Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

Jetske: @Willy, we komen ook wel …
willy: ik had je niet meteen in …
klaproos: prachtig Jetske, en wa…
leo: Zeer indrukwekkend...met …
Joke: Heel knap gefotografeerd …
Joke: Oh jij was in Ieper, wat …
Bram: mooi close-up foto's van …
Willie Doorn-Meij…: Och wat een fijne serie z…
Willie Doorn-Meij…: Het ziet er schitterend u…
Willie Doorn-Meij…: Helemaal geweldig deze li…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Jul 2019
Jun 2019
Mei 2019
Apr 2019
Mrt 2019
Feb 2019
Jan 2019
Dec 2018
Nov 2018
Okt 2018
Sep 2018
Aug 2018
Jul 2018
Jun 2018
Mei 2018
Apr 2018
Mrt 2018
Feb 2018
Jan 2018
Dec 2017
Nov 2017
Okt 2017
Sep 2017
Aug 2017
Jul 2017
Jun 2017
Mei 2017
Apr 2017
Mrt 2017
Feb 2017
Jan 2017
Dec 2016
Nov 2016
Okt 2016
Sep 2016
Aug 2016
Jul 2016
Jun 2016
Mei 2016
Apr 2016
Mrt 2016
Feb 2016
Jan 2016
Dec 2015
Nov 2015
Okt 2015
Sep 2015
Aug 2015
Jul 2015
Jun 2015
Mei 2015
Apr 2015
Mrt 2015
Feb 2015
Jan 2015
Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

In de zorg

Zondag 30 November 2008 om 21:10

Vanaf mijn tiende jaar wist ik wat ik later wilde worden namelijk "Zuster".
In 1982 startte mijn inserviceopleiding in het Sophia ziekenhuis in Zwolle. Ik kwam daar te wonen in de zusterflat.
Wat waren we trots toen we onze nieuwe gesteven uniformen kregen. Als 18 jarige poseerde ik met mijn haakwerkje in uniform.


En na 26 jaar zit ik nog steeds met veel plezier in de zorg. Via mijn weblog zou ik wel iets willen laten zien van mijn beroep. Maar wat laat je dan zien zodat de de privacy van mijn patiënten en collega's gewaarborgd blijft?
Omdat er op onze afdeling op alle overzichtsfoto's altijd mensen zouden komen te staan, kwam ik al snel terecht bij detailfoto's.

Zoals een foto van een bed na vertrek van een patiënt na een ingreep....


Of een prothese van iemand die op de operatiekamer is onder narcose....


Een gebruikte infuusnaald....


Hoge nood....


Maar wat ik eigenlijk wil laten zien en wat zich moeilijk laat vertalen in foto's is het geven van de zorg en aandacht voor de mensen.


De verantwoordelijkheid en de zorg voor het welzijn van de aan ons toevertrouwde patiënten.


De persoonlijke aandacht voor ieder mens.


Bijvoorbeeld het geven van een bloedtransfusie in de hoop dat mensen zich weer wat beter gaan voelen.


Bijdragen aan een positief resultaat door het geven van medicatie per infuus aan chronisch zieke mensen, zoals de mensen die lijden aan ziekte van Crohn, Multiple Sclerose, Reumatoïde artritis, ziekte van Lyme en Osteoporose.


Deze week kreeg ik een blad onder ogen. Daarin stond een interview met moeder en dochter die allebei in de zorg zaten.
Ik vraag me nu al wel eens stiekem af of onze dochter later ook in de zorg gaat. Bij biologie vindt ze met name de anatomie van het menselijk lichaam heel interessant. De televisieseries die gaan over het ziekenhuis kijkt ze heel erg graag. Ze kan goed luisteren naar de verhalen van andere meiden en ze wil ze altijd graag helpen. Thuis steekt ze zonder te mopperen de handen uit de mouwen.
Ze wil in ieder geval "iets doen waarbij ze mensen kan helpen". Wij vinden het belangrijk dat ze iets kiest wat ze leuk vindt. En waarbij ze wellicht haar zonnige karakter kan laten doorschijnen naar anderen..... :-)

Zonsondergang met Friese paarden

Zaterdag 29 November 2008 om 16:00

Dag in, dag uit grijs weer met vandaag ook nog een motregentje. Vandaag stond ik aan de zijlijn van het voetbalveld bij onze dochter. Zij moest uit spelen in Pesse. Ik was er op gekleed, maar toch trekt de regenkou door alles heen. Dit seizoen waren onze meiden te zwaar ingedeeld. Dus ze verloren bijna alles met hoge cijfers. :-( Vanochtend verloren ze met 18 - 0.
Toen ik thuiskwam heb ik eerst maar eens een warm bad genomen en al badend maar eens bedacht of ik een nieuw logje zou gaan plaatsen en zo ja, waarover.......

