Een knallend uiteinde en een warmtevol begin gewenst!
Woensdag 31 December 2008 om 14:30Iedereen een goede jaarwisseling gewenst.
Een impressie van carbidschieten met 60 melkbussen in Onna.
Klik op de foto voor meer informatie.
Klik hier om een mail te versturen.
Iedereen een goede jaarwisseling gewenst.
Een impressie van carbidschieten met 60 melkbussen in Onna.
Vandaag was het een hele gezellig dag met Aafje en Jan die hier te gast waren.
Nadat ik ze uitgezwaaid had, trok ik warme kleding aan en gewapend met camera toog ik naar de zonsondergang en het ijs in De Weerribben.
Een week geleden liep ik nog op de ribben met aan weerszijden water. Nu liep ik daar op een prachtige ijsvloer. Het was er nog niet heel erg druk met schaatsers, maar als het zo doorvriest dan wordt het daar de komende dagen heel erg druk.
De zwanen hebben het moeilijk tijdens deze vorst. Ze maakten vele rondjes voordat ze ergens neerstreken. Hun territorium is ingenomen en ze zijn enigszins van slag.
Vanmiddag had ik mijn schaatsen thuisgelaten en ging ik gewapend met camera op stap. Morgen zal ik het omdraaien, dan laat ik mijn camera thuis en ga ik gewapend met schaatsen naar De Weerribben.
Als ik 's ochtends niet snel genoeg ben met het kippen voeren, dan springt er nog wel eens een kip over het hek om te kijken waar ik blijf.
Vele vogeltjes pikken hun graantje mee bij de kippen. Als ik echter aan kom lopen zoeken ze even een veilig heenkomen boven in de boom.
Dit musje schoof aan bij het konijn.
Aan de bovenkant van de konijnenren hebben we een stukje fijnmazig gaas weggeknipt. Zo kunnen wij het konijn makkelijker aaien.
Een gevolg is wel dat de musjes ook bij het konijn een graantje meepikken. Deze wortel is toch net wat te groot.
De vetbollen hangen al een tijdje aan de boom voor het raam. Vanochtend heb ik ook nog voedertafeltje gemaakt. Zo kon ik ook een bakje water voor de vogels neerzetten. Het meergranen brood vond gretig aftrek.
Eerst even vanaf een hoge tak de omgeving inspecteren, dan naar beneden duiken en dan de rijkelijk gevulde dis bekijken.......
Een stukje brood pakken en dan weer snel wegwezen.
Vandaag, in de namiddag maakte ik enkele foto's met tegenlicht in de avondzon in onze achtertuin.
Op tweede kerstdag maakten we een fikse wandeling over de Hoogeweg. Op het kaartje in Google maps zijn goed de weren en ribben te zien.
Dit huisje wordt niet meer permanent bewoond en ook niet verhuurd. Het dak is begroeid met mos en het huisje helt licht achterover.
Vanaf de Hoogeweg gingen we het Kalenbergerpad op. Aan weerszijden van dit pad staan wel erg veel berken, die het vrije zicht belemmeren op de weren en ribben.
Zo nu en dan was het doorkijkje groot genoeg om een dergelijk plaatje vast te leggen. Op de achtergrond de witte stipjes, de zwanen. Zondag schreef ik al over de schoongeveegde ribben. Wat mij betreft mag Staatsbosbeheer deze bebossing naast het pad ook wel wat uitdunnen.
Kleurrijke besjes in het zonnetje.
Vanaf het Kalenberger pad was er een uitstapje de Kragge in: "Het laarzenpad". Dit pad was nieuw voor ons en nieuwsgierig bewandelden we deze route. Nu de grond bevroren was, was er ook zonder laarzen prima te lopen.
Deze windmolen, die vroeger de waterhuishouding in dit gebied regelde, doet nu geen dienst meer.
De vergane wieken van een windmolen, neergezegen in het riet.
De waterhuishouding wordt in de huidige tijd meestal geregeld met tractors.
"Het laarzenpad" liep eigenlijk via deze steiger naar een pontje wat ons naar de overkant moest brengen. Maar om nu rond het vriespunt de natte ketting te bedienen trok ons niet echt aan. Dus namen we de kortste weg naar Kalenberg, een prachtig dorp waar ik vroeger op de kleuterschool heb gezeten.
Een heerlijke frisse wandeling in de vrieskou en in de zon. Morgen wordt het voor mij een dagje binnen zitten, vanwege het werk. Dus dit heb ik maar weer te pakken.
Onze eerste kerstdag begon met een kerstviering in onze kerk.
Het aansteken van de kaarsen is een heel secuur werkje.
Ik wens iedereen hele fijne en gezellig kerstdagen toe.
Voor diegene die juist deze dagen als heel moeilijk of verdrietig ervaren, die mensen wens ik heel veel sterkte.
Een aantal jaren geleden hebben we in onze kerk het initiatief genomen om een aantal mensen een cursus reanimatie aan te bieden. Ik ben zelf al 25 jaar in het bezit van een certificaat reanimatie en heb al meerdere keren eerste hulp moeten verlenen. Van al die keren was het drie keer tijdens een kerkdienst in verschillende plaatsen.
