastleggen van de beelden kwam de gebruikelijke privacy niet in gevaar.

Mijn fotoserie is, op verzoek, opgestuurd aan de coördinator van de oefening op 9 oktober. En vandaag kreeg ik via de mail het volgende verzoek: Bureau Cycloon uit Groningen is eventueel wel geïnteresseerd in de foto's . Zij willen ze misschien wel gebruiken ter illustratie voor een e-learning programma. Als dat zou mogen (jij dat zou willen) dan geef ik je de naam door van degene die daar over gaat. Bureau Cycloon gaat over Opleiden, Trainen en Oefenen (OTO) van het ZiROP in de Noordelijke provincies.

Morgen het laatste deel van deze ZiROP oefening.

ZiROP, de oefening (1)

Dinsdag 12 Oktober 2010 om 17:48

Aan de achterkant van het ziekenhuis maakt de eerste ambulance zich klaar voor de oefening. De baby gaat aan boord.


De portier ontvangt het eerste telefoontje met de aankondiging van een ramp.


De medisch coördinator staat klaar bij de ambulance. Dat is echter niet de plaats waar hij hoort te zijn. Het eerste kwartier moest iedereen zijn rol nog gaan invullen en zijn of haar plaats leren kennen.


Op de plaats van de ramp bepaalt het Triageteam de ernst van de individuele slachtoffer. De slachtoffers worden in verschillende categorieën ingedeeld naar de ernst van de verwondingen of ziektebeeld. Het doel is om prioriteiten te stellen en te bepalen welke patiënten het eerste medische hulp nodig hebben en welke patiënten korte of lange tijd kunnen wachten op hulp. De categorieën worden als volgt ingedeeld:
T1 Onmiddellijk medische hulp, voor personen die zonder die hulp niet zullen overleven in verband met obstructie van de ademwegen, stoornissen van de ademhaling of problemen met de circulatie.
T2 Personen die wel kunnen wachten maar continu gemonitord moeten worden op ademhaling, circulatie en acute problemen.
T3 Patiënten die kunnen wachten omdat ze geen problemen met ademweg, ademhaling en circulatie hebben.

Op de plaats van de ramp krijgt het slachtoffer een kaartje aan de pols met daarop het triagelevel, 1, 2 of 3. De toestand van het slachtoffer kan echter tijdens de ambulancerit wijzigen. Het ambulancepersoneel zal dat uiteraard bij de mondelinge overdracht melden. In de hal van de ambulance-ingang staat een Triageteam klaar van de Spoed Eisende Hulp, een arts en een verpleegkundige. Zij bepalen wederom het triagelevel waarin de patiënt zich op dat moment verkeert.


De baby wordt onderzocht.


Pijn in de zij en pijn op de borst. De LOTUS-sen spelen hun rol ontzettend goed.




Voor de zekerheid toch maar een neksteun.


Nauwelijks "bekomen" van het vorige slachtoffer en daar staat de volgende alweer op de stoep.


Nekondersteuning wordt bij vele slachtoffers toegepast. Dit meisje heeft ook nog een zuurstofkap op.


Het ziet er indrukwekkend uit, toch is het een T3 slachtoffer. Het klemmetje op de wijsvinger meet het zuurstofgehalte en de hartslag.


Er gaan heel wat handschoenen door. Safety first.


Op onderstaande foto is goed te zien dat de plastic infuuscanule óp de hand is geplakt.


Zoals ik hierboven al schreef, iedereen moest eerst in zijn of haar rol komen. Het eerste slachtoffer, de baby was zonder portretfoto de hal doorgeglipt richting onderzoekkamer. Toen men zich dat realiseerde werd men overbiddelijk. Direct vanuit de ambulance, nog in de ambulancehal werd er eerst een portretfoto gemaakt van het slachtoffer. Onder het gezicht van het slachtoffer werd het slachtoffernummer mee gefotografeerd.


De camera wordt direct aangesloten op de fotoprinter. Het slachtoffer wordt ingeschreven met zijn of haar nummer. In geval van bewusteloosheid kan het slachtoffer de naam niet kenbaar maken.
Uiteraard wordt bij alle andere mensen wel de naam erbij vermeld in het dossier. Echter het nummer en de foto blijven het belangrijkst bij een ramp. Op één centraal punt wordt precies bijgehouden wat voor route (b.v. via de röntgenafdeling) het slachtoffer in het ziekenhuis volgt en op welke afdeling het slachtoffer uiteindelijk terechtkomt. Want na een tijdje zullen zich familieleden in het ziekenhuis melden. En dan moet men precies weten welk slachtoffer zich waar in het ziekenhuis bevindt.