Mijn moeder woont op de ruimte. Regelmatig is zij getuige van een prachtige zonsondergang. "Was je nu maar hier geweest met je camera", zegt ze dan achteraf.
Omdat ik tegenwoordig wel vaak op stap ga met mijn camera, besloot ik deze ook mee te nemen op een namiddag naar mijn moeder. De zonsondergang kwam er aan en beiden tuurden we door het raam hoe deze eruit zag. Omdat zo ver in het jaar de zon achter de boerderij van de overbuurman zou gaan verdwijnen (steeds wat verder naar links), moest ik wel naar buiten om het geheel goed vast te kunnen leggen. Op het weiland achter de boerderij van de overbuurman liepen zijn Friese paarden precies onder de ondergaande zon. Echter, in die tijd dat ik mijn camera gereed had, liepen zij parmantig onder de zon vandaan. Ik riep nog naar ze dat ze terug moesten lopen, maar ze luisterden niet. ;-)

Ook al is de compositie niet helemaal zoals ik graag had gewild. Het was wel een mooi gezicht.
Mijn moeder is toch maar bevoorrecht dat ze zo vaak getuige is van al dat moois en daar geniet ze zelf ook enorm van. :-)



Orthodontist

Donderdag 27 November 2008 om 17:02

Onze dochter is al geruime tijd onder behandeling van een orthodontist. Nou ja, welk kind is er tegenwoordig niet onder behandeling van een orthodontist?
Behalve dat de tanden recht worden gezet, worden ook de kaken in een goede positie gebracht. En er moet een evenwicht worden bereikt tussen gebit, tong, wangen en lippen. Zij heeft de eerste tijd met een los plaatje tussen de boven- en onderkaak geslapen, om zo te leren met de mond dicht te slapen. Door de neus ademen is namelijk veel beter voor de luchtwegen. De lucht wordt dan meer verwarmd en gefilterd en dat is zeker voor kinderen met gevoelige luchtwegen heel belangrijk. En door het sluiten van de lippen om dit plaatje heen werd er al een eerste correctie uitgevoerd aan de stand van de tanden.


In de wachtkamer hangt dit kunstwerk, een collage met allemaal gipsen gebitjes.


Ik kan me wel voorstellen dat een kind bij het zien van al die tangetjes wel wat onaangename kriebels krijgt in de buik.


Een heleboel soorten en maten draadjes voor "de blokjesbeugel".


In de vitrinekast in de spreekkamer van de orthondontist staan deze motiverende attributen. ;-)


Onze dochter heeft alleen een lichte correctie voor de bovenkaak nodig gehad. Een plaatje met een draadje voor de boventanden langs en een "buitenboordbeugel". Zij is altijd heel trouw geweest in het dragen van deze attributen. Het plaatje bijvoorbeeld moest ze altijd in houden vooral ook tijdens het eten, want dan vond de meeste correctie plaats.


De orthodontist was dan ook altijd zeer tevreden over de vorderingen.


De gehele behandeling is nu bijna klaar. De ringen mochten van haar kiezen verwijderd worden. De beugel krijgt nog een laatste aanpassing voor het laatste traject. Hiervoor moest ze wel weer opnieuw happen. Dat happen vond ze alle keren heel vervelend. Je hebt je hele mond vol, het vloeibare spul loopt tot achter in je mond. Je mag niet slikken en je moet door de neus ademen en rustig blijven, terwijl je het gevoelt hebt dat je stikt. :-(


Deze dame staat nog steeds in de spreekkamer van de orthodontist te wachten op een behandeling........

Lampion

Woensdag 26 November 2008 om 11:12

Sint Maarten is alweer vergeten. De lampion van papier-maché is verbannen naar de vliering. De batterij uit het lichtje ligt in de koelkast. Het snoep is op. En pas nu kom ik met mijn lampion op de proppen.


Begin oktober zag deze er zo uit. Nog niet helemaal klaar voor Sint Maarten.


En eind november ziet deze er zo uit.
De foto's zijn niet gekropt en hebben verschillende scherpte-dieptes.




Ik heb er ook nog zachtjes bij gezongen. ;-)


Naar aanleiding van de reactie van Hendrika hieronder, even een probeersel. :-)

De eerste sneeuw

Maandag 24 November 2008 om 22:05

Jan schreef er al over op zijn weblog. Naarmate we minder strenge winters hebben, lijkt ons land eerder van slag als er wat sneeuw valt. De ANWB kondigde zondagavond zelfs een spitsalarm af voor de maandagochtend.

Ik denk dat het minister Eurlings het deze keer ook wat te gortig was. Hij wil een uniforme alarmregeling voor het verkeer.
Al langer bestaat het weeralarm van het meteorologische instituut KNMI, naast het verkeersalarm van Rijkswaterstaat. De Verkeers Informatie Dienst (VID) vindt dat de ANWB met het spitsalarm te voorbarig is geweest. "We hebben de indruk dat door het spitsalarm het maandag vroeger in de ochtend drukker was dan normaal", zei een woordvoerder.

Wij waren in ieder geval hier thuis tot de tanden toe gewapend. De wekkers een half uur eerder laten aflopen. Eventueel autovervoer voor de kinderen naar school geregeld etc.
Het bleek loos alarm. De wegen waren schoon, met als gevolg dat we allebei veel te vroeg op het werk waren.


Op de auto lag toch wel een laagje sneeuw van betekenis. Ik had wel spijt dat ik deze niet op tijd in de garage had gezet.


Even snel een foto van de voortuin. Dat viel nog niet mee in het donker. Toen ik nog een foto in de achtertuin wilde maken was de batterij leeg. "Een andere keer maar, dit zal wel niet de laatste sneeuw zijn van het seizoen....", dacht ik toen.