Het betekent niet dat je dan ook gelijk hartmassage moet toepassen, maar tijdens de cursus leer je ook wat je moet doen als iemand onwel is geworden. Een adequate eerste hulpverlening vind ik erg belangrijk! Vorige week zijn er vijf nieuwe cursisten opgeleid voor de basiscursus, die bestaat uit een avond theorie en een avond praktijk. Totaal zijn er nu binnen onze kerk twaalf personen opgeleid. Deze groep volgt jaarlijks de verplichte herhalingscursus.
In die 25 jaar zijn de richtlijnen wel steeds veranderd. Voortdurend doet men onderzoek en komt men tot nieuwe inzichten. Eigenlijk is het aanleren van een reanimatie in de loop van de jaren vereenvoudigd, zodat het ook voor iedereen makkelijker is het aan te leren. De stappen staan hier geprojecteerd.
Controleren van het bewustzijn door het slachtoffer duidelijk aan te spreken en zachtjes aan de schouder te schudden.
Controleren of er ademhaling is, door met je wang vlak boven het gezicht te voelen en te kijken of je de borstkas of buik op en neer ziet gaan. Deze contrôle doe je gedurende tien seconden.
Is er geen ademhaling en heb je hulp laten inroepen, dan begin je met hartmassage. Dertig compressies achter elkaar met een snelheid van 100 keer per minuut.
Dan geef je twee beademingen. Daarvoor moet het hoofd van het slachtoffer licht achterover gekanteld worden en de neus dichtgeknepen worden, de kinlift.
Het beademen bij een pop is veel lastiger dan bij een mens. Op onderstaande foto helpt de instructrice bij de kinlift.
En tussen de cursisten door wordt de pop grondig gedesinfecteerd.
Het is goed te weten dat in de meeste gevallen het een bekende is waarbij je deze reddende handelingen moet doen. Het kan dus wel je partner zijn en dan is het op zo'n moment wel heel fijn te weten wat je moet doen. "Slechts" in tien procent van de gevallen heeft het resultaat, maar tien procent kan ook heel veel zijn.....
En hulp verlenen en levensreddende handelingen bied je onder alle omstandigheden aan. Ook op klompen.
Oud of jong, iedereen kan het leren!
Niet uit fotografisch oogpunt ging ik zondagmiddag even naar buiten. Ik had gelezen dat het met name in de winter belangrijk is om regelmatig een frisse neus te halen. Dus niet bij de warme kachel blijven zitten met een plaid over de benen, maar juist naar buiten gaan om zo voldoende vitamine D binnen te krijgen. Dat goed voor de weerstand. En aangezien ik alles uit de kast trek om deze voorhoofdsholteonsteking zo snel mogelijk te overwinnen. En dat probeer ik deze keer zonder een antibioticakuur.
En zo stond ik op deze winderige middag met grijze lucht aan de waterkant te fotograferen in De Weerribben.
Deze wandelaar die dacht dat ik heel wat bijzonders aan het fotograferen was, bleef even staan om een praatje te maken. Toen ik hem vertelde dat ik het alleen maar deed om de frisse neus, knikte hij begrijpend. Hij vervolgde zijn 15 kilometerlange tocht. Hij was een liefhebber en regelmatig in training voor de Nijmeegse vierdaagse. Ik weet zeker dat zijn neus wel fris was.
De ribben zijn keurig schoongeveegd door de rietmaaiers van Staatsbosbeheer. Dit gaf zo een betere kijk op de weren.
Dit vervenershuisje was nu niet verhuurd en schoorvoetend ging ik achter dit huisje kijken.
Daar lag een kale ribbe aan mijn voeten en dat gaf mij de gelegenheid om nog wat verder te lopen. De plekken waar de ruigte (afval na het riet maaien) is verbrand kon ik niet omheen
De familie Zwaan bleef rustig rondzwemmen, ze wisten dat ze van mij niets hadden te vrezen.
Dichterbij kon ik toch niet komen door deze onneembare hindernis.
Fotografisch gezien niet spectaculair. Het was wel weer genieten van al dat moois en zo dichtbij huis. En.....ik had mijn frisse neus (op)gehaald.
Terwijl ik de groep virussen nog druk aan het uitzwaaien was, diende alweer een nieuwe groep visite zich aan. Terwijl we notabene voor dit weekend alle visite hadden afgebeld, om zo rustig de tijd te hebben om uit te zieken. Onaangekondigd stond er nu een hele groep bacteriën voor de deur. Ze hadden ook wat meegebracht, een bijholteonsteking. De details over het aspect van dit cadeautje zal ik jullie besparen.
Terwijl mijn eega en onze 18-jarige neef, de gelegenheidskoks, vanmiddag druk overlegden over het kerstmenu en samen de inkopen deden, legde ik de laatste hand aan onderstaand culinair logje.