Wordt vervolgd.

ZiROP, de voorbereiding

Maandag 11 Oktober 2010 om 09:03

Zaterdag hadden we in ons ziekenhuis een oefening in het kader van ZiROP, Ziekenhuis Rampen Opvang Plan. Op papier lag dit plan al geruime tijd klaar. Nu was het tijd om dit plan, onder deskundige leiding, in de praktijk te testen.
Onze afdeling heeft na de Spoed Eisende Hulp een belangrijke functie wat betreft de opvang van de slachtoffers. Ik gaf me dan ook graag op als vrijwilliger.

Mijn teamleidster kent mijn voorliefde voor de fotografie. Ze vroeg me een week geleden namens de organisatie of ik tijdens de oefening de rol van fotograaf op mij wilde nemen in plaats van de rol als verpleegkundige. Jullie begrijpen dat ik daar: "Ja graag" op heb gezegd.

Om zeven uur 's ochtends werden alle hulpverleners verwacht in de multifunctionele ruimte. Er was koffie, thee en broodjes.
Deze situatie is in tegenstelling tot de werkelijkheid, dan voltrekt zich eerst een ramp en dan worden alle medewerkers via een belboom opgeroepen. Nu zaten de hulpverleners te wachten op de ramp.







In verband met het fotograferen had ik toestemming gekregen dat ik overal mocht komen. Daarom toog ik tijdens het wachten naar de ruimte van de LOTUS-sen.
















Bij onderstaande foto heb ik een stuk T-shirt erbij gekloond en de Björn Borg rand weggekloond. Photobucket accepteerde anders de foto niet. Vandaar dat het stukje T-shirt er wat vreemd opstaat.
Ik ben benieuwd of het nu wel lukt, of dat ook deze foto na enige tijd weer gaat verdwijnen net als de vorige.




Omdat LOTUS-sen gezonde mensen zijn zul je in principe bij het meten goede lichamelijke gegevens (parameters) verzamelen oftewel een normale bloedruk (RR), hartslag, zuurstofgehalte (saturatie), ademhaling etc.


Om toch de situatie van het slachtoffer goed na te kunnen spelen, heeft iedere LOTUS een batch aan de kleding hangen met daarop bijvoorbeeld andere gegevens, dan dat je deze zou meten bij de gezonde LOTUS.


Het jongste slachtoffer met nekondersteuning.


De LOTUS-sen en het ambulancepersoneel zijn er klaar voor. Op de afdeling SEH (spoed eisende hulp) heeft men "de muis" al klaargezet. De ramp kan zich gaan voltrekken...


...een touringcar heeft een ongeval gehad in zeer dichte mist. Vanwege de dichte mist kan de traumahelikopter niet worden ingezet. De slachtoffers worden in eerste instantie allemaal vervoerd naar ons ziekenhuis...
Wordt vervolgd.

Een mooie najaarsdag in De Deelen

Zaterdag 09 Oktober 2010 om 16:53

Nadat ik op het parkeerterrein de overvliegende zwanen had vastgelegd liepen we het natuurgebied in.

Bij de schuur van Staatsbosbeheer was volop bedrijvigheid.


Onze volgende stop was bij twee vissers en een medewerker van Staatsbosbeheer. Als het aan de mannen had gelegen hadden we daar wel tijden kunnen praten. Maar dat was niet helemaal het doel van onze fotokuier. ;-)


Verbaasd keken de mannen toe terwijl ik enkele details vastlegde. Wat de lunch betreft lijkt het nog niet zo gek om vis te zijn...


Geen dure standaards voor de vishengels. Met, van takken gemaakte standaards, kon men zich ook prima redden.


Nadat we het eerste pad hadden bewandeld, nam Jan zijn rust op een bankje en liep ik naar een volgend pad. De zon scheen zo mooi over de spinnenwebben en druppels. Toch vind ik het moeilijk om een dergelijke sfeer op de foto vast te leggen.


Een macro-opname van een piepklein zwammetje. Als ik deze naam zou moeten geven zou het iets van "kelkenzwam" of zo worden.


Na een korte pauze wandelden we verder over de brug. Je kon die dag eigenlijk niet stil zitten in dat gebied, we werden "opgegeten" door de muggen.




Aan de brug hing een web met dauwdruppels. De zon werd erin weerspiegeld.


Met dit weer lijkt het me toch prima werken bij Staatsbosbeheer.






De vleugels van de zweefvlieg schitteren in de zon.