"......en schaatser"

Maandag 24 November 2008 om 06:41

".....en schaatser", dit zijn nog eens nostalgische taferelen.
Zo zijn wij vroeger groot gebracht. Onze voortuin grensde aan het water. En omdat er voor mijn gevoel iedere winter ijs was, leerden we al jong schaatsen.
Onze moeder bond ons "de houtjes" onder terwijl wij op de keukentafel zaten. Ze tilde ons op haar rug en bracht ons zo naar het ijs. En daar bleven we samen met een stoel, een slee en met vallen en opstaan uren op het ijs.
Toen we de schaatstechniek na een aantal jaren goed onder de knie hadden, kwamen de noren. Vanaf die tijd werden er ook vele tochten geschaatst door de Weerribben en Wieden, dat lag immers bijna in onze voortuin. Ook al waren we er opgegroeid en kenden we de gebieden heel goed het was altijd weer overweldigend! Die wereld werd dan ook veel groter. Met de schaatsen maakte je immers veel meer kilometers per uur dan met een motorboot. En ook de afsluitpalen die dwars over het water lagen hielden ons niet meer tegen. Op de schaatsen stapten we er immers zo overheen. "Och dat waren nog eens mooie tijden". :-)


Natuurlijk vergeet ik dan even "de vogeltjes" in de vingers en tenen. En die keer dat mijn moeder uitgleed over een rietstengel in de middle of nowhere en met haar hoofd op het ijs klapte. We waren daar met z'n tweeën moederziel alleen, mobiele telefoons kenden we toen nog niet. En die keer dat we midden over het Gieterse meer schaatsen en het ijs toch wel erg bleek te golven. We moesten wel doorschaatsen! En die keer dat mijn eega met een hoge snelheid door het ijs zakte, tegen de overkant van het wak klapte, toen zijn schouder uit de kom en een gebroken schouder had. Voor hetzelfde geld was hij onder het ijs geschoten. Nachtenlang hebben we nog wakker gelegen met het beeld: "Stel je eens voor, dat....."

En nu terug naar het heden.
Natuurijs hebben we tegenwoordig niet zo vaak meer. Onze kinderen zijn dan ook niet van jongs af aan opgegroeid met natuurijs. Daarom is het een leuk initiatief om via scholierensport kennis te kunnen maken met het schaatsen op kunstijs in Thialf.
Omdat er tegenwoordig niet vaak natuurijs is, hebben we de meeste kinderen geen schaatsen meer in huis. Dan is het een uitkomst dat je die in Thialf kunt huren.


De eerste voorzichtige slagen op het gladde ijs. Ze kregen in groepjes les.


Met vallen en opstaan.


Toen de langsschaatsende kinderen doorhadden dat ik even alleen vallende kinderen aan het fotograferen was, gingen ze spontaan allemaal voor mijn camera vallen.
Ik denk dat de instructeur hier wat minder gelukkig mee was. ;-)


Dit echtpaar schaatst één keer per week recreatief. Geweldig om te zien, het samenspel en de cadans.
Met mijn standaardlens (Tamron zoomlens is defect) kan ik nagenoeg niet fotograferen in de vrije modus, b.v. op de sportstand met een hele korte sluitertijd. Ik werd dus gedwongen te fotograferen in de automatische stand. De verlichting in Thialf is heel sfeervol, maar voor de fotograaf in dit geval nauwelijks voldoende. Om de snelle schaatsters nog een beetje scherp op de foto te krijgen, moest ik de camera wel meetrekken met hun bewegingen. Het was niet eenvoudig de schaatsers midden in het beeld te krijgen. Nu schaatsen ze dus het beeld nog in....... ;-)


Ook zij schaatsen dus echt op blote voeten.


Einde recreatief schaatsen. De baan wordt gedweild.


En dan is het tijd voor de vedetten. In groepjes draaien ze hun eigen rondjes in een bijna uitgestorven Thialf. Je hoort alleen: "Klap, klap, klap, klap....." Geen applaus, maar het geluid van de klapschaats.


Even een sprintje trekken.


In de hoop dat hun foto en naam ooit nog een keer op dit bord komt te prijken.


En deze jonge wereldburger begint al te bibberen alleen al bij de aanblik van al die drukte op en rond het ijs.

Asfalteren

Vrijdag 21 November 2008 om 23:04

Gisteren schreef ik over de problemen en de werkzaamheden aan de A32. Vandaag het vervolg.
De fundering die nu wordt gebruikt is menggranulaat
Het oude asfalt wordt verwerkt in het nieuwe asfalt. Het asfalt wat hier wordt aangevoerd, komt uit Lelystad. De vrachtauto's zijn geïsoleerd en afgesloten zodat de temperatuur van hun vracht - 20 tot 30 ton - tijdens het vervoer tussen de 140 en 180 graden Celcius blijft.


Het werk op en rond een asfalteermachine is secuur werk.


Asfalt is kleverig en de mannen moeten er regelmatig met de schop bij om het geheel goed te laten verlopen.


Bij het aanbrengen van asfalt worden meerdere typen walsen gebruikt, die elk een verschillende walsfactor hebben. Als een te zware wals te vroeg gebruikt wordt zal deze het asfalt niet verdichten maar voor zich uit verplaatsen. Ook zal het gesteente in het asfalt (het aggregaat) verbrijzeld worden. Door te beginnen met een relatief lichte wals en steeds een wat zwaardere wals te gebruiken kan de gewenste verdichting in stappen bereikt worden.
Vlak na het asfalteren doet eerst de bandenwals zijn werk. Het gewicht van de bandenwals is variabel. Door het gewicht te wijzigen met een zandwaterballast kan deze variëren tussen de 10 en 20 ton. De wals heeft 7 tot 11 banden. Deze banden kunnen in luchtdruk variëren. Deze variaties worden ingezet bij verschillen in weersomstandigheden en verschillen in diktes van het asfalt etc. Op onderstaande foto zijn de banden aan het oog ontrokken door flappen. Ook bij het walsen geldt: "Vakmanschap is meesterschap". Aan het walsen worden hoge eisen gesteld. Een goede verdichting is in hoge mate bepalend voor de uiteindelijke kwaliteit van het wegdek.