Wij hebben een receptenboekje uit 1931 in huis van de opa van mijn man. Deze opa was bakker en had een bakkerij in Diever.
Wel bijzonder om die oude handgeschreven recepten te zien.
Omdat zijn opa al in 1949 is overleden, heeft mijn man zijn opa nooit gekend.
Mijn man heeft onlangs "een kniepertiesiezer" gekocht. Het bakken zit waarschijnlijk toch in de genen.
Knieperties bakken is een oudejaars-traditie. De naam knieperties slaat op het samen knijpen van het deeg tussen de twee schanierende delen van het ijzer. Het zijn flinterdunne koeken die per streek een eigen naam kregen. Zo worden ze in delen van Nederland ook wel "kniepkoukes" of "ijzerkoeken" of "knieperties" of "rollechies" genoemd.
Tegen de tijd van oud en nieuw werd er druk gebakken vroeger, heel wat trommels werden gevuld met knieperties. Veelal op het platteland bezaten vroeger,heel wat families hun eigen koekijzer. Soms waren deze versierd met allerlei figuren zoals mensen, dieren, levensbomen of jaartallen
Een dag van tevoren wordt het deeg gemaakt, zodat deze hard kan worden. Een bolletje deeg wordt er dan op het ijzer gelegd. Tegenwoordig een ijzer op elektrisch en met anti-aanbaklaag.
En daarom doen we dit bakken onder de veranda of in de garage. Er komt namelijk heel veel stoom bij vrij en het geurt ook overdadig.
De rolletjes werden direct na het bakken als ze nog zacht waren gelijk op gerold.
De platte koeken vertegenwoordigen het oude jaar, kijk het jaar was immers voorbij en men wist wat er gebeurt was in de wereld al het nieuws lag zo men zou zeggen open en de rolletjes vertegen woordigen het nieuwe jaar dat nog voor ons ligt " wat de toekomst brengen zou wist men niet ".
En deze stapel krijgt bij ons niet de tijd om slof te worden.
Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Ik heb een nieuw objectief, een Canon EF-S 17 - 85 mm IS USM. IS staat voor Imagazine Stabilisator en USM staat voor Ultrasone Motor, voor snel en geluidloos scherpstellen.
Voor de geïnteresseerden hieronder de kenmerken van dit objectief.
Kenmerken
- Groot zoombereik voor alle camera's met EF-S fitting
- Perfecte beeldkwaliteit
- Licht in gewicht en compact
- Beeldstabilisatie - compensatie tot maximaal 3 stops
- Geruisarme USM AF
- Super Spectra coatings
- Cirkelvormig diafragma
- Optionele speciale zonnekap
Eén objectief. Groot aantal mogelijkheden.
De EF-S 17-85mm f/4-5.6 IS USM heeft een effectief brandpuntbereik van circa 27-136mm in 35mm format. Dit biedt ongekend veel mogelijkheden en maakt deze EF-S een perfect allround objectief om uw creativiteit in uiteenlopende situaties volledig tot uitdrukking te brengen.
Licht en snel
De geringe afmetingen en het lage gewicht van de EF-S 17-85mm f/4-5.6 IS USM maken dit objectief ideaal voor fotografie vanuit bewegende voertuigen en voor op reis, wanneer het niet praktisch is om een zware uitrusting mee te nemen. Het ring-type USM werkt samen met de EF-S fitting van EOS camera's om supersnel scherp te stellen en gebruik te maken van anticiperende autofocus - met op elk moment de mogelijkheid alles handmatig aan te passen.
Trillingsvrij
De beeldstabilisatietechnologie compenseert voor drie volledige stops, ideaal voor fotografie uit de losse hand en wanneer weinig omgevingslicht aanwezig is.
Ontworpen voor digitaal
Dit objectief is specifiek ontworpen voor digitale fotografie en heeft speciaal gevormde lenselementen en Super Spectra coatings om de reflecties en beeldschittering te onderdrukken die worden veroorzaakt door de sensor van de digitale camera. Een speciale zonnekap helpt om de kans op beeldschittering verder te verkleinen.
Onscherpe achtergrond
Een cirkelvormig diafragma zorgt voor een plezierig onscherpe achtergrond wanneer met volle lensopening wordt gefotografeerd; ideaal voor een gevoel van diepte en uw onderwerp of model los te laten komen van de achtergrond.
Een paar jaar heb ik gefotografeerd met een Tamron 18 - 200 mm lens. Een groot bereik, wat weer als nadeel had dat ik veel inleverde op lichtsterkte. Wel een lens met een goede prijs/kwaliteit verhouding.
Deze lens ging de laatste dag van onze zomervakantie stuk. De lens werd opgestuurd en de reparatiekosten waren relatief hoog en die reparatie hebben we niet laten uitvoeren. Vanaf de zomervakantie tot nu heb ik gefotografeerd met mijn kitlens van 18 - 55 mm. Deze lens kende echter geen mogelijkheden om zelf scherp te stellen en functioneerde eigenlijk alleen in de automatische stand van de camera. Daarbij werd zeer frequent de flitser gebruikt, zelfs bij sluitertijden die prima zonder flitser gefotografeerd konden worden. Ik hou niet van fotograferen met flitser. En als je eenmaal gewend bent om in de vrije modus te fotograferen, dan wil je niet meer anders. Dus met deze kitlens was het echt behelpen.