Een hele grote schrijver. Hier is goed de opwaartse druk te zien.


Nog een laatste blik, nog een laatste foto van dit prachtige gebied.


Allemaal een goed en fijn vervolg van het weekend. :-)

Een vlucht zwanen

Donderdag 07 Oktober 2010 om 21:17

Vandaag ben ik met mijn fotomaatje naar het prachtige natuurgebied De Deelen geweest. Het was een hele mooie najaarsdag.

We hadden de auto goed en wel geparkeerd, toen zich al het eerste onderwerp aandiende. Over onze hoofden klapwiekten een groep zwanen richting het noordoosten. Jan stond al met zijn camera klaar en kon zo al enkele foto's maken. Ik was nog bezig met schikken van de beide camera's om mijn nek en was te laat voor de zwanen. Het volgende moment riep Jan: "Ze komen terug!" En daar stonden we dan de overvliegende zwanen te fotograferen.
Op de foto's is goed te zien dat het wisselend bewolkt was.












Gezang van een vogeltje

Dinsdag 05 Oktober 2010 om 09:59

Op vele weblogs kwamen ze al voorbij. In het dennenbos naast onze tuin groeien ze ook.
Op een zacht bedje van mos.





Sinds een aantal dagen klinkt er in onze tuin een prachtig gezang van een vogeltje. Al dagen speur ik de bomen af om te zien hoe het vogeltje eruit ziet. Ik kan geen vogeltje vinden, hoogsten nog een paar laatste appels. Soms zie ik een flits een piepklein vogeltje tussen de spreeuwen rondvliegen. Met het gezang van dit vogeltje lijkt het helemaal geen herfst, maar doet het meer denken aan het voorjaar.
Onderstaande foto maakte ik vanochtend tegen een mooie blauwe lucht. Terwijl ik dit schrijf trekt de lucht helemaal dicht.


In mijn weblogkring zijn een aantal fotografen die prachtig vogels kunnen vastleggen en ook nog eens heel veel kennis hebben van allerlei soorten. Daarbij denk ik aan Carpe Diem en Geert Sines. Ik vind het toch wel zo knap wat zij laten zien.
Ik heb geen idee wat voor vogeltje dit mooie gezang maakt. Misschien kunnen jullie mij helpen. Wellicht dat het wel voor mij een heel bekend vogeltje is, maar dat ik gewoon niet weet welk geluid bij welke vogel hoort.


Twee zussen en een broer

Maandag 04 Oktober 2010 om 21:58

Een tijdje geleden ben ik gevraagd of ik een fotoreportage wilde maken van twee zussen en een broer. Omdat de twee oudsten allebei studeren en elders wonen viel het nog niet mee om een datum te prikken. Uiteraard moest het ook nog een dag zijn waarop het weer goed was. Afgelopen zondag was het een uitgelezen dag voor deze opdracht. We kozen voor de Hogeweg in natuurreservaat De Weeribben.

We konden wel met grote zekerheid zeggen dat dit huisje deze keer niet bewoond werd door vakantiegangers. Anders hadden de huurders vast wel gek opgekeken met deze drie gluurders... ;-)


We hadden geluk, de spinnekopmolen "De Wicher" was op deze dag opengesteld voor het publiek. De molen draaide met volle zeilen alsof het een lust was.




Via het kleine deurtje mochten we een blik naar binnen werpen.


Aan het eind van de middag vond de molenaar het welletjes. De bijgezette zeilen...


...werden zorgvuldig opgerold.


Het was er gezellig druk. Vele mensen pakten deze mooie zonnige najaarsdag mee. Ook was er een toertocht voor motorfietsen en een toertocht voor oldtimers.


Vandaag was het alweer een mooie najaarsdag. Een dag die ik vanaf het vroege ochtenduur heb besteed met heel veel klussen. De komende dagen zal ik met tussenpozen me gaan bezighouden met de fotoreportage van deze drie leuke jonge mensen. Want voordat ik de DVD met foto's kan aanbieden, gaat toch iedere foto eerst door Photoshop.

Maïs hakselen

Zondag 03 Oktober 2010 om 17:35

Een week geleden reed ik in het donker op een regenachtige avond naar huis. Plotseling doemde er een bordje op met daarop het woord "Modder". Dat bordje was geen luxe, de weg was helemaal zwart van de modder. Het op tijd terugnemen van het gas voorkwam dat ik weggleed op deze nieuwe glijbaan. De volgende ochtend zag ik pas goed wat er was gebeurd. Ze hadden op een perceel maïs gehakseld. Ze moesten het echter vroegtijdig opgeven, ze konden niet verder vanwege de enorme diepe sporen die er ontstonden. Na een aantal dagen hebben ze er wat zand ingekruid. Ik denk dat ze hopen dat het land nog wat opdroogt, zodat ook de rest kan worden gehakseld.