De asfalteermachine kan in een rechte lijn rijden door gebruik te maken van een hulpmiddel. Op de fundering is een rechte lijn getekend en de machinist zorgt ervoor dat het kettinkje precies boven die lijn blijft.


In de winter is het werken boven en rond het warme asfalt wel aangenaam. In de zomer bij een hoge buitentemperatuur en windstil weer, kunnen er echter extreme omstandigheden ontstaan. De temperatuur op de asfalteermachine kan dan wel oplopen tot boven de 60 graden! Als maatregel gaan ze dan vroeg in de ochtend asfalteren en de mannen nemen (indien mogelijk) extra rust en nemen heel veel vocht tot zich.


Na de bandenwals rolt er nog een andere wals over het asfalt. Langs de rol van deze wals loopt koud water, dat het asfalt afkoelt. Door afkoeling wordt de in het asfalt aanwezige lucht ingesloten. Ook het bitumen krimpt iets. Als gevolg hiervan wordt de mortel iets stugger, waardoor het asfalt zich enigszins verend gaat gedragen.
Het walsen gebeurt volgens een bepaald schema. Als je dat schema op papier ziet lijkt het op "De Engelse wals". Een wals die wij op dansles leerden. ;-)
De verwerkingstemperatuur van asfalt ligt tussen de 140 en 180 graden. Als het asfalt kouder wordt laat het asfalt zich niet meer verdichten. Het bindmiddel (bitumen) is een zogenaamd thermoplastisch materiaal. Te vergelijken met bijvoorbeeld boter: hoe warmer hoe meer vloeibaar.
Het water van de wals dat in aanraking komt met het asfalt veroorzaakt het stoom.


Om te voorkomen dat het asfalt aan delen van de asfalteermachine blijft kleven, worden van tijd tot tijd die delen ingespoten met diesel.


Ik heb hier maar een klein onderdeel van het totale werk laten zien en beschreven. Het werk van de wegenbouwers omvat natuurlijk veel meer.
Met dank aan de wegenbouwers voor hun geduldige uitleg en het mogen meekijken met hun vakmanschap. :-)

A32

Donderdag 20 November 2008 om 23:03

Op weg naar mijn werk draai ik ter hoogte van De Witte Paarden de A32 op, richting Friesland.

Deze vierbaansweg is omstreeks 1987 gerealiseerd. Omdat de A32 door meerdere provincies zou gaan lopen, waren de projecten aan de Overijsselse en Friese kant aparte projecten.


Gelukkig is het niet iedere ochtend mistig...


Richting het zuiden is er geen vuiltje aan de lucht. Op de achtergrond staat in het ochtendzonnetje de Steenwieker toorn.
(Ook al ben ik geen Steenwieker, voor de vertaling kun je wel bij mij terecht) ;-)


Echter richting het noorden doemt al heel snel dit bord op.
Voor de fundering in het Overijssels gedeelte werd een zand-cementstabilisatie toegepast. Voor de fundering in het Friese gedeelte werden hoogovenslakken gebruikt.


Maandenlang reden we richting het noorden over één rijstrook, om zo de snelheid er uit te halen vanwege het slechte wegdek. Op de oostelijke rijbaan was er sprake van ernstige spoorvorming en hobbels. De fundering was kapot gegaan door een te hoge hydraulische werking van de hoogovenslakken.
Lange tijd heeft Rijkswaterstaat nagedacht hoe ze dit moesten aanpakken en wat nog belangrijker was, met wat voor financiële middelen ze dit project zouden gaan bekostigen.


Vanaf de herfstvakantie wordt al het verkeer over de westelijke rijbaan geleid. Men is nu dag en nacht aan het werk met de andere rijbaan. Rijkswaterstaat streeft ernaar om nog voor de Kerst van dit jaar het slechte stuk A32 bij Wolvega te hebben aangepakt.
Nadat de snelweg in noordelijke richting klaar is, wordt komend voorjaar de A32 in zuidelijke richting aangepakt. Dat stuk moet klaar zijn voor de bouwvak 2009. Deze werkzaamheden worden overigens in een ander contract geregeld. De prioriteit van Rijkswaterstaat ligt nu bij de A32 (provinciegrens – Ter Idzard) in noordelijke richting omdat daar al sinds 12 augustus 1 rijstrook is afgesloten. De insteek is om voor de kerst weer 2 rijstroken beschikbaar te hebben. Onzekere factor is daarbij wel het weer; veel regen en lage temperaturen kunnen roet in het eten gooien. Om die reden ook zal de definitieve deklaag pas in het voorjaar van 2009 kunnen worden aangebracht.

Rijkswaterstaat heeft maatregelen genomen om tijdens die werkzaamheden zoveel mogelijk de doorstroming en veiligheid te borgen.
Eén van die maatregelen is het plaatsen van dit nieuwe bord. In Duitsland worden deze borden met succes al langer gebruikt. Rijdend richting het noorden is er rechts naast de rijbaan, een smalle strook met overwegend gras, beschikbaar om uit te wijken. En op die strook staat ook nog om de 10 meter een rood/wit gestreept bord. En in deze natte tijd van het jaar, met een stroom auto's over 10 km lengte lijkt me dat niet eenvoudig. Iedere dag weer, hoop ik dat er geen achteropkomende hulpverlener met sirene en zwaailicht in mijn autospiegel verschijnt.....