Donderdag, terwijl mijn fotomaatje en ik liepen te kleumen op de Merskenheide werd thuis, met twee dagen vertraging, de nieuwe lens bezorgd.
Bij thuiskomst moest de nieuwe aanwinst natuurlijk direct geprobeerd worden. Het fotografeert inderdaad heerlijk. Zelf weer baas over de instellingen. En weer kunnen fotograferen zonder gebruik van de flitser.
De onderstaande foto is gemaakt op ISO 400, met een sluitertijd van 1/15! Door de Image Stabilizer ook bij een lange sluitertijd nog prima uit de hand te fotograferen. Ik realiseer me wel dat ik een volgende keer eerst de kerstbal moet afstoffen, alvorens een foto te maken.
De foto hieronder is van onze orchideeënplant. Tijdens het fotograferen was het buiten grijs en was er niet veel licht. De foto is genomen bij ISO 400 en een sluitertijd van 1/50.
Gisteravond hadden we een kerstviering van de basisschool in de kerk. Tijdens het kerstspel fotografeerde ik voor de website van de school. In deze sfeervolle ambiance moest ik de flits wel gebruiken. Maar ook deze avond was ik erg tevreden over de nieuwe lens.
Jammer dat door de kerstdrukte bij TNT post de lens niet op tijd was voor ons fotokuier op de Merskenheide. Maar ik hoop dat er in het nieuwe jaar weer genoeg mogelijkheden zijn om de lens te proberen tijdens onze fotokuiers.
Vannacht was het kraakhelder, dat zag er dus veelbelovend uit voor de fotokuier van de komende dag. Vanochtend vroeg zag het er ook nog goed uit met een prachtige zonsopkomst en vele rode vliegtuigstrepen aan de lucht. Hoe verder ik Friesland inreed hoe grijzer het werd. Zoals altijd was de koffie en het lekkers bij de gastheer, Jan weer goed.
Jan stelde voor om naar de Merskenheide te gaan. Daar overheerste, zoals bij Afanja al is te lezen, met name de waterkou. Vandaar de originele titel
Kruiend ijs.
De ganzenfotograaf.
IJschotsen en weerspiegeling uitgevoerd in grijstinten.
Als je een gezamenlijke fotokuier afspreekt dan heb je het maar te doen met de weersomstandigheden van die dag. Zoals Jan vanmiddag al zei, toen we daar op de hei liepen: "Alleen was ik vast niet gegaan". Fototechnisch gezien, staan hierboven geen hoogstandjes. Maar we hebben wel een héle frisse en natte neus gehaald.
Het is erg leerzaam en gezellig om van tijd tot tijd samen een fotokuiertje te maken. Zo komen we ook nog eens in een andere omgeving.
Joris gaat graag op onderzoek uit. En dus werd het vorige week tijd om traphekjes te installeren.
Omdat mijn zwager het druk genoeg heeft met zijn taken als eigenaar van een akkerbouwbedrijf en pluimveebedrijf, gunt hij zich geen tijd voor "dat gepruts" in huis. Dus werd klusvrouw Jetske gevraagd om te helpen.
Het was geen eenvoudige klus. De trapleuning zat in de weg wat betreft het sluitingswerk. Het was passen en meten. Er moesten balkjes geplaatst worden onder de leuning. Die balkjes moesten weer schuin afgezaagd worden. De vrouwen (mijn zusje en ik) hebben het afgetekend en buiten liep er een mannetje rond, die dat voor ons op professionele wijze zaagde. Hoewel deze niet - geëmancipeerde timmerman zijn vraagtekens had bij het aftekenen door vrouwen, paste het toch precies.
Het verdient misschien geen schoonheidsprijs, veilig is het wel. De klusvrouw aan het werk.
Na het middagslaapje was daar de eerste confrontatie.
Het huilen werd niet zozeer veroorzaakt door het traphekje, danwel door de erge verkoudheid, het vele hoesten en de koorts.
Als zo'n klus geklaard is, geeft dat altijd zo'n voldaan gevoel. Een gevoel wat ik mis bij bijvoorbeeld het toilet schoonmaken.
Dank voor jullie beterschapswensen via mijn log. Het gaat weer de goede kant op.
Geveld door een virus. Daarom een aantal dagen even een algehele weblogpauze.
Vanochtend kon ik al een beetje vanuit huis zien dat de lucht wel heel mooi was. Een beetje rood en redelijk wat bewolking. Daarom gingen we vijf minuten eerder van huis, op weg naar de kerk in Steenwijk.
Ter hoogte van de Witte Paarden maakten we een stop van een paar minuten en ik maakte deze foto's van de Steenwijker toren bij een opkomende zon. Rond Steenwijk is het heuvelachtig en dat is op onderstaande foto goed te zien. Ik sta op een heuvel. Voor mij loopt de heuvel nog iets verder omhoog. Achter deze heuvel ligt Steenwijk in een dal.