De volgers van mijn weblog van het eerste uur weten inmiddels dat ik jaarlijks het hakselen van het maïs achter ons huis met veel vreugde fotografeer.
Op 23 september 2008 maakte ik deze serie en op 3 oktober 2009 deze serie.
Met grote vreugd omdat ik het werk van de hakselaar een mooi gezicht vind, het fotograferen van dergelijke activiteiten mijn grote hobby is, maar vooral omdat we na het hakselen weer vrij uitzicht hebben vanuit onze tuin.


Zaterdag was het dan zover. Ik hoorde plotseling vanuit ons huis het aangename "gejank" van de hakselaar.


De machinist van de hakselaar had even pauze, hij moest wachten op de volgende kiepkar. De kinderen vermaakten zich rondom de hakselaar met het zoeken van kolven. Om de beurt mocht er een kind met Klaas mee op de hakselaar.


Als de hakselaar weer begon te rijden werden alle andere kinderen weer buiten het hek gestuurd.


Omdat het perceel met maïs aan de rand van een woonwijk ligt is er ieder jaar veel bekijks.
Wel lastig dat die grote mannen nu net voor je gaan staan, zo kun je toch niets zien....


Dit jaar durfde ik voor het eerst te vragen of ik ook meemocht op de hakselaar. Het was een prachtig gezicht om te zien hoe de meterslange maïs verdween via de grote tanden onder de machine door.


Fototechnisch gezien was het lastig fotograferen. De ruimte was klein en door stilstaande beelden krijg je niet echt een indruk. Het zou achteraf beter zijn geweest als ik een video-opname had gemaakt.


Na een paar rondjes stapte ik weer snel uit de cabine, de frisse lucht in. Tenslotte liet ik me nog even op de hurken zakken om het geweld vanuit kikkerperspectief vast te leggen.




Klaas vroeg mij of ik de foto's aan hem wilde opsturen. Ik zei hem dat ik de foto's wel in een Picasa album zou plaatsen en dat hij dan via dit linkje de gehele serie zou kunnen bekijken. Hij zei dat hij mij al meerdere jaren had zien fotograferen maar dat hij nog nooit een foto ervan had gezien. Ik vertelde hem lachend dat de "hele wereld" de foto's van zijn activiteiten al heeft kunnen bekijken behalve hijzelf. Om het beeld compleet te maken stuur ik hem via de mail een linkje van dit logje.

Wevende spinnetjes en andere kleine beestjes

Vrijdag 01 Oktober 2010 om 14:40

Door de toenemende zorg, betaald en onbetaald, buitenshuis kom ik wat minder toe aan fotograferen en het plaatsen van logjes. Dat hadden jullie waarschijnlijk al gemerkt. Wel probeer ik dagelijks bij jullie langs te komen. De fotografie is en blijft een grote hobby en door jullie foto's te bekijken kan ik er na een drukke werkdag, zo toch van genieten.

Deze vrijdag begon met mist. In onze tuin hingen ontelbare druppeltjes.


Het is altijd lastig druppels te vinden die allemaal evenwijdig ten opzichte van de camera hangen, dat is namelijk het handigst wat betreft de scherpte/diepte. Ik richtte mijn camera op een blaadje vol met web en druppels en pas door de camera zag ik het groene spinnetje wegkruipen onder het web.


Op een ander blad zat weer een ander soort spinnetje. Deze veelal groene spinnetjes zijn op een groen blad met het blote oog eigenlijk niet te zien.




Deze spin was heel druk aan het weven.
De zon kon vanochtend maar moeilijk doorbreken. De lichtomstandigheden waren dus maar matig en dat zie je dan ook weer aan de beperkte scherpte/diepte.


Kijk dit is tenminste een kleur die opvalt. De fotografe werd weerspiegeld in het glimmende schild.




Het was dit jaar niet echt goed stokrozenweer. Ik had ze tot dusver ook nog niet vastgelegd. Toch nog maar even een vlieg op een stokroosbloem vastgelegd.


En toen brak toch eindelijk met overtuiging de zon door. En dan zijn er ook gelijk wat meer insecten te zien.


Heerlijk badend in het zonnetje.


Allemaal een fijn weekend gewenst. :-)