Over de brug over de Linde is een tent geplaatst. Daardoor kan men onder alle weersomstandigheden aan de brug werken.


Hieronder zou je een prachtig openingsfeest kunnen houden....;-)


Maar zover is het nog niet. Eerst moet er nog heel wat werk worden verzet.


Voor deze serie ben ik meerdere keren op stap geweest. Vandaar de foto's onder verschillende weersomstandigheden.
Tijdens de laatste sessie belandde ik met de neus in de boter c.q. asfalt. Daarom morgen een logje over het asfalteren.
Voor zowel het log van vandaag als die van morgen heb ik internet én deskundige wegenbouwers geraadpleegd.

Sahara geel

Woensdag 19 November 2008 om 20:51

Ik rijd al enkele jaren met veel plezier in een Oldtimer. Een mercedes van 31 jaar oud.
De auto is net voorzien van een trekhaak. Zo kan ik gemakkelijk, in geval van nood, de fietsen van de kinderen meenemen op de handzame fietsendrager. De oude binnenbanden doen dan uitstekend dienst.


Dankzij vier nieuwe banden heb ik ook bij regenachtig weer en in de winter een prima wegligging.


Delen van de carrosserie zijn op deskundige wijze vervangen.


En zo kwam de auto door de APK keuring. En voor Oldtimers geldt dat meteen voor twee jaar.


Een auto van deze leeftijd vergt wel extra onderhoud. En zo werkten we op een mooie zaterdag samen aan de auto. Eerst in de commandant en uitpoetsen, toen in de was en uitpoetsen, toen in de zilverchroom en uitpoetsen en toen in de glaspolish en uitpoetsen. Je zou er bijna een poetsarm van krijgen.


En dan moet er na gedane arbeid natuurlijk wel even een foto gemaakt worden van al dat bling bling.
Aan welke hand draag ik mijn (brede gouden ring) trouwring? ;-)


En dat we eer van ons werk hebben gehad, bewees de eerste de beste regenbui.


En de kleur van mijn auto is Sahara geel. :-)

Schaapskudde

Maandag 17 November 2008 om 22:07

Aan de rand van Wolvega ligt het natuurgebied Lindepolder-west van It Fryske Gea. Dit 28 hectare grote natuurgebied is één van de resultaten van het nieuwbouwproject 'Lindewijk' en is gecreëerd om als buffer te dienen tussen het bestaande reservaat de Lendevallei en genoemde nieuwbouwwijk.
Voor het gebied Lindepolder-west is een belangrijke recreatieve functie weggelegd. Daartoe is het waterpeil geleidelijk aangepast aan het peil in de Lendevallei en het gebied heringericht met diep en ondiep water, plasbermen, poeltjes en een nieuw schelpeneilandje. Aan de oostkant is tussen de A32 en het gebied een hoge geluidswal aangelegd, waarop een uitkijkpunt is gerealiseerd. Verder omvat het gebied enkele bestaande bosperceeltjes en een oud petgat. Een zwaluwwand en het eilandje vormen daarbij twee onderdelen van het gebied waar zeldzamere soorten een plaats kunnen vinden. Dat dit project nu al een succes is, blijkt uit het feit dat de oeverzwaluwwand al ingenomen is door oeverzwaluwen en het schelpeneiland bewoond wordt door de visdief.


Rijdend over de A32 werp ik altijd een blik op dit gebied.


Woensdagavond zag ik in een flits vanaf de snelweg een grote kudde schapen lopen in dat gebied. De volgende ochtend vroeg ging ik op onderzoek uit.


De auto parkeerde ik voor een groot hek met daarop It Fryske Gea en te voet ging ik verder. In de verte zag ik een glimp van een kudde. Ik moest echter eerst nog wel langs een heel modderig pad. In het log van gisteren schreef ik dat ik geen lieslaarzen aanhad, het was nog erger, ik had gewone schoenen aan....
Het idee is niet origineel, maar ik heb deze keer ook een hersenkraker (in één oogopslag opgemerkt door mijn eega). Wat valt er op aan deze trein?


De eerste tekenen van een schaapskudde kwamen in zicht en in de verte zag ik de kudde lopen. Bij dit hek met plukjes wol stond een bordje met daarop "Verboden toegang voor onbevoegden, vogelbroedgebied". En aangezien ik mij een onbevoegde voelde bleef ik al wikkend en wegend bij het bordje staan.


Ik voelde mij net een Border Collie die wachtte op een teken van de schaapsherder dat hij van zijn plaats mocht gaan. Tenslotte trok ik toch maar de stoute schoenen aan en liep langzaam verder.


Toen stuitte ik op een onneembare hindernis, een grote strook natte bagger. Een tijdje heb ik het geheel op afstand geobserveerd, het werk van de honden, de rustig grazende kudde en de telefonerende schaapsherder.


Deze verstandige schaapsherder had laarzen aan, nam de barriére en kwam naar mij toe. Geanimeerd vertelde hij over zijn werk en over de kudde.
Deze schapen komen van De Eschhof. Zij worden door gemeentes ingezet voor herstel en beheer van natuur- en andere terreinen. Natuurgebieden zijn in Nederland nogal versnippert en dit komt de kwaliteit van deze gebieden niet ten goede. Schapen nemen in hun vacht en mest allerlei zaden van planten mee. Op deze wijze brengen rondtrekkende schaapskuddes de verschillende terreinen weer met elkaar in contact en kunnen ook zeldzame plantensoorten zich verder verspreiden.