Ter hoogte van Zuidveen maakten we weer een stop en maakte ik onderstaande foto's.
Het fotograferen op beide locaties heeft totaal vijf minuten gekost. Ik was dus qua tijd vanochtend even "een flitsende fotograaf". Normaal sta ik altijd veel langer te genieten van een zonsopkomst of zonsondergang.
En omdat ik mijn camera toch bij me had, maakte ik na kerktijd, in alle rust een fotoserie van mijn moeder met haar kleinkinderen.
Rijdend over de Beulakerweg in Giethoorn werd mijn blik getrokken naar een winters plaatje, een rieten dak met ijsafzetting.
Het huis werd niet meer bewoond. Qua ligging zou het een voormalige pastoriewoning kunnen zijn.
Naast de parkeerplaats lag een kerk met daarom heen een kerkhof. In mijn leven ben ik er al zo vaak langs gereden. Maar ik was nog nooit bij deze kerk geweest.
De ligging van deze kerk en kerkhof is bijna idyllisch te noemen, het ligt vlak aan het water. Stil en al lezend maakte ik een rondgang rond de kerk en over het kerkhof.
Het strijklicht bescheen op passende wijze de graven.
De kerk is van de Protestantse Gemeente Giethoorn. Op hun informatieve website is veel te vinden, o.a. over de geschiedenis van hun uit 1646 daterende kerk.
Op woensdag 7 mei 1952 werd de klok in de gerestaureerde klokkenstoel gehangen. De klok was in de 2e Wereldoorlog op 5 mei 1943 gestolen door de Duitsers om te laten omsmelten voor wapens. Na de oorlog is de klok beschadigd terug gevonden in Hamburg. De klok werd omgesmolten in Midwolda.
Plotseling zag ik het graf van Auguste. Een meisje dat op 14 jarige leeftijd op tragische wijze om het leven komt tijdens het spelen op een hooizolder. Ze zat bij mij op de Mavo. Op die school zaten toen 200 leerlingen. Iedereen kende elkaar. Deze gebeurtenis heeft toen enorme indruk op ons gemaakt. Denkend aan het levenslange verdriet van de ouders, fotografeerde ik deze treurwilg.
Als je veel en graag fotografeert krijgen de mensen daar snel lucht van. En het kan dan ook niet uitblijven dat je nog wel eens wordt gevraagd om te fotograferen voor verschillende doeleinden.
De Bazuin wilde graag een groepsfoto hebben van hun voltallige muziekkorps, drumband en majorettes. Op een warme zomerdag in juli 2006 waren echt alle leden aanwezig om voor de fotograaf te poseren. De fotograaf was echter niet gelukkig met het weer tijdens die vooravond. Het licht was namelijk knalhard. Maar ja, als fotograaf heb je het er maar mee te doen. Een groepsfoto maken van zo'n grote groep is een hele lastige klus....
De mannen en vrouwen babbelden heel gezellig met elkaar en niemand ging uit zichzelf op de plaats staan. Helaas had ik geen megafoon en moest dus schreeuwen om 56 stemmen de baas te worden. En toen al die mensen dan eindelijk ergens stonden, bleek de groep vol gaten te zitten. De fotograaf was echter onverbiddelijk, alle leden moesten de buurman of buurvrouw achter, voor of naast zich voelen. En dan was het ook nog de bedoeling dat iedereen zelf er verantwoordelijk voor was dat ze de fotograaf zagen en niet wegdoken achter diegene die voor hen stond. Bij een kleine groep kan ik via de zoeker wel in de gaten houden of ik alle gezichten zie. Maar bij een groep met 56 gezichten lukt dat echt niet.....
Dan is onderstaande foto een stuk makkelijker te maken. Eén persoon, geconcentreerd spelend en geen oog voor de fotograaf.
Bij het 50 jarig bestaan van onze basisschool zat ik in de organisatie, verantwoordelijk voor 50 jaar beeldmateriaal. En op de feestdag c.q. reünie mocht ik fotograferen.
Gelukkig was er ook nog een reservefotograaf die met mijn toestel een groepsfoto kon maken van mijn klas met de juffrouw toen van klas 1 in 1970.
Als fotograaf kom je niet zo vaak op de foto, laat staan samen met je eega. En zo werd het idee geboren om een kleine serie te maken van dit lieve paar op een mooie zomerse dag in 2007. Een andere foto uit deze serie staat ingelijst op de kast bij moeder en schoonmoeder.
Een kennis wilde graag een fotoserie van zijn buffet om te gebruiken voor zijn website en als fotocollage op de aanhanger voor zijn cateringbedrijf
De ouders van deze zusjes wilden graag een serie foto's van hun kinderen hebben. Deze foto hangt bij hen aan de muur.
Speciaal voor deze gelegenheid kocht ik een 8 gigabyte geheugenkaartje, waarmee ik 2000 foto's kon maken en dat was geen luxe.