Deze kudde bestaat uit het Veluws Heideschaap en de Schoonebeeker. Dit zijn rustige soorten. Zij trekken zich b.v. niets aan van een voorbijrazende trein. Deze kudde wordt ook op drukke plaatsen ingezet, b.v. op een hondenuitlaatplaats in Drachten, zo vertelde de schaapsherder.
Binnenkort grazen de schapen nog een tijd op een weiland bij een boer. Begin januari gaan ze naar binnen en dan begint ook het lammeren. Deze kudde wordt niet gemerkt door een dekblok. "Dan krijg je zo'n bont geheel", zo vertelde de jonge schaapsherder. De schaapsherder voelt aan de uier of het schaap bijna aan het lammeren toe is. Deze soorten lammeren heel makkelijk en daar hoeft i.p. geen mens bij te zijn.
De opbrengst van de wol, het vlees en de lammeren loont bij deze soorten niet de moeite. De inkomsten bij een dergelijke kudde moet De Eschhof echt hebben van hun projecten. In de winter kunnen ze zich laten inschrijven op deze projecten. Als ze die dan krijgen toegewezen, komen ze op ieder project ongeveer 3 x per jaar.


Schaapherder, een heel bijzonder beroep. In weer en wind, meestal in alle eenzaamheid zijn hun enige maatjes de honden en de schapen. Als tijdverdrijf verder nog een rugzak met proviand, een krantje en de mobiele telefoon.
Ondanks het alleen werken is het toch een heel sociaal beroep. Er komen regelmatig mensen een praatje maken met de schaapsherder.
Met dank aan deze jonge enthousiaste en sympathieke schaapherder. :-)

Blessebrogpolder

Zondag 16 November 2008 om 22:24

Vrijdag plaatste ik een log over het landschapsbeheer in de Lendevallei. De foto's waren toen gemaakt aan de oostzijde van de parallelweg tussen De Blesse en Wolvega. De foto's hieronder zijn gemaakt aan de westzijde van deze weg.

Het graven en herstellen van de meander in de Linde nabij De Blesse is inmiddels begonnen. Dit is een onderdeel van het inrichtingsproject Blesbroggepolder. Twee bestaande dammen in de oude meander worden verwijderd. Het gebied tussen de meander en de Linde wordt een zogenaamde plas-dras gebied en waterberging. Er wordt, parallel aan de Steenwijkerweg en beginnend bij de Linde tegenover de jachthaven bij de Blessebrug, een voetpad aangelegd. Langs de meander ligt een fietspad waarin nog een bruggetje over de meander wordt gemaakt.


Aan de rechterkant is de Linde te zien en aan de linkerkant de inmiddels uitgegraven petgaten.


De nevel geeft deze tegenlichtopname van het petgat een serene rust.
De zon weerkaatst in de buizen die klaar liggen voor dit enorme project.


Het ene moment brak het zonnetje door en het volgende moment sloot de bewolking zich en vielen er regendruppels.


Het werk van een kraan en diens machinist vind ik altijd fascinerend.


Als voetganger liet ik me niet weerhouden door de positie van dit bordje. Ik wilde dit knooppunt wel eens van dichtbij bekijken....


Dat er daadwerkelijk een knooppunt was werd me al snel duidelijk. Speurend keek ik rond of er nog een andere mogelijkheid was om bij de kraan te komen.


Omdat ik mijn lieslaarzen had thuisgelaten, hield het hier toch echt op. ;-)


Nu nog veel bagger en voor een leek een onoverzichtelijk geheel. Maar het wordt vast heel mooi.

Veel water in de Lendevallei

Vrijdag 14 November 2008 om 17:48

Ik nam jullie al een keer mee naar de Lendevallei. Tot voor kort een door mij onontdekt gebied, terwijl ik er zo dichtbij woon.

De Lendevallei maakt deel uit van een uitverkoren keten van moerasgebieden op de grens van Fryslân en Overijssel. De Weerribben en de Wieden in Noordwest-Overijssel en de Rottige Meenthe en de Lendevallei in Fryslân worden aan elkaar vebonden. De eerste otters die in ons land opnieuw zijn uitgezet, vinden hier een nieuwe leefomgeving.
Aan het verbeteren van de waterkwaliteit is de laatste decennia veel aandacht besteed in de Lendevallei. In de laatste eeuw is er in dit gebied veel veranderd aan de waterhuishouding. Ooit was het een ongestoord beekdalsysteem. Toen tussen 1922 en 1927 de Lende werd gekanaliseerd, veranderde er veel. De meanders, de oude kronkelingen, werden volgestort met bagger. In de omgeving werden als ‘woeste gronden’ beschouwde stukken grond ontgonnen en in gebruik genomen door de landbouw. Ook petgaten bij de Lende moesten er aan geloven. Dat in die jaren niet het hele gebied in cultuur werd gebracht, is te danken aan een omslag in denken bij een deel van de Friese bevolking. Met de aanwezigheid van de grote vuurvlinder, de purperreiger en de visotter stond het vast dat de Lendevallei een belangrijk natuurgebied was. In 1938 kon de natuurorganisatie het eerste stukje van de Lendevallei aankopen. Een ongestoord beekdalsysteem is het in de Lendevallei nooit meer geworden. Omdat het natuurgebied middenin het cultuurland ligt, blijven er wat de waterhuishouding betreft ook altijd knelpunten bestaan, maar toch is er de laatste jaren veel verbeterd. Om de vallei nat te houden is een ingenieus systeem van sloten, stuwen en kleppen uitgedacht, dat moet voorkomen dat het gebied uitdroogt. In het reservaat zijn nog veel oude meanders, van voor de kanalisatie, terug te vinden. Een aantal is zelfs weer open gegraven. Al die moeite is niet alleen gedaan om de otter te dienen. Het behoud van al de verschillende landschapstypen, van nat tot droog en van open tot gesloten, levert een grote variatie aan planten en dieren op.