Om als fotograaf deze hele dag mee te maken was een prachtige ervaring.
Het bruidspaar kreeg van deze bijzondere dag óók de niet-officiële foto's. Dat is het voordeel bij een niet officiële fotograaf.
Door een redactielid van het tijdschrift Opbouw werd ik gebeld of ik een foto van ons kerkorgel en de organist wilde maken. Deze foto is geplaatst in het blad in november.
De gelegenheden zijn zeer divers. Maar bij al deze series draait het toch om het omgaan met en het fotograferen van mensen. En dat vind ik gewoon erg leuk.
Woensdagochtend was het spiegelglad. De nattigheid van de dag ervoor was 's nachts flink aangevroren. Mijn eega belde vanaf zijn werk om de kinderen te waarschuwen. De kinderen hoefden niet zo heel vroeg van huis en gelukkig werd er driftig gestrooid.
Onze dochter en vriendin vertrokken even na achten voor de acht kilometerslange fietstocht naar school. Een kwartier later echter stonden ze weer voor de deur.......
Dochter: "Het is hartstikke glad. Vriendin is al twee keer uitgegleden. We kunnen zo niet naar school". En onderwijl trokken de beide meiden de jassen, handschoenen en schoenen uit. En keken elkaar veelbetekenend aan.
Vriendin: "Moet je zien, ik heb een buil op mijn hoofd en een blauwe plek op mijn been".
Dochter: "En je kunt ons ook niet met de auto brengen, moet je maar eens zien, die is helemaal dichtgevroren en straks krijg je nog een ongeluk, want vorige week is mevrouw M ook al met de auto in de sloot gereden". Dochter en vriendin wisselden weer die blik, nestelden zich in de behaaglijke warmte van de woonkamer en begonnen bijna te spinnen als poezen.
Vriendin deed nog een duit in het zakje: "En mijn broer en zijn vriend zijn ook weer terug gefietst naar huis".
Eindelijk mocht Mamma ook wat zeggen: "En wat hadden jullie nu verder in gedachten, een dagje ijsvrij?
Dochter en vriendin in koor: "Ja dat zal wel moeten, want met deze gladheid kunnen we niet naar school".
Mamma met kordate stem: "Hup allebei, fietsen naar binnen, schooltassen pakken, jas en schoenen aan. Ik krab intussen de auto schoon. De auto staat op vier wielen en kan dus niet omvallen. Vriendin, jij belt je broer waar die is en of die mee wil rijden. Enne welk uur hebben jullie de toets Engels? En nu als de wiedeweerga in de auto".
Die toets hadden ze dus het eerste uur.......En reken maar dat we op tijd op school waren. Onderweg wees ik ze op al die fietsende kinderen.
Dochter: "Had je dan een telefoontje willen krijgen dat we in het ziekenhuis waren beland?" Hoezo het laatste woord.
En als je diep in mijn hart kijkt, ben ik ook wel blij dat ze in noodgevallen weer thuiskomen. En vind ik het ook wel een veilig idee dat ik ze dan zelf bij de school kan afzetten.
Op onze vijver lag vandaag een laagje ijs met daarin mooie patronen.
Vorige week, op de terugreis vanaf de zonsopkomst, maakte ik een tussenstop in Giethoorn. Naast de Beulakerweg ligt een gebied met stroken gras met daartussen slootjes. De stroken gras zijn erg drassig. Het had die nacht gevroren en mijn oog werd getrokken door het winters ogende landschap.
Op het ene slootje lag geen ijs.
Op het volgende slootje wel.
Een windmolen zonder wieken.
Met tegenlicht. Het lijkt een sepia-uitvoering, maar het zijn natuurlijke kleuren.
En de heer en mevrouw Zwaan hielden mij op veilige afstand gezelschap.
Ook al is het buiten erg koud en valt er natte sneeuw, toch moet ik wel een paar keer per dag naar buiten o.a. om hout te halen, om de dieren te verzorgen en de kalkoen met zachte dwang van het nest af te jagen.
En als ik dan zo buiten loop in de natte sneeuw, diep weggedoken in mijn warme jas, zie ik al snel weer een paar foto's op mijn netvlies verschijnen. Gewapend met paraplu, camera en macrolens stortte ik mij op gewillige objecten met een hoedje van natte sneeuw.
Tot aan de eerste nachtvorst heeft de passiebloem dag in dag uit gebloeid met steeds weer nieuwe bloemen. Er leek geen eind aan te komen.
Er zitten nog steeds veel knoppen aan de plant.
Deze knoppen zullen nu met dit weer wel niet meer uitkomen.
De passievrucht, inmiddels geel verkleurd, blijft maar dapper hangen. Zoals Heidehipper al eens schreef op zijn website, in deze tijd van het jaar is het met een spiegelreflexcamera met macrolens lastig om macrofoto's te maken. Door het weinige licht is de scherpte/diepte heel klein. Door de ISO op 400 te zetten heb ik kunnen voorkomen dat ik moest flitsen. Zoals op de foto hieronder is te zien , bij een bolle vrucht is er maar een klein gedeelte scherp. Eigenlijk alleen de druppel rechtsonder.