Op die prachtige ochtend, donderdag j.l., stond ik al vroeg langs de secundaire weg tussen de Blesse en Wolvega. Tussen deze weg en het spoor lag een door de overvloedige regenval ondergelopen weiland. De ochtendzon brak voorzichtig door de bewolking en weerspiegelde in het water. Een grote groep overvliegende ganzen maakte het plaatje compleet.


Steeds verder brak de bewolking open. Nog even en de zon zou zich volledig laten zien.


De achtergrond was nog in ochtendnevel gehuld.


Een zwaan zwom op veilige afstand in alle rust rond. Ik kon na lang speuren geen andere zwaan ontdekken. Omdat een zwaan een partner heeft voor levenslang, lijkt het erop dat hij of zij verder alleen door het leven moet gaan.


Deze drinkwaterpomp voor de koeien stond werkeloos in het landschap.

In de toekomst zal ik vast vaker in dit prachtige natuurgebied zijn te vinden.

Herfst

Donderdag 13 November 2008 om 12:13

Vorige week vrijdag lokten de blauwe lucht en een vriendelijk zonnetje mij gemakkelijk naar buiten. Met de weervoorspellingen die ik had gehoord, leek het me goed om een najaarskuier met dit mooie weer nog mee te pikken.
Dicht bij ons ligt landgoed de Eese en de Woldberg, waar je schitterende wandelingen kunt maken.

Deze nieuwsgierige jongens kleuren mooi bij de achtergrond.



Een majestieuze boom.


In het verleden is er een hele grote tak van deze boom afgebroken. Misschien wel getroffen door de bliksem.


De vergankelijkheid in het leven.


Een vlieg in het zonnetje.

Fanfare

Dinsdag 11 November 2008 om 22:08

Dit jaar is het 50 jaar geleden dat de film: Fanfare is opgenomen in Giethoorn.
De aandacht voor dit jubileum deed ons besluiten om ook een keer een bezoek te brengen aan Giethoorn en aan café Fanfare




In het café Fanfare wordt de film via een televisiescherm vertoond.


Even verderop staat een standbeeld van Albert Mol


En om helemaal in Fanfarestemming te blijven, hebben we ons "het broodje Fanfare" prima laten smaken. :-)


Ik heb wel wat met een fanfare. Vanaf mijn achtste tot en met mijn achttiende levensjaar heb ik in een fanfare gespeeld. Eerst bespeelde ik een alt en later een bugel. Aan die periode kwam een eind toen ik ging starten met de inservice opleiding voor verpleegkundige. Mijn nieuwe woonplaats in "de zusterflat" was te ver verwijderd van mijn fanfare. En ook door de onregelmatige diensten zou ik te vaak verstek moeten laten gaan bij de fanfare.

Ook mijn oudere en jongere zus speelden bij dezelfde fanfare.
Hier oefenen mijn oudere zus en ik samen. Een foto uit een hele oude doos. :-)

Herfst aan het Binnenpad

Maandag 10 November 2008 om 21:20

Vorige week voerde onze gezamenlijke fotokuier ons naar Giethoorn. Café de Fanfare stond al een tijdje op het verlanglijstje van Jan. Alvorens het café in te stappen, flaneerden we eerst al fotograferend over het Binnenpad. In het hoogseizoen is het hier altijd heel erg druk. Je kunt er dan over de hoofden lopen. Ook nu waren we daar niet alleen. "De grijze golf" en Japanners vergezelden ons. We waren dus niet de enige fotografen aldaar. ;-)

Een kleine impressie van herfst aan het Binnenpad.





Dat is zo leuk aan gastvrouw zijn bij een gezamenlijke fotokuier, zo kom ik ook nog eens in Giethoorn. Een dorp wat zo vlak bij ligt en wat ik als toerist zelden bezoek.

Pekingeend

Maandag 10 November 2008 om 07:42

De vegetariërs onder ons kunnen nu beter niet verder kijken en lezen. ;-)
Om te voorkomen dat de vegetariërs al scrollend toch met de neus in de boter vallen, plaats ik eerst een foto van een Mandarijneend die in het voorjaar korte tijd bij ons in de vijver logeerde.


Mijn eega had het plan opgevat om, tijdens het etentje met vrienden bij ons thuis, pekingeend te serveren.
Een dag eerder werd de eend bereid. De eend werd eerst opgeblazen met een compressor, zodat de huid los kwam van het vel. Toen werd deze ondergedompeld in kokend water. En nadien te drogen gehangen onder de veranda. Op veilige hoogte, want stel je voor dat één van onze buurkatten ook plotseling zin zou krijgen in eend....


De eend werd van tijd tot tijd bestreken met een marinade. En tussendoor moest de eend drogen.



Toen de eend voldoende was bestreken met marinade en gedroogd en het vel perkamentachtig aanvoelde, ging de eend in de oven.