Alle bladeren zijn nu van de bomen af. Het vijvernet heeft zijn dienst bewezen. Het net ligt nu nog in de sneeuw en regen schoon te spoelen, alvorens op de zolder van de garage te verdwijnen. Op de achtergrond de witte streepjes van de vallende sneeuw.
Terwijl onze valappels nog volop worden bestookt door de vogels, wordt er niet meer omgekeken naar dit laatste trosje druiven.
In de vijver voert de kleur oranje de boventoon. De goudwindes zwemmen in een winters tempo rustig rond.
De rand van de vijver wordt opgefleurd door het oranje van de lampionplantjes. Vanochtend even getooid met een wit hoedje.
Deze sneeuw had geen zon nodig om snel te verdwijnen......
We hebben al enkele jaren een kalkoen lopen bij ons toompje kippen. In het verleden werd er nog wel eens een kip verschalkt door een roofvogel. Sinds we een kalkoen erbij hebben lopen gaat het eigenlijk wel goed. Als er een roofvogel in de buurt komt maakt de kalkoen zich heel groot en maakt lawaai, "kloeken". Dat schrikt de roofvogel af en waarschuwt de kippen. De kippen zoeken dan een veilig heenkomen.
Is het geen schoonheid deze jongedame?
En dat er wel roofvogels bij ons in de buurt zitten bewijst onderstaande foto. Deze sperwer vangt overigens geen kippen, maar kleinere vogels. Deze sperwer vloog in juni tijdens zijn achtervolging met een klap tegen ons raam. Toen had ik zelf nog geen fotoweblog maar wilde de foto's wel graag delen met mijn fotomaatje. Vervolgens maakte Jan een log over dit voorval.
Deze foto wilde ik maar opsturen naar Nike.
We hebben met onze kalkoen wel te maken met een vreemd verschijnsel in deze tijd van het jaar. Ze is namelijk al weken broeds.
Als je bij haar in het hok komt blaast ze er verontwaardigd flink op los.
Een tip is om haar even af te laten koelen in koud water. Zo gezegd, zo gedaan.
Dat koude dompelbad hielp dus niet. Toen hebben we haar een paar dagen aan onze kant van het hek laten lopen, zodat ze niet meer op eieren kan zitten. Even ter verduidelijking, ze zit op andermans eieren. De kalkoen legt zelf in deze periode geen eieren. Ze legt sowieso geen bevruchte eieren, want er loopt geen mannetjeskalkoen bij.
Iedere dag jagen we haar nu van de eieren af. In de winter hoor je helemaal niet broeds te zijn. In die tijd dat ze op de eieren zit te broeden, kan ze geen roofvogels verjagen en daar is ze toch voor aangenomen.
Op verschillende weblogs is al geschreven over sommige planten die van slag zijn, ze bloeien in een verkeerd seizoen. Volgens mij is onze kalkoen ook van slag.
In de winter is het tijd om de fruitbomen te snoeien, mits het niet te hard vriest. De bomen verkeren dan in de rustfase.
Het snoeien is ervoor om te zorgen dat de kroon van de fruitboom open blijft, zodat de naar buiten groeiende takken en zijscheuten zich goed kunnen ontwikkelen.
Perenbomen zijn nogal gevoelig voor ziektes, zoals b.v. de loodglansziekte. Snoeien net na de oogst of in het voorjaar beperkt de kans op wondinfectie, evenals het afdekken van de wonden met een wondafdekmiddel.
Op zo'n dag als zaterdag j.l. is het een heerlijke dag om buiten daarmee bezig te zijn.
Een bos takken fotograferen vind ik heel lastig. Ik heb er twee fotosessies aanbesteed, vanuit wel twintig verschillende perspectieven. Laat staan dat ik alle drie de grote bulten met takken op de foto kon krijgen. En over deze ene foto ben ik nog niet tevreden.
Alle takken zijn met de hand gezaagd en geknipt.
Gelukkig hebben we een goede buur met een kettingzaag die voor ons de dikke stammen in stukken zaagde voor onze houtkachel.
De buurman in Friesland liep met zijn motorkettingzaag rond om de grote kerstbomen om te zagen. Deze bomen van ongeveer 7 meter hoog heeft hij verkocht aan een tussenhandelaar. Deze bomen worden b.v. geplaatst in kerken, zo vertelde hij.
Hoe meer grote kerstbomen hij omzaagt, hoe meer uitzicht wij weer krijgen.
Met man en macht wordt er gewerkt Deze bedrijvigheid in het land naast ons huis is een welkome afleiding tijdens de, in de regel, donkere dagen voor kerst.
Deze zaterdag was het wel een uitgelezen mooie dag, daar waren de buurman en ik het wel over eens.
Ook de particuliere verkoop begint hoe langer hoe vroeger in het jaar. Zodra Sinterklaas is vertrokken willen veel mensen al een kerstboom in huis plaatsen.