Het was voor ons de eerste keer dat we een eend bereidden tot pekingeend. Er waren nog een paar schoonheidsfoutjes, maar verder was het heerlijk.
Al met al was het wel veel werk. We kunnen ons nu ook wel voorstellen dat in een Chinees restaurant het gerecht, pekingeend met lenteuitjes in flensjes een relatief duur gerecht is.
Voor de details voor de bereiding verwijs ik jullie naar deze website

Old McDonald had a farm

Vrijdag 07 November 2008 om 23:08






Op het filmpje laat Joris zijn stopwoorden horen, namelijk: "Auto" en "Pappa"
Joris is gek op muziek. Zodra hij muziek hoort beweegt en zing hij mee. :-) Het zit in de genen, want hij heeft een hele muzikale vader en moeder.

Ontdekkingstocht

Donderdag 06 November 2008 om 22:41

Joris ontdekte een knopje op het bad. Hij moest er even aanzitten en keek meteen vragend naar tante Jetske of dat wel mocht.


Dat knopje was niet echt interessant. Er gebeurde niets toen hij eraan draaide. Hij liet zich weer even zakken om te kijken of dat andere jongetje er ook nog was.


Joris zit voorlopig nog wel in de luiers. Maar het kan geen kwaad dat hij zich alvast gaat oriënteren wat betreft de verschillende soorten toiletpapier....


En dat oriënteren doe je als éénjarige natuurlijk met je mond.


Maar dat bleek geen goed idee, dat papier voelde niet lekker in de mond. Hij moest er zelfs van huilen. De toiletrol kwam nu goed van pas, deze absorbeerde meteen de traantjes.


Gelukkig voelde het wel lekker zacht aan de wangetjes. Het leed was weer snel geleden.


Joris is een prachtig en lief kereltje. Het is heerlijk en gezellig om hem samen met zijn grote broer hier te hebben. Zijn grote broer knuffelt alleen met zijn moeder en vader. :-)
Joris laat zich nog prima troosten en knuffelen door o.a. tante Jetske.
Het fotograferen is maar bijzaak. Maar wel heel leuk voor later, lijkt me. Wij hebben van onze kinderen ook wel veel foto's. Maar series zoals ik nu maak van Joris hebben wij helaas niet.

(Wordt nog één keer vervolgd).

Joris zoekt zijn grote broer

Woensdag 05 November 2008 om 22:51

Joris was samen met zijn grote broer een middagje bij tante Jetske. Dat zijn moeder was weggegaan zonder hem, dat was nog tot daar aan toe. Maar dat zijn grote broer ook nog naar buiten ging om te voetballen met zijn neef, dat vond Joris maar niets. Verbaasd en enigszins verontwaardigd keek Joris zoekend om zich heen.


"Als ik nu eens heel hard ga huilen, dan horen ze me vast wel en komen ze allemaal weer terug....."


Dat hielp dus niet. Toen ging Joris zelf maar eens kijken waar ze waren gebleven. De reis ging richting badkamer.


Zijn grote broer was daar niet. Maar er viel daar wel wat anders leuks te beleven.


Handig al die spiegelende tegels. Zo voel je je niet meer alleen.

Wordt vervolgd.

Masker

Dinsdag 04 November 2008 om 22:50

Drie vriendinnen gingen op de fiets naar "de stad" en kochten daar iets heel nuttigs....


Thuis gekomen confisqueerden ze een komkommer.
En waren ze een tijdje onherkenbaar...




Zelfs broertje moest eraan geloven.....


Hun huid en haar waren er ook hoognodig aan toe. Het was de investering zeker waard. Ze zijn er een stuk van opgeknapt.....;-)

(Foto's gemaakt door de jeugd zelf.)

Zonsopkomst Zeeland

Zondag 02 November 2008 om 22:15

Terwijl de rest van het gezin nog op één oor lag, kleedde ik mij zachtjes aan en verliet stilletjes het vakantiehuis op weg naar een plekje op de Grevelingendam.
Het was al weer lang geleden dat ik een zonsopkomst had gefotografeerd in de buurt van Giethoorn. Nu leek het me een goede gelegenheid om een zonsopkomst te fotograferen in een hele andere omgeving. Het plekje wat ik in gedachten had, was inderdaad goed gekozen. Een wolkenband aan de hemel gaf het geheel net dat beetje extra. De nog niet zichtbare zon weerkaatste prachtig tegen die wolkenband. Het was een adembenemende ervaring.

De eerste foto is gemaakt om 08:06 uur en de laatste om 08:44 uur.
Verder commentaar is overbodig.....










Bruinisse

Zaterdag 01 November 2008 om 14:31

De herfstvakantie heeft een groot aantal foto's opgeleverd. In verschillende thema's heb ik daarmee de afgelopen week mijn log gevuld.
Vandaag de een na laatste serie van de herfstvakantie. Een wandeling in en rond de haven van Bruinisse leverde de onderstaande serie op.

Het is heerlijk om uitzicht op veel groen te hebben. Maar wat mij betreft moet het groen dan wel horizontaal liggen. ;-)


De vloot van Bruinisse.


Deze paal stond echt scheef en de meeuw daar bovenop stond weer scheef de andere kant op. Doe dat maar eens na.
Op de achtergrond de blauwe tonnen van de hangcultuurkweek van mosselen en aan de horizon de Philipsdam.


"Wie 's nachts vist, moet overdag de netten drogen".




Een soort plevier. Volgens Maha een steenloper. Dank je Maha. :-)


Voor de ouderen onder ons......


Kretablauw in Bruinisse.