Onder het enorme gewicht van zo'n grote kerstboom wordt de traktor topzwaar en kantelt licht achterover.
Dan is het wel handig dat je een mannetje als contragewicht in kunt zetten.
Is er een ochtend dat ik kan uitslapen ga ik nog vrijwillig vroeg op stap.
Een paar weken geleden maakte ik een fotoserie van de Blesbroggepolder. Op de laatste foto van deze serie staat op de achtergrond een molen. Mijn vader is geboren in de buurt van die molen. Ik wilde graag een keer een kuier maken richting deze molen. Vanochtend was het mistig. Misschien zou dat een goede combinatie zijn. In de hoop dat spoedig het zonnetje zou doorbreken ging ik erop uit.
De reiger werd gestoord bij het vissen.
De molen in de mist
De Linde.
Botenhuizen op een rij. En voor wie het nog niet wist, de Linde stroomt in Friesland.
Lange tijd struinde ik daar rond. In de hoop dat het zonnetje zou doorbreken.
Ik was maar wat blij met mijn stevige waterdichte stappers. Zo kon ik in ieder geval een foto maken van deze bloem. Ik dacht een dotterbloem.
Een bruggetje over de Linde, in de buurt van De Hoeve.
De zon scheen aarzelend door de mistflarden heen.
Ik was al een aantal keren van locatie gewisseld. Inmiddels was ik al ruim twee uur op stap. Toen de zon eindelijk scheen op deze dauwdruppels, maakte ik de laatste foto van deze serie.
Toen vond ik het welletjes en koerste met mijn auto richting de Senseo.
En de rest van de dag was het een prachtige dag, die ik voornamelijk al werkend buiten heb doorgebracht. Daarover meer in een volgende log.
Schminken van de bakker.
Hulpsinterklaas.
Op het toneel.
Spannend zo'n Zwarte Piet.
Voor zover van toepassing, allen een fijne sinterklaasavond gewenst.
Bij het maken van een fotoserie van een zonsopkomst ben je o.a. afhankelijk van de voorgrond en de wolken in de lucht.
Bij de zonsopkomst in Zeeland had ik het geluk dat er meerdere wolkenbanden waren waartegen de nog niet zichtbare zon weerkaatste. Bij de onderstaande serie lag er een wolkenband vlak boven de horizon. Het duurde dus even voordat de zon in zicht kwam. En toen deze er bovenuit kwam scheen deze meteen ook volop en kreeg ik alleen nog hele felle tegenlichtopnames.
Wat de voorgrond betreft. Het is vaak zoeken naar een geschikte plaats. Dat is juist het uitdagende en mooie van de fotografie. En op deze manier kan ik op de vroege ochtend ook nog eens een flinke portie frisse lucht opsnuiven.
Zowel een zonsopkomst als een zonsondergang vind ik iedere keer weer een adembenemend schouwspel. Het is niet altijd eenvoudig in een fotoserie te vangen.
Tijdens het maken van deze series geniet ik volop van de natuur.
Vanochtend was ik al op tijd op weg naar een zonsopkomst. Een zonsopkomst vind ik altijd het mooist bij het water. Dus reed ik richting het zuiden, richting Giethoorn.
Rijdend over de Beulakerweg in Giethoorn zag ik aan de linkerkant in een flits een nieuwe vlonder liggen. Ik parkeerde mijn auto en ging op onderzoek uit.
De vlonder was bedekt met een laagje ijs. En dat leverde een winters plaatje op. Aan het eind van de vlonder was een nieuw uitzichtpunt gesitueerd. Met uitzicht over een groot water......
Ware het niet dat het uitzicht zeer beperkt werd door het riet. Geen goed punt om te wachten op de zon en dus reed ik verder.
Naast de Blauwehandseweg, zie Google Maps, parkeerde ik mijn auto opnieuw en speurde over de oostelijke Belterwijde. Vanaf deze plaats zou de zon teveel naar rechts en dus achter de boompjes opkomen.
Ik liep naar de overkant van de weg en keek uit over de westelijke Belterwijde. Ook vanaf dit punt had ik geen goed zicht op de opkomende zon.
Ik reed terug naar de brug bij de Blauwe Hand. Het kunstwerk gemaakt door Jan Wolkers liet ik deze keer links liggen.
Deze foto is genomen richting het noorden. Op de achtergrond links de Beulakerwijde.
In het Overijssels dialect spreek je " de lange ij" uit als ie. Dus in de volksmond is het Beulakerwiede. Dit is heel handig met de spelling, door ons dialect weten we altijd haarfijn of we iets met een lange ij of kort ei moeten schrijven. Er is echter wat betreft de uitspraak in het dialect een uitzondering, we zeggen gewoon pijl en boog. Dit was even een taalkundig uitstapje.
Deze drijvende vakantiehuisjes hebben een prachtig uitzicht over de Belterwijde en op de opkomende zon. Dus leek het me een goed idee daar naar toe te wandelen.
Morgen het vervolg.